Chapter 2

Ninoy Aquino International Airport.

    After 12 hours of long travel from France sa wakas nakalapag na rin ang dambuhalang eroplano dagdag pa ang isang oras na stop over sa Dubai International Airport.

     Iniluwa ng pintuan ng dambuhalang eroplano ang isang babaeng  balingkinitan ang katawan,na may  makurbang balakang na bumagay sa long legged nitong mga binti na aakalain mong isang modelo sa bihis nito na pastel Armani fitted jeans at long sleeve white na nakatupi hanggang  siko na binagayan Ng malapad na sumbrero na bagsak ang mga buhok na lampas balikat  at dark glasses.

      Eksaktong five years bago muling bumalik sa Pilipinas si Emerald, Hindi  agad ito bumalik pagkatapos ng apat na tao na pag aaral Ng fashion design sa  Instituto Marangoni, isang kilalang fashion school sa Paris France. 

      Kinailangan nyang manatili Ng isang taon sa France for personal reason, even herself has no idea kung ano gusto nya iwasan sa Pilipinas. Its good thing after I received my certificate degree in fashion and Design  I was lucky being hired as junior fashion designer in one f the prestigious fashion company in France.

      Napabuntung hininga si Emerald habang naglalakad hila ang kanyang luggage patungo sa isang parte ng NAIA kung saan nag aantay ang isang private helecopter na pag aari Ng pamilya Niya na maghahatid sa kanya sa kanilang hacienda sa Quezon province.

      Samot saring emosyon ang kanyang naramdaman pagkababa nya Ng dambuhalang eroplano. Aaminin niyang namiss nya ang Pilipinas. Lalo na ang lalaking dahilan ng kanyang pag alis at pag aaral sa malayong banda.

       Agad siyang sinalubong ng piloto ng helicopter.

     "Ang daddy mang Jun? Nagtatakang Tanong ni Emerald pagkaabot na pagkaabot ng kanyang luggage.Inaasahan nyang Kasama ang ama na susundo sa kanya.

      "Ako lang po ang pinasundo nya señorita,"  umiwas na tingin ng medyo may edad Ng piloto na halatang may tinatago. 

     Nas elementary pa lang siya ng maging piloto ng hacienda si mang Jun kaya kapamilya na turing nila dito at bihasa sa pag papatakbo ng helicopter.

     Hindi na nagtangkang muling nagtanong si Emerald dahil hindi rin Naman sila gano magkakarinigan nito, at ayaw nyang abalahin ito sa pagpapalipad ng helicopter.

    "Welcome home señorita" sambit ni mang jun pagkalapat ng helicopter sa lupa di kalayuan sa mansion Ng mga Buensuceso. Mag aalas kwatro na Ng hapon ng sapitin Nila ang hacienda.

    May humaplos na mainit sa puso ni Emerald,Naging selfish ba siya sa mga taong nagmamahal sa kanya sa  hindi pag uwi ng limang taon? Ramdam ni Emerald ang init sa mga salita nito. 

    Ngaun nya namiss Ng todo ang daddy nya at ang kanya yaya Lorie. Ang mga puno,ang dagat ang mga baka at kabayo sa loob hacienda. Punong puno ng emosyon si Emerald ng itapak nya ang kanyang mga paa sa lupa.

    "Dad.." takbong sugod nya sa ama ng matanaw nyang nakatayo sa maluwang na pinto Ng mansion at naghihintay sa kanya.

   Nangingilid ang luha na niyakap ni Don Enrico ang bunsong anak, alam ng Diyos kung gano nya namiss ito.

   "You're finally here my sunshine?" Naiiyak na tumango ang dalaga, ramdam nya kung gaano siya namiss Ng ama, tinatawag lang siya nitong sunshine kapag naglalambing ang ama at kapag gusto nito iparamdam ang pagka miss nito sa kanya.

     "I home dad, I miss you dad" 

      "Kaya ba natiis mo ako na hindi man lang dalawin anak sa loob ng limang taon?" May himig pagtatampo ng ama.

