บทที่ 8 คลิปสุดท้ายแห่งความทรงจำ

sila talk

ผม... แม่ง! บอกความรู้สึกไม่ได้เลยจริง ๆ แล้ววันนี้ผมก็ไม่เอะใจอะไรเลยที่พาของขวัญไปไม่รู้ว่าน้องไม่มีทั้งมือถือทั้งเงินติดตัว แต่เอาจริง ๆ ถ้าเธอพออ่านภาษาไทยได้เธอคงจะบอกชื่อหมู่บ้านแล้วบอกแท็กซี่มาส่งได้ แต่นี่ไม่ใช่ น้องอ่านภาษาไทยไม่ได้และคงไม่ได้ถามที่อยู่จากแม่ของผม แล้ววันนี้สาบานเลยผมไม่ได้นัดแมรี่มา ผมเป็นคนที่คบคนทีละคนก็จริง เปย์จริง แต่ถ้าจบแล้วคือจบ แล้วยิ่งทำตัวน่ารังเกียจผมยิ่งสะอิดสะเอียนเข้าไปใหญ่ แล้วที่ผมช็อกอีกอย่างคือ แมรี่เป็นหลานของคนที่มันโกงอาเนมไปจนอยู่ที่ประเทศไทยไม่ได้แล้วมันยังตามไปรังควานจนถึงเมกา เพราะความอยากได้กระดาษลงนามหุ้นสลักหลัง ที่ผมรู้ว่าเป็นของปู่อาจกับคุณปู่ที่มันยังอยู่ที่ไหนซักที่ แต่คุณปู่บอกว่าปู่อาจเป็นคนเก็บและมันคงเข้าใจว่าอยู่กับอาเนมแน่ ๆ ถึงได้ตามรังควานขนาดนั้น แต่ที่ผมเครียดตอนนี้คือ แม่ผมสั่งให้ไปฝึกงานที่ต่างประเทศภายในเดือนนี้นี่แหละ น้องก็ยังหาไม่เจอ คุณปู่ต้องโกรธผมจนไม่มองหน้าแน่ แล้วเมื่อไหร่ผมจะได้กลับมาเพราะคณะที่ผมเรียน เรียนจริง ๆ แค่ 3 ปี ฝึกงานเทอม 1 ของปี 4 ส่วนเทอมสุดท้ายเอาไว้เก็บตกส่วนที่ต้องแก้ไขซึ่งบางคนก็จบภายใน 4 ปี หรือมากกว่านั้น แต่สำหรับผม ผมไม่มีอะไรต้องแก้ครับ ฝึกงานจบก็คือรอทำเอกสารจบได้เลย แล้วถ้าแม่ผมดำเนินการแน่นอนว่าผมไม่ได้กลับไทยอีกยาวแน่ ๆ คงต้องรับปริญญาโน่นถึงจะได้กลับซึ่งก็คืออีกปีถัดไป จนถึงขนาดนั้นผมก็หวังว่าจะเจอน้องแล้วได้ขอโทษน้องครับ หวังว่าคงไม่เข้าใจผมผิดจนเกลียดผมเข้าใส้ไปก่อนแล้วล่ะ....

...........//..........

หลังจากวันนั้นที่เด็กน้อยจากแดนไกลหายไป ชายหนุ่มจะออกจากบ้านทุกเช้า ขับรถไปเรื่อย ๆ ที่คิดว่าเด็กน้อยจะไป ไปแม้กระทั่งบ้านของแมรี่ที่ตอนนี้ปิดเงียบ ครอบครัวของเธอถูกดำเนินคดีหลายคดีและหนักที่สุดก็คือค้าอาวุธและยาเสพติดซึ่งแน่นอนว่าเธอก็เป็น 1 ในผู้ต้องหาด้วย และจากของกลางต่าง ๆ ที่ตรวจค้นได้ถือเป็นคดีใหญ่แห่งปีที่สื่อให้ความสนใจอย่างล้นหลาม

