Chapter 06: Anti Romantic

"O-okay lang po ako, Sir," nauutal kong sagot. Pilit kong binawi ang balikat ko mula kay Sir Mark, pero parang hindi man lang niya naramdaman ang pag-atras ko.

"Tara, sabay na tayo mag-lunch," yaya niya, nakangiti.

Hindi ako makasagot. Hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko. Ang puso ko ay tumatalon sa kaba. Ang dating kaakit-akit na mukha ni Sir Mark ay ngayon parang isang maskara—nagtatago ng isang madilim na lihim.

“Xena, okay ka lang ba?” tanong ni Alice, ang ka-workmate ko. Napabalik ako sa realidad. Kailangan kong kumilos, kailangan kong makaalis rito.

"Ah, oo, okay lang ako," sagot ko, pilit ang ngiti. "Sige, mauna na kayo, susunod na lang ako. May gagawin pa ako sandali."

Walang alam si Sir Mark, pero ang totoo, gusto ko lang makalayo.

Makalipas ang ilang oras…

Pagkatapos ng shift ko sa call center, dali-dali akong nagtungo sa isang condominium para linisan ito. Mabuti na lang at may kabaitan rin si Doc Dylan dahil hindi niya ako sinumbong sa kaibigan ko. Kung hindi, baka pati itong sideline na ito ay mawala pa sa akin.

Habang nagpupunas ako ng mga bintana, hindi ko namalayan na tumunog ang phone ko. Nang tingnan ko, si Gwen pala ang tumatawag.

Pinunasan ko ang pawis sa pisngi ko at huminga ng malalim bago sinagot ang tawag.

“Hello, kamusta? Nandiyan ka na ba naglilinis?” tanong niya.

“Oo, Gwen. Wag kang mag-alala, hindi ako magpapakita sa may-ari,” sagot ko.

“Naku, ‘yun nga ang itinawag ko. Maaga kasi uuwi ‘yung may-ari. Nasabi ko na sa kanya na ikaw ang pinapunta ko para maglinis, kaya hindi mo na kailangang magtago. Pagsilbihan mo na lang muna, baka bigyan ka ng tip.”

Napangiti ako sa sinabi niya. Basta pera, napapangiti ako. Kasi ang pera na lang ang tanging bagay na nagbibigay sa akin ng saya.

Kaya dali-dali akong naglinis para siguradong makita nilang malinis at maayos ang condo pagdating nila.

Maya-maya, narinig ko ang pagbukas ng pinto. Medyo kinabahan ako, pero hindi na katulad ng dati. Pinilit kong magmukhang normal at naglakad papunta sa may pintuan para salubungin sila.

"Magandang hapon po," bati ko habang nakayuko.

Iniangat ko ang ulo ko at nakita ko ang isang napakagwapong lalaki na may kasamang isang magandang babae.

“Hello,” bati ng babae sa akin. Napakaganda niya—maputi, matangkad, at mukhang sosyal. Parang napako tuloy ang mata ko sa kanya.

“Miguel, babe, saglit lang,” sabi niya sa gwapong lalaking naunang naglakad.

Ni hindi man lang ako tinapunan ng tingin ng lalaki. Para akong hangin sa harapan niya.

Bumalik ang tingin ko sa pinto at nakita kong may isa pang lalaking pumasok. Nang makita ko siya, nanlaki ang mga mata ko.

Nakayuko siya habang inaalis ang sapatos niya at isinusuot ang indoor slippers.

Parang nanigas ako sa kinatatayuan ko, lalo na nang iangat niya ang ulo niya at magtama ang mga mata namin.

Doc Dylan.

Hindi ko inaasahang magkikita kaming muli ngayon. Akala ko bukas pa.

Halatang nagulat din siya nang makita ako, pero mabilis niyang binawi ang reaksyon niya at bumalik sa pagiging malamig at walang emosyon. Dumiretso lang siya sa loob at naupo sa tabi ni Miguel.

Pinilit kong ipagpatuloy ang paglilinis, kunwaring hindi apektado.

“Serenity, I need to go to the convenience store. May nakalimutan akong bilhin,” sabi ni Miguel sa girlfriend niyang si Serenity.

“Sure, babe. Tara, samahan na kita.”

“Dylan, dito ka muna, ha,” sabi ni Miguel bago sila tuluyang lumabas.

Natulala ako.

Ibig sabihin, maiwan kami ni Doc Dylan sa condo… kaming dalawa lang.

Napalunok ako. Sana lang hindi niya ako sigaw-sigawan o pagalitan.

“Manang, puwede bang magluto ka na rin ng dinner? I’ll pay you for that,” sabi bigla ni Miguel bago tuluyang lumabas.

Manang?!

Napangiwi ako sa loob-loob ko. Kung hindi lang pera ang pinag-uusapan, baka nasagot ko na siya nang pabalang. Pero dahil dagdag kita ito, ngumiti na lang ako.

Napansin kong biglang natawa nang bahagya si Dylan.

“Babe, wag mo namang tawaging manang si Miss. Parang kaedaran lang natin siya,” saway ni Serenity bago sila tuluyang lumabas.

Napabuntong-hininga ako. Aba, buti pa siya, alam!

Naiwan kaming dalawa ni Dylan sa bahay. At ngayon, ang awkward ng atmosphere.

Lalo kong naramdaman ang tensyon sa pagitan namin. Hindi ko alam kung paano ko siya kakausapin, lalo na matapos ang mga sinabi ko sa kanya kanina.

Tahimik lang ako habang inihahanda ang mga sangkap para sa lulutuin kong pagkain. Alam kong hindi ko dapat siya intindihin, pero ewan ko ba…

Naiilang ako.

Kaso bigla kong naalala ang sinabi ni Miguel kanina.

"Manang."

Napailing ako. Mukha na ba talaga akong matanda? Baka dahil sa kakapuyat ko, mukha na akong losyang.

Biglang nagsalita si Dylan.

“My friend is really head over heels for his girlfriend, so he’s not really paying attention to anyone else. That’s probably why he didn’t notice you’re still young,” paliwanag niya.

Napatingin ako sa kanya.

Hindi ko alam kung paano ko ito tatanggapin. Compliment ba iyon o simpleng obserbasyon lang?

Napabuntong-hininga ako at bumulong, “Iyan ang sinasabi ko, eh. Kapag nainlove ka, hindi ka lang nagiging tanga, nagiging bulag ka rin.”

Sigurado akong hindi niya narinig dahil nakatingin siya sa phone niya.

Pero hindi ko maiwasang mapaisip.

Ano kaya ang pakiramdam ng magmahal nang ganon? ‘Yung bulag ka sa lahat ng bagay dahil masaya ka?

Napailing ako.

Hindi. Hindi bagay sa akin ‘yang mga ganyang bagay.

Kailangan kong tapusin ang trabaho ko at umalis agad.

Ayokong manatili rito nang mas matagal pa. Lalo na kapag nariyan si Dylan.