EP.4 เสน่ห์แรง (2)

“อะไร๊…กะ กูแค่โหลดมาดูเล่นๆ เห็นเขากำลังฮิตกัน” 

“โอ๊ย~ มึงจะเขินอะไร เล่นๆ ไปเหอะ รีบหาผัวสักทีจะได้ไม่ต้องบ่นว่ากูเทเพื่อนหนีไปกับผู้”

“เออน่ะ ถึงเวลากูอยากมี กูหาไม่อยากหรอก”

“จ้าาาา~ เอาที่มึงสบายใจเลยค่าา” เจนิสลากเสียงยาวอย่างนึกหมั่นไส้ ทว่าก็เห็นด้วยกับประโยคนั้นเพราะเพื่อนของเธอทั้งสวย ทั้งแซ่บ แถมยังหาเงินเก่งขนาดนี้ มีผู้ชายแวะเวียนมาขายขนมจีบไม่เว้นแต่ละวัน ทว่ายัยแม่ชีนี่ก็ไม่เคยจะสนใจคบกับใครเลยสักคน

“เดี๋ยวกูไปเข้าห้องน้ำแป๊บนะเจน”

“เออๆ รีบไปเหอะ กูจะได้อ่อยเหยื่อได้เต็มที่”

“ค่ะ!!”

ว่าแล้วอัยรินทร์ก็หยิบกระเป๋าและมือถือติดมือไปด้วย และระหว่างทางที่เดินไปห้องน้ำก็มีสายตาหลายคู่จับจ้องมาที่เธอ แต่ว่าเธอก็ไม่ได้ใส่ใจเพราะว่าเริ่มชินกับมันตั้งนานแล้ว

ปึก!

“อ๊ะ!”

เสียงหวานร้องอย่างตกใจเมื่อจู่ๆ ก็ชนเข้ากับร่างสูงของผู้ชายคนหนึ่งเข้า

“ขอโทษครับ น้องเป็นอะไรไหม?” เขาคนนั้นเอ่ยพร้อมโอบเอวบางพยุงเธอเอาไว้ไม่ให้ล้มลงไป

“ไม่เป็นไรค่ะ”

ว่าแล้วเธอก็แกะมือของเขาออกแล้วเตรียมจะเดินเลี่ยงไป ทว่าก็ถูกคว้าข้อมือเอาไว้เสียก่อน

“พี่ชื่อต้านะ…น้องมากับใครอะ ไปนั่งโต๊ะกับพวกเราไหม?” เขาคนนั้นถามพร้อมยกยิ้มมองเธอด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์

“ไม่สะดวกค่ะ มีผัวแล้ว ขอตัวนะคะ” เธอโกหกไปอย่างเคยชินแบบไม่ต้องคิดเลยสักนิด พร้อมกับดึงแขนตัวเองกลับมาแล้วรีบเดินหนีให้ไกลจากเขา ไม่อยากเสียเวลาคุยด้วยให้มากความเพราะอยากเข้าห้องน้ำจะแย่

“ฮู่ววว เกิดเป็นคนสวยนี่เหนื่อยชะมัดเลยแฮะ…”

อัยรินทร์พูดติดตลกกับตัวเอง ปกติตอนที่ใส่ชุดธรรมดาๆ ทำงานอยู่ที่ร้านนวด ก็มีลูกค้าหน้าหม้อหลายคนพยายามเข้าหานับไม่ถ้วนจนหน่ายใจเพราะปฏิเสธไปไม่รู้กี่รอบแล้ว การที่มีผู้ชายในคลับเข้ามาจีบในตอนที่แต่งหน้าแต่งตัวจัดเต็มขนาดนี้จึงไม่ใช่เรื่องที่เหนือความคาดหมายนัก

อาจจะดูน่าหมั่นไส้ไปหน่อย ทว่ามันก็คือความจริงที่เธอปฏิเสธไม่ได้ ซึ่งตัวเธอเองก็ไม่พร้อมจะคบกับใคร เลยไม่เคยให้ความหวังผู้ชายคนไหนเลยสักครั้ง

