บทที่ 7 คนไม่รู้จัก

"ไม่กลับไปสวดมนต์ต่อ?" อันดาว่ายิ้ม ๆ

"บ้า มาร้านเหล้าขนาดนี้จะสวดต่อทำไม พระหน้าก็มี" หญิงสาวตอบพร้อมกับยกแก้วขึ้นจิบเบา ๆ แล้วเบือนหน้าหนี

"ดูเหมือนน้องลูกพีชจะกลัวเพื่อนพี่นะ เทนมันมีอะไรน่ากลัวหรือครับบอกพี่ได้นะ" โรมว่าพรางมองหน้าหญิงสาวสลับกับหน้าเพื่อน ที่คนหนึ่งก็จ้องตาแทบไม่กระพริบ อีกคนก็หลบชนิดที่ว่าถ้าหายตัวได้เธอคงหายตัวไปแล้ว

"มะ ไม่มีอะไรค่ะ"

"น้องรู้จักไอ้เทนมาก่อนหรือครับ" โรมจี้อีกคำถาม

"ไม่รู้จักค่ะ" หญิงสาวตอบกลับมาทันที ซึ่งคำตอบของเธอทำเอาคนที่จ้องอยู่ถึงกับกัดกรามแน่น ส่วนวิเวียนนั้นมองหน้าเพื่อนสาวกับญาติหนุ่มสลับกันไปมางง ๆ เธอรู้จักกับลูกพีชมาตั้งแต่ ม.1 และรู้มาตลอดว่าลูกพีชปลื้มพี่ชายข้างบ้านคนนี้มากแค่ไหน ทุกวันนี้ก็ยังแอบตามไอจีเทนอยู่ แต่พอได้เจอหน้าจริง ๆ กลับบอกว่าไม่รู้จักทั้งยังไม่มองหน้าชายหนุ่มอีกด้วย

"ลูกพีช แกเมาเปล่าเนี่ย นี่เฮียเทนไงจำไม่ได้เหรอ" วิเวียนถามเพื่อนงง ๆ

"ไม่ได้ว่ะ ไม่คุ้น เดี๋ยวพีชขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ" หญิงสาวส่ายหน้าแล้วลุกขึ้นเดินออกจากโต๊ะทันที วิเวียนมองตามเพื่อนอ้าปากค้างก่อนจะหันมาคาดคั้นเอากับญาติหนุ่มที่กำลังมองตามคนไปเข้าห้องน้ำเหมือนกัน

"เฮีย เคยทำอะไรให้ยายพีชโกรธหรือเปล่าเนี่ย" วิเวียนว่าพรางจ้องหน้าเหมือนรอคอยคำตอบ

"ไม่นี่ ไม่ได้เจอกันตั้งหลายปี เฮียจะไปทำอะไรให้เพื่อนเราโกรธได้ยังไง เดี๋ยวกูมา..." เทนตอบญาติสาวแล้วหันไปตบบ่าโรมที่นั่งอยู่ด้วยกัน ลุกออกจากโต๊ะตรงไปหน้าห้องน้ำทันที

"เอ่อ...มีใครจะบอกอะไรพี่ได้มั้ยครับ ว่าเกิดอะไรขึ้น" โรมหันไปถาม 3 สาวพรางมองตามหลังเพื่อนไปหลังร้าน

"เออ...นั่นดิ นี่ใช่คนที่ยัยพีชตามไอจีอยู่รึป่าวน่ะ หน้าคุ้น ๆ" อันดาหันไปถามเพื่อนอีกคน

"เออ... (หันไปพยักหน้ากับเพื่อน) เฮียเทนกับลูกพีช เคยอยู่บ้านติดกันค่ะ สนิทกันมาตั้งแต่เด็กนั่น เห็นยายอุ่นบอกว่าเพิ่งจะมีผิดใจกันตอน ม.ปลายได้มั้ง แล้วตอนแม่ยัยพีชเสียนางจะทักไปบอกเฮียเทนแต่เห็นถ่ายรูปกับผู้หญิงแท็กลงไอจีงานฉลองเรียนจบน่ะ นางเลยไม่ได้ทักจน ม.5 กลางเทอมคุณตาเลยย้ายนางมาเรียนกรุงเทพ แล้วเราก็ไม่ได้ถามเรื่องเฮียเทนกับนางอีก มารู้ว่านางตามไอจีเฮียก็ตอนมาเรียนหมอด้วยกันนี่แหละ ปากบอกว่าอยากลืมคนปากเสียอย่างเฮียเทน แต่ตามไอจีจ้า..." วิเวียนเล่าให้เพื่อนของตัวเองและเพื่อนของญาติหนุ่มฟังยิ้ม ๆ

