Chapter 3

Celeste's POV

Pagpasok ko sa opisina kinabukasan, ramdam ko ang bigat ng bawat hakbang ko. Parang may anino ng nakaraang gabi na patuloy na sumusunod sa akin, bumubulong sa tenga ko na hindi ko basta-basta matatakasan ang nangyari. Pero hindi pwedeng magpatalo.

Hindi pwedeng ipakita ko sa kahit sino na may bumabagabag sa akin. Lalo na kay Ninong Chester Villamor.

Ilang beses kong inulit sa sarili ang sinabi niya sa text bago ako lumabas ng condo kanina:

"Make sure to act normal at work. No one should suspect anything."

Napakapit ako sa strap ng bag ko. Napilitan akong huminga nang malalim bago pumasok sa lobby ng law firm.

As soon as I stepped inside, I felt a dozen pairs of eyes on me. May mga bumati, may mga ngumiti, at may mga tipid na tumingin lang habang naglalakad ako papunta sa opisina ko. I nodded at them, plastering the most professional smile I could muster. Dahil hindi ako pwedeng magkamali. Kahit na bumibigat ang tiyan ko sa kaba. Kahit na hindi ko alam kung kaya kong harapin ang mga taong responsable sa kung anong nangyari sa akin.

Pagdating ko sa elevator, doon ko sila nakita.

Sina Andrea, Raymond, at Alex—mga kasamahan kong abugado na kasama kong nag-celebrate ng tagumpay namin. And the worst part?

Sila ang may pakana ng lahat.

Alam kong hindi ko sila pwedeng pagbintangan nang walang sapat na ebidensya. Kahit galit na galit ako sa loob, wala akong konkretong basehan para sumbatan sila.

Ngumiti ako sa kanila, kasing peke ng ngiti nila sa akin.

"Celeste! Look who finally decided to show up," bati ni Andrea habang nakapamulsa. "You missed our brunch earlier. Late ka yata today."

Pumikit ako saglit bago ngumiti. "Medyo pagod. You know, hangover."

Nagtawanan sila.

"Oh, yeah! You had fun, huh?" singit ni Alex. "You disappeared real fast, though. Hindi ka man lang nagpaalam!"

Kunot-noo akong tumingin sa kanila, kunwari ay clueless. "Did I?"

"Yeah, girl," Bryan smirked, crossing his arms. "We were looking for you, but you were gone. Hope you had a good time."

May kung anong nag-flash sa utak ko—mga malalabong imahe, mga hindi ko maalalang detalye ng gabing iyon. Pero hindi nila dapat malaman na alam ko.

So I just laughed softly, playing along. "I guess I just got too drunk. Hindi ko na maalala."

Tumunog ang elevator at bumukas ang pinto. Mabilis akong lumabas, hindi na hinintay ang sagot nila.

Pagdating ko sa opisina ko, halos ibagsak ko ang sarili ko sa swivel chair.

I needed to breathe.

"Act normal, Celeste. You’re fine. You’re okay."

Pero kahit anong pilit kong itatak sa utak ko iyon, hindi ko maalis ang sakit ng ulo ko. Mas lalong sumama ang pakiramdam ko habang iniisip ang mga nangyari. Hindi ko rin maalis sa isip ko si Ninong Chester.

***

Dalawang linggo na akong hindi nakikipag-usap kay Ninong Chester, hindi dumadalo sa kahit anong family gathering, at nagtago, pilit na nilalayo ang sarili ko sa kanya. Pero kahit ilang beses kong sabihin sa sarili kong tama lang ito, kahit anong gawin ko para kalimutan ang nangyari, hindi ko pa rin maiwasang isipin siya.

Hindi ko alam kung paano ko haharapin ang pamilya ko nang hindi ako kinakabahan. Lalo na ang lola ko, na siguradong unang-unang makakapansin kung may bumabagabag sa akin.

"Celeste, are you even listening?"

Nagulat ako nang marinig ang boses ni Tita Lani, ang kapatid ng mama ko. Napatingin ako sa kanya, pilit na nagpe-pretend na okay lang ako.

"Sorry, Tita, napagod lang siguro ako sa trabaho," sagot ko, ngumingiti kahit na ramdam kong hindi ako kumbinsido sa sarili kong sinabi.

