“นี่เป็นคะแนนที่พวกเราให้กับอาหารของคุณ” หนึ่งฤทัยยื่นกระดาษที่พวกเธอลงความเห็นกันเรียบร้อยว่าอาหารแต่ละอย่างที่สั่งมาควรได้กี่ดาว
กรรณิการับกระดาษจากมือหนึ่งฤทัยมาเรียบร้อยทั้งสามก็ยืนสุมหัวกันดูคะแนนเป็นตาเดียว
“ให้ห้าดาวทุกจานเลยเหรอคะ” ไม่เพียงแค่กรรณิกาสงสัยกับคะแนนที่ได้เพียงคนเดียว เดือนและดาวเองก็อดมีสีหน้าฉงนตามกรรณิกาไม่ได้
“เห็นพวกคุณนั่งไม่ยิ้มแย้มกันเลย ฉันก็นึกว่าพวกคุณไม่ถูกปากกับอาหารที่พวกฉันทำซะแล้ว” เป็นเดือนที่เอ่ยออกมา จะว่าโล่งใจก็โล่งใจ แต่ก็ยังแปลกใจกับสีหน้าของทุกคนอยู่ดี
“ที่เห็นพวกเราจริงจังในการชิมอาหารก็เพราะคนที่เราเชิญมาเป็นระดับอาจารย์สอนการทำอาหารทั้งนั้นครับ” โรมไขความหกระจ่างให้ทั้งสามที่ยังคงมีสีหน้าสงสัย
“คะ?” กรรณิกาอุทานเสียงดัง เพราะเรื่องนี้ก็เป็นอีกเรื่องที่โรมไม่ได้แจ้งเธอก่อน
“ผมอยากให้สิ่งที่ผมรีวิวไปมีคุณภาพที่สุดน่ะครับ”
“ร้านอาหารของคุณมีหน้าตาและรสชาติอาหารถูกต้องทุกอย่าง และที่ดีไปกว่านั้นคือใช้เวลาที่เหมาะสม
“นี่เป็นคะแนนที่พวกเราให้กับอาหารของคุณ” หนึ่งฤทัยยื่นกระดาษที่พวกเธอลงความเห็นกันเรียบร้อยว่าอาหารแต่ละอย่างที่สั่งมาควรได้กี่ดาวกรรณิการับกระดาษจากมือหนึ่งฤทัยมาเรียบร้อยทั้งสามก็ยืนสุมหัวกันดูคะแนนเป็นตาเดียว“ให้ห้าดาวทุกจานเลยเหรอคะ” ไม่เพียงแค่กรรณิกาสงสัยกับคะแนนที่ได้เพียงคนเดียว เดือนและดาวเองก็อดมีสีหน้าฉงนตามกรรณิกาไม่ได้“เห็นพวกคุณนั่งไม่ยิ้มแย้มกันเลย ฉันก็นึกว่าพวกคุณไม่ถูกปากกับอาหารที่พวกฉันทำซะแล้ว” เป็นเดือนที่เอ่ยออกมา จะว่าโล่งใจก็โล่งใจ แต่ก็ยังแปลกใจกับสีหน้าของทุกคนอยู่ดี“ที่เห็นพวกเราจริงจังในการชิมอาหารก็เพราะคนที่เราเชิญมาเป็นระดับอาจารย์สอนการทำอาหารทั้งนั้นครับ” โรมไขความหกระจ่างให้ทั้งสามที่ยังคงมีสีหน้าสงสัย“คะ?” กรรณิกาอุทานเสียงดัง เพราะเรื่องนี้ก็เป็นอีกเรื่องที่โรมไม่ได้แจ้งเธอก่อน“ผมอยากให้สิ่งที่ผมรีวิวไปมีคุณภาพที่สุดน่ะครับ”“ร้านอาหารของคุณมีหน้าตาและรสชาติอาหารถูกต้องทุกอย่าง และที่ดีไปกว่านั้นคือใช้เวลาที่เหมาะสม
เช้าของวันใหม่ในขระที่ฟ้ายังไม่สว่างดี กรรณิการวมถึงเดือนและลูกสาวก็ช่วยกันไปซื้อวัตถุดิบสดใหม่จากตลาดเช้าเพื่อมาเตรียมทำอาหารให้กับนายแบบหนุ่มที่จะเข้ามาในร้านได้ชิม“ป้าเตรียมของสดใส่ตู้เอาไว้เรียบร้อยแล้วนะกระถิน แล้วคุณโรมจะมาประมาณกี่โมงเขาได้บอกรึเปล่า”“บอกว่าจะมา แต่ไม่บอกว่ากี่โมงค่ะ แถมยังบอกว่าไม่ต้องทำอาหารเตรียมเอาไว้ มาถึงแล้วเขาจะสั่งเองค่ะ”“ท่าจะอยากรู้ความรวดเร็วเวลาที่เราทำอาหารสินะ”“คงจะอย่างงั้นค่ะ”“เดี๋ยวจะโชว์ทำทุกเมนูภายในเวลาไม่ถึงชั่วโมงเลยคอยดู” หญิงสาวร่างอวบอั๋นวัยยี่สิบห้าเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้ามั่นอกมั่นใจความเก่งของตัวเอง“ไม่ใช่ทำต้มยำกุ้งแล้งลืมใส่กุ้งอีกล่ะ วันนี้รับหน้าที่แค่เสริฟก็พอ อย่างแกต้องฝึกอีกเยอะ” แม้เธอจะไม่ใช่เจ้าของร้านแต่เดือนก็ไม่สามารถให้ลูกสาวของเธอทำอาหารให้คนที่มาในวันนี้อยู่ดี ก่อนหน้านี้ลองให้ทดลองงานเป็นแม่ครัวสองวันก็ทำพลาดทั้งสองวัน แล้วไม่ใช่พลาดธรรมดา เมนูต้มยำกุ้งแต่ลืมใส่กุ้งนี่มันคือการผิดพลาดที่ไม่น่าให้อภัย เพราะฉะนั้นช่วงนี้เธอต้องให้ลูกสาวทำหน้าที่เป็นเด็กเสริฟและคอยช่วยงานในครัวนิดๆ หน่อยๆ เท่านั้น“โถ่ แม่ก็...”“เอาน
ผ่านงานศพของลุงสมานไปได้ไม่กี่วัน ร้านของกรรณิกาก็มีคนมาเป็นลูกค้าประจำมากขึ้นหลายเท่าตัว ไม่ว่าจะเป็นคนจากโรงพยาบาล และคนที่ได้ไปงานศพของสมานที่ได้รับประทานอาหารฝีมือของหญิงสาวต่างก็บอกกันปากต่อปากว่าร้านอาหารร้านนี้อาหารอร่อยมากแค่ไหน“น้ำส้มคั้นสดๆ ค่ะพี่ชมพู”“นี่ปรับปรุงร้านไปเยอะเลยสินะ” มนตรามัจฉาเห็นตั้งแต่ขับรถมาถึงหน้าบ้านของกรรณิกาแล้วว่าพื้นที่ที่หญิงสาวใช้หน้าบ้านเป็นโซนร้านอาหารถูกปรับปรุงให้ดูเป็นสัดส่วนโล่งโปร่งสบายตามากขึ้น อุปกรณ์ทำครัวที่เคยอยู่หน้าร้านบางอย่างถูกยกไปไว้หลังร้านทั้งหมด ปล่อยให้หน้าร้านเป็นพื้นที่นั่งของลูกค้าอย่างเดียว“ค่ะ แล้วฉันก็ทำสมุดเมนูใหม่ด้วยนะคะ เลือกเอาเมนูที่ลูกค้าสั่งบ่อยๆ มาอยู่หน้าหลัก ไม่ได้ทำให้ทุกอย่างอย่างเมื่อก่อนค่ะ จะได้ควบคุมวัตถุดิบแล้วก็คุมสูตรได้ด้วยค่ะ” กรรณิกาเห็นว่าการที่เธอคุมเมนูอาหารจะทำให้ป้าเดือนกับลูกสาวได้จำสูตรอาหารไม่มาก เมื่อถึงเวลาที่เธอจะต้องไปเรียนต่อจะได้ฝากร้านกับทั้งสองคนได้“ดีแล้วล่ะ อีกสองวันคุณโรมจะมาลองชิมอาหาร พร้อมใช่ไหม”“ค่ะ คุณโรมติดต่อมาแล้ว ฉันเลยจะปิดร้านแล้วทำอาหารให้คุณโรมได้ชิมทุกเมนู แล้ว
นินันท์นั่งจิบชายามบ่ายในห้องนั่งเล่น เธอเอาเครื่องเพชรที่มีออกมาเช็ดพลางๆ เพราะอีกไม่กี่วันเธอต้องออกงานสังคมกับเหล่าคุณหญิงคุณนายของข้าราชการระดับสูง“คุณชมพูโทรมาบอกว่ากำลังจะมาหาคุณนันท์ในอีกไม่กี่นาที่ค่ะ คุณนันท์จะลงไปรอที่ห้องรับแขกเลยไหมคะ”“พาเธอมาที่นี่เลย”“เอ่อ...