Good morning pooo. Ang Chapter 216 ay nasa comment section ng Chapter 218.
Maingay ang paligid. Kumikislap ang mga ilaw sa malawak na hardin ng Alonte Mansion habang ang mga piling bisita ay nakasuot ng mamahaling kasuotan, bawat isaây tila karakter sa isang marangyang pelikula. Tumutugtog ang live band ng jazz, may mga waiter na paikot-ikot habang may dalang champagne, at ang simoy ng hangin ay amoy mamahaling pabango, halu-halong aroma ng kapangyarihan, impluwensiya, at kasinungalingan. Suot ko ang isang eleganteng black satin dress na may high slit at deep necklineâpinili kong magmukhang kaakit-akit ngayong gabi. Kung laro lang ito, kailangan kong magmukhang panalong pyesa. Isa akong tropeyong ipinagmamalaki ni Drakoâat hindi ko siya bibiguin sa papel na iyon. Lumapit sa akin si Drako sa gilid ng fountain. Suot niya ang paborito niyang dark navy suit, at sa kaniyang anyo, walang sinuman ang makakakailang siya ang pinakamapanganib na lalaki sa lugar na ito. âYou look stunning,â bulong niya, halos dikit ang labi sa tainga ko. âTry not to break too many he
Tahimik akong nakaupo sa kabilang dulo ng mesa, habang abala si Drako sa pakikipag-usap sa kaniyang mga business partners. Sa dami ng terminolohiyang lumilipad sa paligid, halatang may krisis na kinakaharap ang Valderama Real Estate. âDrako, we need to consider restructuring,â sambit ng isa sa mga matandang investors. âThe losses from last quarter are unacceptable.â âYou have to act fast. Otherwise, competitors will eat you alive,â dagdag pa ng isa. Tahimik lang si Drako habang pinagmamasdan ang projected figures sa malaking screen. Hindi ko mapigilang mapansin ang kaunting tensyon sa kanyang pangaâisang senyales na nai-stress siya kahit hindi niya ito hayagang ipinapakita. Napatingin ako sa graph. Isang ideya ang sumulpot sa isip ko. Pilit kong pinigilan ang sarili kong magsalita, pero sa bawat segundo ng katahimikan sa mesa, lalong lumalakas ang tibok ng puso ko. Hindi ko na kayang manahimik. âI think I have a suggestion,â sabay tayo ko mula sa kinauupuan. Lahat ng mata ay napa
Nagparalisa ako sa kinatatayuan ko nang marinig ko ang mababa at paos niyang boses, halos pabulong pero punung-puno ng pwersa at utos. âOpen your damn legs, little masochist," ulit niya. "I want to eat my breakfast.â Parang biglang naging mainit ang paligid. Ramdam ko ang bawat pintig ng puso ko habang unti-unti siyang lumapit sa akin, gaya ng isang mabangis na hayop na hindi mapipigilan kapag inatake na ng gutom at pagnanasa. Nakaluhod siya sa harap ko, ang titig niya ay masyadong matalimâparang sinasaksak ang konsensya ko, tinutunaw ang bawat kapirasong lakas ng loob na naitatago ko pa. Hindi ko alam kung kasalanan ko ba o siya talaga ang makapangyarihan sa pagitan naming dalawa. âI said⊠open them.â Ang malamig niyang mga palad ay dumapo sa magkabila kong hita. Marahas. Mapang-angkin. Walang pag-aalinlangang pinagbukahan niya iyon habang ako ay nakasandal sa pader, hindi makagalaw, hindi makatanggi. âDrakoâŠâ mahina kong sambit, hindi ko alam kung pagprotesta ba o paanyaya. He
