Chapter 8

"Mr. Morales offered me a businesss proposal. Nais niyang magpatayo ng pagawaan ng tsokolate sa bakanteng lote sa hacienda."

Sa paglipas ng mga buwan, pakiramdam ko ay magkasing-edad na rin kami ni Arman. Mas lalo siyang naging bukas sa pagkwekwento sa akin ng tungkol sa negosyo na para bang alam na alam ko ang kan'yang mga sinasabi at isa rin akong negosyante katulad niya.

"Tinanggap mo ba?" Natutuwa akong kahit nasa first year college pa lang ako ay marami na akong natutunan sa aktwal na pagpapatakbo ng isang negosyo.

"No. My priority now is to expand the cacao plantation. Mr. Morales pledged to cover 50% of the construction cost. Mas gugustuhin ko pa'ng bumili ng mga lupain upang pagtaniman kaysa ipagawa ng pabrika. Bukod dito, kakailangan ng maraming cacao para sa paggawa ng tsokolate which means magbabawas ng kliyente upang sumapat ang supply ng cacao. We need to let go of loyal investors para sa isang pabrika na wala naman kasiguraduhan."

Sa tuwing nagkakasama kami ni Arman ay hindi maaaring hindi namin pag-usapan ang Hacienda Miraflor. Nahahalata kong labis niya itong pinapahalagahan, katulad ng pagpapahalaga niya sa kan'yang mga trabahador at empleyado.

"Hindi ba ay kaya mo naman magpatayo ng kahit isang maliit na pabrika? Pero kung hahatian ka ni Mr. Morales sa gastusin, gamitin mo na lamang ang kalahati ng pera mo para sa pagbili ng mga lupain. Sa ganoong paraan hindi ka mawawalan ng kliyente. Sa tingin ko nga ay madadagdagan pa ang kikitain ng hacienda."

Dati-rati ay natatakot akong magbigay ng opinyon kay Arman lalo na kung taliwas ito sa kan'yang ideya, ngunit ngayon ay hindi na, dahil imbes na magalit ay natutuwa pa siyang mayroon daw akong natutunan mula sa kan'ya.

Pakiramdam ko nga ay parang bumaliktad ang sitwasyon. Sa simula ay ako ang maingat sa aking mga kilos at pananalita tuwing kasama ko siya, sa takot na baka hindi niya na ipagamot si nanay, pero ngayon ay tila siya ingat na ingat sa akin. Para bang ako na ngayon ang may hawak sa kan'yang leeg, na isang maling galaw niya lamang ay kayang-kaya kong makipaghiwalay sa kan'ya. Bagay na hindi ko gagawin para kay nanay.

"I can't. Gusto kong panatilihin ang hacienda sa kung paano ito iniwan ni papa sa akin."

Saglit siyang tumingin sa akin bago nagpatuloy sa pagmamaneho.

Hindi gaanong makwento si Arman tungkol sa kan'yang pamilya. Kung mayroon man akong nalalaman ay mula iyon sa kan'yang mga katulong.

Ayon sa mga ito ay ulila nang lubos si Arman. Naunang namatay ang ina nito noong bata pa lamang siya. Ang kan'yang ama naman ay iniwan siya anim na taon na ang nakakaraan.

Habang binabagtas namin ang daan patungo sa hacienda ay biglang itinabi ni Arman ang sasakyan. Tiningnan ko siya subalit napako ang kan'yang mata sa aming unahan.

Sinundan ko ang kan'yang tingin at nakita ang apat na mga estudyante na pinalibutan ang isang pamilyar na lalaking nakaupo sa daan. Mukha itong hinang-hina at walang buhay.

"Tsk! P*ch*!" Napatingin ako kay Arman nang marinig ang galit niyang tinig.

Magtatanong sana ako kung kilala niya ang mga kalalakihan subalit hindi na ako nakapagsalita nang makitang hinugot niya mula sa ilalim ng upuan ang isang baril.

