Chapter 4

Celeste's POV

Isang buwan matapos ang gabing iyon, hindi ko pa rin matakasan ang bigat sa dibdib ko. Ginawa ko ang lahat para bumalik sa normal ang buhay ko—nag-focus ako sa trabaho, iniiwasan ang anumang usapan tungkol kay Ninong Chester, at sinubukang kalimutan ang nangyari. Pero kahit anong gawin ko, may isang bagay na hindi ko maintindihan…

"Celeste, are you okay?" tanong ni Mia, isa sa mga closest colleagues ko sa law firm. "Mukhang matamlay ka lately."

Napangiti ako kahit pakiramdam ko’y hindi ito umabot sa mga mata ko. "I’m fine. Medyo napupuyat lang sa work."

"Are you sure? Kasi ang payat mo na, tapos lagi kang parang lutang," sabad naman ni Henry, ang isa pa naming kasama sa team. "Hindi kaya may dinaramdam ka?"

Umiling ako. "Stress lang ‘to. Huwag niyo akong alalahanin."

Pero kahit sinasabi kong okay ako, hindi ko maitago sa sarili kong may bumabagabag sa katawan ko.

Una, mas madali akong mapagod. Dati, kaya kong magpuyat nang dalawang araw nang walang problema. Pero ngayon, kahit ilang oras pa lang akong nagta-trabaho, pakiramdam ko ay parang nauubos na agad ang energy ko.

Pangalawa, wala akong gana kumain. Kahit ang mga paborito kong pagkain, bigla na lang akong nasusuka sa amoy pa lang.

At pangatlo… ang mga biglaang pagkahilo.

Lunes ng umaga. Nakaupo ako sa harap ng vanity mirror habang inaayos ang sarili ko para pumasok sa trabaho. Suot ko na ang aking eleganteng black blazer at pencil skirt, pero habang sinusuklay ko ang buhok ko, bigla na lang lumabo ang paningin ko.

Napakapit ako sa gilid ng mesa, pilit na pinapakalma ang sarili.

Bakit parang umiikot ang paligid?

Huminga ako nang malalim, sinubukang pigilan ang pagduduwal. Ilang segundo akong nanatiling nakapikit, hinihintay na humupa ang hilo. Nang bumalik sa normal ang pakiramdam ko, dahan-dahan akong bumangon, pero sa bawat galaw ko, ramdam ko ang panghihina ng katawan ko.

Ano ba ‘to?

Pilay-pilay akong naglakad papunta sa kusina para kumuha ng tubig, pero pagdating ko roon, naamoy ko agad ang brewed coffee na iniwan ng kasambahay namin sa lamesa.

Parang biglang bumaliktad ang sikmura ko.

Mabilis akong tumakbo sa banyo at sumuka.

Napakapit ako sa lababo, hinihingal at nangangatal. Ramdam ko ang pawis sa noo ko at parang lalong bumibigat ang katawan ko.

"Bakit ganito ang pakiramdam ko?" bulong ko sa sarili ko.

Matapos ang ilang minuto, bumalik ako sa kwarto at napaupo sa kama, hawak ang noo ko.

"Hindi… imposible."

Pinilit kong isipin na na baka epekto lang ito ng stress sa trabaho—sa puyat, sa pressure, sa lahat ng nangyayari sa paligid niya. Pero sa loob-loob ko, hindi ko maalis ang bumabagabag sa akin. May mali. May hindi tama. Kahit anong gawin ko, hindi ko maitatanggi ang takot na unti-unting gumagapang sa dibdib ko.

***

Tatlong linggo na akong hindi dinatnan.

Noong una, inisip ko na baka epekto lang ito ng stress. Sobrang dami kong iniisip—ang trabaho, ang nangyari sa amin ni Ninong Chester isang buwan na ang nakalipas, at ang mga pagbabago sa katawan ko. Sinubukan kong kumbinsihin ang sarili kong normal lang ito, pero habang lumilipas ang mga araw, lalo lang akong kinabahan.

