Hindi nga ako nagkakamali, tiyak akong nandito si David, dahil nandito ang tauhan niya. Ano naman kaya ang ginagawa nila dito."Where is David?" I asked to him, sa taong nabangga ko. He's wearing waiter uniform and sunglasses. Meron din siyang sout ng kung anong bagay sa tenga niya. I think this is one of how they contact each other. "Ahmm, ma'am, nagkakamali po kayo. Hindi ko po kilala si David." I was shocked after he say this. Nagpapalusot pa, akala naman niya malulusutan niya ako. "Kuya, I know you. Tell me now, may sasabihin lang din naman ako sa kaibigan ko." I was trying to convince him, para sabihin niya sa akin kung na saan ang kaibigan ko."Ma'am, I'm very sorry. Nasa mission po ako ngayon, hindi ko pa talaga pwedeng sabihin. Sana maintindihan mo po ma'am, baka kapag malaman niyang sinabi ko sa iba. Ako pa ang malalagot ni Boss." See, nagsisinungaling pa kung pwede naman sabihin ang buong katotohanan. Hindi naman ako magagalit sa bagay na 'yon."It's okay po kuya, be caref
Bigla akong naalimpungatan at napasigaw matapos akong may marinig na malakas na putok. Putok ng baril, n hindi ko alam kung saan ito nang galing. Ngunit, ang dereksiyon ng bala nito ay malapit lamang sa amin. Agad akong niyakap ni, Anderson. Dahil sa takot ko ay mahigpit din akong napayakap sa kaniya habang nakapikit ang mga mata. Maya-maya pa, mas lalong bumilis ang lumakas ang tunog ng mga putok. Naging sunod-sunod ito na parang nag-gye-gyera. Wala akong ibang magawa kundi ang tumago kay, Anderson. Mukha akong duwag sa aking ginagawa, takot na takot. Hindi ko man ito gusto pero hindi kaya ng aking sarili, parang may masamang nakaraan lang akong naalala. Ngunit, malabo ang mga ito kaya hindi ko makita nang maayos."Boss, may mga kalaban pong nakapasok." Tanging rinig ko. Ang boses nito ay familiar sa akin na tila'y kilalang kilala ko. Parang narinig ko na ang boses ng lalaki. Parang ka-boses siya ng tauhan ni, David na naka-bangga ko kanina. Pero, siguro naman imposible lang ito, dah
"Bro, bilisan niyo na! Kailangan kong sundan ngayon sina Mom!" I shout. Kahit naman nandito ako sa gitna ng laban, nandoon pa rin ang isipan ko sa kanila. "Wait bro! Your Lola! Diba nandito ang Lola mo? Where is Lola now!" What the! Si Lola pala, pero kanina kanina ko pa siya hindi nakikita. Where did she go now? I hope she's okay."Okay, let's find her!" Kahit naman hindi kami magkasundo ni Lola, may pake-alam pa rin ako sa kaniya. I just thinking, na nadadala lang siya ni, Menda that's why iba ang actions niya. But, still I love my Lola. Hindi ko lang pinapakita o pinapahalata upang maisip niya rin kung ano ang maling ginagawa niya. "Bro! Wala na! Parang wala na dito si, Lola!""How did you say so! Siguraduhin niyo! Alam niyo naman ang kaguluhan na 'to, for sure nandito pa rin siya!" I shout again, while my hands are angry. We're still, walking. Hawak-hawak ang mga baril, medyo nabawasan na rin ang mga kalaban. Habang busy ako sa kakabaril rito. Bigla may tumutok na baril sa hara
NELIA POV.Umagang umaga, dumalaw agad ako sa kaibigan ko dito sa hospital. Ngayon ko lang din nalaman na isinugod pala si, Lola dito ka-gabi. Hindi ko man alam kong ano ang totoong nangyari, pero parang kutob ko si Menda ang may gawa nito. Dahil, siya lang naman ang babaeng kausap at kasama ni Lola ka-gabi sa CR. Kung hindi ako nagkakamali, at kung tama talaga ang kutob ko kay Menda, iisipin ko na lang na wala siya sa kanyang katinuan. Dahil, kung sino pa ang tumutulong at nakakasama niya, nagawa niya pa rin saktan. Delekado pala ang babaeng 'yon, hindi malayong siya ang may gawa nito sa mga kaibigan ko. Ngunit, hindi pa rin 'to sapat na ebedensiya. Sa ngayon kailangan ko pang mag-ingay sa mga galaw at dapat kong gawin. By the way, wala rito si Anderson. Nasa kabilang kwarto siya, pareho lang naman ang hospital ng Lola niya at ni, Pengpeng. Ilang distansiya lang din ang kalayuan ng kwarto nila. Hindi lang 'yon, dahil pareho din ang lagay nila ni Pengpeng ngayon, comatoes."Good morni