Napadilat ako nang bahagya, ramdam ko pa ang init ng mga halik niya sa balat ko kagabi. Subalit mas malamig na ngayon ang silid. Walang init ng katawan niya sa tabi ko. Napaupo ako sa kama, pinakiramdaman ang paligid. Tahimik. Nilingon ko ang veranda. Doon ko siya nakita. Nakatayo si Drakoâhalf-naked, suot lang ang itim niyang pajama pants, habang nakatingin sa malayo at may kausap sa cellphone. May mahigpit sa anyo niya, para bang may pinipigil na galit, o tinatago. Maingat akong bumangon. Lumapit ako sa pintuan ng veranda, dahan-dahang iniangat ang kurtina habang pinakikinggan ang bawat salitang lumalabas sa bibig niya. âYes. Get me the full report. I want every detailâwho authorized it, when, and most of all... why the hell would Anthony Salvador pin it on Chester Villamor?â Nanlaki ang mga mata ko. Bakit nabanggit ang pangalan ni Daddy? Nanlamig ang mga daliri ko. Kumakabog ang dibdib kong parang may sasabog. Napalapit pa ako nang kaunti, halos hindi na humihinga. âWhat do
Naglalakad ako sa gilid ng daan, basang-basa ng ulan, habang yakap-yakap ang sarili kong katawan. Wala akong ideya kung saan ako tutungoâang alam ko lang, hindi ko na kayang manatili pa sa puder ni Drako. Hindi ko na kayang titigan pa ang lalaking sumira sa buhay ng ama ko. Nilabas ko ang cellphone ko kahit nanginginig ang mga kamay ko. Hinanap ko ang pangalan ni Drugo sa contacts. Napakagat ako sa labi habang nag-aalangan. Pero sa ngayon, siya lang ang alam kong pwede kong matakbuhan. Napindot ko ang tawag. "Caleigh?" Agad niyang sagot, may halong pag-aalala ang boses niya. "Drugo... Can I come to your place? Please... I have nowhere else to go," mahina kong sabi, pilit nilulunok ang buhol sa lalamunan ko. "Of course. Where are you? Iâll come and get you now." Nagbigay ako ng location at hindi nagtagal ay dumating siya sa harap ko, may dalang malaking payong. Binuksan niya agad ang pinto ng kotse at tumakbo ako papasok. Tahimik lang ako habang nasa biyahe kami. Paminsan-minsan
Hindi ko alam kung tama ba ang naging desisyon kong makipagkita kay Drako. Pero kailangan ko siyang harapin. Kailangan kong marinig mula sa kanya mismo kung handa ba siyang bumawiâhindi para sa akin, kundi para sa ama ko⊠para sa pamilya kong winasak ng kasinungalingan ni Anthony Salvador. Kasama ko si Drugo ngayon. Tahimik siyang nagmamaneho papunta sa private lounge na pinili ni Drako para sa pag-uusap. Ramdam ko ang tensyon sa ere, at hindi ko maiwasang mapatingin sa kanya. âAre you sure about this?â tanong ni Drugo habang saglit na ibinabaling ang tingin sa akin. Tumango ako. âYes. I need to hear what he has to say. Pero hindi ibig sabihin noon na⊠na may kapangyarihan pa siya sa akin.â Humigpit ang hawak ni Drugo sa manibela. âJust say the word, and Iâll take you far away from him.â Ngumiti ako nang tipid. âI know. And I appreciate that.â Pagkarating namin sa lounge ay agad kong nakita si Drako. Nakasuot siya ng itim na long sleeves na tila mas pinatitingkad ang lalim ng kan
Hindi ko inakala na mararamdaman ko pa ulit ang katahimikan. Isang buwan na ang lumipas simula nang tuluyan kong talikuran si Drako. At sa bawat araw na lumilipas, unti-unting natututo ang puso kong huminga ulitâmalaya, kahit pa may bakas ng sugat. Pansamantala akong naninirahan sa condo ni Drugo. Tahimik ang lugar. Mataas ang kisame, maraming natural light, at palaging amoy vanilla ang mga linen niya. Nakakapanibagoâang hindi matakot, ang hindi maglakad na parang may nagbabantay sa bawat kilos ko. Si Drugo, sa kabila ng lahat, ay naging mas higit pa sa isang kaibigan. Hindi lang siya tagapakinig. Ginagawa niya ang lahat para matulungan akong hanapin ang pamilya ko. Araw-araw, may tawag siya sa mga embahada, sa mga international agencies, kahit pa minsan wala namang balita. Hindi siya sumusuko. At sa tuwing makikita ko siyang ganoân, hindi ko maiwasang matahimik. "Iâll find them, Caleigh," madalas niyang sinasabi. "You have my word." Naniniwala ako. Kasi kahit kailan, hindi niya ak
