Chapter 10

AGAD kong nakita kung paano tumaas ang sulok ng labi niya at sumilay ang isang ngiti. “Mukhang base sa reaksyon mo ay natatandaan mo ako.” sabi nito sa kaniya dahilan para mabilis akong mag-iwas ng tingin. Ang kanyang mga mata ay nakatitig sa akin at para ba akong hinihiptonismo.

Ngayon na nakita ko na ito ng malinaw at malapitan ay para bang may nakita ko na siya, ang ibig kong sabihin ay para bang pamilyar siya. Ang mga mata nito, parang nakita ko na ngunit hindi ko maalala.

Pinilit kong hilahin ang kamay ko pero hindi niya ito binitawan bagkus ay mas lalo lang humigpit ang kamay nito. “Pasensya ka na pero hindi kita kilala. Mukhang nagkakamali ka.” sabi ko rito. Ayaw kong makita itong muli dahil hiyang-hiya ako sa ginawa ko noong gabing iyon.

Gusto ko nang kalimutan ang gabing iyon at ibaon na lang sa limot ang nangyari, ngunit bakit bigla na lang siyang nakita dito? Ganun ba talaga mapaglaro ang tadhana? Wala akong ibang inisip at gustong mangyari kundi ang hindi na muling magkrus