"ฉลองเรียนจบกับผู้หญิง...อ๋อ" โรมพึมพำเหมือนนึกอะไรได้ แล้วหันไปพูดกับเพื่อนของลูกพีชยิ้ม ๆ "แต่ดูเหมือนเพื่อนพี่จะไม่อยากให้น้องลูกพีชลืมนะ"

"ก็ตอนนี้ยายลูกพีช ของเราน่ารักไงคะใครจะอยากให้ลืมลองเป็นเมื่อก่อนดิ นางกลมมากเลยล่ะ แถมใส่แว่นหนาตั้ง 400 น่ะ ไม่แปลกหรอกที่ตอนนั้นนางบอกว่าเฮียเทนเรียกนางว่ายัยพองลมน่ะ" วิเวียนว่าพรางเบะปาก ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องคุยเพื่อรอเพื่อน 

หน้าห้องน้ำ

"อ๊ะ! เฮ้ย! ปล่อยนะ!" ลูกพีชอุทานตกใจ เมื่อออกมาจากห้องน้ำแล้วถูกมือใหญ่คว้าแขนกระชากอย่างแรง จนเธอปลิวไปกระแทกกับอกแกร่งของใครบางคนที่ยืนอยู่ในมุมมืด

"ทำไมบอกเพื่อนว่าจำเฮียไม่ได้" เสียงห้วนคุ้นหูก้มหน้าลงมาถามจนจมูกเกือบชนแก้มแถมลมหายใจร้อน ๆ รดต้นคอจนเธอขนลุก

"ก็จำไม่ได้ ปล่อย!" คนตัวเล็กว่าพรางพยายามดึงข้อมือตัวเองออกจากมือใหญ่ที่บีบแน่นจนเธอรู้สึกเจ็บ

"จำไม่ได้ หึ! แล้วหลบเฮียทำไม" เทนหัวเราะในลำคอกับคำตอบของหญิงสาวแล้วเงยหน้าขึ้นกัดริมฝีปากล่างอย่างระงับอารมณ์ เขาพยายามจำเธอทุกอย่างกับภาพถ่ายใบเล็กที่มีอยู่ แต่ในวันนี้ที่เจอกันเธอกลับบอกว่าจำเขาไม่ได้ทั้ง ๆ ที่อาการที่แสดงออกก็ชัดเจนว่าเธอจำเขาได้แน่นอน

"ปล่อย! พีชเจ็บ" หญิงสาวสั่งเสียงห้วน พร้อมกับจ้องหน้าอย่างเอาเรื่อง ถึงตอนเด็กเธอกับเทนจะสนิทสนมกันมาก เธอปลื้มกับความใจดีของผู้ชายคนนี้มาก แต่เขาก็เคยพูดแรง ๆ ให้เธอเสียใจอยู่นาน  และวันที่เธอเสียใจที่สุดคือวันที่แม่เธอเสีย คนเดียวที่เธออยากเจอหน้าในวันนั้นคือเขา แต่ในไอจีของเขากลับถูกแท็กโพสรูปงานเลี้ยงฉลองเรียนจบ ม.6 กับเพื่อน ๆ และมีสาวสวยถ่ายรูปคู่อยู่หลายรูปด้วยท่าทางสนิทสนม เธอคิดว่านั่นอาจเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้ชายหนุ่มเปลี่ยนไปในตอนนั้น และเธอก็บอกตัวเองว่าให้ลืมผู้ชายคนนี้ให้ได้

"อ๊ะ! ปล่อยนะ" หญิงสาวอุทานตกใจเมื่อชายหนุ่มโอบเอวเธอแล้วรั้งมาหากลุ่มเพื่อน

"โรม เดี๋ยวกูกลับก่อนนะ บอกเด็กไปเอาของหลังรถกูตอนนี้เลย มึงเอาไปให้น้องด้วย น้อง ๆ ครับเดี๋ยวพี่กลับก่อนนะครับ มีเรื่องต้องเคลียร์" บอกเพื่อนแล้วหันไปเอ่ยลา 3 สาวที่นั่งอยู่ "เวียน กระเป๋าของลูกพีชล่ะ เดี๋ยวเฮียไปส่งเอง" หันไปถามหากระเป๋าหญิงสาวจากเพื่อน อันดาที่นั่งอยู่ข้างกระเป๋าจึงหยิบยื่นให้ชายหนุ่มแล้วหันไปมองหน้าวิเวียนเชิงปรึกษา

