Ganiyan nga, Maya. Ipakita mo kung sino ka. That's my girl! ❤️
Matagal akong nanatiling tahimik. Araw-araw, nagbibilang ako ng oras. Umaasa na kapag lumabas ulit ako sa mundo, handa na ang lahat. Pero hindi pala gano’n kadali. Dumating ang manager ko isang linggo matapos ang press con ni Lola Andrea. Tumawag siya, at gaya ng dati, diretsahan siya. “Maya, kailangan na nating lumabas. You need to face the public. Gusto ng NOVA agency ng personal statement mo. You have to apologize—even if it’s just for optics.” Tumahimik lang ako habang nakatitig sa telepono. Alam kong tama siya. Hindi puwedeng si Lola lang ang nagsasalita. Ako rin, kailangang marinig nila. “Okay,” sagot ko pagkatapos ng ilang segundo. “Let’s do it.” Dumating ang araw ng press conference. Hindi ako makahinga habang nasa loob ako ng sasakyan. Tila ba bawat flash ng camera sa labas ay mga kutsilyong nakatutok sa leeg ko. Pero kailangan kong lumaban. Lumabas ako ng sasakyan, suot ang isang simpleng white long-sleeve blouse at black slacks. Walang makeup kundi light concealer lan
Nakaupo ako sa sulok ng kama, nakapulupot ang kumot sa katawan ko. Ang email ni Luigi na natanggap ko kahapon ay hindi pa rin nawawala sa isip ko. Paulit-ulit ko iyong binabasa. Halos kabisado ko na ang bawat salita, pero hindi pa rin ako makapaniwalang may liwanag pa palang natira para sa amin. Nang biglang tumunog ang cellphone ko. Hindi ako agad kumilos. Sanay na akong matakot sa bawat ingay ng telepono. Pero nang makita ko ang pangalan na naka-flash sa screen—Lola Andrea—napatayo ako, para bang nabuhayan ng loob. Hindi ko inaasahang tatawag siya. Lalo na pagkatapos ng lahat ng nangyari. Parte siya ng pamilyang Salazar. Pero sa kabila ng kaba, sinagot ko ang tawag. “Lola…” mahinang bati ko, puno ng takot at hiya ang boses ko. “Maya, dear,” malambing pero diretso ang boses niya. “I know what you’re thinking. But I need you to listen to me carefully.” Tumigil ang mundo ko sa narinig ko. Hindi siya galit. Hindi siya nagsisigaw. Hindi niya ako pinalayas. Hindi niya ako tinuligsa
Weeks had passed. And still… not a word from him. Wala. Ni anino ni Luigi, ni mensahe, ni kahit isang missed call—wala. Para bang kinalimutan niya rin ako. Para bang tuluyan niya akong isinara sa mundo niya. Sa bawat araw na lumilipas, mas lalo kong nararamdaman kung gaano ako nag-iisa. I tried calling him—ilang ulit. Pero palaging unavailable. Nakapatay ang cellphone niya. At kung may bago man siyang number, hindi niya ako pinadalhan. Kahit isang linya ng paliwanag, kahit isang simpleng tanong kung kumusta ako. Nothing. It’s as if he disappeared… with my last piece of hope. Wala na akong ibang malapitan. Ni isa sa mga dati kong kaibigan, wala nang gustong makipag-usap. Yung mga taong minsang tumatawa sa mga jokes ko, sumasabay sa mga selfie ko, at nagchi-cheers sa mga tagumpay ko—lahat sila, biglang naglaho. Para bang naging toxic ako. Para bang pagkasama ko ay kasalanan din. Ilang beses kong tinry na mag-reach out sa mga dati kong closest friends. "Hey, can we talk?" Seen. "
Hindi ko alam kung ilang oras akong nakatulala sa boarding pass na naiwan ni Luigi sa mesa. 8 A.M. flight. One-way ticket. Isang hakbang palayo sa lahat ng kaguluhan—palayo kay Mama, palayo sa camera, palayo sa mundong humuhusga.Pero hindi ako nakarating.Hindi dahil pinili kong hindi dumating.Kundi dahil hindi ako nakalabas.Pagbukas pa lang ng kurtina kaninang madaling araw, bumungad na sa akin ang mga ilaw ng camera. May tatlong van sa labas ng condo building. Sa baba, naroon ang mga reporter, may dalang placards pa ang ilan. May mga cellphone na nakatutok pataas, parang mga matang walang pakundangan kung manilip."ACTRESS INCEST SCANDAL! WHO IS UNCLE L?""MAYA RAMIREZ, CAUGHT WITH HER MOTHER’S BROTHER?!"Napaatras ako mula sa bintana, nanginginig ang buong katawan. Gusto kong magtago. Gusto kong mawala. Pero saan ako pupunta kung kahit pintuan ng condo ay binabantayan?Naramdaman ko ang panginginig ng cellphone sa kama. Napatingin ako—si Uncle Luigi. Incoming Call: Luigi Salazar
Hindi ko na narinig ang pagsara ng pinto. Ang tanging tunog sa kwarto ay ang mabilis kong paghinga at ang tahimik na pagpatak ng luha sa tuhod ko. Sa bawat segundong lumilipas, lalong bumibigat ang dibdib ko. Para akong sinasakal ng sarili kong damdamin. Mama knows. Hindi na ito simpleng lihim. Hindi na lang ito isang makasalanang relasyon na nakakulong sa loob ng apat na sulok ng silid na ‘to. Ngayon, isa na itong bomba. Isa itong kaguluhang pwedeng sumira hindi lang sa pamilya namin, kundi sa buong buhay ko. Napatingin ako sa salamin. Nakabalot ako sa robe, magulo ang buhok, mapula ang mga labi—mukha akong isang babaeng nawala sa sariling mundo. At sa totoo lang, baka totoo nga iyon. Paano kung tama si Mama? Paano kung lahat ng ito ay mali at hindi ko lang matanggap dahil masyado ko nang minahal si Luigi? Pinunasan ko ang pisngi ko. Tumayo ako at nagsimulang maglakad paikot sa kwarto, parang hinahabol ng konsensya ko. Ilang beses akong napapahawak sa tiyan ko, na para bang may
"Uncle… please…" bulong ko habang halos hindi na ako makahinga sa init ng kanyang halik sa aking balat. Alam naming mali. Pero sa tuwing nasa bisig ko siya, lahat ng rason ay naglalaho. Lahat ng bawal, tila nagiging tama. Biglang tumunog ang cellphone sa tabi ko. Napakurap ako at agad na natauhan. Hinawakan ko ang kanyang balikat para pigilan siya, ngunit ngumiti lang si Uncle Luigi—isang ngiti na parang may sariling kasalanan. Hindi siya tumigil. Inabot ko ang telepono habang nanginginig ang kamay ko. Isang sulyap kay Uncle Luigi, na ngayon ay nakatitig sa akin na para bang siya lang ang may karapatang umangkin. “Hello… Ma?” sagot ko, pilit inaayos ang tono ng boses kahit pa ramdam ko ang panginginig ng kalamnan ko sa ilalim ng kanyang haplos. “Maya? Anak? Okay ka lang ba? Parang ang bigat ng hininga mo…” Napapikit ako, sinusubukang pigilan ang sarili. Pero si Uncle Luigi, imbes na tumigil, lalong naging mapangahas. Tila sinasadya niyang ipaalala sa akin kung sino ang may hawak