Good evening po. Tomorrow ulit. Huwag kalimutang mag-iwan ng mga komento at i-rate ang book. Maraming salamat po!
Nang marinig ko ang paalam ni Killian sa mga bisita, kusa akong napatigil sa paghuhugas ng mga pinggan. Wala akong intensyong sumabay sa kanya. “I have an early meeting tomorrow. Mauuna na ako,” casual niyang sambit habang kinakamayan si Drako at nakangiti sa pamilya ko.Ngumiti lang ako mula sa loob ng kitchen, akmang babalik na sana sa ginagawa ko.“Claudette!” tawag ni Ate Caleigh.Napalingon ako. Nakatayo siya sa likuran ni Killian, may hawak na wine at isang malikot na ngiti sa mukha.“Sabay na lang kayong dalawa sa biyahe. Magpahatid ka na kay Killian pauwi. Wala ka namang dalang sasakyan, ‘di ba?” sabay tulak sa likod ko papalapit sa pintuan.“Wait, Ate—” Kunot-noo akong tumingin sa kaniya.Ngunit parang wala siyang narinig. Mas lalo pa niya akong itinulak palapit kay Killian, na tahimik lang na nakatingin sa amin. May bahagyang ngiti sa labi niya, ‘yung tipong parang aliw na aliw sa eksenang nangyayari.“Ate naman—” bulong ko, halos pabulong na reklamo.“Just go. It’s late,”
Pagkatapos ng laro, nagbalik sa normal ang ingay sa loob ng sala. Tila walang nakapansin na halos hindi ako makahinga habang pinapanood ko si Killian na pinupuri pa rin ng mga bisita.“You two look so good together,” narinig kong bulong ng isa sa mga bisita.“Sayang, kung hindi lang annulled ‘yan, baka pwede pa silang maikasal ulit,” sabay turo sa akin.Napakagat ako sa labi. Tumingin ako kay Killian—na ngayo’y nakangiti lang sa isang sulok, hawak pa rin ang softdrink na inabot ng isang pamangkin ko. Pero saglit lang ‘yon. Dahil ilang segundo lang ang lumipas, nahuli ko siyang nakatingin sa akin. Intense. Hindi basta ngiti—may sinasabi ang mata niya na ayaw niyang banggitin sa harap ng marami.Lumapit siya sa akin. “I need a break,” bulong niya. “Come with me.”“Where?”“Somewhere we can breathe.”Hindi ko alam kung dahil ba sa mga titig niya o sa mismong pagkalapit ng katawan namin, pero kusa na lang akong tumango. Tahimik kaming lumakad papunta sa guest room sa second floor. Pagkap
Sa gitna ng kasiyahan ng birthday party ng quadruplets, naging mas lively pa ang paligid nang inanunsyo ni Calliope na magkakaroon ng game para sa mga matatanda. "Stop dance for titos and titas!" sigaw niya habang hawak ang mikropono. Mabilis na nagpalakpakan ang mga bisita, lalo na ang mga pinsan at kaibigan ng pamilya.Nasa tabi lang ako ng mesa noon, abala sa pagseserve ng juice sa mga bata. Hindi ko intensyong sumali. Hindi ako mahilig sa ganitong mga laro, lalo na't hindi ko feel na maging sentro ng pansin, lalo na ngayong narito si Mommy, may mga bisita, at si Killian na kanina pa tahimik na nakikihalubilo."Tita Claudette! Join ka na!" sigaw ni Camila mula sa garden. Sabay halos silang lahat ng pamangkin ko na tumingin sa direksyon ko, with those big pleading eyes."Yeah! We need more pairs!" dagdag ni Dax, habang pinapalakpakan pa ako. Naglalakad na noon si Killian papunta sa akin. Nakatitig siya diretso, suot ang isang half-smile na kilalang-kilala ko na. 'Yung klaseng ngiti
Kinabukasan, para bang unti-unting gumaan ang dibdib ko.Wala na akong narinig na bulungan o masamang tingin mula sa mga kasamahan ko sa university. Tahimik ang paligid, parang natabunan na ang eskandalong kumalat tungkol sa amin ni Killian. Sa unang pagkakataon, nakahinga ako ng maayos habang naglalakad sa hallway. Napabuntong-hininga ako habang nakaupo sa faculty lounge, nakatingin sa screen ng phone ko.Nag-ring ito.Tumatawag si Ate Caleigh.Agad kong sinagot. “Ate?”“Clau! You’re coming later, right?” tanong niya, excited ang boses. “It’s the twins’ birthday today!”Napangiti ako. “Quadruplets, Ate. Don’t downgrade your own children.”Tumawa siya. “Fine, fine. It’s the eighth birthday of Camila, Calliope, Dax, and Damon. Everyone will be here. Even Mom.”“Don’t worry. I’ll be there after work.”“Good. And bring something decent, ha. Ayokong magmumukhang masyado kang career woman sa family photos.”Napailing ako pero napatawa. “Yes, Ate.”Pagkatapos ng tawag ay agad akong nag-ayo
Pagpasok ko sa opisina ng Faculty Head, ramdam ko agad ang tensyon. Nasa harap ng mesa si Dean Evangelista—nakasandal, nakakunot ang noo, at tila may iniisip na mabigat."Professor Villamor," seryosong bungad niya. "Please, have a seat."Umupo ako nang maayos, pinilit kong huwag ipahalata ang kaba. Hindi ko man aminin, kabado akong humarap sa kaniya. Alam kong may kaugnayan ito sa kumakalat na tsismis sa unibersidad.“I’ll go straight to the point,” panimula niya. “Your name has been circulating around the university lately—and not because of your credentials. It’s because of the rumor involving you and Mr. Killian Nicolaj.”Tumango ako. “I am aware, Ma’am.”She crossed her arms. “Do you deny the relationship?”"I deny the rumors that I’m sleeping with the university owner just to keep my position," diretsong sagot ko. "I won’t deny that we’ve interacted outside work, but it’s always been respectful. And it was never unprofessional."Tumigil siya. Pinagmasdan ako na parang sinusuri an
Pagkatalikod ni Larkin ay hindi ko na siya pinansin. Pinili kong bumalik na sa office sa ikalawang palapag ng admin building. Kailangan ko nang ituloy ang trabaho ko—at ang buhay ko.Pero hindi pa man ako nakakaakyat sa hagdan ay narinig ko ang boses ni Larkin mula sa lobby. May kasabay itong malakas na yabag, at maya-maya’y isang mas matigas na tono ang sumagot.“Watch where you're going,” mariing sabi ng pamilyar na boses.Mabilis akong napalingon.Si Killian.Nakatayo ito sa tapat ni Larkin, nakasuot ng dark tailored suit, freshly shaven, confident as always—parang hindi affected kahit na may tension sa paligid.Nagtagpo ang paningin nilang dalawa.“Killian?” gulat na usal ko, pero hindi nila ako pinansin.“Who the hell are you?” matalim na tanong ni Larkin.Ngumisi lang si Killian, ang mga mata’y malamig. “That’s funny. You're trespassing on my property, and yet you’re asking me who I am?”Biglang tumigil si Larkin. Napakunot ang noo niya. “Property mo?”“Oo,” sagot ni Killian. “I