CHAPTER THREE

=DISCLAIMER=

©2021 NOT A SAINT written by JL Dane

All rights reserved. This is an original work of fiction and the results of a mind’s imagination. Any Names, characters, businesses, places, events, and incidents are either the products of the author's imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual events is purely coincidental.

Do not distribute, publish, transmit, modify, display or create derivative works from or exploit the contents of this story in any way without the Author’s written permission or publisher except for the use of brief quotations in critical articles or reviews.

Stealing is a crime, please avoid Plagiarism. If this content is captured and published, the offender can be traced and will face the full extent of the legal ramifications stated by the law.

Please follow/subscribe, comment, and add this to your library.

***************

NAKATAYO lang ako sa harap ng bukas na pinto ng morgue, grinning from ear to ear. Sa wakas, tapos na ang masasamang araw ng buhay ko at tapos na ang kaligayahan ng buhay niya. Pumunta ko hindi bilang pakikisimpatya dahil namatay si Daddy Brent pero dahil nais kong makita sa mismong mga mata ko ang katotohanang patay na talaga siya.

"Ano pang ginagawa mo riyan, Celes? Pumunta ka rito at lumapit sa Daddy Brent mo?" umiiyak na sabi ni Mommy sa akin habang nakayukyok ito at nakayakap sa malamig na bangkay ng katawan ni Brent. How pathetic my Mom could be?

Am I heartless? I don't think so. Ang pagkaratay ng malamig niyang katawan ay hindi pa sapat para masabi kong nasa akin na ang tagumpay. Kung pwede ko lang siyang patayin ng paulit-ulit ay matagal ko ng ginawa. I was cursing him to death with infinite sorrow and suffering as I was fisting hands.

Overall Mom is right. At least pay some respect. I really wanted to cry but not because of losing him but because of everything fault, he did to me.

Napataas ang kabilang kilay ko, nakakaawa si Mommy na walang alam sa mga nangyayari. Been blind of all these years. Doing nothing, thinking anything but only about the money.

Yeah, she doesn't have any, bigger than that lousy ugly man that my Mom married just to get some luxurious life that money can offer. I don't even have plenty of money compares to Brent and I can't even pull my Mom up from poverty to rich heaven life as this old man did.

Ano nga namang panama ko sa lalaking ito? Walang-wala sa kalingkingan at ni kailanman ay hinding-hindi ko kayang higitan ang mga nagawa nito sa akin at sa kay Mommy.

Even if I am fuming mad right now, all I can do is to hide my crippling emotions, a will to spit on his grave, and the unlucky days I had with him. I will make sure that my victorious day will come by doing that. Hindi man ito magmakaawa sa akin, pero tiyak kong sa kabilang buhay na nito gagawin iyon, habang sinusunog ang kaluluwa nito sa impyerno. At kung magkita man kami sa kabilang buhay, titiyakin kong papatayin ito ng paulit-ulit. Ganoon kalaki ang galit ko sa step Dad na tinuring kong ama for the past ten years of my life. That I could crash Brent in my own hand at sinusuka ko tuwing tinatawag ko siyang Daddy.

Nilapitan ko ang nakahandusay sa pagkakaupo ni Mommy mula sa malamig na sahig ng morgue kung saan yakap nito ang nakapandidiring bangkay ng aking ama-amahan, nilapag ang dalawang palad sa balikat nito at niyakap si Mommy.

"Wala na ang Daddy Brent mo, paano na tayo?" umiiyak na tanong ni Mommy habang nakatingin sa walang buhay na katawan ni Brent Echavez.

Napaikot ko ang eyeball na hindi pinahahalata sa ina. If I have the heart to shout, I could actually shout at my mom right now. Pero hindi ko ginawa. Wala akong lakas ng loob.

"We can still leave without her, Mom," alo ko kay Mommy. As if her world evolved to him. "We'll do everything to cope up. Mabubuhay tayo kahit wala siya, Mom," puno ng gigil na bitaw ko sa bawat kataga.

Marahas na nilingon ako ni Mommy, her eyes are dark and cloudy. Tila nabastusan ito sa sinabi ko, kahit hindi naman iyon ang intensyon ko. "Paano mo nagagawang sabihin iyan? When all we have now is your Daddy Brent? How dare you're saying it in front of his corpse!"