ได้ค่ะ” สีหน้าของอิ่มเต็มไปด้วยความแปลกใจ เพราะเครื่องเพชรที่วางโชว์หลาอยู่นั้นเป็นของรักของหวงของเจ้านายเธอทั้งนั้น คราแรกเธอคิดว่านินันท์คงไม่อยากให้ชมชีวันเห็นของมีค่าของตัวเอง ทว่าวันนี้กลับแปลกไป เพราะอะไรกันนินันท์นั่งอมยิ้มกรุ้มกริ่มอย่างมีเลศนัย ที่เธอต้องการให้ชมชีวันเข้ามาเห็นของมีค่าของเธอก็เพราะยากจะเห็นสายตาของลูกสะใภ้ ว่าเมื่อเห็นของพวกนี้จะตาลุกวาวแค่ไหน คำที่ว่าแต่งกับลูกชายเธอโดยไม่สนสมบัติของอัคคีจะจริงอย่างที่พูดหรือเปล่ามนตรามัจฉาลงจากรถได้ก็เดินถือถุงอาหารถุงใหญ่สองถุงเข้ามาในบ้าน ไม่กี่ก้าวที่เธอเดินพ้นประตู แม่บ้านวัยกลางคนก็มายืนยิ้มต้อนรับเธออยู่ก่อนแล้ว เห็นเช่นนั้นเธอจึงไม่รีรอที่จะยื่นถุงอาหารในมือให้กับอิ่ม“สวัสดีค่ะป้าอิ่ม กระเพาะปลาน้ำแดงเจ้าดังหน้าโรงพยาบาลค่ะ ของคุณแม่กับป้าอิ่ม
กรรณิกากลับมาจากซื้อของสดในช่วงเช้าตรู่เธอก็เห็นชายสูงวัยรูปร่างซูบผอมผิวหน้าดำคล้ำมีกระเป๋าเป้สะพายหลังสีดำหนึ่งใบกำลังล้มทั้งยืนอยู่ที่หน้าบ้านของเธอ จึงรีบลงจากรถมอเตอร์ไซค์แล้วเข้าไปช่วยพยุง“คุณลุงคะ ไหวไหมคะ”“ลุงไม่มีแรงเลย ไม่ได้กินอะไรมาสามสี่วันแล้ว”“เข้ามานั่งในร้านฉันก่อนค่ะ” สาวเจ้าพยุงร่างชายสูงวัยเข้ามานั่งที่เก้าอี้หน้าร้านอาหารของตัวเอง จากนั้นจึงรีบหาน้ำหาท่ามาให้ชายสูงวัยได้ดื่ม“ขอบใจมากนะหนู”“แล้วบ้านคุณลุงอยู่ที่ไหน มาทำอะไรที่นี่คะ”“ลุงไม่มีบ้านแล้วล่ะ ลุงเดินมาที่นี่ก็เพราะจะเอาพระที่เก็บสะสมเอาไว้มาปล่อยแถวนี้”“ถ้าอย่างงั้นคุณลุงนั่งพักที่นี่ก่อนนะคะ เดี่ยวฉันจะทำอาหารให้ค่ะ”“แต่ลุงไม่มีเงินจ่ายนะหนู”“หนูให้ฟรีค่ะ ถือว่าช่วยกันนะคะ”“เจริญๆ นะหนูนะ”กรรณิการีบไปเอาของที่ซื้อมาจากตลาดสดมาเก็บเอาไว้ในตู้แช่อาหารหลังร้าน จากนั้นก็เร่งมือทำอาหารง่ายๆ ให้กับชายสูง
เสร็จจากการสวดอภิธรรมศพคืนที่สองของสมาน มนตรามัจฉาก็รีบบอกให้กรรณิกาได้รับรู้เรื่องที่เธอได้ติดต่อกับนายแบบชื่อดังให้เข้ามาช่วยโปรโมทร้านของเธอ“คุณโรมบอกว่าจะมาที่ร้านกระถินอาทิตย์หน้า เตรียมตัวให้พร้อมล่ะ แล้วได้คนมาช่วยหรือยัง”“ค่ะ ได้ป้าเดือนกับลูกสาวมาคอยช่วยค่ะ วันนี้คนจากโรงพยาบาลมาซื้อข้าวร้านฉันหลายคนเลย ไหนจะต้องรีบทำอาหารมาส่งที่งานนี่อีก ดีนะคะที่พี่ชมพูเตือนว่าให้หาคนมาช่วยก่อน ไม่งั้นวันนี้รับลูกค้าไม่ทันแน่”“พี่ว่าอีกหน่อยจะเยอะกว่านี้หลายเท่า เตรียมตัวล่ะ”“ค่ะ”“พี่กลับก่อนนะ” คุยธุระเสร็จเรียบร้อยมนตรามัจฉาก็รีบเดินขึ้นรถที่มีชื่นชีวาคอยอยู่เรียบร้อยแล้ว“วีล่ะคะ” เธอหันไปถามพี่สาวมที่กำลังขับรถออกจากลานจอดทั้งที่โชติรวียังไม่มาขึ้นรถ“ให้เพื่อนมารับกลับไปแล้ว”“ทำไมวีไม่กลับกับเราคะ” คิ้วเรียวสวยเริ่มมุ่นเข้ากัน คราแรกที่มาก็ยังมาพร้อมกันแต่ดันไม่กลับด้วยกันเสียอย่างนั้น“ก็ตั้งแต่รู้ว่าชมพูคุยกับนางไม้ได้จริงๆ ก็กลัวน่ะสิ ไม่รู้ว่าจะเลิกตาขาวเมื่อไร ทีเรื่องต่อยตีกับคนอื่นไม่เห็นจะกลัว อ่อ...แล้วชมพูจะกลับไปทำงานกับพี่ป้องไหม”“ยังค่ะ”“ทำไมเหรอ หรือว่าจะไม่ไปทำง