"Nelia, bakit ang tagal mong bumalik? Saan ka ba galing? You said, mag CR ka lang?" Pagtataka ni, Anderson. Ehh, nag-CR lang naman talaga ako ehh, matagal ba talaga ako nakabalik? Hindi halata ahh, or else hahah OA lang sila pareho ni, David."Love, ang bilis ko nga lang ehh. Ano ba ang sinasabi mo diyan, diba David, bumalik agad ako?" Akala ko sasabayan ako ni, David. Ngunit iling ang kanyang sinagot. Ehh! Matagal nga ba talaga? Hindi ko napansin ahh, niramdam ko lang naman kanina ang paligid. Ganun na pala 'yon, katagal?"Wala naman akong ibang pinuntahan, kaya ayos lang. Huwag kang mag-alala, at least naka-balik ako nang ligtas." Nakangiting tugon ko."Mahilig ka talaga magpalusot, Nelia. Hali ka dito, kailangan ka ng kaibigan mo.""Huh? Anong ibig mong sabihin?Ano ba ang nangyari?" Lumapit naman agad ako sa kanila. Na iwan ko lang si Anderson, banda sa pintuan. Mukhang pinagtritripan na naman ako ni, David. Wala naman akong nakikita na kung ano."Anong meron ba? Sabihin mo nga aga
Akala ko may naisip na ako, hayts ano ba naman 'to, wala pala. Hindi bale na lang mag-iisip pa ako ng bago. "Mag-iisip pa ako nang mabuting parusa ang bagay sa inyong dalawa. Sa ngayon, tumigil na lang muna kayo. Kasi, kailangan pang magpahinga ni, Pengpeng." Kahit, gumalaw na kanina si Pengpeng, hindi niya pa rin ma-imulat ang mata niya. Kalaunan pa, biglang may pumasok na doctor. Nagtungo naman siya agad kay, Pengpeng at che-neck ito nang mabuti. Nagtawag pala sila ng doctor, hindi man lang nila ako pinagsabihan."Doc, how is he?" Deretsahang tanong ni, David. Ako naman, ito naghihintay.By the way, hindi pa rin tinatanggal ni, Anderson ang kamay niyang naka-hawak sa akin. Hindi naman ako mawawala ehh. Nagmamasid lang ako sa ginagawa ng doctor. Hanggang sa, may maliit na ilaw siyang ginamit upang tingnan ang mata ni, Pengpeng. Napansin ko naman ang kanyang pagngiti, at nagdala ito ng tuwa sa akin. Dahil, parang pinapahiwatig niya na maayos na ang kaibigan ko. "Doc, is he okay now
Matapos kanina sa hospital, napagdisisyunan muna namin ni, Anderson ang umuwi. Ito na nga kami sa bahay, maayos din naman ang lahat. Ngunit, kalaunan lang ay nagpaalam siya sa akin. May iportante raw siyang gagawin, so pumayag na lang din ako. Sinabi niya rin sa akin na maaga siyang uuwi. Na-iwan akong mag-isa dito sa bahay. Tanging na gawa ko lang ay ang manatili sa loob ng kwarto. Ngunit, ilang oras ang nakakalipas, nakaramdam ako ng pagkabagot. Ang tagal ni Anderson, bumalik sabi niya maaga siyang uuwi. So, bumangon ako sa higaan, gumawa ng kahit ano katulad ng paglilinis upang malibang ko ang sarili ko. Nang ipinagpag ko ang higaan, hindi ko sinasadyang tumilapon ang singsing ko. Ang singsing na ibinigay niya sa akin nang kaarawan ni Tita. Sa lubos na pag-aalala, at pagkabahalang pagalitan ako nito ni, Anderson. Agad ko itong hinanap. Hindi ko man batid, subalit kaba ang aking nararamdaman habang hinahanap ito. Nang makaraan ang tatlong minuto, maayos ko itong nahanap. Muli ko it