Tumayo pa ito na puno pa rin ng luha ang mga mata. Tumayo na rin ako para humingi ng paumanhin. "I-I'm sorry, Mom. I'm not supposed to say that," nakayukong paghingi ko ng paumanhin. Na ang tangi ko lang namang nais ay lumakas ang loob ni Mommy at h'wag ng pagluksaan at iyakan ang taong hindi karapat-dapat.

"You should be Celestine. He's still your Dad after all," pagkasabi nito ay nagtungo na ito sa labas. At ako ay naiwang tulala.

Gustong-gusto ko nang barahin si mommy at sabihing hindi naman siya ang tunay kong ama kung hindi isang playing father figure lang. He is nothing but garbage that even flies will get disgusted.

Lumabas na rin ako mula  sa nakadidiring kwartong iyon, pakiramdam ko ay anumang oras ay gagalaw ang bangkay ni Brent, tatayo at hihilahin na lang akong bigla. Mas lalo akong naaalibadbaran at natatakot sa malawak na imahinasyong iyon.

Nakita kong kausap ni Mommy ang isang matangkad na lalaki, nakaputi ito at nakaukit sa silver badge ang pangalan nito na mukhang may katayuan sa Ospital kung nasaan dinala ang katawan ni Brent.

"We'll do everything and handle until his last burial, Mrs. Echavez. H'wag ka ng mag-alala. Maaalalayan ka namin sa mga kailangan mo. You know how Brent been a good part of this Hospital. He's a good investor and a good man of course," nakangiti pa ito na nakikipag-usap kay Mommy na parang may ulterior motive sa pagtulong.

Nasira ang mukha ko mula sa mga narinig. How I wanted to puke but not in front of them, of course. Dahil talaga namang sukang-suka na ako sa mga papuri ng mga ito kay Brent. Did they know that Brent is never been a saint? Course not! They're blinded by money.

"Come here, Celes." Lumapit ako nang tawagin ako ni Mommy. "Hindi na tayo mag-aalala at mamomoroblema. Let's try to go home."

"Okay po, Mom."

Pagdating pa rin sa kotse ay nagluluha pa rin ang mga mata nito nang silipin ko ito sa mula sa aking peripheral view, habang ako naman ang nagda-drive at katabi ito sa driver's seat.

Talagang mahal na mahal nito si Brent. Naiintindihan ko naman iyon. For the last ten years, no one is there to comfort my Mom but Brent did. Not only the love he gave but the money that my Mom enjoyed the most. Lahat ng luho, kapritso at hilingin ni Mom ay ibinibigay ni Step Dad.

Pakiramdam siguro ni Mommy ay wala na ang source of income ng pamilya dahil wala na si Brent. Kung sa bagay, baka nga walang makuha ni isang kusing na mana kaming dalawa mula sa yumaong ikalawang asawa ni Mommy.

MALAPIT na rin yata akong maniwala na lahat ng minamahal ni Mommy ay namamatay. Dahil wala na ngang tumatagal na relasyon noon, namamatay pa makalipas ng ilang taon. My Mom still look younger for her age of forty.

"What's your plan now, Mom?" maya maya ay tanong ko bago tuluyang iparada ang sasasakyan sa tapat ng bahay para bumusina at nang mai-garahe.

"Gusto ko sanang ipagpatuloy ang kaso upang hanapin kung sino ang pumatay sa iyong ama. Kung sino ang nasa likod ng pang-aambush sa sasakyan niya. I want a justice for Brent," sabi nito na tinutuyo ang pisngi.

Bumusina muna ako saka muling nagsalita. "Who else it would be? Siyempre ang kalaban niya sa negosyo o may taong galit sa kanya."

"That's what I wanted to find out."

Gusto ko nang sabihin kay Mommy na mas mabuting manahimik kesa madamay pa ito sa nangyayaring gulo. Ayaw kong masaktan o mapahamak ang kaisa-isang taong mayroon ako, salungat man kami ng paniniwala.

"Let the cops handled it, Mom."