Tiningnan niya ako nang mabuti, para bang inaaral ang mukha ko. "Napansin ko ngang hindi ka sumipot noong family dinner last Sunday. Sabi ni Mama, excited siyang makita ka, pero hindi ka man lang nagpakita."

Napayuko ako. "Hindi ko lang po kayang humarap sa kanila."

Sa totoo lang, gusto kong pumunta. Gusto kong makita si Lola, pero paano kung dumating si Ninong Chester?

Tiningnan ako ni Tita nang may pag-aalala. "Celeste, may problema ka ba? Huwag mong sabihin sa akin na wala, dahil kilala kita. You're not yourself."

I faked a smile. "I just need some space, Tita. Medyo stressful lang ang trabaho."

Hindi ko alam kung naniwala siya, pero mabuti na lang at hindi na niya ako kinulit pa.

Nagdesisyon akong dumaan sa grocery bago umuwi. Pagkatapos ng ilang araw ng pagkain ng instant noodles, naisipan kong magluto naman ng maayos na pagkain.

Habang naglalakad ako sa isang aisle, nakatuon ang isip ko sa pagpili ng mga gulay nang biglang may tumawag sa akin mula sa likod.

"Celeste."

Halos mabitawan ko ang hawak kong basket nang marinig ko ang boses niya. Dahan-dahan akong lumingon. Tumama ang paningin ko sa kanyang malamig at seryosong mga mata.

Si Ninong Chester.

Suot niya ang isang puting button-down shirt na nakatupi ang mga manggas, at isang pares ng itim na slacks. Mukhang galing pa siya sa ospital. Napansin ko rin ang bahagyang pagkapuyat sa ilalim ng mata niya, pero hindi iyon nakabawas sa kakisigan niya.

Napalunok ako. Hindi ko alam kung anong gagawin ko. "Anong ginagawa mo dito?" mahina kong tanong, pilit na pinapanatili ang boses kong matatag.

"Ikaw ang dapat kong tanungin niyan," sagot niya, walang anumang emosyon sa tono. "Dalawang linggo mo akong iniwasan. Hindi ka sumasagot sa tawag ko. Hindi ka dumalo sa family gathering."

I clenched my jaw. "Bakit mo ako hinahanap?"

Nagtaas siya ng kilay, as if hindi siya makapaniwala sa tanong ko. "Seriously, Celeste? Alam mong may dapat tayong pag-usapan."

Tumalikod ako at nagpatuloy sa paglalakad, pero mabilis siyang humakbang palapit at hinawakan ang braso ko.

"Don’t run away from me," he said, his voice was firm.

I stopped. Hindi dahil gusto kong makinig, kundi dahil naramdaman kong masyado nang maraming tao sa paligid namin. Ayokong makaagaw ng pansin.

Huminga ako nang malalim bago dahan-dahang inalis ang kamay niya sa braso ko. "I’m not running away. I just need space, okay?"

Muling sumeryoso ang tingin niya. "Space? Para saan?"

I swallowed hard.

Para makalimutan kita. Para mawala ang epekto mo sa akin. Pero hindi ko masabi iyon.

"Para makapag-isip," sagot ko na lang.

He sighed. "Then let’s talk. Ayoko ng ganito, Celeste."

Napayuko ako. Alam kong hindi ko siya basta-basta matatakasan. Bumuntong-hininga ako bago tumango. "Fine. Pero hindi rito."

Mabilis kaming lumabas ng grocery store at pumasok sa kotse niya. Tahimik lang kaming dalawa habang bumibiyahe, hanggang sa huminto siya sa isang parking lot na walang masyadong tao.

Lumingon siya sa akin. "Bakit mo ako iniwasan?"

Napalunok ako. "You know why."

Nanatili siyang nakatingin sa akin, pero hindi ko kinaya ang lalim ng tingin niya kaya ibinaling ko ang paningin sa labas ng bintana.

"Celeste," he said, his voice softer this time. "Alam kong mahirap para sa 'yo ang nangyari. Pareho tayong biktima rito. Gusto ko lang din makasigurong walang ibang makakaalam kung ano ang nangyari nang gabing iyon. Pareho tayong professionals. I'm a doctor and you're a lawyer. Ayokong masira ang reputasyon natin dahil lang sa isang pagkakamali. Ninong mo ako at inaanak kita. Malaking kahihiyan sa buong angkan natin kapag nalaman nila ang tungkol sa atin."