"Gusto mo nang paliwanag, Nelia?" Laking gulat ko ang biglaang pagsulpot ni, Menda. How dare her, pumasok siya ng walang pahintulot dito sa bahay ko."Menda..." Sambit ko sa isipan ko. Tinanggal ni, Nelia ang akamay ko sa pagkayakap ko sa kaniya. Dahil biglaang na walan ng lakas ang katawan ko, agad niya itong natanggal. "Menda, umalis ka na. Nag-uusap kami ng asawa ko. Pwede ba huwag mo kaming guluhin!" I shout to her."Hmm, really? Gusto kong makisali. Isa pa, mukhang hindi mo naman kayang magpaliwanag hindi ba? Kaya, tutulungan na kita, Anderson. Ipapaliwanag ko ang lahat kay Nelia, kung saan ka galing at kung ano-ano ang mga ginawa mo. And now, I would like to ask you Nelia. Are you willing to hear my story?" "Pwede ba Menda, umalis ka na, alam ko kung paano sabihin ang lahat! Umalis ka na!" "Sabihin mo sa akin, Menda kung ano at kung saan." Nanlaki ang mga mata ko sabay nito ang gulat na pagtingin ko kay, Nelia."Well, okay. Maganda 'to, para alam nating tatlo.""Huwag ka na
NELIA POV."Doc, kumusta po ang result? Maayos lang naman po siguro ang lagay ko po diba? Doc, wala naman po siguro akong malalang sakit diba? Maayos lang ang lagay ko. Wala akong stomach cancer diba?" Tarantang tanong ko sa doctor. Kahit paano ay natatakot din akong alamin ang totoo. Takot ako na kung ano ang mangyari sa akin. "Wait Mrs. Nelia Montealto. Ahmm, huwag po kayong mag-alala, walang problema. Maayos lang ang lahat. Normal naman ang naging resulta. Hindi din bad news kundi ay isang good news," nakangiting wika nito."Huh? Anong good news? Ilang araw pong naging masakit ang tiyan ko. Tapos, duwal po ako nang duwal. Nahihilo din po ako palagi. Minsan kapag nakakaamoy ako nang mabahong amoy naduduwal din po ako. Tapos, may mga gusto akong gawin at kainin. Yung tipong, atat na atat po ako. Tapos naiinis ako kapag hindi ko 'yon makuha. Doc, anong good news do'n?" Pagtataka ko, subalit nakangiti lamang siya sa akin."Ma'am, you're pregnant." Tila'y huminto ang oras ko nang mari
Sa ngayon wala akong gana makipag-usap. Kaya, hinayaan muna ako ni Anderson. Gusto kong mapag-isa siguro naman ganun din ang nararamdaman niya. Magkaiba kami ng kwarto pero iisa pa rin naman ang tinutuloyan namin' dalawa. Marahan akong napahiga sa kama pilit na natutulog pero hindi ako makatulog dahil ang daming bumabagabag sa utak. "Aray!" Mahinang tugon ko sa sarili ko subalit may malalim itong tuno. Ang sakit ng tiyan ko, sobra ang hapdi. Dapat pala nag-pacheck up na ako. Ilang araw nang ganito ang nararamdaman ko. Pero, hindi ko manlang pinapansin dahil ang dami kong inunang bagay. Bukas na lang siguro. PENGPENG POV. "Bwesit na Menda 'yon, wala na ba siyang ibang magawa kundi saktan ang kaibigan natin? Walang hiya siya, malandi talaga. Halata naman na hindi siya papatulan ni Anderson diba? Kaya bakit si Anderson pa talaga ang naging ama ng anak niya? Tsk! Bwesit!" Pasigaw na bulalas ko rito sa condo ko habang kaharap ko sina Mylene ay David. "Tama na Peng, tama na
Mahigpit akong hinawakan ni Anderson. Hinila niya ako sa mga kaibigan ko. "Love, ano ba ang ginagawa mo? Bitawan mo ako love, baka kung ano ang isipin ng mga nakatingin sa atin..." Pagpupumiglas ko sa kaniya. Ngunit, tila'y hindi niya 'to naririnig. Nagawa ko pang pumiglas ulit. Subalit, mas humigpit lang ang pagkahawak niya sa akin. "Aaa!" Biglang sigaw na lumabas sa aking bibig, matapos akong matapilok. "Ang sakit..." Dagdag ko pa. Napatigil siya kaya napahinto rin ako. Humarap siya sa akin at ibinaba niya ang tingin niya sa mga paa ko. Puno nang pag-aalala ang mga mata niya. Pwede bang alalahanin mo muna ang sarili mo bago ako. "I'm sorry." "Teka, ano ang ginagawa mo?" Bulalas ko nang bigla niya akong binuhat. "I'm sorry, ilang beses na kitang nasaktan." Ramdam na ramdam ko ang bumabalot na pagsisi at kalungkutan sa tinig ng boses niya. Hindi ako naka-sagot, bagkus ay deretso lang ang tingin ko sa mata niya. Kalaunan, nagpatuloy siyang maglakad habang bitbit ako.
