Hello poooo! Lorenzo and Thali are backkk hahaha sinong nagbasa na ng UD sa kabila? Mainit doon no?
Chapter 103Hindi lumayo ang labi ni Lorenzo sa balat ni Thali. Agad nitong hinanap ang sensitibong bahagi sa ilalim ng kanyang tainga, dahilan para manginig ang buong katawan ni Thali. Ang mga kamay niya ay nasa buong katawan na nito ngayon, mahigpit ang pagkakahawak sa damit nito, sabik na sabik sa haplos, sa init, sa presensya ng lalaking dapat ay hinuhuli, pero heto, hinahayaan niyang baliwin siya.“R-Renzo,” bulong niya rito at sa salita niya lang na iyon, agad na siyang binuhat ni Lorenzo, like he knows what that means.Napayakap si Thali dito habang buhat siya at halos ibaon ang mukha sa leeg ni Lorenzo. Ramdam niya ang bawat paghinga nito, ang init ng balat nito laban sa kanya, at ang tensyon na lumalalim sa bawat segundo.Hindi niya alam kung paano sila nauwi sa ganitong sitwasyon. Kanina lang, puno siya ng galit, ng tampo, ng sama ng loob. Gusto niya itong paalisin, gusto niyang marinig ang pinto na nagsasara sa likod nito, gusto niyang maglaho na lang ito sa paningin niya.
Malalim na bumuntong-hininga si Lorenzo bago nagpatuloy. Ngunit hindi na niya kayang pigilan ang maliit na ngiti na gustong sumilay sa labi niya. Isang ngiting may kirot, may pangungumpisal, at may pananabik na mahirap ipaliwanag.“She’s mature. Tapos ikaw—”“Ituloy mo. Pvtang ina ituloy mo at talagang babarilin na kita,” matalim na ani Thali, halos masira na ang boses sa inis.Tuluyan nang ngumiti si Lorenzo. Hindi na pigil, hindi na pakunwari—isa iyong ngiting halatang may pagmamahal, may pang-aasar, at may halong pananabik. Ngunit sa likod ng ngiting iyon, may bakas ng lungkot. May pag-amin sa kasalanan. May pagsuko.“Hindi ka mature,” he said softly, but teasingly.Huminga nang malalim si Thali. Wala nang luha sa mga mata niya, kundi purong galit at init na lang. Init na hindi niya alam kung galing ba sa sama ng loob o sa pagkasabik. May kung anong gumugulo sa loob niya, at alam niyang si Lorenzo ang dahilan. Gusto niyang murahin ito, gusto niyang iwan—pero bakit tila mas gusto pa
Chapter 101“Let go!” iritang ani ni Thali at sinubukang kumawala, but well, he is Lorenzo after all.Malakas si Thali. Hindi siya tulad ng ibang babae na malambot, marupok, o madaling matakot. Kaya niyang makipagsuntukan, makipaglaban sa halos limang tao nang sabay-sabay. Namana niya ‘yon sa kanyang ina—isang halimaw sa laban, sa tapang, at sa determinasyon. Sanay siya sa mga baril, suntukan, diskarte. Pero pagdating sa lalaking ito? Parang hindi sapat ang kahit anong natutunan niya sa pakikipaglaban.But when it comes to this man in front of her, wala siyang ibang maramdaman kundi ang panghihina, parang lahat ng lakas niya ay kinukuha nito sa isang sulyap lang, ng isang hawak o haplos lang. Sa tuwing naririnig niya ang boses nito, sa tuwing nakikita niya ang mga mata nito, para siyang nawawala sa sarili niya.“I said, let fvcking go!” she even groaned because of frustration, ngunit imbes na bitawan siya, bigla na lamang siyang hinaplos ni Lorenzo sa pisngi—banayad, mainit, nakakakur
Natigilan si Thali. Her words hung in the air, unfinished. Marami pa sana siyang gustong sabihin. She was ready to lecture him—to scream if needed—but she froze.Napakapit siya sa lababo, pilit pinipigilan ang panginginig ng mga tuhod niya. Hindi niya alam kung ano ang mas nakakainis—ang presensya nito o ang epekto nito sa puso niya.“Lorenzo—”“And that’s not what I want us to talk about,” tuloy nito. His tone was firm, calm, but full of emotion. “Gusto kong pag-usapan ang tungkol sa pangalang binigay ko.”Natawa si Thali nang marinig iyon. Pero hindi ito masayang tawa—no. It was bitter. A broken laugh. Umiiling siya habang tumatawa, at sa likod ng tawang iyon ay nagkukubli ang sakit na halos sumabog sa dibdib niya.“That’s already clear for me. The name and all,” she snapped, trying to sound indifferent even if her voice cracked. “Hindi na natin kailangang pag-usapan pa. Ang kailangan natin pag-usapan ay ang kalagayan mo. Iyang pagiging padalos-dalos mo!” Sigaw na niya. Her voice ec
Chapter 99Thali cried until it was midnight, hindi siya makatulog sa bigat sa dibdib niya. Her pillow was soaked in tears, and her chest ached as if a boulder sat on it.Every sob that escaped her lips felt like a plea for something she couldn't even name anymore. And knowing that Lorenzo had already left her condo made her heart even more shattered. It felt like being abandoned all over again, but this time, by the one person she thought could finally stay. Gusto niyang manatili ito, pero gusto niya ring umalis, sa subrang gulo ng nangyayare sa buhay niya ay halos gulong gulo na rin ang isip niya.Galit siya rito, kasi ang saya niya noon, subrang saya niya noon when he gave her a name. Sa simpleng bagay na ‘yon, she felt seen. Special. Parang saglit siyang naging kompleto kahit wala siyang maalala noong mga sandaling iyon dahil binigyan siya nito ng pangalan.Pero ang ending? Gumuho ang lahat. Ang pangalan na ibinigay nito sa kanya… ay pangalan ng taong mahal niya, ang ex nitong hi
Muli siyang pumasok sa condo niya, mabilis ang lakad papunta sana sa kwarto. Pero natigilan siya sa nakita.Halos umawang ang labi niya sa pagkagulat, at napahilot na lang sa sentido si Thali.“Put—Lorenzo,” bulong niya sa sarili.Sa sala."Ang sabi ko, sa kwarto ka lang, paano kung may mag isip na bumalik at makita ka? Ano ba? Gusto mo na talagang mamatay?" Pagod na ani niya.Doon na ito ngayon nakaupo. Nakabukas ang TV, pero naka-mute. Nakalapat ang braso sa sandalan ng sofa, at prenteng nakatitig sa whiteboard niya kung saan naroon ang pangalan nito—Lorenzo Salvatore—kasama ang mga koneksyon, ebidensya, at lugar na pinaghinalaan nilang pinagtataguan nito.“Wala na sila?” tanong nito, tila pagod habang minamasahe ang batok.“Million ang nakapatong sa ulo mo, yet you are sitting there like it’s just nothing?” Nanginginig ang boses niya sa galit, habang papalapit.Ngunit kahit galit siya, hindi niya maiwasang mapako ang tingin sa kanya. Ganoon lang itong nakaupo, tila pagod na pagod,