Matapos ang photoshoot namin kanina, agad akong umuwi ng bahay. Inihatid din ako ng mga kaibigan ko. Mabuti na lang at malaya nang pumasok sa malaking gate na ito ang mga kaibigan ko kasama ang sasakyan namin. Nang nasa tapat na kami ng pinto ng bahay, agad akong sinalubong ni, Anderson. Malalim niya kaming tinitigan, hindi ko alam kong ano ang ginawa ko sa kanya, kaya ganyan siya kung makatingin sa amin? May REGLA ba siya kaya siya ganyan? Parang galit na galit at gustong manakit."Leave." Malamig niyang tugon, dahilan na ikinalaki ito ng aking mga mata. Ako ba ang pinapaalis niya??? Kung ganun, okay, madali lang naman akong kausap ehh, kung ayaw na niya sa akin. Ede don't. Tinarayan ko siya, ngunit malamig lamang ang ibinigay niyang tingin sa akin. Kalaunan, napagdisisyunan kong tumalikod at lumakad. Ngunit, bigla niya naman akong hinila, dahilan na napayakap ako sa kanya. Napalunok laway na lamang ako, ano na lang nito ang iisipin ng mga kaibigan ko. Pinilit kong lumayo sa kanya
"Nelia, namumuta ka yata ngayon, may sakit ka ba?" Pagtatakang tanong sa akin ni Mylene. "Wala naman, ayos lang ako." Mahina kong boses.Hindi ko maintindihan, ilang araw ko nang nararamdaman ang ganito. Minsan na susuka na lang ako, pero wala naman lumalabas. Ang sakit nga sa tiyan at lalamunan ko ehh. Tapos, pabalik balik pa ang lagnat ko. Ano na ba ngayon ang gagawin ko. Wala akong masyadong alam kung ano ang nangyayari sa akin. Nanatili lamang akong tahimik rito sa gilid habang nag-uusap usap sila. By the way, naririto kami sa tambayan namin ngayon. Kanina lang pinaalis ni, David ang ibang mga tao rito. Ewan ko kung bakit, basta napansin ko lang na ayaw niyang may kung sino sino lang ang lumalapit sa amin, lalo na sa akin. Ang daming gustong magpakuha ng litrato, halos madumog na rin ako kanina sa mga ginawa nila. Mabuti na nga lang at agad kaming nakapasok dito sa cafeteria. Nagtataka nga ako, kung bakit ang dali ko naman sumikat, parang ilang araw lang naman namin ginawa ang p
DAVID POV. Masarap ang tulog ngayon ng kaibigan ko. Ang tigas talaga ng ulo niya, ayos lang naman sa amin kung hindi siya makakadalo, dahil ang importante ay ang kalusugan niya, Pero, hayts talaga si Nelia. Pinilit niya pa rin kahit hindi niya kaya. By the way, nandito ako ngayon sa kusina. Nagluluto ng paborito niyang nilaga. Ito rin ang palaging kinakain niya noon kapag nadadapuan din siya ng sakit. Ngunit, nang nawala ako sa tabi niya noon hindi ko alam kung nakakatikim pa din ba siya nito. Pero, ngayon pakakinin ko siya muli nito alam ko rin naman na madali lang siya gagaling."Ano ba 'yan David, matagal pa ba iyan? Ang bango bango ahh, pakain naman diyan. O hindi kaya, ikaw na lang ang kainan ko. Fresh na fresh pa naman ako.""Hahha, kalokohan mo Pengpeng, huwag mo ngang akitin ng ganyan si David. Akala mo naman basta-basta lang siya papatol sayo? Ew, kadiri lang bakla ka.""Ay wow naman Mylene, ang ganda ganda mo talaga noh.""Syempre naman, alam ko na iyan, inuulit mo pa talag