Mainit ang sikat ng araw sa aking balat habang naglalakad ako palabas ng mall. Bawat hakbang ay mabigat, hindi dahil sa bigat ng bitbit kong mga pinamili, kundi sa bigat ng tanong sa isipan ko. Hindi pa rin maalis sa utak ko ang huling pag-uusap namin ni Drako sa loob ng department storeâang galit, ang sakit, at ang matalim na tinig niyang nagsabing ayaw niyang maging ama. Pero ngayong nakatapak na ako sa labas, ay isang bagay ang gumulo sa akin. Nakita ko siyang muli. Si Drako. Lumabas siya mula sa itim na kotse na naka-park hindi kalayuan. Mabagal ang mga hakbang niya habang palapit. Mabilis kong napansin ang kakaiba. Hindi iyon ang damit na suot niya kanina. Mas neat. Mas maayos. Iba ang gupit. At higit sa lahat, may benda ang kamao niya. "What the hell?" bulong ko sa sarili ko, kasabay ng mabilis na pagtibok ng puso ko. Napahawak ako sa tiyan ko, parang instinct na protektahan ang maliit na sikreto sa loob ko. Bumigat ang hangin sa paligid. "Caleigh," mahina niyang tawag. N
Pagdilat ng mata ko, puro puti ang una kong nakita. Nakakasilaw. Amoy alcohol. Tahimik⊠masyadong tahimik.Nasa ospital ako.Nanlalamig ang mga daliri ko habang unti-unting bumabalik sa akin ang alaalaâang sipa na halos tumama sa tiyan ko, ang pananakit sa loob, at si Claudine⊠si Claudine na walang awa.âD-DrakoâŠâ mahinang bulong ko. Pahina nang pahina ang boses ko habang nililinga ang paligid.Bumukas ang pinto. Sa pagpasok ng lalaking may magulong buhok, pulang mata, at balisang ekspresyon, agad ko siyang nakilala.âCaleigh!â Lumapit siya agad sa kama ko. âOh God, finallyâthank God youâre awake.âTumulo ang luha sa gilid ng mata ko nang makita ko ang mukha niya. Magulo ang buhok niya. Naka-disheveled suit pa siya, at may galos pa sa kanang bisig.âDrakoâŠâ bulong ko, habang hinahawakan ang kamay niya. âThe babiesâŠâAgad siyang umiling, nagmadaling yumuko at hinalikan ang kamay ko.âTheyâre fine,â mabilis niyang tugon. âYouâre going to be fine. But the doctor said⊠you need to rest.
Tahimik kaming kumakain ni Drako sa isang private corner ng Italian restaurant nang bigla akong nakaramdam ng kakaibang tensyon sa paligid. Parang may malamig na hanging dumaan sa likod ko, kasunod ng isang pamilyarâpero hindi kanais-naisâna boses.âWell, well, look whoâs hereâŠâDahan-dahan akong lumingon. Nakita ko ang isang babae na mukhang bagong salta mula sa fashion runway. Straight ang jet black hair, flawless ang make-up, at suot ang isang designer red dress na masyadong masikip sa dibdib. She looked perfect⊠and dangerous.Ang dating girlfriend ni Drako.âClaudine,â bulong ni Drako, tumayo agad at pinigilan siyang makalapit sa mesa. Pero hindi siya nagpaawat.âOh, donât worry. I just wanted to say hello,â she said, her eyes narrowing toward me. âI didnât know you were into⊠frumpy housewives now.âNapatigil ako. "Frumpy? Housewife?"Sinipat niya ako mula ulo hanggang paa, halatang nilalait ang suot kong conservative dress. âWow, Caleigh, is that a maternity dress or are you ju