สิ่งที่คนอย่างอัยรินทร์ต้องการมีเพียงแค่เรื่องบนเตียงแบบไม่ผูกมัดเท่านั้น แถมรสนิยมของเธอก็ไม่ใช่ว่าจะหาคนที่ถูกใจได้ง่ายๆ เสียด้วย ถึงได้โสดมาจนถึงทุกวันนี้…

“ขอโทษนะครับ คุณพอจะมีเวลาคุยกับผมสักครู่ไหม” 

จังหวะที่อัยรินทร์เดินออกมาจากห้องน้ำและกำลังจะกลับไปนั่งที่โต๊ะ ผู้ชายหน้าตาดีท่าทางสุภาพคนหนึ่งก็เดินมาดักอยู่ตรงหน้า

“มีอะไรหรือเปล่าคะ?”

“พอดีเจ้านายของผมสนใจคุณ อยากให้คุณไปนั่งที่โต๊ะด้วย”

อ่า…เจ้านายที่ว่าคือไอ้คนเมื่อกี้หรือเปล่านะ?

“ไม่สะดวกค่ะ ขอทางหน่อยนะคะ” เธอปฏิเสธกลับไปหน้านิ่ง ก่อนจะเดินเลี่ยงเขาไปอีกทาง ทว่าเขาก็ตามมาดักด้านหน้าอีกรอบ

“เผื่อคุณเปลี่ยนใจติดต่อผมผ่านนามบัตรนี้ได้ตลอดเวลาเลยนะครับ”

“อ้อ…โอเคค่ะ” เธอยิ้มหวานพร้อมรับนามบัตรที่เขายื่นมาให้เพราะเขาจะได้เลิกตามมาตื๊อเสียที

“ยินดีครับ”

สิ้นเสียงเขาก็เดินจากไป อัยรินทร์จึงกลับไปนั่งที่โต๊ะพร้อมกับฉีกนามบัตรนั่นทิ้งลงถังขยะที่อยู่ใกล้ๆ

“อะไรอะ มึงไปหักอกผู้ชายที่ไหนมาอีก?”

“เห้อ…แถวนี้แหละ”

“หมั่นไส้มากกกก~”

“ก็นะ คนมันสวย” เธอไหวไหล่ยิ้มๆ ก่อนจะยกแก้วแอลกอฮอล์ขึ้นกระดกแล้วโยกไปมาตามจังหวะเพลงที่ดังกระหึ่มขึ้นเรื่อยๆ

“เหอะ…เรื่องอวยตัวเองนี่กูยอมมึงเลยจริงๆ” เจนิสส่ายหน้าไปมาอย่างหมดคำจะพูด ก่อนจะหันไปยิ้มให้หนุ่มหล่อคนหนึ่งที่เพิ่งเจอในผับเมื่อครู่

“ถ้าจะมองกันตาเยิ้มขนาดนั้นก็ไปหาเขาเหอะอีเจน”

“เออ กูรอคำนี้แหละ” เจนิสยิ้มจนตาหยีก่อนจะหยิบมือถือติดมือไปด้วยพร้อมเดินกรีดกรายไปหาผู้ชายหน้าหล่อคนนั้นที่นั่งห่างกันไปไม่กี่โต๊ะ

“เฮ้ออ…ฉายเดี่ยวอีกแล้วฉัน…”

เสียงหวานบ่นอย่างชินชา พอเริ่มดื่มไปได้สักพัก แอลกอฮอล์เริ่มออกฤทธิ์ได้ที่ แก้มใสเห่อร้อนแดงระเรื่อขึ้นมาอย่างง่ายดาย ความใจกล้าเองก็เพิ่มมากขึ้นเช่นกัน

“ตอบตกลงไปเลยดีกว่า!”

พอเหล้าเข้าปาก อัยรินทร์ก็ไม่ต้องเสียเวลาคิดอีกต่อไป นิ้วเรียวพิมพ์ยุกยิกบางอย่างในมือถือ แล้วกดส่งไปทันที

i-Rin : ตกลงค่า~ คืนพรุ่งนี้มาเจอกันเลยไหมคะ?