สัญญาต้องเป็นสัญญา

@ HTND Hotel, Bangkok

เวลา 18.00 น.

อลันตัดสินใจพาซูมี่กลับมาทานข้าวที่โรงแรมของตัวเอง ซึ่งเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดในตอนนี้ ก่อนจะเดินทางมาถึงเขาได้โทรแจ้งเลขาให้ช่วยบอกพ่อครัวเตรียมอาหารชุดใหญ่ไว้สำหรับ 2 คนเป็นที่เรียบร้อย และในเมนูอาหารต้องมีชุดติ่มซำถาดใหญ่ไว้พร้อมเสิร์ฟด้วย

เมื่อรถได้เทียบจอดที่ลานจอดรถ VIP ทั้งคู่ก้าวเท้าลงจากรถและเดินมุ่งตรงไปยังห้องรับรองที่ถูกจัดเตรียมไว้ เมื่อประตูห้องฯ เปิดออกก็พบกับเมนูอาหารเรียงรายมากกว่า 10 เมนูบนโต๊ะกลมหมุนลายหินอ่อน หญิงสาวกวาดสายตามองอาหารด้วยแววตาเป็นประกาย จนพี่ชายคนข้าง ๆ หันไปยิ้มถาม

“เมนูอาหารพอจะถูกใจเราไหม”

“ถูกใจมากเลยค่ะ เราจะกินกันหมดไหมคะพี่อลัน” ซูมี่เอ่ยถาม

“ไม่หมดก็ห่อกลับบ้านได้นะ เผื่อเมนูไหนคนที่บ้านอยากทานด้วย เอาล่ะมากินกันเถอะ”

อลันลากเก้าอี้ออกให้ซูมี่นั่งก่อนจะเดินไปนั่งฝั่งตรงข้ามกัน เขาเริ่มจากหยิบขนมจีบและฮะเก๋าสุดเลิฟให้เธอลองชิมเสียก่อน พอซูมี่เอาเข้าปากถึงกับร้องอุทานว่าอร่อยมาก ขนาดแม่ครัวที่บ้านยังทำให้ทานไม่ได้แบบนี้เลย พี่ชายแสนดีสุดแสนจะดีใจ หากรู้ว่าเธอชอบขนาดนี้คงไม่เสียเวลาพาไปกินไกลที่ไหนอีกแล้ว ทั้งคู่ต่างผลัดกันคีบอาหารให้กันและกันในจาน พร้อมแลกเปลี่ยนการรีวิวรสชาติของอาหาแต่ละเมนูอย่างเพลิดเพลิน จนกระทั่งหมดหัวข้อที่จะคุยเรื่องนี้ ชายหนุ่มจึงเปลี่ยนหัวข้อพูดคุยเป็นสารทุกข์สุกดิบแทน

“ซิงอีสบายดีไหม” อลันนึกขึ้นได้ว่ายังมีน้องชายที่รักอีกคน ยังไม่ได้คุยกันเลยหลังกลับมาจากสวิตฯ

“สบายเกินไปค่ะ ทุกวันนี้ติดเกมอะไรก็ไม่รู้เล่นไม่ยอมหลับยอมนอน คุณแม่เอ็ดจนหูชาเพราะค่าไฟที่บ้านขึ้น” ซูมี่ทำปากจู๋หลังจากพูดจบ

“ฮ่า ๆ วัยรุ่นก็เป็นแบบนี้แหละ โตขึ้นก็คงเพลาลง”

“แสดงว่าพี่อลันก็เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเหรอคะ”

“ไม่ถึงขนาดนั้น แต่ก็มีไปเล่นกับเพื่อนบ้างช่วงที่เครียดน่ะ พี่ได้ข่าวว่าซิงอีเรียนอยู่สายวิศวะ ดูท่าจะเรียนหนักและเครียดพอควรยังไงก็เข้าใจน้องสักนิดนึงแล้วกันนะซูมี่”

