Kung sa kabila mainit, dito naman masakit.
Natigilan si Thali. Her words hung in the air, unfinished. Marami pa sana siyang gustong sabihin. She was ready to lecture him—to scream if needed—but she froze.Napakapit siya sa lababo, pilit pinipigilan ang panginginig ng mga tuhod niya. Hindi niya alam kung ano ang mas nakakainis—ang presensya nito o ang epekto nito sa puso niya.“Lorenzo—”“And that’s not what I want us to talk about,” tuloy nito. His tone was firm, calm, but full of emotion. “Gusto kong pag-usapan ang tungkol sa pangalang binigay ko.”Natawa si Thali nang marinig iyon. Pero hindi ito masayang tawa—no. It was bitter. A broken laugh. Umiiling siya habang tumatawa, at sa likod ng tawang iyon ay nagkukubli ang sakit na halos sumabog sa dibdib niya.“That’s already clear for me. The name and all,” she snapped, trying to sound indifferent even if her voice cracked. “Hindi na natin kailangang pag-usapan pa. Ang kailangan natin pag-usapan ay ang kalagayan mo. Iyang pagiging padalos-dalos mo!” Sigaw na niya. Her voice ec
Chapter 99Thali cried until it was midnight, hindi siya makatulog sa bigat sa dibdib niya. Her pillow was soaked in tears, and her chest ached as if a boulder sat on it.Every sob that escaped her lips felt like a plea for something she couldn't even name anymore. And knowing that Lorenzo had already left her condo made her heart even more shattered. It felt like being abandoned all over again, but this time, by the one person she thought could finally stay. Gusto niyang manatili ito, pero gusto niya ring umalis, sa subrang gulo ng nangyayare sa buhay niya ay halos gulong gulo na rin ang isip niya.Galit siya rito, kasi ang saya niya noon, subrang saya niya noon when he gave her a name. Sa simpleng bagay na ‘yon, she felt seen. Special. Parang saglit siyang naging kompleto kahit wala siyang maalala noong mga sandaling iyon dahil binigyan siya nito ng pangalan.Pero ang ending? Gumuho ang lahat. Ang pangalan na ibinigay nito sa kanya… ay pangalan ng taong mahal niya, ang ex nitong hi
Muli siyang pumasok sa condo niya, mabilis ang lakad papunta sana sa kwarto. Pero natigilan siya sa nakita.Halos umawang ang labi niya sa pagkagulat, at napahilot na lang sa sentido si Thali.“Put—Lorenzo,” bulong niya sa sarili.Sa sala."Ang sabi ko, sa kwarto ka lang, paano kung may mag isip na bumalik at makita ka? Ano ba? Gusto mo na talagang mamatay?" Pagod na ani niya.Doon na ito ngayon nakaupo. Nakabukas ang TV, pero naka-mute. Nakalapat ang braso sa sandalan ng sofa, at prenteng nakatitig sa whiteboard niya kung saan naroon ang pangalan nito—Lorenzo Salvatore—kasama ang mga koneksyon, ebidensya, at lugar na pinaghinalaan nilang pinagtataguan nito.“Wala na sila?” tanong nito, tila pagod habang minamasahe ang batok.“Million ang nakapatong sa ulo mo, yet you are sitting there like it’s just nothing?” Nanginginig ang boses niya sa galit, habang papalapit.Ngunit kahit galit siya, hindi niya maiwasang mapako ang tingin sa kanya. Ganoon lang itong nakaupo, tila pagod na pagod,
**Chapter 97 **“Babe?!” Thali looked at the door again, heart pounding wildly in her chest, throat tightening with fear that any second now, everything might explode.Huminga ng malalim si Thali at saka tinignan si Lorenzo, na ngayon ay nanatiling tahimik pero malinaw sa mga mata ang pagsiklab ng panganib. Nakapamulsa ang mga kamay nito, nanginginig ang panga, at parang kahit anong oras ay sasabog.“Mag-uusap tayo mamaya. And don’t do fvcking something while I’m trying to make them leave. Talagang babarilin na kita!” Iritadong ani niya, halos pabulong ngunit punong-puno ng tensyon habang mabilis na inayos ang sarili—ang buhok, ang damit, at ang ekspresyon sa mukha niya. She couldn’t afford to look flustered. Not now.Lorenzo just raised a brow at her, not even flinching. His eyes darkened, nostrils flaring slightly.“Hindi ako gagawa ng kung ano habang nandito ako,” mariin niyang tugon, ngunit ramdam ni Thali ang pagsisikip ng panga nito, ang bawat salita ay punung-puno ng paninibugh
“A-Ano bang… Ano bang ginagawa mo? Umalis ka na!” iritadong ani niya, pilit pinipigilan ang pag-iyak habang kaharap ang taong mahal niya—ang taong pinipilit niyang kalimutan pero patuloy na sinusundan ng puso niya.Ngunit nang marinig niya ang pamilyar na boses ni Lorenzo, yung tono na laging ginagamit nito sa kanya tuwing may tampo siya, tuwing sinusuyo siya, halos matumba ang tuhod niya. Nakakakiliti pa rin sa puso niya kahit ngayon.“You’re protecting me, you love me,” he said. Hindi iyon tanong, kundi isang buo at matatag na pahayag, na para bang alam na alam na niya ang totoo.“Mali ka—” bulong niya, pilit na itinatanggi ang sariling damdamin.“Really? Then iputok mo.” Mariin niyang sabi, saka mas idiniin pa ang baril sa dibdib niya, nananatiling kalmado kahit anong mangyari.“Pvtang ina, Lorenzo! Ipuputok ko talaga ito kung hindi ka pa aalis ngayon!” Mariing ani niya, halos pumutok na ang emosyon. Pero kahit galit ang lumalabas sa bibig niya, nanginginig pa rin ang boses at ang
Chapter 95 and 96“Y-You know that you should not be here, right?” Nang makakuha ng lakas ng loob ay agad na iyon ang tinanong niya rito dahil kahibangan ang pagpunta nito ngayon!Hindi niya maintindihan kung bakit ito nandito at nagpapakita sa kanya. Heto ito, muling humaharap sa kanya, parang isang multo mula sa nakaraan na pilit binubuhay ang damdaming pilit na niyang nililimot.Sa pagpunta nito ay ginugulo nito ang lahat. Ginugulo ang isip niya. Ginugulo ang puso niya. Mas lalo lang siyang nahihirapan sa presensya nito—sa presensya ng lalaking minsang naging lahat para sa kanya.Ngunit heto ito ngayon. Buhay. Galit. At naroon ang titig na tila sinusunog ang kaluluwa niya, na animo’y sa lumipas na buwan ay kinimkim nito ang lahat ng galit, sakit, at pananabik.Humakbang si Loreno kaya naman halos mahigit na naman ni Thali ang paghinga niya. Isang hakbang pa at baka hindi na siya makapagtago sa mga damdaming pilit niyang itinatanggi. Ramdam niya ang pagtibok ng puso niyang parang sa