Tahimik kami sa loob ng silid pagkatapos niyang paalisin si Drevan. Ang kamay ni Drako ay nakaalalay pa rin sa balikat ko, pero hindi siya nagsasalita. Tila pinakikiramdaman niya kung kailan ako handang magsalita. Pero ni hindi ko siya matingnan.Hindi pa rin tumitigil sa panginginig ang katawan ko. Maaaring ligtas na ako, pero hindi pa rin matahimik ang puso ko.âCaleigh,â basag niya sa katahimikan. His voice was gentleâalmost afraid. âAre you okay?âTumango lang ako, kahit alam kong hindi iyon totoo. âYeah⊠just tired,â mahinang sagot ko.âCome here,â bulong niya, at marahan niya akong hinila palapit sa kaniya. Saglit lang akong nag-atubili bago ko ipinatong ang ulo ko sa balikat niya. Napakainit ng katawan niya, parang sinasalubong ng yakap ang lamig sa dibdib ko.âDo you want to tell me what he did to you?â tanong niya. âDid he hurt you?âNapakagat ako sa labi. âNo⊠he didnât hit me or anything. He just locked me in here⊠for days. Like I was his property.âDrako let out a shaky b
Hindi ako mapakali sa ideyang maaaring... maling lalaki ang pinili ko. Oo, suot niya ang singsing. Oo, kilala niya ang mga detalye tungkol sa kasal namin at kung paano niya ako napilit noon. Pero may mga bagay sa kaniya na tila hindi tumutugma. Maliit, pero mahahalata mo kung matagal mo nang kilala ang isang tao. Ang sulyap, ang tikas ng lakad, ang paraan ng pagtitigâng paghimas sa buhok niya kapag naiirita. Hindi ganoân si Drako. Napapikit ako habang nakahiga sa kama, hawak ang cellphone. Bahagyang nanginginig ang daliri kong nag-scroll sa contact list. Nang makita ko ang pangalan ni Daddy, napalunok ako. I pressed call. "Hello, Cal? Everything okay?" mabilis niyang sagot. Ramdam ko agad ang pag-aalalang laging naroon sa boses niya tuwing tatawag ako. "Dad," mahina kong tugon. "I just wanted to ask you something... about Drako." Nagkaroon ng bahagyang katahimikan sa kabilang linya. "Drako? What about him?" "Do you know if he has a twin?" tanong ko nang diretso. Umalingawngaw
Tahimik akong nakaupo sa loob ng clinic habang pinipilit kong pakalmahin ang kabog ng dibdib ko. Naroon ako para sa routine check-up, pero may kutob akong hindi magiging ordinaryo ang araw na ito. Habang nakapatong ang malamig na gel sa tiyan ko, hindi ko maiwasang mapahawak sa dibdib ko. My heart was racingâand not from excitement, but from dread. âEverything looks normal,â sambit ng doktor habang hawak ang ultrasound probe. âBut... wait.â Napakunot ang noo ko. âWait? Why wait? Is there something wrong?â Tumigil siya saglit, pagkatapos ay muling tumingin sa monitor. May pailaw-ilaw pang mga linya at hugis, pero ako mismo, kahit hindi ako eksperto, ay may napansin. âThere are four heartbeats,â the doctor said softly, almost too careful. Namilog ang mga mata ko. âFour?â Nauutal kong ulit. âYes, Caleigh. Youâre carrying quadruplets.â Napasinghap ako. Para akong binagsakan ng mundo. Apat? Apat na sanggol sa sinapupunan ko? âAre you sure?â tanong ko, kahit alam kong totoo ang nakit
Napahawak ako sa tiyan ko, pilit pinapakalma ang sarili habang nakatitig sa dalawang lalaking nakatayo sa harapan ko.Parang huminto ang mundo ko. Ang puso ko ay tila lalabas sa dibdib ko sa sobrang kaba. Hindi ko na malaman kung dahil ba âyon sa takot o sa unti-unting pananabik na sana ay makita ko na ang tunay na Drako. Pero paano kung mali ang piliin ko? Paano kung sa maling braso ako muling sumandal?âDrakoâŠâ bulong ko habang unti-unting umatras. âWhich one of you is my husband?âNagkatinginan ang dalawang lalake, pareho silang seryoso. Parehong may taglay na kumpiyansa at 'yon ang mas lalong nakakatakot.The one on the left stepped forward. âCaleigh, it's me. Donât be scared. You know my eyes. You know my voice.âPero hindi siya nagpatalo. 'Yung isa ring Drako, sumunod sa hakbang.âNo. She knows me. Don't mess with her. Baby, come here.âHalos masuka ako sa pagkalito. Napahigpit ang hawak ko sa tiyan ko, at hindi ko na napigilan ang paglabas ng mga luhang kanina ko pa pinipigil.
