บทที่1 คลั่งรักพี่เคเดน

งานกีฬามหาลัยประจำปี มหาลัยคิงเวลล์ กับ มหาลัยคิงตัน

เคเดน คาร์เตอร์

"มาซะทีนะพ่อนักกีฬาทีมชาติ กว่าจะเสด็จได้นะมึง" มาร์วิน ออสติน แม็กซ์เวล ทักทายเคเดนเต็มยศพร้อมกัน

"โทษทีว่ะกูลืมหยิบรองเท้าฟุตบอลมาเลยต้องกลับไปเอา"

"ที่ล็อกเกอร์ไม่มีรึไง" มาร์วินถามขึ้นมา

"มีแค่พอดีกูอยากใส่คู่ใหม่เพิ่งได้มา"

"แฟนคลับคนไหนส่งมาให้อีกรึเปล่าวะ" ออสตินพูดแซวเพื่อนติดตลก

"เมอร์ตัน เดลล่า รึเปล่าวะ” แม็กซ์เวลพูดขึ้นมาแถมยักคิ้วใส่เคเดน

"ไม่ใช่ไอ้เวร ทางแบรนด์เขาส่งรุ่นใหม่มาให้ ไปยังเดี๋ยวก็ไม่ทันแข่ง"

"อะไรมึงช้าเองแล้วก็มาเร่งคนอื่น" แม็กซ์เวลลูกชายเจ้าของมหาลัยบ่นอุบอยู่คนเดียว

"พวกแกพี่ๆ กลุ่มสี่หนุ่มหล่อแห่งวิศวะมาแล้ว ฉันอยากจะกรี๊ด ดูพี่เคเดนสิ เขาหล่อมากเลย พี่เขาติดทีมชาติด้วยนะ ยังไงมหาลัยเราก็ต้องชนะ สาวๆ แต่ละคณะมารวมตัวกันที่สนามฟุตบอลซึ่งปีนี้ มหาลัยคิงเวลล์เป็นเจ้าภาพจัดงาน

"เดลล่าเร็วสิทำไมช้าจัง พี่เคเดนของเธอจะลงสนามแล้วนะ" นามิเร่งเพื่อนให้รีบเดิน

"พี่เคเดนของฉันที่ไหนกันละนามิห้ามพูดแบบนี้อีกนะ ใครได้ยินเข้าฉันอายเขา"

"เลิกชอบพี่เขาแล้วเหรอ..ฮะ" นามิกระแทกไหล่แกล้งเพื่อน เชิงว่าเป็นที่รู้กัน

"ก็เปล่าชอบอยู่" คนพูดแก้มแดงขึ้นมาทันที

"เลิกเขินรีบไป"

สองสาววิ่งไปที่สนามฟุตบอล มองหาเพื่อนๆ ที่คณะว่านั่งตรงไหนกัน เพื่อนๆ โบกมือให้ทั้งคู่ สองสาวเดินไปนั่งกับเพื่อนๆ

เดลล่าส่งสายตามองหาเขาคนนั้น พี่เคเดนยังไม่ออกมาจากห้องเก็บตัวนักกีฬา ยังไม่เห็น

"เดลล่าเลิกชะเง้อคอยาวหมดแล้ว พี่เขายังไม่ออกมาหรอก" เดลล่าย่นจมูกใส่นามิ

สักพักนักกีฬาเดินออกมา เสียงกรี๊ดจากสองมหาลัยดังแข่งกันสนั่น เคเดนเดินจับมือเด็กน้อยออกมา เขาใส่เสื้อเบอร์ 12 พี่เขาหล่อจังหน้าตาหล่อเหลาบวกกับหุ่นนักกีฬาสุดฮอตแบบนั้นแล้ว ฉันยังหาทางออกจากการไม่หลงรักเขาไม่เจอเลยจริงๆ หาทางออกไม่เจอ เดลล่าได้แต่นั่งมองเขาแล้วก็ยิ้ม

"เพื่อนเก็บอาการหน่อยไหม แกแทบจะกิน พี่เขาแล้วสายตาแบบนั้น หิวไปย่ะ" นามิพูดกวนเพื่อนแซวติดตลกไปเรื่อย

"ก็พี่เขาดาเมจรุนแรงมาก มันเกินต้านจริงๆ นะ นามิ"

"เชียร์ฟุตบอลก่อนค่ะเพื่อนพักเรื่องผู้ชายก่อน แบบนี้ละเก่งจัง พอเจอพี่เขาใกล้ๆ แทบจะวิ่งหนี แล้วเมื่อไหร่จะสมหวังละคะเพื่อน"

"ก็คนมันเขินนี่น่า"

