Inlove na yata si Ninong Chester HAHAHAHA
Nagmamadali akong tumakbo papuntang Room 306 ng ospital habang ramdam ko pa rin ang malamig na pawis sa aking likod. Bawat hakbang ay parang tinutusok ng kutsilyo ang dibdib ko—matalim, masakit, at walang pasabi.Pagbukas ng pinto, bumungad agad sa akin ang amoy ng antiseptic, ang puting ilaw na tila masyadong maliwanag para sa gano’ng klaseng sitwasyon, at ang katahimikang nakakabingi.Nakita ko si Drako.Nakasuot ng puting hospital gown, may benda sa noo, at mga tubo sa ilong niya habang mahina ang tunog ng monitor sa tabi niya.Parang hindi ko siya makilala.Parang hindi siya ‘yung lalaking yakap ko araw-araw—‘yung humihilik pa habang nakayakap sa 'kin sa kama.Lumapit ako nang dahan-dahan. Hindi ko napansin na tumutulo na pala ang luha ko.“Drako...” mahina kong tawag habang nilalapit ang sarili ko sa kama niya. “Baby... I’m here.”Umupo ako sa gilid ng kama at marahang hinawakan ang kamay niyang malamig pa kaysa dati.“Come on... you promised me.” Napahikbi ako habang patuloy kon
Nakaharap ako sa salamin ng kwarto habang hawak-hawak ang cellphone ko—walang tumatawag, walang update. Ilang minuto, ilang segundo, parang buong araw na ang lumilipas habang wala pa ring balita mula kay Drako.Ang mga kamay ko, nanginginig. Buong katawan ko, malamig. Ang puso ko, tila nilulukot sa kaba.Nasaan na siya?Buhay pa ba si Mommy?Napaupo ako sa gilid ng kama, yakap ang sarili kong katawan, pilit na pinipigilang umiyak. Pero hindi ko na kaya."God, please..." bulong ko, halos wala nang boses. "Not again. Please don't take her away from me."Tulad ng dati, walang sagot ang katahimikan.Nasa isang safehouse daw si Drako kasama ang mga tao niya. Na-trace nila ang van na ginamit sa pagdukot. Armed men. Multiple targets. Ang sabi ni Leo, high risk ang operation.Wala si Drako sa tabi ko.Nasa panganib siya. Dahil sa ‘kin. Dahil sa Mommy ko.I couldn't breathe.Tumayo ako, naglakad paikot sa kwarto, walang direksyon. Napatigil ako sa harap ng balcony at marahas na binuksan ang sl
Kinabukasan. Mainit pa rin ang pakiramdam ng katawan ko, hindi lang dahil sa sinag ng araw na tumatagos mula sa sheer curtain ng kwarto namin, kundi dahil sa braso ni Drako na mahigpit na nakapulupot sa baywang ko. Ang hininga niya, malalim, mainit, dumadampi sa batok ko—mahimbing pa ang tulog niya, tahimik, tila ba wala nang ibang problema sa mundo. Napangiti ako habang nakahiga lang doon, ninanamnam ang sandaling ito na parang isang panaginip. Gamit ang hintuturo ko, iguhit ko ang pamilyar na peklat sa balikat niya. Isa ‘yong paalala ng mga sugat ng nakaraan—mga lihim na ginawang armas, sakit na naging lakas. Pero ngayon, ang mga sugat na ‘yon ay hindi na lang alaala ng madilim na kahapon… kundi ebidensya ng paninindigan niya—na kahit basag siya, pinili pa rin niya akong mahalin. Nagulat ako nang biglang kumilos ang katawan niya. Lumapat lalo ang braso niya sa katawan ko, saka siya huminga nang malalim. “Ang tahimik mo naman diyan,” bulong niya, paos ang boses, halatang bagong gi
Napabalikwas ako ng bangon mula sa kama nang marinig ko ang masisiglang boses ng aming mga anak mula sa sala. Tulad ng dati, tila may mini-reunion ng cartoon characters sa ibaba—ang quadruplets naming sina Calliope, Camila, Daemon, at Dax, nagkakagulo habang kausap si Drako. Pero hindi iyon ang nagpabilis ng tibok ng puso ko. “Daddy, bakit pagod si Mommy?” tanong ni Dax, ang pinakapilyo sa kanilang apat, na tila ba Sherlock Holmes sa kakulitan. Halos mapalubog ako sa kama sa sumunod na narinig kong sagot ni Drako. “Pagod ang Mommy n’yo kasi… tumulong siya sa paggawa ng magiging kapatid n’yo.” Napapikit ako. Napakagat sa labi habang pilit pinipigilan ang pagbugso ng tawa at hiya. Namula ang buong mukha ko, parang sinabuyan ng kumukulong tubig. “Drako…” mahinang ungol ko sa sarili, halos hindi makapaniwala sa sinabing ‘yon ng asawa ko. At syempre, hindi pa doon natapos. “Ohhh!” sabay-sabay pang sagot ng mga bata, habang tila may nakaka-excite na puzzle silang natuklasan. Hindi n
Never in my life did I imagine myself doing something like this. I felt a wave of shame wash over me, but at the same time, there was this undeniable thrill. A forbidden excitement. Drako bit his lower lip as he watched me, waiting for my reaction to the bold, carnal desire he just whispered. His eyes—dark, longing, full of hunger—met mine, and whatever hesitation I had slowly melted into the heat between us. Pakiramdam ko, gusto niya talaga ito. I could see it in his gaze, feel it in the way he breathed, how he held himself back for me. Parang kahit anong gawin ko, kahit anong ipakita ko, he would never judge me. I was safe with him. Sa harap ng ibang tao, baka hindi ko kayanin. Pero kay Drako, okay lang. Kahit malaman niyang gusto ko rin ito—na sabik din ako sa kanya—hindi niya babalewalain ang damdamin ko. If anything, he would just embrace it more, embrace me more. And I wanted it, too. God, I wanted it so bad. Hindi ko inakala, pero he made me feel things I’ve never felt before
Katatapos ko lang magluto ng popcorn para sa mga bata nang mapansin kong nakatayo si Drako sa may pintuan ng kusina. Nakapamewang siya, suot pa ang polo niyang bahagyang nakabukas sa dibdib. Hindi ko na napigilan ang ngiti ko. Agad siyang lumapit at ipinulupot ang braso niya sa beywang ko. Walang sabi-sabi, hinalikan niya ako sa labi—marahan pero may init. Ramdam ko pa rin ang pagsabik sa bawat pagdampi ng mga labi niya. Parang laging unang halik. It’s been a month since we got back together. Isang buwang puno ng pag-a-adjust, pag-unawa, at muling pagkatuto kung paano magmahal nang walang takot. Kahit papaano, unti-unti kong nararamdaman ang pagbabago niya—sa kilos, sa pananalita, sa bawat gabing inuuna niya ang pamilya namin kaysa sa galit o pride. Hanggang ngayon, hindi ko pa nasasabi sa mga magulang ko ang totoo—na binigyan ko si Drako ng isa pang pagkakataon. Na pinili kong isugal muli ang puso ko sa lalaking minsang sumira nito. "Nagluluto pa ako," sabi ko habang nilalagay ang