“OH MY GOD!”Muntikan na siyang mahulog sa kama nang biglang lumabas ang nakakatakot na pagmumukha ng isang bata sa TV. Ganito talaga kapag kulang sa tulog, mabilis magulat at pikonin. Kaya naman pilit niyang pinapakalma ang sarili.Ngunit sa kalagitnaan ng kanyang seryosong panonood sa TV ay may naramdaman siyang humawak sa kanyang kamay. Wala sa sarili niya itong binawi at nilingon ang may-ari ng kamay na ‘yon. She then blew a loud breath after noticing it was Charles.“Bakit ka ba nanggugulat?” mahinahon niyang tanong kahit sa loob niya ay gusto na niyang tumalon at lumabas ng silid sa takot.“I didn’t mean to scare you. I’m sorry.” Ngumiti ito at hinawakan ang kanyang kamay mula. Wala sa sarili siyang napatingin sa kamay nilang dalawa at pabalik sa mukha nito. “I just want to ask something.”She frowned. This time, hindi na niya hinila pang pabalik ang kanyang kamay at hinayaan na lamang si Charles sa paghawak ng kanyang kamay. Seryoso siyang nakatingin dito at naghihintay ng kung
TUMITIG SIYA sa mga mata nito at sa pagkain na sa hapag. She doesn’t know what to say. Gusto niya itong tanungin kung bakit at anong meron ngunit seryoso itong naglalagay ng kanin sa kanyang pinggan.She couldn’t help but raise an eyebrow, but she didn’t say a word. Pinapanood niya lamang ang bawat galaw nito. Nang matapos itong maglagay ng pagkain sa kanyang pinggan ay nag-angat ito ng tingin sa kanya.“Dig in,” wika nito at tipid siyang nginitian. “What’s the catch?” Ayan na naman sa bibig niyang pasmado. Yung dapat ay na sa isip niya lang, tapos ngayon ay bigla-bigla na lang lalabas sa kanyang bibig. And now that she has said it, “That became your favorite phrase for the past few weeks,” anito at tinaasan siya ng kilay. “Hindi ba pwedeng gusto ko lang magpakabait sa ‘yo?” Umiling siya rito. “Dalawang linggo na lang ako rito, Charles. Pwede ka nang bumalik sa nature mo.”Charles didn’t say a word. Nagbaba lang ito ng tingin sa plato nito at nilagyan na lang din ng pagkain ang sa
WEEKS PASSED and it seems like Charles is was not joking when he told her about making it up to her. Mas naging kalmado ito sa kanya. Nagiging masunurin na rin ito and to be honest, he’s starting to look at him differently. Not different like something that is connected to romance or anything. But different like—hindi naman pala talaga siya cold.These past few weeks, napapansin niyang mas nagiging mabait si Charles. Kung mag-usap sila ay hindi na siya nito binibigyan ng cold treatment. At sa totoo lang, nagugustuhan na niya kung ano man ang pinapakita ni Charles ngayon sa kanya.“Why can’t I visit you?” nakasimangot na tanong ng kanyang anak na kasalukuyan niyang ka-video call.Dalawang linggo na lang at makakauwi na siya. Yes, ganoon kabilis ang mga araw. Mas napapagaan kasi ang kanyang trabaho dahil nagiging masunurin si Charles. Hindi na siya nahihirapan and that’s what she’s loving right now.“Don’t worry. Malapit na makauwi si Mommy. Dalawang linggo na lang, okay? And I promise
SHE SAT down while intently looking at him. Hindi niya alam. There’s something off with this man. It’s weird. Hindi niya maintindihan kung bakit parang may something na nagbago rito. His scary aura somehow started fading.“Why the are you staring at me like that?” he asked and frowned.“I am not used to this,” aniya at mahinang umiling. “Why are you suddenly being soft towards me? I mean… what’s the catch?”Umangat ang isang kilay nito. “I already told you what’s the catch. Gusto kong bumawi sa ‘yo.”Muli siyang umiling sa sinabi nito. “No. I already told you, didn’t I? I just want you to heal. Sapat na ‘yun bilang pambawi sa ‘kin. That thing is more than enough to me. No need to go on such extents just to make it up to me.”“Did you really think I can feel better just by convincing myself that once I’m healed you’re going to forgive me?” Mas lalong umangat ang kilay nito. “No, Tally. Kaya babawi ako. Let’s… let’s spend the next two months with smile on our faces.”Mariin niyang kinag
PINAGPAG niya ang kanyang mga kamay at agad itong inihawak sa kanyang beywang. Pinasadahan niya ng tingin ang dalawang painting at isang satisfied smile ang bumadha sa kanyang mukha.And to be honest, she feel so satisfied right now. Natutuwa siyang makita ang kanyang painting na naka-display sa mga ganitong open space. Yung ibang mga painting niya kasi ay tinago niya dahil pinalitan niya ng mga larawan nila ng kanyang anak.“Oh, baka nagugutom ka, Nurse Tally. Gusto niyo po bang kumain? Magluluto ako ng para sa ‘yo,” ani Manang Josa.“Hindi na po, Manang.” Ngumiti siya rito. “Magluluto na rin ako ng hapunan ni Charles.”Napatango ito sa kanya. “Alam mo, Nurse Tally, bakit kaya hindi na lang mag-hire si Sir Charles ng cook? Hindi naman po gawain ng nurse ng ipagluto ang kanyang pasyente. Sa mga ginagawa mo sa hardin, maiintindihan ko naman ‘yon dahil alam kong na buboryo ka na rito. Ngunit ‘yung pagluluto… baka masyado ka na pong napapagod.”She smiled at that. Para talaga itong si Ma
“WHERE SHOULD we put this?” tanong niya habang hawak ang kanyang chin.Kakarating pa lang ng mga painting na ginawa nila ni Charles kanina sa may lake. And to be honest, they are so cute! Minimalist and expressive. And right now, she’s considering to hang this in the living room.But the question is… papayag kaya si Charles?“Ang gaganda ng mga painting,” puri ni Manang Josa. “Sino kaya ang gumawa nito? Napakagaling naman!”That brought a smile to her lips. She then pointed the canvas that was painted by Charles. “Charles painted that one.”“Ay, nako! Ang ganda!” Pumalakpak pa ito. “Hindi na rin naman nakakapagtaka kasi sa pagkakaalam ko ay mahilig daw talaga sa mga painting si Sir Charles.”“Talaga po?” Umangat ang kanyang kilay sa narinig. “Mahilig si Charles sa mga painting?”“Yon lang ang narinig ko, Nurse Tally.” Nagkibit balikat ito. “E itong isa? Ikaw ba ang may gawa nito?”Tally nodded her head and smiled. “Yes, Manang. Ako po.”Ngumiti ito sa kanya. “Ang ganda rin. Mukhang bi