Chapter 2

Chapter 2.

“Niko?” bulalas ko. Mabilis kong ibinaba ang dalang maleta sa semento at sinalubong ko siya ng yakap. Ramdam ko rin ang pagkasabik nang gumanti siya ng yakap sa akin. 

“Gumanda ka pa lalo, ah. Kumusta ka na?” 

Natigilan ako. Kung puwede ko lang itago ang nararamdaman ko ginawa ko na pero nang titigan niya ako ay unti-unting pumatak ang aking mga luha. Pinahid ko iyon gamit ang likod ng aking palad at pilit na ngumiti. 

“Ayos lang ako. Ikaw ba?” balik kong tanong. 

Hindi siya kumibo bagkus kinuha na lamang niya ang maleta saka ako hinila papasok sa bahay ni Lola Esme. Marahas akong nagbuga ng hangin. Itabi ko muna ang problema ko at magkunwaring walang nangyari. 

“Lola Esme, kumusta na po kayo? Pasensiya na kung ngayon lang po ako nakadalaw,” bungad ko kay lola nang tuluyan na akong makaupo sa maliit na sofa. 

Nagmano ako at mabilis siyang niyakap. Matanda na siya. Bakas din sa mukha na may dinaramdam si lola. 

Nilibot ko ng tingin ang buong paligid. Nakita ko ang babae kanina na nakadungaw sa akin sa kalsada. Siya na lang siguro ang kasama ni lola sa bahay na ito. 

“Ayos lang, Jessy. Mabuti at napasyal ka rito,” nakangiting tugon naman ni lola. 

“Dito po muna ako titira kung ayos lang po sa inyo.”

Nakita ko ang ngiti sa labi ni lola. Tiningnan ko si Niko sa aking tabi. Tahimik lang siyang nakikinig sa amin. 

“Nasaan po si Ate Tina?”

“Umalis siya nang walang paalam. Iniwan mag-isa ang kanyang ina,” sagot ng babae. 

May dala na itong tray na naglalaman ng  juice. Napalunok ako. Iniwan na siya ng kanyang anak porke matanda na. Napailing ako. Tinapunan ko ng tingin si lola. Tahimik na siya at tila malalim ang iniisip. Marahil ay nami-miss na niya si Ate Tina. Iniwan ko lang siya saglit para dalhin sa kabilang silid ang aking mga gamit. 

“Ah, Jessy, tawagin mo lang ako kapag may kailangan ka. Magkapitbahay lang tayo.”

Napatingin ako kay Niko. Tinitigan ko siya. Malaki na ang pinagbago niya. Tumangkad, pumuti at gumanda na rin ang katawan. Alagang gym ito. Lalong tumangos ang ilong niya na bumagay sa kanyang manipis na labi. Napalunok ako nang mapansing nakatitig na rin siya sa akin.

“Salamat, Niko,” nakangiti kong sambit. 

PAGSAPIT ng hapon. Isinama ako ni Niko sa palengke. Malaki na rin ang pinagbago ng naturang lugar. Ilang taon na rin kasi ang nakalipas simula noong umalis ako sa bayan na ito. Napansin ko ang panaka-nakang sulyap sa akin ni Niko. Pinagkibit-balikat ko na lamang iyon at pinagpatuloy na ang pamimili namin ng gulay, isa at iba pang kakailanganin namin sa kusina. 

Binilhan ako ni Niko ng isaw, isa rin kasi ito sa paborito kong kainin.

“Wala ka pa ring pinagbago, Jes, ang takaw mo pa rin sa pagkaing ’yan,” aniya sabay kamot sa kanyang ulo. 

Panandalian kong nakalimutan ang nangyari sa akin. Mas mabuti na rin siguro para tuluyan ko nang makalimutan ang taong iyon. Hindi siya kawalan sa akin. Sinasabi ko sa sarili ko na hindi ko deserve ang masaktan nang ganito. Pero sa kabila niyon, masakit pa rin. Sobrang sakit pa rin sa dibdib. 

“Jessy, ’yong totoo. Nag-away ba kayo ng asawa mo? Kasi, hindi ka naman pupunta rito kung walang dahilan.” 

Tama naman ai Niko. Siguro kung hindi pa kami nagkaproblema ni Phillip, marahil ay hindi ko pa naapakan ulit ang Baguio. 

Marahas akong bumuntonghininga. Tipid akong ngumiti.

“Hiwalay na kami,” tugon ko habang nakatingin ng deretso sa kanya.

Nakita ko ang gulat sa mga mata niya pero napalitan din iyon nang pag-alala.

“Ayos ka lang ba?”

“Oo naman. Sa una lang ito masakit pero mawawala rin ang sakit kapag makalimutan na siya ng puso ko.” 

Sa paglipas ng mga araw at buwan naming magkasama ni Niko, unti-unti na rin nabura sa isip ko si Philip. Masayang kasama ang kaibigan ko. Inaamin kong, muling napalapit ang loob ko sa kanya. Palagi rin siya sa tabi ko sa tuwing kailangan ko ng makakausap. 

“Hey, tulala ka na naman. Naiisip mo na naman ba siya?” malungkot na sambit ni Niko sa akin.

Kumunot ang noo ko. Parang may iba sa kinikilos niya ngayon. Hindi rin siya mapakali. Parang may gusto siyang sabihin pero hindi niya lang masabi. 

Napailing ako. “May problema ba?” nag-alalng tanong ko. 

Dinala niya ako sa tulay na gawa lamang sa kahoy. Ilang beses na rin niya akong dinala rito. Maganda kasi ang tanawin. Nakakawala ng problema. 