จากคนที่ออกไปสังสรรค์นอกบ้านนอนที่คอนโด กลายเป็นคนที่ตอนกลางวันขับรถไปเรื่อย ๆ แบบไร้จุดหมาย ปริ้นรูปของเด็กสาวใส่กระดาษหลายใบเดินถามคนทั่วไปในย่านคนพลุกพล่าน แต่คำตอบที่ได้คือการส่ายหน้าแบบสิ้นหวัง ทั้งนักสืบที่จ้างต่างก็คว้าน้ำเหลว แล้วเขาก็กลับเข้าบ้านมาอย่างอ่อนล้าในทุก ๆ เย็น

"มึงแน่ใจนะศิ ว่ามึงจะขาย" มาร์คมองเพื่อนอย่างชั่งใจ

"อือ... เก็บไว้ก็ไม่ได้ใช้ อีกไม่กี่วันกูก็จะไปแล้วนี่" ชายหนุ่มว่าเสียงทุ้มพลางยกแก้วขึ้นจิบ

"แต่มึงรักรถคันนี้มากไม่ใช่หรือวะ ถึงไม่ใช้เก็บไว้ก็ได้นี่หว่า" โรมเอ่ยขึ้น เพราะตอนนี้กำลังคุยกันเรื่องรถบิ๊กไบก์คันใหญ่ของชายหนุ่มที่ตัดสินใจจะขายให้เพื่อนก่อนที่จะเดินทางไปอังกฤษ

"ไม่เป็นไรกูไม่อยากเก็บไว้แล้วว่ะ... ถ้ามึงไม่เอากูจะให้ร้านปล่อยให้" ชายหนุ่มว่าอย่างตัดใจ ถึงเขาจะรักมอเตอร์ไซค์คันนี้มากแค่ไหน แต่ก็เพราะมอเตอร์ไซค์คันนี้ที่เขาใช้พาน้องไปวันนั้น มันทำให้น้องกลัวจนไม่กล้ามองทางแล้วจำทางกลับบ้านไม่ได้ เขารู้สึกเสียใจทุกครั้งที่เห็นรถคันนี้โทษตัวเองทุกวันที่เดินผ่านรถคันนี้ มันเป็นเหมือนบาปที่ติดอยู่ในใจเขาตลอดเวลาตั้งแต่วันที่ของขวัญหายไป

"เอางี้... กูซื้อเอง มึงอยากได้คืนเมื่อไหร่ก็มาเอาคืนได้เลย กูเข้าใจมึงเพื่อน" โรมเอ่ยขึ้นพลางตบบ่าเพื่อนอย่างเข้าใจความรู้สึก

"งั้นไปเอาเดี๋ยวนี้เลยนะ" ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นกับเพื่อนแล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเดินออกไปที่รถสปอร์ตคันหรูที่ขับมาทันที

"มันรีบอะไรขนาดนั้นวะ?" เทนมองตามงง ๆ

"มันไม่ได้รีบหรอก กูว่ามันทำใจไม่ได้ว่ะ รถคันนั้นเป็นคันที่มันขับพาน้องมันมาจนน้องมันหายไง แล้ววันนั้นมึงไม่เห็นเหรอ มันอ่อนโยนกับน้องมันมากแค่ไหน แล้วในโรงหนังน้องมันยังนอนกอดเอวมันหลับอยู่เลย ปกติไอ้ศิมันเคยเทกแคร์ใครที่ไหน" มาร์คพูดกับเพื่อนตามที่เห็น

"เออ...จริงว่ะ แล้วกูสังเกตตามัน เศร้าอย่างกับคนอกหักเลยเวลาพูดถึงน้องมัน" โรมว่าอย่างเห็นด้วย

"แต่กูว่ารีบตามมันไปเหอะ สงสารมันว่ะ" มาร์คว่าพลางลุกขึ้น แล้วพากันเดินออกจากร้านไปที่รถเพื่อที่จะไปส่งโรมเอารถที่บ้านของศิลา

.........//..........