     "Soo sorry dad" nakayuko nitong sabi na nagpahid Ng luha.

     Nahihiya siya sa kanyang ama, kung hindi pa siya nito dalawin ng kanyang ama sa France two years ago hindi pa sila magkikita ng ama. At medyo malaki ibinagsak ng katawan nito hindi tulad Ng dumalaw soya niyo sa ibang bansa.

      "Yaya, " baling nito kay Aling Lorie na tahimik na umiiyak sa tabi Ng ama.

     Sobra ang tuwa ni Aling Lorie ng malamang uuwi na ang kanyang alaga, na inalagaan nya mula Ng isilang ito na siya ring araw ng kamatayan ni Doña Corazon ang ina nito na namatay sa pangnganak sa kanya.

    "Napakaganda Ng alaga ko" umiiyak nitong sambit habang yakap ng mahigpit ni Aling Lorie na tinuring na nyang tunay na anak kaya nga hindi na siya nakapag asawa.

     "I miss you so much yaya" naiiyak na sagot  ni Emerald.

   "Magpahinga ka muna sa kwarto mo anak, sabat Ng ama."Alam ko may jetlag ka,ipapagising na lang Kita kay Aling Lorie sa hapunan" sabi ni Don Enrico habang papasok Ng mansion.

    Nakangiti si Mang Jun habang pinapanood ang tatlo papasok Ng mansion, sa wakas bumalik na ang prinsesa ng hacienda sa loob loob nito. Muli na magkaka buhay ang mansion at ang hacienda sa pagbabalik ni señorita.

    Pagkapasok napagkapasok ng dalaga agad nitong isinara ang pinto.

   She feels the nostalgia, she briefly recalled the happy memories during her childhood, abruptly  tears roll from her eyes as she walks toward familiar cabinet.

      She carefully pull the drawer and sit on the bedside and putting it on her lap.

     Inisa isa nyang inilabas ang mga regalo sa kanya ng lalaking napagtanto nyang hindi kailanman nawala sa isip nya at higit sa puso nya.

     Pilit nyang iwinaglit sa isip nya ang lalaking habang nasa ibang bansa siya, but the more she tried to forget him the more she realized that the man she wanted to spend the rest of her life is the same man she adored when she was on her teens.

     At hindi nya alam sa sarili kung paano nya ito pakikiharapan, pero huli na, andito na siya  wala siyang choice kundi magkunwaring hindi nasasaktan. 

    Ngayun nya sobrang namiss ang mommy nya, "Mommy, bulong nya sa sarili sabay tingin sa ceiling na para bang doon nya Makikita ang mommy nito"

   Tok, tok, tok, ng makarinig si Emerald ng mahihinang katok sa pinto Ng kanyang silid.

     "Anak.." ang yaya Lorie nya.

     "Pasok ya, bukas po yan" imik nya habang pinupunasan ang luha.

     Pumasok ang yaya Lorie nya at nalungkot sa nakita nyang anyo habang nasa kandungan nito ang drawer na naglalaman ng mga ibat ibang regalo na alam nyang unang pag ibig Ng alaga.

"Mahal po pa ba siya anak?"  Sabay upo nito sa tabi Ng alaga at sabay himas nito sa mahaba niyang buhok.

    Imbes na sumagot,yumakap ito sa yaya nya at umiyak.Hindi na siya makapag lihim dahil bukas na libro sa yaya nya na ang lalaking iniibig  nya ay sobrang Mahal parin nya hangang ngayon.

    Awang awa si Aling Lorie sa alaga,kung buhay pa sana si Doña Corazon kahit papaano mapapagaan ang dinadala ng bunso nitong anak.

Ilang sandali pa kumalma na ang alaga sa pag iyak.

"Hala magpahinga ka muna anak at tawagin na lang Kita sa oras ng hapunan, pinadala lang Ng daddy mo itong paborito mong fresh mango juice na ani ng hacienda"

"Salamat po yaya" At inabot ng bagong dating na dalaga  ang baso na may lamang fresh mango juice.