Isinandal ko ang likod ko sa headboard ng kama habang nakatitig sa screen ng cellphone ko. Nakangiti ako habang ka-video call si Drugo, ang pinsan ni Drako. Hindi ko napigilang mapatawa sa mga kwento niya, lalo na nang ikuwento niyang nagkagulo ang opisina nila dahil lang sa nawawalang siopao. "You should've seen Tito Ramon," natatawang sabi ni Drugo. "He was about to launch a full-scale investigation just to find out who took it." "Seriously? Over siopao?" tawa ko rin habang nangingilid ang luha ko sa kakatawa. "It was his favorite!" giit ni Drugo, sabay acting na parang detective. "I will not rest until justice is served!" Mas lalo pa akong natawa. Biglang bumukas ang pinto ng kwarto ko at pumasok si Drako, hawak ang isang baso ng tubig. Tumigil siya sa paglalakad nang makita niya kung sino ang kausap ko. âDrugo,â malamig niyang tawag, ngunit hindi niya pinigilan ang sarili niyang titigan ako. âDrako!â masiglang bati ni Drugo. âHey, pinsan. Just making your wife laugh, you sh
Pagkababa ko mula sa hagdan ay nakita ko si Drako na nakaupo sa harap ng grand piano. Malayo ang tingin niya, tila may iniisip na malalim. Kasabay ng bawat pagpindot niya sa ivory keys, naramdaman kong bumigat ang dibdib ko. Kung dati ay galit at takot ang nararamdaman ko tuwing kasama ko siya, ngayon ay kabaligtaran na. Gulong-gulo ako. Pero hindi iyon sapat na dahilan para manatili ako rito. Kailangang malinaw ang lahat. Kailangang malaman niyang hindi sapat ang mga lambing at ngiti para kalimutan ko ang lahat ng nangyari. Huminga ako nang malalim bago siya tinawag. âDrako.â Agad siyang napalingon, at nang magtagpo ang mga mata namin, parang may kung anong bigat ang gumaan sa mukha niya. âYouâre awake,â ani niya, tumayo at lumapit sa akin. âHow are you feeling?â âIâm fine,â sagot ko. âBut we need to talk.â Tumango siya, at sabay kaming naupo sa malaking sofa sa receiving area. Ipinatong niya ang mga siko sa tuhod, at tinitigan ako na para bang hinihintay ang sentensiya mula s
Habang pinupunasan ko pa ang labi ko gamit ang tissue, marahan akong inalalayan ni Drako pabalik sa loob ng silid ko. Tahimik lang siya, pero dama ko ang kaba sa bawat hakbang niyaâparang takot siyang may mangyaring masama sa akin. Pagpasok namin sa kuwarto, agad siyang naglakad papunta sa wardrobe at binuksan iyon. Kinuha niya ang isa sa mga nightgown koâ'yung kulay cream na may manipis na tela at lace sa dibdib. Hawak niya iyon habang nakatingin sa akin. âYou should get changed. You're sweating,â mahinahon niyang sabi, pero may halong pag-aalalang hindi niya maitago. Tumango ako. âI will. Thank you,â sagot ko, pilit na ngumiti. Akala ko ay lalabas na siya ng silid, pero nanatili lang siyang nakatayo sa tabi ng kama. Nagtagpo ang mga mata namin. Tahimik lang siya. Parang naghihintayan kung sino ang unang magsasalita. âDrako,â binasag ko ang katahimikan. âCan you⊠give me a minute?â Tila nagulat siya. âIâll stay. What if you collapse again? I want to make sure youâre okay.â Napa