อลันพยายามพูดให้ ซูมี่เข้าใจน้องชายตัวเองในบางมุม ซึ่งเธอก็เห็นด้วยกับที่เขาพูด

“แล้วเราล่ะ เรียนเป็นไงบ้าง” อลันวกกลับมาถามเรื่องของซูมี่

“ก็เรื่อย ๆ นะคะ เรียนไม่ได้เครียดจนเกินไป แต่เครียดอย่างอื่นมากกว่า”

“อย่างอื่นที่ว่าคืออะไร”

“ผู้ชายค่ะ”

คำว่า ‘ผู้ชาย’ ทำให้ตะเกียบที่อลันกำลังคีบอาหารถึงกับหลุดมือหล่นลงพรมปูพื้น เขารีบก้มลงไปเก็บมัน ทว่าซูมี่ห้ามไว้และยื่นตะเกียบอีกคู่ให้ใช้แทน เขาจึงรับมาก่อนที่จะถามต่อ

“ผู้ชายคนไหนกันถึงทำให้เราเครียดได้”

“เกือบจะทุกคนในมหาลัยค่ะ จนทุกวันนี้ซิงอีต้องพาซูมี่หลบคนพวกนั้นที่มายืนรอที่หน้าตึกเรียนทุกเช้า เฮ้อเหนื่อยใจจัง”

ซูมี่พลางถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ก่อนจะหยิบขนมจีบปูเข้าปากเคี้ยวต่อ

“คนสวยก็แบบนี้แหละ แล้วเราว่าไม่ดีเหรอที่มีคนมาจีบ”

“ไม่ค่ะ เพราะซูมี่มีคนของใจอยู่แล้ว”

“คนของใจ? เราหมายถึงคนที่ชอบเหรอ”

อลันเลิกคิ้วเอ่ยถาม เพราะเขาตามคำศัพท์เด็กวัยรุ่นไทยสมัยนี้ไม่ทัน แถมตัวเองก็พึ่งจะเดินทางมาถึงไทยวันนี้เอง

“ถั่วต้มค่า”

อลันถึงกับร้องฮะกับคำศัพท์ใหม่ ซูมี่หัวเราะเสียงดังจนต้องอธิบายความหมายของคำนี้แปลว่า ถูกต้อง เขาถึงร้องอ๋อกลับมา

“กระซิบพี่ได้ไหมว่าคนของใจซูมี่เป็นใคร พี่รู้จักเขาหรือเปล่า”

ต่อมความเผือกของอลันเริ่มทำงาน อยากรู้ความเป็นไปของเด็กดื้อคนนี้

“รู้จักดีเลยค่ะ”

ซูมี่ตอบแบบอุบคำตอบเอาไว้ก่อนจะฉีกยิ้มแล้วเอียงคอ ขณะที่คนถามก็พยายามนั่งนึกว่าคนรอบตัวที่เป็นไปได้มีใครบ้าง แต่นึกเท่าไหร่ก็ไม่ออก

“พี่ยอมแล้ว เราเฉลยเลยดีกว่า...เขาคือใคร” ซูมี่พยักหน้ารับ ก่อนเอ่ยพูด เสียงดังฟังชัดออกไปให้ได้ยินว่า

“พี่อลันไงคะ”

มุมมองของซูมี่ ♥

ฉันรวบรวมความกล้าพูดต่อหน้าเขาอย่างตรงประเด็น ในเมื่อตั้งเป้าหมายไว้แล้วก็ต้องไปให้สุดทาง

“เราอำพี่เล่นอยู่ใช่ไหม”

ขอเงิบกับสิ่งที่พี่อลันตอบกลับมา ที่ฉันพูดนั้นคือจริงใจไม่จิงโจ้เลยนะ

“ไม่ได้อำค่ะ ซูมี่พูดจริง”

ฉันทำสีหน้าจริงจังกับสิ่งที่ฉันพูด แต่พี่อลันดูเหมือนจะยังไม่เชื่ออยู่ดี แล้วนี่ต้องทำอย่างไรต้องควักหัวใจออกมาพิสูจน์ให้เห็นเหรอ

