Chapter 9

"Happy 18th birthday my baby!" malambing na bulong sa akin ni Arman nang siya na ang huling magsasayaw sa akin sa gabing ito.

Sa kabila nang pagtutol ko para sa engrandeng selebrasyon sa aking debut ay sinorpresa pa rin ako ni Arman at ng kan'yang mga empleyado at tauhan. Alam kong kompirmasyon na rin ito na mayroon kaming relasyon kaya't hindi maalis sa aking isipan na bigyan ng kahulugan ang kanilang mga tingin.

Tila ba sa gabing ito ay si Arman lamang ang bukod tanging tunay na masaya. Ngumingiti man ako habang isinasayaw niya sa saliw ng romantikong awitin ay puno naman ng pag-aalangan ang aking puso ngayon, sapagkat narito ang aking ina.

Kaninang umaga ay nauna na kaming dalawa na mag-celebrate ng aking kaarawan. Ipinagluto niya ako ng paborito kong pagkain kahit pa mahina na ang kan'yang pakiramdam.

Hindi maganda ang reaksyon ng katawan ng aking ina sa chemotheraphy kung kaya't napilitan kaming itigil ito. Dahilan upang tuluyan na siyang manghina at lamunin ng cancer ang kan'yang katawan.

Alam kong katulad ng mga taong narito ay sigurado na din ang aking ina na mayroon akong relasyon kay Arman, na higit ang agwat ng edad sa akin.

Hindi ko alam kung ano ang kan'yang reaksyon subalit sa tuwing dadako ang aking mga tingin sa kan'ya ay isang matamis na ngiti ang ibinibigay niya. Para bang sinasabi niyang mag-enjoy ako sa gabing ito.

Matapos lamang ang pagbibigay ng mensahe ay nagpahatid na ang aking ina sa sa isa mga kwarto dito sa hacienda, kung saan ginaganap ang aking kaarawan. Mas mabilis siyang mapagod ngayon kaya kinailangan na din namin na kumuha ng caretaker niya, na si Arman din ang nagbabayad.

"I have another gift for you. It's in my room." Hindi ko sigurado kung mali ba ang pagkakarinig ko o senswal lang talaga ang paraan ng pagbulong ni Arman sa akin.

Wala na ang mga bisita nang hilahin niya ako patungo sa kan'yang kwarto. Hindi ko magawang magpumiglas dahil simula nang makita kong mayroon siyang hawak na baril ay natakot na akong kumontra sa kan'ya.

Pagpasok sa loob ng kwarto ay bumungad sa akin ang nagkalat ng petals ng rosas sa sahig at sa kama. Mayroong isang malaking hugis puso sa gitna ng kama. Iginiya ako ni Arman palapit duman.

Bumigat ang aking mga paa at nahirapan akong ihakbang itong muli nang makita ang isang maliit na box doon. Maging ang aking pakiramdam ay tuluyan na ring bumigat.

Tiningnan ko si Arman nang nakangiti niya itong kinuha. Masayang-masaya siya at nakakatakot ang sayang nakikita ko sa kan'ya.

Walang pasabi niyang binuksan ang box paharap sa akin. 

Tila nawala ang mabigat na bagay na dumagan sa aking dibdib nang makitang hindi singsing ang laman ng box bagkus ay isang susi. 

Nagtataka ko siyang tiningnan. Mahina siyang tumawa bago inalis ang susi sa maliit na lalagyan.

"I know I can't marry you yet dahil nag-aaral ka pa so I think ito muna ang maireregalo ko sa'yo." Iniabot niya ang susi sa akin pero tiningnan ko lamang ito.

"Para saan 'yan?" 

Imbes na sumagot ay hinila niya ako palabas ng kwarto. Hirap na hirap akong bumaba ng hagdanan dahil suot ko pa din ang aking debut dress pero nagawa niya akong dalhin sa harap ng bahay kung nasaan ang isang bagong edisyon ng kotse.

Kulay maroon ito at mayroon pang isang malaking ribbon sa unahan.

Nilapitan niya ito at sinabing, "This is for you Sandra." 

Napaawang ang aking mga labi. Kung gano'n ay ito pala ang dahilan kung bakit niya ako pinilit na mag-enrol sa isang driving school.

Pangarap kong magkaroon ng sariling sasakyan pero nais kong mula ito sa aking sariling bulsa at hindi regalo mula kaninuman, lalo na kay Arman.

"Do you want to try it?" 

Hindi. Iyon dapat ang sagot ko ngunit natagpuan ko na lamang ang aking sarili sa loob ng kotse at pilit na nilalabanan ang kakaibang reaksyon ng aking katawan mula sa mapupusok na halik at haplos ni Arman.

"Happy Anniversary," masuyo niyang bulong bago ipinahiga ang aking upuan at lumipat sa aking ibabaw.

Oo nga pala, isang taon na kaming dalawa. Siguro'y wala na nga talaga akong takas sa relasyong ito, na kahit tumanggi ako ngayon sa gusto niya ay makukuha niya rin naman ito. 

Pag-aari niya na ako dahil ipinagbili ko na ang sarili ko sa kan'ya.

Muli niyang hinalikan ang aking mga labi sa sabik na paraan. Unti-unti niyang hinila pababa ang zipper sa tagiliran ng aking gown. Labis-labis naman ang pagdadasal kong masira ito upang hindi niya ako tuluyang mahubaran, hanggang sa tila narinig ako nang langit. 

Isang magkakasunod na katok mula sa bintana ng kotse ang nagpatigil kay Arman sa ginagawa.

Sa labas ay naroon ang mayordoma ng mansyon. Tinted ang kotse kung kaya't hindi niya nakikita ang itsura namin ngayon.

Bakas ko ang pagkadismaya sa mukha ni Arman nang umalis siya sa ibabaw ko. Inayos ko ang aking damit at upuan habang pinagmamasdan na magkagulo ang mga katiwala sa labas. Ang mayordoma naman ay sunod-sunod na ang pagkatok sa salamin na tila ba naiinip nang pagbuksan namin.

"Tsk!" padabog na ibinaba ni Arman ang bintana sa aking tabi.

"Sandra! Ang nanay mo..."

Hindi ko na pinatapos pa siyang magsalita. Kaagad kong binuksan ang pintuan ng sasakyan at lumabas.

Kung kanina ay hirap na hirap akong maglakad sa suot kong gown, ngayon ay tila normal na damit lamang ang aking suot at mabilis kong naakyat ang hagdanan patungo sa kwarto kung nasaan ang aking ina.

Wala itong malay habang binibigyan ng paunang lunas ng kan'yang caretaker.

Hinawakan ko ang kan'yang nanlalamig ng mga kamay.

"Nay! Nay! Dumilat po kayo." Malakas ang pagtangis ko upang magising siya.

Bumuka ng kaunti ang kan'yang mata. Inilapit ko ang aking tainga sa kan'yang bibig upang pakinggan ang nais niyang sabihin.

"Mahal kita. Malaya ka nang magmahal ng taong tunay mong gusto." Hirap na hirap siyang bigkasin ang mga salitang iyon.

Isang ngiti ang iniwan niya sa akin bago unti-unting nagsara ang kan'yang mga mata.

"Nay! Nanay ko! Please lumaban ka po. Hindi ko kayang mag-isa!"

Humilig ako sa kan'yang dibdib at mahigpit ko siyang niyakap. 

Damang-dama ko ang unti-unting pagbagal ng tibok ng kan'yang puso hanggang sa tuluyan na itong mawala.