NELIA POV. Hindi pa rin nila akong pinapatayo upang maglakad lakad. Kaya ko naman na ehh, pero hindi sila naniniwala. "Ano ka ba, Nelia huwag ka na nga matigas ang ulo diyan. Yeah, sinasabi mo nga kaya mo, yes sa utak mo kaya mo. Pero ang katawan mo hindi. Kaya, magpahinga ka pa, huwag nang makulit.""Ayan, makinig ka kay Mylene. Kapag iyan magalit, baka mamaya matapon pa niya tayo sa kabilang building.""Ahm, ehh, sige na nga lang. Makikinig na nga."Sa mga oras na ito, nangangamba ako na baka hinahanap na ako ni, Anderson. Pero, hindi naman tumatawag, bakit ko ba siya iniisip imbis na ang sarili ko ang isipin ko ngayon. Ano ba ang gagawin ko, sana lang ay hindi siya magalit sa akin. Napahiga ako sa sofa, masakit pa. talaga ang ulo ko. "Nelia, uminom ka na ng gamot." Tugon ni Pengpeng. Ngunit ilumiling lang ako. Mula kasi pagkabata ko, hindi talaga ako mahilig sa gamot kaya ayaw kong uminom. "Ayan ang tigas na naman ng ulo." Dagdag pa ni Mylene."Psh, hayaan niyo na. Well alread
NELIA POV. Panibagong araw, pakiramdam ko ngayon ay maayos na. Magaling na ako at hindi na sumasakit ang ulo ko. Mabuti na lang magaling na ako, pwede na ako nito makapaglakad-lakad, mamasyal at lumabas dito sa bahay. By the way, nagising akong wala sa tabi si, Anderson. Hayts, masanay na nga lang dahil palagi naman talaga ganito. Nakaramdam ako nang gutom, ang hapdi sa tiyan. Parang isang taon ata ako walang kain ngayon. Bakit naman kaya, ganito. Bumangon ako at naisipan na magtungo sa kusina. Nang nakarating ako roon, nadatnan ko si, Anderson. Nakatalikod habang may hinahalong pagkain. Ang bango tiyak akong sobrang masarap ang luto niya ngayon. Napatakham ako at napahawak sa tiyan ko dahil muling humapdi ito."Hm, Nelia, kanina ka pa ba diyan?" "Ahm, hindi naman, kakarating ko lang." Tila'y hindi siya naniwala sa sinabi ko. Lumapit siya sa kin, at malalim ang tingin. Heto na naman, galit na naman ba siya sa akin."Be careful." Akala ko magagalit siya, ngunit malambing na boses a
"Psh! Ang ingay, tumahimik ka na lang diyan, kumain ka na."Ehn ang sungit sungit talaga. Pasalamat ka, at cute ka. Bakit ko nga ba natitiis ang Anderson na ito. Kung sa bagay, mukhang ngayon lang din naman ako nakatagpo ng makakatapat ko. Ilang minuto walang ibang nangyayari kundi ang kumain. HAY NAKU ANG TAMIHIK NAMAN. "Love, pwede po ba akong lumabas ngayon?" sambit ko upang sirain ang katahimikan na may mahinhin ong boses. Subalit, tiningnan niya lang ako ng masama. Dapat pala nag keep quite na lang ako. "You know, na may sakit ka pa, hindi ka pa lubos na magaling. Bakit ba ang kulit kulit mo, Nelia?" sabay hinga niya nang malalim. Napakurap na lamang ako. Sabi ko nga ehh, kasalan ko na naman ngayon. "Huh? makulit ba agad? Parang nagtatanong lang naman ehh." Kunot noo akong napatingin sa kanya. Hindi ko alam kung ano ang reaksiyon niya. Paano ba naman kasi, walang emosyon. Ede wow, ede ikaw na ang malamig, duh. Malamig pa kaysa sa yelo, ahh.Agad kong tinapos ang pagkain ko. K