“ซูมี่เลิกแกล้งพี่ได้แล้ว เรื่องแบบนี้มันไม่ขำเลย”

“แล้วใครขำกันคะ” เออฉันก็ไม่ได้เล่นตลกนะ

“พี่ว่าเราน่าจะสับสนอะไรบางอย่าง”

“Not me but you พี่อลันจำสัญญาของเราไม่ได้แล้วเหรอคะ”

ฉันพร้อมกางสัญญาใจในหัวออกมาเปิดอ่านให้ฟังเลย หากเขาระลึกความจำไม่ได้

“สัญญาอะไรกันซูมี่”

และสิ่งที่เตรียมไว้ก็ได้นำออกมาใช้จริง นี่เขาลืมเรื่องสำคัญที่ให้ไว้ไปได้อย่างไรกัน

“12 ปีที่แล้ว พี่อลันตกลงจะเป็นแฟนกับซูมี่หลังเรียนจบมหาลัยไงและนี่ก็เป็นปีสุดท้ายที่ซูมี่ใกล้จะเรียนจบแล้วค่ะ”

เมื่อฉันเปิดคำพูดออก พี่อลันก็เหมือนจะพอนึกออกว่าตัวเองพูดไว้ตอนไหน ถ้าเมื่อก่อนฉันมีมือถือจะกดอัดเสียงให้หลักฐานมัดตัวเลย

“พี่นึกออกละ คืออย่างนี้นะ...” พี่อลันทำท่าเหมือนจะพูดแก้ตัวในคำพูดที่เขาเคยให้ไว้

“อย่าบอกนะคะ ว่าพี่อลันกำลังคืนคำพูด”

“ฟังพี่อธิบายก่อน”

แอบน้อยใจได้ไหม ทำไมมันไม่เป็นอย่างที่คิดไว้กัน หรือว่าเพราะพี่อลันมี คนของใจอยู่แล้ว กล่องของขวัญใบนั้นที่ฉันเห็นคงจะเป็นของผู้หญิงที่พิเศษสักคนจริง ๆ แต่แล้วไง...ใครแคร์

“ต่อให้ตอนนี้พี่มีคนของใจแล้วก็ไม่เป็นไรค่ะ ซูมี่ยังมีเวลาพอที่จะรอพี่อลัน แต่ถ้าเมื่อไหร่ซูมี่เรียนจบ พี่ก็ต้องไปเคลียร์ใจกับคนของพี่นะคะ”

“ซูมี่ไปใหญ่แล้ว...ให้พี่ได้พูดสักนิด”

“ต่อให้ต้องบุกน้ำลุยไฟ ยังไงพี่อลันก็ต้องเป็นแฟนกับซูมี่”

“หลิน ซูมี่!”

“เรียกสั้น ๆ ว่าซูมี่ก็พอค่ะ”

“ยังจะมาเล่นอีก ระหว่างพี่กับเรามันเป็นไปไม่ได้ เพราะพี่ไม่ได้รู้สึกแบบนั้น ซูมี่เหมือนน้องสาวของพี่คนหนึ่ง”

ให้ตายสิ คำก็น้อง สองคำก็น้องสาว คำพูดนี้เจ็บปวดไปถึงกระดองใจ แต่ไม่เป็นไรยังไหวอยู่

“สัญญาต้องเป็นสัญญาค่ะ แม้ว่าในตอนนี้พี่จะไม่รู้สึกอะไรกับซูมี่เลย ก็ตาม ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของซูมี่ที่จะทำให้พี่รู้สึกเอง”

ฉันขอประกาศไว้เลยว่า ถ้าทำให้พี่อลันรู้สึกแบบเดียวกันและยอมเป็นแฟนตามสัญญาไม่ได้ ก็อย่ามาเรียกว่าฉันว่า หลิน ซูมี่!