"ไม่นะ พีชยังไม่กลับ ปล่อยพีช เวียนช่วยด้วยดิวะ..." หญิงสาวโวยวายพร้อมกับเรียกเพื่อนสนิทให้ช่วย แต่เหมือนไม่ได้รับความร่วมมืออะไรเลย

"ขอบคุณครับ แล้วเจอกันนะ" รับประเป๋าแล้วพูดกับเพื่อนหญิงสาวยิ้ม ๆ ก่อนจะโอบเอวคนตัวเล็กแล้วรั้งให้เดินออกไปทางด้านหลังของร้าน

"เอ่อ... " ปลาดาวหันมองหน้าเพื่อน

"เอาน่า... ไม่มีอะไรหรอก เชื่อเวียน" วิเวียนว่าพรางยักคิ้วให้เพื่อนก่อนจะยกแก้วขึ้นจิบ

"งั้นน้อง ๆ ตามสบายนะครับ พี่ขอตัวไปเอาของก่อน" โรมว่าพรางลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะยิ้มให้อย่างเป็นมิตรแล้วเดินออกจากร้านไปทางด้านหลัง

...........//..........

Tane part

"ปล่อยพีชนะ พีชเจ็บมาก" หญิงสาวว่าขึ้นเสียงดัง เมื่อทั้ง 2 ออกมาพ้นประตูหลังร้าน เทนลากแขนเธอมาที่รถยุโรปสีดำคันใหญ่แล้วเปิดประตูด้านข้างคนขับกดบ่าหญิงสาวเข้าไปนั่งแล้วกดล็อกประตู ก่อนที่จะเดินไปทางด้านคนขับเปิดประตูเข้าไปนั่งจ้องหน้าเธอนิ่ง ๆ 

"ปล่อยพีชลงนะ พีชจะกลับไปหาเพื่อน" คนตัวเล็กว่าพรางทำท่าจะเปิดประตูลงจากรถ

"ทำไมถึงบอกว่าไม่รู้จักกัน" เสียงทุ้มเอ่ยถามประโยคเดิมพร้อมกับมองหน้าสวยอย่างพิจารณา

‘6 ปีนี่เปลี่ยนไปได้เยอะขนาดนี้เลยหรือวะ ยายพิกกี้น้อย เมื่อก่อนตามใจปากใครห้ามก็ไม่ฟังสินะถึงกินจนกลม แต่พอโตรู้จักดูแลตัวเองก็น่ารักนี่ ไม่ใส่แว่นแล้วด้วย’ ชายหนุ่มคิดในใจพร้อมกับมองหน้าหญิงสาวก่อนจะอมยิ้มในหน้า

6 ปีที่แล้ว แม่เธอบอกว่าเธอชอบทานขนมหวานมากทำให้น้ำหนักพุ่งขึ้นจนน่าตกใจ เลยขอให้เขาช่วยพูดให้ เพราะลูกพีชเชื่อฟังเขามากตั้งแต่เด็ก แต่ด้วยความที่เขามาเรียนที่กรุงเทพนาน ๆ กลับบ้านครั้ง ชีวิตส่วนใหญ่อยู่กับเพื่อนชายล้วน เลยไม่รู้วิธีที่จะบอกกับเด็กสาว เขาจึงใช้คำรุนแรงที่สุดว่าให้เธอในวันวาเลนไทน์ และปฏิเสธขนมที่เธอตั้งใจทำมาให้ ทำให้เธอเสียใจมากและหลบหน้าเขาตั้งแต่วันนั้น จนเขากลับมาเรียนต่อที่กรุงเทพจนจบ ม.ปลาย ไปพักผ่อนที่ต่างประเทศกับเพื่อนหลายเดือน กลับบ้านอีกครั้งจึงได้รู้ว่าแม่เธอเสียและเธอไปอยู่กับตายายที่ต่างอำเภอทำให้เขาไม่มีโอกาสได้เจอเธออีก 

"เฮียถามทำไมไม่ตอบ" เสียงทุ้มเอ่ยถามพร้อมกับสตาร์ทรถเปิดแอร์ แล้วหันไปมองหน้าหญิงสาวนิ่ง ๆ

"เปิดประตูให้พีชด้วยค่ะ" เสียงหวานเอ่ยออกมาพร้อมกับจับที่เปิดประตูไว้แน่น

"ตอบมาก่อนแล้วจะเปิดให้

อิเฮียจะดุน้องทำไมก่อนน…..