นามิส่ายหัว เพราะเดลล่าแอบชอบเคเดนมาตั้งแต่ ปี1แล้วจนตอนนี้ปี2 ยังไม่มีความคืบหน้าอะไรได้แต่แอบส่งของขวัญให้เขา ทั้งที่พี่เขาเป็นนักฟุตบอลอยู่ในสโมสรคุณพ่อตัวเอง รู้ข้อมูลพี่เขาหมดทุกอย่าง แม้กระทั่งใส่รองเท้าเบอร์อะไร แต่ยังไม่กล้าคุยกับพี่เขาสักที

เกมเริ่มแล้ว เดลล่าตั้งใจดูเคเดนตลอดเวลา พอเขาล้มรึโดนเข้าสกัดฟุตบอลเธอแทบจะลุกขึ้นยืน นามิต้องคอยดึงเพื่อนเอาไว้

"แกว่า พี่เขาเจ็บมากไหม?" เดลล่าหันมาถาม นามิสายตาดูเป็นห่วงนักกีฬาทีมชาติมากจนเก็บอาการไม่อยู่

"ไม่หรอกนักกีฬาแข็งแรงจะตาย กระดูกเป็นเหล็ก นั้นไงลุกขึ้นมาเดินได้แล้ว"

"ค่อยสบายใจหน่อย"

"ย่ะ คืนนี้ไปนวดให้เขาไหมล่ะ"

"ถ้าเขาอนุญาตก็ไป"

"ชิ กล้าคุยกับพี่เขาให้ได้ก่อนนะคะคุณเพื่อน อีกหน่อยพี่เขาก็เรียนจบแล้ว อาจจะไปเล่นฟุตบอลที่ต่างประเทศรึอะไรก็เป็นไปได้หมด แกจะมามัวแต่แอบชอบอยู่แบบนี้จะมีประโยชน์อะไรละ เดลล่า ลุยหน่อยดิ๊วะ"

"ฉันจะพยายาม" เดลล่าตอบด้วยสีหน้าไม่มั่นใจเอาเสียเลย

"แกมีโอกาสเจอพี่เขาตั้งเยอะ เวลาเขาไปซ้อมที่สโมสรก็ชวนเขาคุยสิ"

"ก็จริง แต่เห็นพี่เขาทีไรใจสั่นทำตัวไม่ถูกทุกทีเลย"

"สู้ๆ เพื่อน ฉันเป็นกำลังใจให้นะ" นามิโอบไหล่เดลล่าพร้อมกับบีบเบาๆ เป็นการให้กำลังใจ

"เดลล่าคุณพ่อแกมาด้วย"

"อ้าว! ป๊ามายังไง ฉันขอตัวไปหาป๊าก่อนนะ"

นามิพยักหน้า

เดลล่ารีบลงจากอัศจรรย์ เดินไปหาป๊า พี่เคเดนเดินเข้ามาสวัสดีป๊าของฉันพอดี เพราะหมดเวลาแข่งครึ่งแรก

"สวัสดีครับคุณเมอร์ตัน"

"ไงปีกขวาคนดัง อย่าเจ็บตัวล่ะ”

"จะระวังครับ"

"ป๊าไม่เห็นบอกว่าจะมาเลยค่ะ" ฉันเดินเข้าไปกอดคุณพ่อ

"ทางมหาลัยเชิญป๊ามาน่ะ แล้วนี่เดลล่าได้เจอพี่เคเดนที่มหาลัยบ้างไหม ได้ทักทายกันบ้างไหม?"

"เจอบ้างค่ะ แต่หนูเกรงใจไม่กล้าทักพี่เคเดนหรอกค่ะ" ฉันพูดพร้อมกับปรายตามองคนหล่อตรงหน้าอย่างเขินๆ

"ทักทายกันได้ครับ"

"พี่จะคุยด้วยเหรอคะ"

"คุยสิทำไมจะไม่คุยละครับ”

คำตอบของเขาทำเอาฉันฉีกยิ้มหวาน ตื่นเต้นที่ได้คุยกับเขา

"ท่านครับเชิญทางนี้ครับ" อาจารย์เดินมาพูดกับคุณพ่อฉัน และเชิญคุณพ่อไปนั่งกับท่านคณบดี คล้อยหลังคุณพ่อ

ฉันอยากคุยกับเขาต่อเลยรีบข่มความประหม่า รีบถามเขา

"พี่เคเดนล้มเมื่อกี้เจ็บมาไหมคะ"

"ไม่มาก เราเห็นด้วยเหรอ"

"ค่ะ เดลนั่งเชียร์อยู่บนอัศจรรย์ค่ะ"

เขาพยักหน้า "พี่เข้าไปเปลี่ยนเสื้อก่อนนะ"

"ขอเสื้อพี่ได้ไหมคะ?"

