Chapter 7

Celeste's POV

Hindi ko alam kung ilang segundo akong nakatayo lang doon, nakatitig kay Ninong Chester habang unti-unting bumibigat ang bawat salita niya sa utak ko.

"Then I’ll make sure you have no choice, but to say yes. And trust me, Celeste, I always get what I want."

Hindi ito usapang normal. Hindi ito usapang magaan lang na puwede kong tawanan o talikuran. Ito ay ultimatum.

Huminga ako nang malalim, pilit pinapakalma ang sarili ko. No, Celeste. Huwag kang magpaapekto. Ninong mo siya at inaanak ka niya.

“Ikaw lang naman ang may gusto nito, Ninong,” sabi ko, pilit na pinapalakas ang loob ko. “Hindi ibig sabihin na buntis ako, kailangan ko nang pakasalan ka. Hindi ko rin naman sinabinsa iyo na kailangan mo akong panindigan. Hindi mo kami obligasyon o responsibilidad. Ang batang nasa sinapupunan ko ay bunga ng pagkakamali natin.”

Nagtaas siya ng kilay. “At paano kung sabihin kong kailangan mo akong pakasalan alang-alang sa anak natin?”

Napairap ako. “Dahil ba mayayaman tayo? Dahil ba isang eskandalo kung malaman ng iba? Nag-iisip ka pa ba ng mabuti? Akala ko ba matalino ka? Bakit nagiging bobo ka pagdating sa ganitong bagay?”

Napansin kong saglit siyang napatigil, parang tinatantya kung sasagutin niya ako. Pero sa huli, he simply said, “Dahil gusto kong palakihin ang anak ko ng tama. Apelyido ko ang dadalhin niya.”

Ang bigat ng mga salitang iyon.

“You say that like you actually care.” I rolled my eyes.

His jaw tightened. “I do.”

Natawa ako, pero walang sigla iyon. “Alam mo, Ninong Chester, mas nakakagulat pa na kaya mong sabihin ‘yan nang seryoso kaysa sa mismong katotohanang buntis ako.”

“I don’t joke about things like this,” he said firmly. “I never have. Seryoso ako, Celeste. I will marry you as soon as possible."

“I know.” I let out a sharp exhale. “Dahil hindi ka rin nagbibiro pagdating sa pagkuha ng gusto mo.”

Matagal siyang tumingin sa akin, then he sighed. “You’re making this harder than it has to be. It's just a contract marriage. An arranged marriage for us and for the baby."

“Because it’s not supposed to be easy,” sagot ko agad. “Wala ka bang pakialam sa nararamdaman ko? Ako ang nabuntis, ako ang magiging ina ng batang ‘to. And yet, ikaw ang nagdedesisyon ng lahat.”

“I am trying to do the right thing,” aniya. “If you can’t see that, then I don’t know what else to tell you.”

Napalunok ako.

Malamig siya. Matigas. Walang bakas ng pagdadalawang-isip.

At sa totoo lang… doon ako lalong natakot.

Hindi ko alam kung ilang minuto kaming nakaupo lang sa loob ng kotse ko, staring each other down like two opposing forces waiting for the other to break.

Pero alam kong kung may aatras sa laban na ito, hindi iyon si Ninong Chester.

He never backs down. He never loses.

Pero ako? Handa ba akong sumuko?

Wala akong balak pakasalan siya. Pero wala rin akong balak ipalaglag ang bata. At kung ipipilit niya ang kasal, paano ko siya lalabanan?

Paano ko siya tatanggihan?

Paano ko ipaglalaban ang sarili kong desisyon kung alam kong kaya niyang baliin ang buong mundo para lang mapapayag ako?

Napalunok ako. “Kung ikakasal tayo, paano natin ipapaliwanag ‘to sa pamilya natin?”

His eyes flickered with something unreadable. “They won’t know.”

Napasinghap ako. “What?”

“Hindi ko kailangang ipaalam sa kanila,” he said. “Kung gusto mong itago ito sa ngayon, I will respect that. We’ll get married quietly. No media, no announcements, no grand celebrations. Just a contract, binding us together.”

Parang may bumagsak na yelo sa loob ko.

A contract. A cold, heartless, logical solution.

Ganoon ba ang tingin niya sa kasal?

Ganoon ba niya gustong itali ako sa kanya?

Hindi bilang asawa, kundi bilang isang obligasyon lang.

Napangisi ako. “Of course. Kasi iyon lang naman ang importante sa 'yo, ‘di ba? Ang pormalidad. Ang pagiging maayos sa mata ng ibang tao.”

“I don’t care about what other people think,” sagot niya. “Ang iniisip ko ay ang anak natin. Kung gusto mong ipaglaban ang karera mo, fine. Pero hindi mo ipagkakait sa bata ang isang buong pamilya.”

Umigting ang panga ko. “Kahit hindi totoo?”

Hindi siya sumagot. At doon ko na-realize…wala na akong laban.

“You don’t have a choice, Celeste.” His voice was lower this time, as if he was trying to make me understand.

“I always have a choice,” I whispered. “Pero ikaw, Ninong Chester, hindi mo ba naisip na kahit minsan, hindi mo ako dapat pinipilit?”

For the first time, something flickered in his expression. But it was gone in an instant.

“You’re carrying my child,” aniya. “I won’t force you into something you truly don’t want, but if you accept this, I promise to give you everything you need.”

A part of me wanted to believe him. Pero ang mas malaking parte sa akin… hindi makakalimot sa katotohanang isang kasunduan lang ito.

Ito ba ang gusto kong buhay?

Maging asawa ng isang lalaking hindi ako mahal?

Maging parte ng isang relasyong walang damdamin, walang pagmamahal, kundi puro pormalidad lang?

Kaya ko ba iyon?

Kaya ko bang mabuhay sa anino ng isang kasunduang ako lang ang talo?

Napayuko ako, trying to gather my thoughts.

I had to make a choice. I had to decide. At habang tinitingnan ko ang lalaki sa harapan ko, ang lalaking nagbigay ng ultimatum, ang lalaking may hawak sa hinaharap ko…Alam kong wala akong magagawa kundi tanggapin ito.

Because Chester Villamor was a man who never lost. And now, I was just another pawn in his perfectly controlled game.

Author's Note:

Hello!

Thank you for reading this book. I really appreciate it!

Anyway, pwede kayong mag-iwan ng comments (positive or negative) about the book. I'm open to criticism naman makakatulong iyon sa aking pagsusulat.

Please bear with me kung may typographical at grammatical errors. Hindi po uso sa akin ang proofreading minsan. Hahaha. Hope you will continue supporting me as your underrated GoodNovel Writer!

Don't forget to follow me, leave a comment, gem votes, and rate this book dahil may give away ako minsan sa mga readers ko.