Mag-log inHere pa po
Halos maramdaman ni Dia ang bawat salita, tila bumabalot sa kanya at pinipilit baguhin ang nakaraan, habang ang damdamin ni Paul ay sumasabay sa bawat titig at paghinga niya. Ang bigat ng pag-iyak ni Paul, ang init ng kanyang katawan, at ang sincerity ng kanyang boses ay bumabalot sa buong silid, nag-iiwan ng kakaibang init at tensyon na hindi kayang ipaliwanag ni Dia.Nakagat ni Dia ang labi niya at saka muling sinubukang lumayo, ang puso niya ay tumitibok nang mabilis sa halip na humupa.Ngunit and this time, Paul let her. Nagkaroon ng distansya sa pagitan nila, sapat para huminga, pero ramdam pa rin ang presensya nito. Napatitig si Dia kay Paul nang yumuko pa ito na parang bata sa harap niya, eyes glistening with unshed tears, at ramdam ang bigat ng pag-iyak sa paligid.Ang kanyang mga mata ay puno ng halo ng lungkot, galit, at pangungulila.Bigla tuloy nawalan ng salita si Dia. Napapikit siya at bumuntong hininga, nag-ipon ng lakas bago muling magsalita. Ramdam niya ang bigat ng ba
“Mag-uusap tayo ng ganyan? Can you at least wear your shirt? Dinalhan na nga kita,” umiirap na sambit ni Dia habang nakapameywang, halatang naiirita na dahil hindi man lang nagawang magsuot ni Paul ng damit at nanatili lang sa kinatatayuan na para bang handa na siya sa anumang sasabihin ni Dia.Ang bawat salita niya ay may halong galit, kaba, at kaunting pangungulila na hindi niya kayang itago, ramdam ng tension sa bawat titig at galaw ng kanyang katawan.Napasulyap si Paul sa katawan niya, parang sinusukat bawat linya, bawat kurba, at naramdaman ni Dia ang init ng tingin nito. Para bang ang bawat titig ay nagbubunsod ng init sa kanyang balat, na tila binabalot siya ng init ng araw sa tanghaling tapat, ngunit mas matindi at nakakapangilabot dahil sa matinding emosyon ni Paul.“What’s wrong with my body? Distracted ka?” Tanong pa ni Paul, na ikinangiwi ni Dia, halatang naiinis sa paraan ng pagsasalita nito, ngunit may bahid ng kaba sa kanyang boses.Hindi niya alam kung paano haharapin
His chair screeched loudly against the floor as he stood, fists clenched so tight that his knuckles turned white.“What? At hinayaan niyo ang gago?!” hindi makapaniwalang tanong ni Paul habang halos naguugat na ang leeg sa galit. His voice thundered across the room, echoing in the tense silence. His heart was pounding like thunder, his breathing shallow and ragged. He took a few steps forward, glaring at the couple as if demanding an explanation for every silent year that passed without him knowing.“You let him do that to her?! You knew she was hurting and you did nothing?! Pvtang ina, edi umiyak siya?” Hindi pa makapaniwalang tanong ni Paul habang iniisip na ang mga posibleng nangyare.“Relax, hindi ba dapat masaya ka? Hindi siya kasal kaya naman pwedeng pwede ka pa—” but before Lorenzo could finish, Paul cut him off, his voice breaking.“Paano ako magrerelax kung ginago siya tapos wala kayong ginawa?!” he shouted, his voice raw with pain. “Dia don’t fvcking deserve na takbuhan! At a
Sa lahat ng iniiwasan niyang marinig, ito pa ang tumama sa kanya nang hindi man lang siya handa. Naalala niya bigla ang mga gabi kung saan iniisip niya kung nasaan na si Dia, kung masaya ba ito, kung may kasama bang iba. And now, all those fears turned into something tangible, something that tore him apart. He slumped back into the sofa, staring blankly at nothing, pero sa loob-loob niya, umaalon ang damdamin. Pero nanatili siyang tahimik, nilulunok ang bawat pait. The memory of Dia’s smile, her laughter, and the way she used to look at him all came rushing back, stabbing him deeper than he could handle. In that moment, Paul realized that no matter how much time had passed, his heart had never truly moved on. And now, knowing she had a child only reminded him how far he had fallen behind, at kung gaano siya katanga para hayaang mawala ang babaeng iyon sa kanya.Paul chuckled, but it was no humor at all. Tahimik ang mag-asawa habang si Cassandra ay bumalik na sa paglalaro. Napapikit s
Chapter 235 and 236Paul let the water flow on his body and was still thinking about what just happened now. He was completely in shock, his mind unable to process everything that Dia told him.Pakiramdam niya ay nananaginip lang siya at kahit ilang beses niyang ipikit at imulat ang mga mata niya, ay gano’n pa rin ang nararamdaman niya, parang hindi totoo ang lahat.Para siyang nakalutang na hindi niya maintindihan.His thoughts were tangled, his chest tightening, and the cold water didn’t even help to calm him down. Instead, parang mas lalo lang siyang giniginaw sa bawat patak ng tubig na tumatama sa balat niya.Each drop felt like a reminder of all the moments he lost, the birthdays, the laughter, the nights he could’ve been there to tuck his daughter into bed. Hindi niya maiwasang isipin ang mga nasayang na pagkakataon na pagiging ama niya sa anak niya.Gusto niyang magsaya dahil may anak na siya, na may anak pala siya kay Dia, isang bagay na minsan lang mangyari sa buhay ng isang t
The door was opened when Dia was already upstairs kaya naman kitang-kita niya si Paul na ngayon ay nakaupo sa tabi ng kama ni Alys. Tulog na si Alys, and Paul was just staring at Alys like he is still not believing that Alys is really his daughter at nasa harap na nito ngayon. May kakaibang lungkot at pag-aalinlangan sa mga mata nito, na para bang sinusubukan pang unawain ang bigat ng mga taon na nawala sa kanya. His shoulders looked heavy, and kahit hindi man ito nagsasalita, ramdam ni Dia ang bawat emosyong pilit nitong kinakasalo. Pinanood ni Dia kung paano hinaplos ni Paul ang gilid ng mukha ni Alys para ilagay ang takas na buhok sa gilid ng tenga nito, para hindi matabunan ang mukha nito. Mabagal, maingat, na para bang takot siyang magising ito at baka mawala ulit sa harap niya. His hand even trembled a little habang ginagawa iyon, and it was the kind of gesture na hindi kayang itago ng isang taong sobrang nagsisisi. Kinagat ni Dia ang labi at hindi na alam kung itutuloy







