Hello, may nagbabasa pa ba? Attendance tayo hahahah
Halos hindi na siya makagalaw sa kinatatayuan niya. Parang may malamig na hanging dumaan sa pagitan nila, ngunit sa loob-loob niya, nag-aalab na ang emosyon.“Gago ka ba?” tanong na lang niya, halos pabulong ngunit puno ng diin. Hindi na rin niya mapigilan ang sarili—nakakabaliw na ang dami ng bagay na hindi niya maintindihan sa kilos ni Lorenzo."I'm not! I'm just asking you because you look like you don't want to stay in my room and you want to stay with that Paul instead," mariing sambit ni Lorenzo, mababa ang boses ngunit matalim.“Tinatanong ko kung bakit sa kwarto mo ako mag-i-stay kasi may kwarto naman ako.” Nakasimangot na sambit niya, pero agad ding napalunok nang tuluyang nasa harap na niya si Lorenzo. Ang lapit nito, masyado nang masikip ang pagitan nila para makahinga siya nang maayos."There’s no proper room here except yours and mine,” he explained, his tone firm and his irritation barely restrained. “I have a guest, Evelyn. I didn’t expect him to come, but now that he’s
“Umakyat ka na at mag-ayos. Magluluto lang ako ng dinner ninyo,” mahinahong ani ni Manang Vilma habang inaayos ang apron niya. May bahagyang kunot sa noo nito, at kahit pilit nitong itinatago, hindi nakaligtas kay Evelyn ang kakaibang tensyon sa tinig nito, natatanong at nagtataka sa mga nadatnan kanina.Hindi na ito nagtanong o nagsalita pa tungkol sa nadatnan, but Evelyn could feel that the older woman wanted to ask—her eyes were gentle, but heavy with curiosity.May mga tingin itong naglalakbay mula sa mukha niya pababa sa leeg, parang binabasa ang mga palatandaan ng isang lihim na hindi nasabi. Maraming tanong ang gustong lumabas, pero pinili nitong huwag guluhin pa ang katahimikan.Kaya naman wala na lang siyang nagawa kundi ang tumango. Bagamat ang loob niya ay puno ng kaba at pagkalito, pilit niyang pinanatili ang composure. Pilit niyang pinanatag ang sarili, kahit pa ramdam niyang hindi pa tapos ang tensyon ng araw na ito.Tumingin pa siya sa lalakeng bisita na prenteng naupo
Nandoon nga si Manang Vilma—nakatikom ang bibig, pero halatang namumula sa hiya, siguro ay ito pa ang nakaramdam ng hiya para sa dalawa sa nadatnan nila kaya naman nakagat ni Evelyn ang labi at talagang hiyang hiya na ng sobra sa nangyari.May isang lalaking kasama si Manang, nakasuot ng puting polo na medyo gusot, ngunit kahit pa may kaunting lukot ang damit nito, hindi iyon nakabawas sa aura ng awtoridad na likas sa kanya. Matangkad ito, matikas, at ang bawat galaw ay tila kalkulado.Sa lahat ng araw na tumira si Evelyn sa lugar na iyon, ngayon lang niya nakita ang lalaking iyon. Wala siyang kahit anong alaala na nabanggit ito ni Lorenzo, ni wala man lang bulong mula kay Manang kaya may parte na agad sa kanya ang pagtataka kung sino iyon. Wala ng bahay sa parteng ito at iisa lang na nakatayo ang Mansion, sa kabilang bahagi pa nakatira sila Manang Vilma, pati ang bayan ay nasa kabila kaya naman hindi niya kilala kung sino ang taong kasama ni Manang Vilma.Ang presensya nito ay mabiga
Chapter 33Napatingala si Evelyn nang bumaba ang labi ni Lorenzo. Dumidilim na ang kalangitan, at ang mga alon sa dalampasigan ay lumalakas na, tila sumasabay sa nararamdaman niyang init at kaba. Sa bawat dampi ng labi nito sa kanyang balat, tila nawawala ang lahat ng ingay sa mundo—tanging ang pintig ng puso nila ang naririnig niya. Ngunit wala silang pakialam sa oras o lugar.Basta’t siya, nakahiga lang sa buhanginan, habang nasa ibabaw niya si Lorenzo—hinahalikan siya sa bawat bahagi na gusto nitong halikan, parang gutom na matagal nang tiniis, parang nauuhaw na ngayon lang muling nakainom.“L-Lorenzo,” utal at halos ungol na ang tinig niya nang maramdaman niya ang marahang haplos ng lalaki sa kanyang bewang—init na kumakawala sa gitna ng lamig ng simoy ng gabi. Napapikit siya, napakapit sa braso nito, hindi na alam kung hihinto ba o tuluyan nang magpapadala sa mga haplos at halik nito.Ramdam niya ang bawat hininga ni Lorenzo sa balat niya, bawat galaw nito’y tila sinasadya para b
"Hindi ako natatakot," mahina ngunit mariin niyang sagot, nakatitig pa rin sa mga mata nito. “Kaya ‘wag ka nang magpigil.”Ramdam niya kung paano mas hinila siya ni Lorenzo habang ang kamay ay nasa likod niya, his finger also draw something on her back. Those kind of draw that makes Evelyn lose her senses again.At doon, sa pagitan ng tibok ng puso nila, ay napapikit si Lorenzo at napabuntong-hininga, isang buntung-hiningang may bigat ng libo-libong pasaning hindi niya alam kung paano bibitawan. Sa loob-loob niya, tila sinusumpa niya ang sarili. Parang gusto niyang magsisi, umatras, umatake, lahat nang sabay-sabay. Sa bawat tibok ng puso niya, dama niya ang lalim ng binabagsakan nila. Para silang nasa bangin, at isang maling hakbang lang ay tuluyan silang mahuhulog.“Evelyn…” bulong niyang muli, punong-puno ng pag-aalinlangan, “You don’t know who I am. You just know me—this version of me. Stop me. Push me right now and run.”Mariin, halos desperado ang sambit niya. May panginginig sa
Chapter 28, Caught in the FlameEvelyn’s chest heaved, struggling to reclaim the breath Lorenzo had stolen with that searing kiss. Her lips were still tingling, swollen from the intensity, and her heart, God, her heart was pounding like it wanted to escape her chest.Hindi pa man siya lubusang nakakabawi, muli siyang hinatak ni Lorenzo palapit, mariin, tila ba ayaw na siyang pakawalan. Ang mga mata nito ay madilim, naglalagablab sa tila halimaw na damdamin sa pagnanasa, pagkabigo, pananabik, lahat iyon ay nagsanib at umusbong sa isang titig na nakakabaliw. Wala na silang pakialam kung nasa dagat man sila, kung basang-basa sila sa alat at hangin, ang bawat halik na pinagsasaluhan nila ay parang apoy na hindi mapigilan.Para silang nababaliw, nawawala sa sarili, habang inuukit ng mga labi nila ang matagal nang pinipigilang pagnanasa kasabay ng paglulubog ng araw sa gilid nila. They kissed like it was their first time, wild, desperate, and burning with need.Ang bawat galaw ng labi nila