บ้านเศรษฐทรัพย์ไพศาล

"ศิลา นี่ลูกขายรถให้เพื่อนไปแล้วจริง ๆ เหรอ" คุณหญิงพูดอย่างไม่เชื่อหู ที่ละมัยบอกว่าลูกชายขายรถสุดที่รักให้เพื่อนไปแล้วเพิ่งมาเอาไปในวันนี้

"อือ..." พยักหน้าช้า ๆ

"แล้วคิดยังไง รักมากไม่ใช่หรือไง" คุณหญิงถามลองใจ รถคันนี้คุณหญิงและคุณปู่เคยคัดค้านไม่ให้ซื้อมาตั้งแต่ทีแรก เพราะชายหนุ่มเป็นคนใจร้อนและขับรถค่อนข้างเร็วเลยไม่อยากให้ใช้มอเตอร์ไซค์แต่ศิลาก็ยังยืนยันที่จะซื้อมาให้ได้

"อีกไม่กี่วันก็ไปแล้วไม่ใช่หรือไง เก็บไว้ก็ไม่ได้ใช้" ตอบผู้เป็นแม่แล้วลุกขึ้นเดินขึ้นชั้น 2 ไป

"คุณหญิงคะ คุณศิลาเอาแท็บเล็ตในห้องของหนูของขวัญไปค่ะ" ละมัยรายงานเสียงเบาคล้อยหลังชายหนุ่ม เธอขึ้นไปทำความสะอาดในห้องเด็กสาวแต่หาแท็บเล็ตที่เคยวางอยู่หัวเตียงไม่เจอแต่ไปเจอที่ห้องของชายหนุ่มแทน

"อือ... ฉันรู้แล้ว" คุณหญิงพยักหน้า

ชั้น 2 ของบ้าน

ชายหนุ่มนั่งมองหน้าจอแท็ปเล็ตที่มีเสียงแจ๋ว ๆ ในหูฟังยิ้ม ๆ มันเป็นวิดีโอที่เด็กน้อยอัดคลิปของตัวเองในโอกาสต่าง ๆ ซึ่งชายหนุ่มนั่งดูและฟังทุกคลิปทุกคืนจนจำได้ขึ้นใจ โดยเฉพาะคลิปบอกลาบ้านที่ตอนท้ายมีหยดน้ำตาเล็ก ๆ เกาะอยู่ที่หางตาอย่างน่าสงสาร

"สวัสดีทุกคน คลิปนี้จะเป็นคลิปสุดท้ายแล้วนะที่น้องขวัญจะอยู่ที่นี่ พรุ่งนี้น้องขวัญต้องไปเรียนที่เมืองไทยกับคุณป้าแล้วนะคะ" เสียงเล็ก ๆ เอ่ยมาเป็นภาษาอังกฤษแต่เรียกแทนตัวเองว่าน้องขวัญทุกคำ

"ใจหายเหมือนกันนะ น้องขวัญอยู่ที่นี่มาตั้งแต่จำความได้เลย มันเป็นบ้านหลังของแรกน้องขวัญ น้องขวัญรักมันมากนะทุกคน แล้วเมื่อคืนน้องขวัญสัญญากับบ้านหลังนี้เอาไว้แล้ว ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น น้องขวัญก็จะรักบ้านหลังนี้ น้องขวัญจะไม่ทิ้ง.... (เสียงขาดหาย) ความทรงจำดี ๆ ที่นี่" ว่าแล้วแหงนหน้ากระพริบตาถี่ ๆ กลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล แล้วกลับมายิ้มใส่กล้องอีกครั้งหนึ่ง

"เพื่อเป็นการยืนยันว่าน้องขวัญจะกลับมาอีก น้องขวัญจะฝากสร้อยเส้นนี้ไว้ที่ต้นไม้ตัวแทนน้องขวัญกันนะทุกคน" มือเล็ก ๆ ปลดสร้อยออกจากคอแล้วมาโชว์ที่กล้อง "สร้อยเส้นนี้น้องขวัญรักมากนะ เป็นของคุณปู่ แด๊ดใส่ให้น้องขวัญตั้งแต่เด็ก ๆ เลยค่ะ บอกว่าให้ใส่ไว้มันมีคุณค่าทางจิตใจเป็นตัวแทนของคุณปู่ แล้วบ้านหลังนี้กับต้นไม้ต้นนี้ก็มีคุณค่าทางจิตใจกับน้องขวัญเหมือนกัน (ว่าแล้วแพลนกล้องไปที่บ้านหลังเล็กน่ารักที่ตนเองอาศัยอยู่แล้วก็ต้นไม้ที่เธอบอกว่าคุณค่าทางจิตใจ) ต้นไม้ต้นนี้มีหัวใจ 2 ดวงเหมือนน้องขวัญทุกคนเชื่อมั้ย ดวงนึงอยู่ข้างในให้หายใจทำให้เราไม่ตาย ส่วนอีกดวงก็อยู่ตรงนี้ไง" แพลนกล้องไปที่ตาต้นไม้ที่เป็นคล้าย ๆ รูปหัวใจแล้วก็แพลนมาที่แขนเล็ก ๆ ของตัวเองที่มีปานรูปหัวใจอยู่ที่ข้อมือด้วย