Dahan-dahan na nais kumawala ng luha ko. Ngunit, pilit ko 'tong pinigilan. Saksi ako sa magulong iniisip ni Anderson. Sino ang pakikinggan ko ngayon ang puso ko ang puso niya. Marahan kong inayos ang sarili ko sabay hinga ng malalim. Napahawak ako sa kamay niya ramdam ko ang panlalamig niya. Maya-maya pa, pansin ko ang pagtulo ng luha niya. Lubos akong nasasaktan, hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko o ang gagawin ko. Pangarap ni Anderson ang magka-anak, pero hindi ko pa naibigay. Ngayon naman buntis si Menda sa kaniya. Paano na ako nito, natatakot akong mawala siya sa akin. Maya-maya pa, humarap siya sa akin. Hindi ko alam kung ano ang magiging reaksiyon ko. Bigla siyang napayakap sa akin. Ngunit, ang kaninang pagluha niya ay napalitan ng galit. Ramdam na ramdam ko 'to kahit hindi niya sa akin sabihin."No, hindi ko matatanggap 'to. Honey, promise me please. You won't leave me. Just stay at my side. I'll promise I will do everything para malaman kung ano ko ba talaga ang pinagbu
"Ohh, anyari do'n? Narinig lang naman niya na bulong bulongan ka ng iba, tapos magtataray siya?" Inis na wika ni Mylene. "Ahm, hayaan niyo na lang. Isa pa, ayaw ko din ng gulo. Iwasan natin ang gulo rito, nakakahiya inimbita niya tayo rito. Kaya, umayos na lang tayo sa galaw natin." Kalmadong aniya ko naman. "Ohh, siya sige. Hayaan na lang natin, total lumabas na rin siya baka mag-announce na siya sa gusto niyang sabihin." Dagdag pa ni Peng. "Oum, baka nga," sabay ngiti ko. "Huwag kang mag-alala, kahit ano pa ang sabihin niya o gawin niya. Kami ang bahala sayo Nelia," pag-aalala ni Mylene. "Oum," sabay tango ko. "Okay everyone, good evening. Now, mag-uumpisa na tayo. Narito na ang ating birthday girl, na parang isang anghel na bumaba sa lupa. Nakikita naman sa kaniyang itsura na minana pa sa kaniyang Ina." Mahabang sanaysay ng isang lalaki sa harapan at nakangiti pa. "Sus, anong anghel ang sinasabi niya? Baka nga may sungay pa, tsk!" Pabulong na inis ni Peng. Agad ko naman s
"Hmm, hello po Tita." Mahinhin na wika ko. Ito ang Ina ni Menda. Katulad pa rin nang una, iba pa rin ang pakiramdam ko sakaniya. Sa Oras na ito, tila'y gusto ko siyang yakapin. Ang Gaan nang pakiramdam ko. Tama na nga self, mukhang may mali na sayo! "Nelia, mabuti na lang at naka-dalo ka. Akala ko bibiguin ako ni Anderson. But now, I'm very happy dahil nandito ka." Nakangiti na wika niya. Pakiramdam ko na dadala ako sa mga sinasabi niya. "Ahm, opo. Nag-usap po kami ni Anderson tungkol rito. Maraming salamat din po sa pag-imbita." Nakangiting wika ko rin sa kaniya. Ikinagulat ko ang biglang ginawa niya. Muli niyang ginawa ang paghawak niya sa mukha ko. Ginawa na niya ito sa hospital. Eiii KALMA lang self, wala naman ibang meaning ang pakiramdam na 'to! Please, lang tama na ginugulo mo lang ang pakiramdam ko. Agad akong umiwas sa paghimas niya sa mukha ko. "Pasensya na po Tita. Ahmm, baka hinahanap na rin po kayo ni Menda. Sige na po, ayos lang po kami rito. Mag-iing