"ตัวนี้เหรอ?" เขามองเสื้อเลอะๆ ของตัวเอง

"ค่ะ เดลเอาไปซักเองได้ค่ะ”

พี่เคเดนถอดเสื้อยื่นให้ฉันแล้วเดินเข้าไปในห้องพักนักกีฬา

ฉันเดินถือเสื้อพี่เขาเดินกลับไปหานามิ ไม่พ้นที่เพื่อนตัวดีของฉัน ส่งสายตาล้อฉันมาแต่ไกล

"ยังไงเดลล่า สุดยอดก้าวกระโดดไปไกลเลยนะใจกล้ามาเพื่อน เล่าดิ๊ ทำไงถึงได้เสื้อพี่เขามานอนกอด"

"ก็ขอมาไง"

"ก็รู้แต่แกกล้าคุยกับพี่เขาแล้ว สุดยอด"

"เพราะป๊าเลย ทำให้ฉันมีช่องได้คุยกับพี่เขา รักป๊าจังเลย"

"แหม! เพื่อนฉัน"

"แต่เมื่อกี้สาวๆ มองแก กันตาจะหลุดเลยนะ ไม่รู้สาปส่งแกไปแล้วกี่คนเดลล่า"

"ช่างเหอะใครจะสน"

ด้านเคเดน

"ถอดเสื้อให้ใครอีกครับคุณเคเดน" มาร์วินถาม

"ไม่ต้องเสือก"

"แบบนี้ถอดให้หญิงแน่นอน" ออสตินออกความเห็น

"มึงก็รู้มาก" เคเดนหยิบเสื้อตัวใหม่มาสวม นั่งลงฟังโค้ช วางแผนการเล่นครึ่งหลัง

"เมื่อกี้ไอ้เวรนั้นเล่นแรงมาก ขามึงเป็นไงบ้างวะเคเดน" แม็กซ์เวลพูดพร้อมกับดูขาเคเดน

"กูเจ็บนิดหน่อย ไม่เป็นไรหรอก ครึ่งหลังกูจะยิงแม่งให้พรุนเลย ไปกันเถอะทุกคน" เคเดนเรียกเพื่อนมารวมตัวพูดปลุกใจทุกคน แล้วเดินออกไปในสนาม เสียงกรี๊ดดังกระหึ่ม เกมครึ่งหลังเริ่มขึ้น

เล่นไปสิบห้านาที เคเดนทำประตูแรก เสียงกรี๊ดดังสนั่น เดลล่าลุกขึ้นตบมือพร้อมกับทุกคน เสียงกลองเสียงเชียร์กันอย่างสนุกสนาน

"พี่เคเดนเท่มากเลย"

"รู้แล้วย่ะ ชมแล้วชมอีก" นามิยิ้มกับความคลั่งรักของเพื่อนตัวเอง

"กรี๊ด!! อีกประตูแล้ว"

สรุปผลการแข่งขัน มหาลัยคิงเวลล์ของเราชนะ ไป 2-0 ผลงานพี่เคเดนทั้งสองประตูเลย

"พี่เคเดนเก่งที่สุดเลย"

"เดลล่าฉันได้ยินรอบที่ร้อยได้แล้วมั้ง"

"ให้ฉันชมพี่เขาเถอะนามิ"

"ตามสะดวกเลยค่ะ เอาเสื้อเขาไปนอนกอดเลยก็ได้นะคะ คุณหนูเดลล่า"

"ฉันทำแน่"

“ชิ” นามิเบะปากใส่เพื่อนจอมคลั่งรัก ส่ายหัวไปมาเบาๆ เป็นเอามากจริงๆ

—————()()()()()()————

นิยายเซตนี้มี4เรื่อวนะคะ อ่านแยกได้นะคะ แต่แนะนำอ่านเรียงตามนี้เพราะจะได้รู้จักตัวละครมากขึ้น และถ้าอยากรู้จัก พี่ออโต้ ตามไปอ่าน เรื่อง นายมาเฟียตัวร้ายกับยัยเด็กดื้อ กันได้เลยค่ะ

📌MyDear วิศวะ (เคเดน & เดลล่า)

📌MyDear วิศวะตัวร้าย (ออสติน & เจ้าน้อย)

📌MyDear วิศวะสลับรักซ่อนร้าย (แม็กซ์เวล & คัพเค้ก)

📌MyDear วิศวะเพลย์บอย (มาร์วิน & เฌอเบล)