"เห็นมั้ยน้องขวัญมีหัวใจ 2 ดวงนะ แล้วเพื่อเป็นการยืนยันน้องขวัญจะเอาสร้อยเส้นนี้ใส่กล่องความทรงจำแล้วฝังมันไว้ที่ใต้ต้นไม้นี่นะคะ แล้วเมื่อไหร่ที่น้องขวัญเรียนจบเป็นผู้ใหญ่น้องขวัญจะกลับมาอยู่กับมันที่บ้านหลังนี้อีกนะ" ว่าพร้อมกับตั้งกล้องแล้วเอาสร้อยใส่ลงไปในกล่องเหล็กขนาดเล็กแล้วผูกด้วยริบบิ้นผ้าสีชมพูอีกทีหนึ่ง "จะฝังไว้ตรงนี้นะคะทุกคน" หันมาคุยกับกล้องพร้อมกับหยิบเสียมเล็ก ๆ ขึ้นมาขุดดิน ระหว่างกลางของรากต้นไม้ลงไปพอประมาณแล้ววางกล่องเหล็กลงไปในหลุมกลบดินแล้วใช้มือตบดินลงจนแน่น จากนั้นเอาดอกกุหลาบสีขาวมาวางบนหลุมที่กลบ แล้วหันมาคุยกับกล้อง "โอเคเสร็จเรียบร้อยแล้วค่ะ และนี่เป็นคลิปสุดท้ายในการบันทึกความทรงจำของน้องขวัญ น้องขวัญจะเก็บส่วนดี ๆ พวกนี้เอาไว้เพื่อเตือนตัวเองว่า มีสิ่งที่มีค่ามากที่สุดรออยู่ที่บ้านนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น น้องขวัญจะกลับมาที่บ้านหลังนี้อีกน้องขวัญสัญญาค่ะ" เสียงหวาน ๆ เงียบลงพร้อมกับร่างเล็ก ๆ เดินเข้ามาปิดกล้องซึ่งกล้องบังเอิญแพลนเห็นใบหน้าที่มีน้ำตาเปื้อนอยู่ที่หางตาอย่างน่าสงสาร....

"พี่จะดูแลให้นะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้านหลังนั้นมันจะเป็นของน้องขวัญ พี่สัญญา" ชายหนุ่มเอ่ยออกมาเบา ๆ มองหน้าจอแท็ปเล็ตที่ภาพหน้าจอเป็นรูปด้านข้างของเด็กสาวผมยาวถึงเอวกอดช่อดอกกุหลาบสีขาวช่อใหญ่ แล้วก้มลงหลับตาหอมดอกกุหลาบ

ชายหนุ่มจัดการก็อปปี้ไฟล์ภาพและวิดีโอทั้งหมดในเครื่องมาใส่ที่โน้ตบุ๊กของตัวเองแล้วเลือกบางภาพใส่เข้าไปในมือถือตัวเองแล้วตั้งเป็นภาพหน้าจอก่อนลุกขึ้นเดินเอาแท็ปเล็ตไปวางไว้ที่เดิมในห้องนอนของเด็กสาว แล้วเดินไปหยิบเอาโบผูกผมสีขาวเส้นเล็กติดมือกลับห้องไปด้วย "ไปอังกฤษกับพี่นะ ตัวเปี๊ยก"

.......... //..........