Madali akong nag-ayos sa sarili. Gumamit na rin ng make ups. Tingnan lang natin kung mananalo ang babaeng iyan sa akin. Hm, subukan mo lang mangbabae ng iba, Anderson. Porket, wala ako sa kalingkingan mo gagawa ka na ng kalokohan mo. Well, hindi mo pwedeng gawin iyan sa akin.Dahil, makikita mo ang hindi dapat. Argh! Naiinis ako sa aking sarili, bakit ba ako nagseselos. Kung tutuusin, hindi naman dapat diba? Kainis naman, bakit ba ganito tumibok ang puso ko, ang gulo-gulo. Ayaw maunahan ng iba. Tsk,l! Hindi naman siguro diba dahil ako naman talaga ang nauna kay, Anderson. Ano ang babaeng iyon, seneswerte para agawan ako nang pagmamay-ari ko? Well, no way!Nang nakarating ako sa tapat ng company, tila'y may kung anong kaba ang dumampi sa puso ko. Hindi pa nga ako tuluyan na nakakapasok, pero, grabe talaga ang kabog ng puso ko. Hindi ko alam, parang ayaw ko na lang yata. Pero, no! Hindi pwedeng hindi, dahil hindi ko makikita at makikilala ang babaeng iyon. Hmp! Kainis naman ehh, sino ba
Karapat-dapat ba akong make-alam sa kanila. Sa pagitan nga nila, tila'y umaapaw ang galit sa isa't isa. Curios tuloy ako kung ano ang nangyayari. Bawal ba nilang ishare sa akin? Napaisip ako sa aking pinunta rito, tama nga, muntik ko na tuloy ngayon makalimutan. Ang tanging sadya ko rito ay ang babaeng iyon. Asan na kaya siya. Napalingon lingon ako dito sa loob, kung sakaling makita ko siyang nagtatago. Paano ba naman kasi, wala na siya rito. Kahit maging masaya dapat ako dahil walang kasamang ibang babae ang asawa ko, parang na balutan tuloy ako nang pagdududa. Hmp, kainis naman kasi, bakit wala na rito. "You may leave." Napukaw ang aking atensiyon ulit sa kanilang dalawa. Ano ba kasi ang mali sa kanila. Mukhang kailangan ko na silang pigilan, baka mamaya ay mag-away pa silang dalawa dito. Huminga muna ako nang malalim at pinalakas ang loob ko. "Tama na nga kayong dalawa diyan." Singit ko na may masungit na boses. Ngunit, sa aking kaloob-looban ay parang ang kapal ng mukha ko. Hind
NELIA POV."Hello honey, I'm back," malambing na tinig ng asawa ko nang pumasok ito sa kwarto. Dahil sa gulat itinago ko ang kamay ko sa kumot na inaayos ko. Hindi niya pwedeng nakitang may sugat ako. Parang pagod siya ngayon kaya dapat sarili niya ang isipin niya."Hello love," mahinhin na bati ko pabalik sa kaniya. "Ahmm, are you okay? If not, magpahinga ka na muna. Medyo parang pagod ka na rin." Napakurap ako at napayuko. Ang dali niya talaga akong mabasa. "Oum, pero mauna ka na. Magbihis ka na pala muna aayusin ko lang rito, okay?" tugon ko naman. Sa paggalaw ng kamay ko bumaling ang paningin niya rito."Okay, magbibihis lang ako. Wait for me here," sabay ngiti niya.Salamat naman at hindi niya nahalata. Kaso lang medyo malaki ang sugat sa kamay ko tiyak na makikita niya rin 'to mamaya. Marahan kong inayos nang maayos ang higaan. Pakiramdam ko ngayon pagod na pagod ang katawan ko. Parang bumigat rin ang laman ng tiyan ko. "Baby, kalma ka lang okay?" pagpapakalma ko sa tiyan k