Ilang beses akong nagising sa madaling araw na pinagpapawisan, kinakabahan sa ideyang baka may nangyayari sa katawan ko na hindi ko maintindihan. Lalo na sa tuwing nakakaramdam ako ng hilo, panghihina, at pagkaduwal.

Ngayong lampas na ako sa normal kong cycle… wala na akong ibang pagpipilian. Kailangan ko nang malaman ang totoo.

Napilitan akong mag-file ng half-day leave sa trabaho para makapunta sa ospital. Hindi ko alam kung anong dahilan ang sinabi ko sa assistant ko, pero wala na akong pakialam.

Pagdating ko sa ospital, agad akong nagpunta sa OB-GYN department. Ayoko sanang pumunta sa ospital na pagmamay-ari ni Ninong Chester, pero masyado nang huli para umatras.

Naupo ako sa waiting area, kinakabahan at pinagpapawisan kahit malamig ang aircon sa paligid. Hindi ko alam kung dahil ba ito sa kaba o sa init na bumabalot sa loob ng katawan ko.

Pagkalipas ng ilang minuto, tinawag ako ng nurse.

"Ms. Rockwell, pasok na po kayo sa consultation room."

Dahan-dahan akong pumasok at naupo sa harap ng doktor—isang matandang babae na mukhang mabait at mahinahon.

"Ano pong ipapakonsulta natin, Ms. Rockwell?" tanong niya.

Huminga ako nang malalim bago sumagot. "Dok… tatlong linggo na po akong delayed."

Hindi ko alam kung bakit nanginginig ang boses ko, pero ramdam kong bumibilis ang tibok ng puso ko.

Napansin ng doktor ang pagkabahala sa mukha ko kaya ngumiti siya nang mahina. "Okay, we'll run some tests to be sure. May iba ka pa bang nararamdaman?"

Nagkibit-balikat ako. "Madali po akong mapagod. Minsan po nahihilo at parang ang bilis kong masuka sa amoy ng pagkain."

Tumango ang doktor, tila ba alam na niya ang maaaring maging resulta. "Gagawa tayo ng urine test at blood test para makasigurado, ha? Stay here for a while."

Tumango ako, pero hindi ko maiwasang pigilan ang kaba na unti-unting sumasakal sa dibdib ko.

Matapos ang test, pinabalik ako sa consultation room at pinaupo ulit sa harap ng doktor.

Wala pang isang oras ang lumipas, pero pakiramdam ko ay parang isang habambuhay na ang paghihintay ko. Hindi ko maigalaw ang kamay ko dahil nanginginig ito.

Ayokong isipin ang posibilidad at marinig ang resulta, pero wala na akong magagawa.

Pagkatapos ng ilang minuto, bumukas ang pinto at bumalik ang doktor, may hawak na papel.

Pinagmasdan niya ako nang mabuti, saka siya ngumiti ng mahina.

"Ms. Rockwell," mahina niyang sabi. "Positive ang resulta ng test mo. Buntis ka."

Gumuho ang mundo ko. Bigla akong natulala. Buntis ako.

Hindi ko alam kung paano ko ire-react ang narinig ko. Parang biglang lumabo ang paligid ko. Parang biglang naging slow motion ang lahat ng tunog sa paligid ko. Ang tanging naririnig ko lang ay ang malakas na pagtibok ng puso ko. Hindi ko namalayan na nanlalamig na pala ang mga kamay ko.

"Ms. Rockwell?" tawag ng doktor.

Dahan-dahan akong napatingin sa kanya, pero hindi ako makapagsalita.

"Buntis ka, Celeste," ulit niya. Ngumiti siya sa akin. "Almost five weeks pregnant."

Napahawak ako sa tiyan ko, pero hindi ko alam kung anong mararamdaman ko. Hindi ko alam kung matatakot ako, magagalit, o malulunod sa emosyon. Hindi ko alam kung paano ko haharapin ito lalo na't ang ama ng batang nasa sinapupunan ko ay si Ninong Chester.