Alam kong hindi si Mommy ang may ugaling sumuko lalo na pag-alam nitong nasa katwiran ito. Pero kung pera din lang naman ang habol ni Mommy ay mas mabuti pang hayaan na lang nito ang lahat. Dahil kung tutuusin naman ay nagbuhay reyna na sana ito at hindi pinagtrabaho sa BE Cosmetics Company na pag-aari ni Brent. But he still chooses to let my Mom work as a lame excuse. He's like a deadly disease that I wanted to burn, alive.

Pagdating sa Mansion house, hindi ito kumain, dumiretso lang ang ina sa kwarto na hindi na ako iniimik. Parang nawalan ito ng buhay at gana sa mundo na para bang isang malaking kawalan si Brent sa amin. If my Mom knew, maybe my mom, herself wanted to kill him by her own hands.

But there is no used to talk about what he had done to me, ruining my life and innocence. Ano pa ang silbi ng ilang taon? After almost six years of being in a cage, I can't even find a key to unlock it. I can't scream nor cry. All I can do is making use to it and wait for the right time.

Hindi alam ni Mommy ang totoong mundong ginagalawan nito sa likod ng mundo ng buhay ni Brent Echavez. 'Yesterday is one's mystery but today will be Celestine's glory,' iyan ang nasa isipan ko ngayon.

Hindi ako dapat magpaapekto sa nangyayari. Kinabukasan nga ay maaga pa akong pumasok sa opisina at nagpatuloy sa pagtatrabaho na parang walang nangyari at napansin iyon ng mga katrabahong walang ginawa kundi ang magbulungan, magpetiks at magtsismisan sa oras ng trabaho lalo na kapag wala ang kanilang mga amo.

'Darn! This is not a place for me!'

Before the day ends, nagpaalam ako sa mas nakatataas na magre-resign na ako at may inayos lang akong ilang mga gamit sa impyernong opisina ni Brent.

"Condolence, Ms. Celestine," sabi ni Ma'am Ivy, ang head Chief ng department at matapos tanggapin ang resignation ko.

"Salamat po."

"Sabihan mo lang kami sa burial at ipaaayos namin ang team's schedule para maka-attend."

Tinanguan ko lang ang sinabi niyang iyon saka tinalikuran ito at naglakad palabas ng kanyang private office.

Akala ko ay matatahimik na ang mundo ko nang makauwi ako ng Mansion house ngunit maging si Mommy ay napansin ang ginagawa ko.

"Bakit parang wala lang sa iyo ang lahat na hindi ka nasaktan?" tanong nito habang hawak ang wine glass.

"May inayos lang po ako sa office."

Tinungga nito ang laman ng glass ng isang lagukan. "Si Doc Amado na ang bahala sa lahat. All we have to do is attend.. And all I have to do is to cry."

Naaawa ako kay Mommy, parang tanging si Brent na lang ang naiwan sa kanya. Samantalang nandito pa naman ako. I'm still alive. Mga salitang hindi ko kayang isatinig.

Nilapitan ko siya at iniayos mula sa pagkakasalampak niya sa coach.

"Tama na 'yan, Mom. Magpahinga ka na."

Pinahiga ko na lang siya sa mahabang coach at hinayaang makapagpahinga.

Nang makarating ako sa kwarto ay agad akong nagbihis para bumaba at mapunasan si Mommy. Ako na ang kumuha ng maliit na basin at towel para malinisan si Mommy.

Nang sumunod na araw ay kinausap ko si Mommy habang nahihimasmasan pa ito. At wala pa ang presensya ng alak sa kanyang katawan.

"How about a three-day burial for Daddy Brent?"

Pinaningkitan ako ng mata ni Mommy nang umagang iyon habang nasa harap kami ng hapag.

"What? Why? Your Dad is the precious man in the world. Kung pwede nga lang na isang taon bago siya malibing ay gagawin ko."

"It's the same when we refused to autopsy his body. Ayaw ninyong masira ang anumang organ ni dad o ang buong katawan niya kaya mas mabuti ang three day burial."

"Five days and we're done talking." Tumayo ito at iniwan ako sa hapag. "Madel! Dalhin mo sa kwarto ang wine ko!"

Nakita ko pang nagmamadali si Yaya Madel na akay na ang mga wine sa magkabila nitong braso. Tinanguan lang ako saka sinundan si mommy.

Napailing-iling na lang ako. Hindi pa nasasayaran ng matinong pagkain ang tiyan niya. Alak na naman ang almusal.