Mabilis siyang lumabas ng kotse habang ako naman ay naiwang tulala sa loob. Paanong mayroon siyang baril? Totoo ba iyon o laruan?

Walang bahay at napapalibutan ng matataas na puno ang gilid ng daan. Walang dumaraang kotse sa lugar dito dahil short cut ito patungo sa hacienda kaya kung babarilin ni Arman ang mga estudyante ay walang makakakita bukod sa akin.

Lumunok ako at pilit na pinapakalma ang sarili. Kung mayroon siyang hawak na baril, ibig sabihin ay kaya niyang pumatay.

Nilapitan niya ang apat na lalaking nakapalibot sa isang lalaking nakahandusay na ngayon sa daan. Halos ka-edad ko lamang sila. Tinutukan niya ng baril ang apat at katulad ko ay bumakas sa kanilang mga mukha ang takot.

Galit na galit si Arman habang nagsasalita. Hindi ko ito marinig dahil nanghihina rin akong buksan ang pinto ng kotse at lumabas.

Kumaripas ng takbo ang apat na estudyante at iniwan ang lalaking nakahandusay. Puno ng pasa ang mukha nito at marumi na ang suot na uniporme.

Ibinulsa ni Arman ang baril at sa aking pagkabigla ay inakay niya ang lalaki papasok sa passenger seat.

Tahimik na nagmaneho si Arman.

Pinagmasdan ko ang lalaki na nasa likod. Nakapikit ang kan'yang mga bata habang wala sa ayos na nakasuot ang kan'yang bilugang reading glass.

Napakunot ang aking noo sa pag-iisip kung saan ko siya nakita.

Hanggang sa maalala ko ang huling araw ko sa club kung saan mukha niya ang nabungaran ko pagmulat ng aking mga mata mula sa pagtulog habang hinihintay ko noon si Mama Violet.

Siya ba iyon? 'Yong lalaking pinag-isipan kong ninakawan ako ng halik?

Mukhang imposible nga naman na halik ang bagay na dumampi noon sa aking mga labi, dahil sa itsura ng lalaking ito ngayon ay tila matatakot siyang manghalik ng babaeng hindi niya kilala.

"Yes?" Napatigil ako sa pag-iisip nang magsalita si Arman. Kanina ko pa pala pinagmamasdan ang lalaking nasa likod.

"Kawawa naman siya. Kilala mo ba siya?"

Umayos ng upo si Arman at ibinalik ang atensyon sa pagmamaneho. Humigpit ang kan'yang paghawak sa manibela ng sasakyan at lumipas pa ang ilang sandali bago siya sumagot.

"Hindi. Hindi ko siya kilala."

Tumango na lamang ako dahil nararamdaman kong hindi pa rin maganda ang mood ni Arman simula kaninang tinulungan niya ang lalaki. Natatakot din ako lalo pa't mayroon siyang baril.

Huminto kami sa tapat ng emergency area ng ospital. Mabilis na kumilos ang mga nurses na naroon at inilipat sa isang stretcher ang lalaki.

Akala ko'y bababa kami ni Arman pero matapos lamang maipasok sa loob ang lalaki ay umalis na kami.

"Sheldon, call her. Nasa ospital ang anak niya. Also, pay his hospital bill." Isang mabilis na tawag ang ginawa niya habang tinatahak namin muli ang daan patungo sa hacienda.

Ang lalaki ba kanina ang tinutukoy niya? Akala ko ba'y hindi niya ito kilala.

Inialis ko ang mga titig sa kan'ya at sa halip ay ibinaling ito sa daan. Wala naman akong pakialam kung kilala niya iyon o hindi. Nakakaawa lang talaga iyong lalaki. Mukha pa naman siyang mabait, pero bakit kailangan siyang bugbugin?

Mabuti na lamang, tinulungan siya ni Arman dahil kung hindi ay baka mas matindi pa ang sinapit niya.

Kahit pa ikinukulong ako ni Arman sa relasyong hindi ko gusto ay natutuwa pa din akong makita ang kabutihan na mayroon siya.