Maingat akong umupo dahil tubig ang nasa tapat namin. Medyo mataas pa naman ang tulay na ito pero matibay pa rin naman kahit gawa lamang siya sa kahoy. Nagpakawala ako nang malalim na buntonghininga bago ibinaling sa kanya ang paningin.

“Nakalimutan ko na siya, Niko. May gumugulo lang sa isip ko ngayon.” Mariin akong napapikit.

Napasinghap ako nang hawakan niya ang isa kong kamay. Napatingin ako sa kanya. Seryoso pa rin ang ekspresyon ng mukha niya. Nakakapanibago lang. 

“Magsimula kang muli malayo sa kanya. Hindi ko deserve ang masaktan, Jessy. Huwag lang talaga magpakita sa akin ang lokong iyon dahil babalatan ko siya nang buhay,” gagad niya habang nakakuyom pa ang mga kamao.

Napailing ako at bahagyang tumawa. 

“Jessy!” 

Napatingin ako sa may-ari ng boses.

“Merry!” 

Lumapit siya sa tabi ko. Nakangiti niyang inabot sa akin ang hawak na supot na naglalaman ng hinog na mangga. Kumunot ang noo kong napaharap sa kanya.

“Nakita ko kayo kanina na napadaan sa isawan. Nando’n ako pero hindi mo naman ako tiningnan,” aniya na bahagya pang ngumuso. 

Natatawa akong napailing. Iba rin ang babaeng ito. Feeling close na kahit hindi pa kami masyadong magkakilala. Hindi naman siya mahirap pakisamahan kasi friendly siya at parang mabait din.

“Sa kabilang kanto lang ang bahay namin. Hinanap kita noong una tayong nagkakilala kaso umalis ka kaagad.”

“Pasensiya ka na. Nagmamadali kasi ako nang araw na iyon,” hinging paumanhin ko.

Kinuha ni Merry ang numero ko. Natutuwa ako dahil palagi niya rin akong tinatawagan. Hindi ko alam kung babae talaga siya o tomboy. Panay kasi ang pagpa-cute niya sa akin sa tuwing tatawagan niya ako. Kinompronta ko pa siya pero ang sabi, hindi raw kami talo. Gustong-gusto lang daw niya akong maging kaibigan. Natatawa na lang ako sa sariling naiisip. 

LINGGO at abala kaming dalawa ni Merry sa pagluluto. Gusto kong surpresahin si Niko sa araw na ito. Ilang gabi ko na rin itong pinag-isipan. Nitong nakaraan lang ay hindi na siya mawala-wala sa isip ko. Hindi rin ako mapakali sa t’wing sumagi sa isip ko ang mga bonding naming dalawa. Maalaga siya kaya hindi siya mahirap mahalin. Napapikit ako at marahas na bumuntonghininga. 

Napahawak ako sa aking dibdib. Hindi na ito masakit bagkus, napalitan na iyon ng malakas na pagkabog. 

“Nakalimutan ko na nga ba talaga siya?” kausap ko sa aking sarili. 

Siguro nga, kasi sa halip na si Phillip ang nasa isip ko ay si Niko ang palaging umeeksena sa puso ko. Napangiti ako. 

“Oo na, ikaw na ang in-love,” nakangising pukaw sa akin ni Merry nang makita nitong tulala ako.

“Bilisan mo na kaya r’yan,” dugtong niya at tatawa-tawa pa.

Napailing na lang ako saka lihim na napangiti.

“Oo, heto na. Patapos na rin naman tayo,” masigla kong tugon bago tinanggal ang suot na apron.

Nang matapos ayusin ang mesa ay dali-dali kong tinawagan si Niko. Kaarawan niya ngayon kaya ipinaghanda namin siya. Simpleng handaan lang naman pero memorable. 

Napansin ko ang gulat sa mga mata niya nang madatnan niya kami sa kusina. Nilapitan ko siya at binati. Tanging ngiti lang ang itinugon niya sa amin. Matapos ang batian ay sama-sama naming pinagsaluhan ang nakahandang pagkain.

“Jes, may sasabihin sana ako sa iyo,” seryoso niyang sambit bagay na ikinabahala ko.

Hindi ko alam pero kinakabahan ako. Sana lang hindi bad news ang maririnig ko mula sa kanya. Bahagya kong ipinilig ang ulo bago tumango-tango. Nandito kami ngayon sa terasa habang kapwa umiinom ng kape. Hapon na at medyo malamig din ang panahon. 

“Ano iy—”

“Gusto kita,” putol niya sa sasabihin ko. 

Lihim akong napangiti. Nagbunyi ang puso ko sa tuwa at walang pasabing niyakap siya nang mahigpit. Nagtataka niya akong tiningnan sa mga mata pero nang makitang unti-unti akong tumango ay mabilis niyang tinugunan ang aking yakap.

Mas mahigpit pa sa yakap na binigay ko sa kanya. 

“Gusto rin kita, Niko. Pero natatakot ako,” ani ko sabay kalas ng yakap sa kanya. Tinitigan ko siya sa mga mata.

Sandali siyang natigilan sa narinig. Pero biglang lumambot ang mukha niya ay umiling-iling.

“Wala kang dapat ikatakot, Jessy. Nandito ako at mamahalin kita. Hindi ko man maibigay sa iyo ang lahat ng gusto mo pero sisikapin kong magawan nang paraan,” sinseredad niyang sabi. 

Pinaharap niya ako at matamis na ngumiti.

“Ang totoo niyan, noon pa man ay minahal na kita pero natatakot akong ipagtapat sa iyo dahil ayaw kong masira ang pagkakaibigan natin.”

Namilog ang mga mata ko sa narinig kasabay niyon ay ang paghaplos niya sa magkabila kong pisngi.

“I love you, Jes.”