Na una si Anderson sa birthday ni Menda. Hindi ko alam kung magiging masaya ba ako ngayong araw. Hindi ko naiintindihan ang tibok ng puso ko. Sobrang gulo, nag-aalangan tumuloy. Kaso nga lang naka-bihis na ako ngayon at nasa loob ng sasakyan. Naka-sandal lang ang ulo ko ngayon bandasa bintana, habang iniisip ang lahat. Hindi ko na nga alam kung ano ang uunahin ko. "Sana maging maayos lang talaga ang gbing ito." Mahinang sambit ko sa sarili ko. "Ma'am ayos lang po ba kayo?" Hindi ko alam kung sino ang nagsalita. Wala akong gana ngayon na makipag-usap sa iba. Hayts, kami lang din naman ng driver ni Anderson ang nandito ehh. Sino pa ba ang iniisip ko. Hays, mukha na talaga akong tanga sa mga ginagawa ko ngayon. "Bakit kasi ganun..." sabay buntong hininga ko. "Ang alin po ba ma'am? May problema po ba ma'am?" Umaatras ang dila ko kasi hindi ko rin naman alam kung ano ag isasagot ko. Hindi naman sa snober, sadyang ewan. Nanatili na lang akong tahimik habang nasa malayo pa rin ang tingi
Maya-maya lang lumabas si Anderson. Bagong ligo siya pero hindi ko 'to pinansin pa. Syempre umarte pa rin akong hindi nasasaktan. Nakaka-pagod din ang magpanggap pero wala akong ibang pagpipilian. Lumapit siya sa akin at umupo sa tabi ko. Pinagmamasdan ko lang siya at hinihintay na may sasabihin siya. Nang kinapa niya ang kama, agad kong napansin ang invitation card. Hindi ko pala 'yon na-itago. Akmang kukunin ko na 'to, subalit inunahan niya ako kaya hindi na lang ako umimik pa. Unang tingin pa lang niya alam na alam na niya. "Invitation card? Sino nagbigay? Si Menda? Nagkita kayo?" Sunod-sunod na tanong niya. "Ahmm, oum, pumunta siya rito kanina. Tapos sabi niya, may malaking importanteng bagay daw siyang i-announce sa birthday niya. Kailangan ko raw pumunta para malaman ko." Mahinahon na sagot ko. Nasa kumot lang ang tingin ng mga mata ko. "Okay...." Pansin ko ang malalim niyang paghinga. "May problema ba love?" "Ahmm, nag-aalala lang ako. Baka kung ano ang gawin niya b
BACK TO NELIA POV.Napa-kapa ako sa kama dahil sa pag-vibrate ng phone ko. Kahit inaantok pa ako, agad ko pa rin itong binuksan dahil iniisip kong si Anderson ang nag massage. Napangiti naman ako. Ngunit, nang tuluyan ko itong buksan. Laking gulat ko na lang ang nakita ko. Tila'y dinurog ang puso ko. Mga malamig na patalim ang tumarak sa dibdib ko. "Love, bakit ganun...." Mahinang sambit ko sa sarili ko. Dahan-dahan na tumulo ang mga luha ko. Akala ko hindi na siya uulit, pero bakit sa litratong 'to makikita ko kung paano sila naghahalikan ni Menda. Hindi ko napigilan ang aking puso. Dahil sa sobrang sakit napa-iyak nang napa-iyak. Sana umuwi ka na lang, kailangan pa bang makipaghalikan sa iba bago ka umuwi. Masyado akong emosyonal ngayon. Sobrang sakit, sobra pa sa sobra.Mahigpit akong napayakap sa unan ko. Damang dama ang lamig na 'to. "Bakit ba ganun, bakit ganun. Anderson, siguro naman hindi totoo ang litratong 'to. Nilalandi ka lang ni Menda diba?" Kahit anong deny ko sa nak