ANDERSON POV. "What do you mean by that?" I said with my sarcastic voice. "Sir, kalat na kalat na po ang litrato niyo ni Menda. Ang alam naman ng iba ay may iba kang asawa. Ngayon dinudumog ng maraming reporters ang company. Paano po kami makakapagpaliwanag, ikaw po ang dapat na humarap sa kanila." "Tama si Mr. Tomas sir. Marami din pong naging katanungan ang karamihan tungkol sa inyo ni Menda." "Can you just stop that issue. Wala 'yan sa trabaho niyo. Mas mabuti kung unahin niyong asikasuhin ang dapat niyong inaasikaso. Personal ko na ang bagay na 'yon. Basta alam niyo na kung ano ang gagawin niyo kung sakaling may pumunta na naman dito na reporters. Understand?" "Yes sir!" "Okay, leave." "But sir, hindi pa po tayo tapos." "I said leave!" Kailangan ko pa talagang ulitin ang inuutos ko bago sila makinig tsk! I'm here at my office. Sa kadami daming ginagawa hindi ko na alam kung ano ang uunahin ko. Sa mga oras na 'to laman pa rin ng utak ko ang asawa ko si Nelia.May napapan
Matapos ka-gabi nagising naman ako ngayon na wala ang asawa ko sa tabi ko. Pumasok agad sa isip ko na baka ay pumasok siya sa trabaho. Marahan akong tumayo sa kama at inasikaso ang kwarto. Pakiramdam ko ay nakakawalang gana rito. Mas nalulungkot lang ako kapag mag-isa lang ako. Kailangan ko yatang bumaba ngayon. Dahan-dahan akong lumakad sa hagdan. Muntik ko nang makalimutan na nandito na pala si Menda sa bahay. Ang sarap naman ng lagay niya. Ang kalat ng paligid niya pero siya naka-upo lang at kumakain. Binuksan pa talaga niya ang TV, tapos ang remote nasa ibaba lang. Hindi ko inaasahan na ganito pala siya.Hindi ko na lang ito pinansin at deretsahang nagtungo sa kusina. Medyo na gugutom na rin ako kaya dapat lang na unahin ko ang sarili ko kaysa sa isang babaeng 'yan. Tahimik lang ako rito sa kusina. Ngunit sa hindi sinasadya ay nahulog ko ang isang tasa. "Ohh, andiyan ka na pala Nelia..." Mahinhin na wika nito. Mukhang nagpapanggap lang yata. Akala niya siguro madadala niya ako
"Love, may gusto sana akong sabihin sayo, ayos lang ba?" Mahinang tanong ko kay Anderson habang inaayos niya ang gamit niya."Yeah, what is it just tell me," sagot naman niya. Ngunit, nagdala ito ng kaba sa akin. Parang hindi pa ako handa na sabihin sa kaniya."Hmm, honey tell me. Ano ba ang sasabihin mo?" Pag-aalalang tanong niya."Ahmm, kasi love gusto ko lang sana sabihin na bu---""Cring! Cring! Cring!" Agad akong napatigil dahil sa tunog ng cellphone niya. Bumaling din ang atensiyon niya roon."Ahmm, wait honey sasagutin ko lang." Sambit niya kahit hindi pa niya nakikita kung sino ang tumawag. Tumango ako sa kaniya. Nagtungo siya sa cellphone niya at dinampot ito. Ngunit, ang Akala ko g sasagutin niya ay ibinaba niya ito."Love, sino ang tumawag?" mahinahon tanong ko naman sa kaniya."Ahm, it's nothing si Menda lang." "Ahh, ahmm bakit hindi mo sinagot. Baka may importanteng sasabihin," tugon ko pa rito. Gayunpaman ay nasasaktan pa rin ang loob ko."Walang importante sa kaniya.
"Wala kaming magagawa, buntis ka na pala. Pero, kailan pa?" seryosong tanong sa akin ni David. Nagtungo kami rito sa cafeteria upang dito na pag-usapan ang lahat lahat. "Sorry, ngayon ko lang din naman nalaman ehh. Nahuli ako, ngayon ko lang natuklasan na buntis ako. Talo pa rin ako diba? Talo pa rin ako ni Menda dahil na una siya kaysa sa akin diba?" mahinang boses na lumabas sa bibig ko. Puno pa rin nang paghihinagpis at lamig ang laman ng puso ko "Anong pinagsasabi mo? Anong na una si Menda? Tandaan mo 'to Nelia, ikaw pa rin ang naging asawa ni Anderson. Anong pakealam ni Menda? Tsk! Mas na una ka pa rin Nelia," madiin na sinabi ni Peng. "Tama si Peng, isa pa huwag ka nga mag-isip nang ganyan. Nandiyan na ang bata, wala ka nang ibang magagawa kundi ang gampanan ang pagiging mabuting Ina. Nelia, kilala ka namin kaya mo." Mahinahon na dagdag ni Mylene. "Parang magiging mas lalo lang maging magulo kapag malaman ni Anderson na bunsti ako. Lalo lang lalaki ang gulo at issues." Mukh
NELIA POV."Doc, kumusta po ang result? Maayos lang naman po siguro ang lagay ko po diba? Doc, wala naman po siguro akong malalang sakit diba? Maayos lang ang lagay ko. Wala akong stomach cancer diba?" Tarantang tanong ko sa doctor. Kahit paano ay natatakot din akong alamin ang totoo. Takot ako na kung ano ang mangyari sa akin. "Wait Mrs. Nelia Montealto. Ahmm, huwag po kayong mag-alala, walang problema. Maayos lang ang lahat. Normal naman ang naging resulta. Hindi din bad news kundi ay isang good news," nakangiting wika nito."Huh? Anong good news? Ilang araw pong naging masakit ang tiyan ko. Tapos, duwal po ako nang duwal. Nahihilo din po ako palagi. Minsan kapag nakakaamoy ako nang mabahong amoy naduduwal din po ako. Tapos, may mga gusto akong gawin at kainin. Yung tipong, atat na atat po ako. Tapos naiinis ako kapag hindi ko 'yon makuha. Doc, anong good news do'n?" Pagtataka ko, subalit nakangiti lamang siya sa akin."Ma'am, you're pregnant." Tila'y huminto ang oras ko nang mari
Sa ngayon wala akong gana makipag-usap. Kaya, hinayaan muna ako ni Anderson. Gusto kong mapag-isa siguro naman ganun din ang nararamdaman niya. Magkaiba kami ng kwarto pero iisa pa rin naman ang tinutuloyan namin' dalawa. Marahan akong napahiga sa kama pilit na natutulog pero hindi ako makatulog dahil ang daming bumabagabag sa utak. "Aray!" Mahinang tugon ko sa sarili ko subalit may malalim itong tuno. Ang sakit ng tiyan ko, sobra ang hapdi. Dapat pala nag-pacheck up na ako. Ilang araw nang ganito ang nararamdaman ko. Pero, hindi ko manlang pinapansin dahil ang dami kong inunang bagay. Bukas na lang siguro. PENGPENG POV. "Bwesit na Menda 'yon, wala na ba siyang ibang magawa kundi saktan ang kaibigan natin? Walang hiya siya, malandi talaga. Halata naman na hindi siya papatulan ni Anderson diba? Kaya bakit si Anderson pa talaga ang naging ama ng anak niya? Tsk! Bwesit!" Pasigaw na bulalas ko rito sa condo ko habang kaharap ko sina Mylene ay David. "Tama na Peng, tama na
Mahigpit akong hinawakan ni Anderson. Hinila niya ako sa mga kaibigan ko. "Love, ano ba ang ginagawa mo? Bitawan mo ako love, baka kung ano ang isipin ng mga nakatingin sa atin..." Pagpupumiglas ko sa kaniya. Ngunit, tila'y hindi niya 'to naririnig. Nagawa ko pang pumiglas ulit. Subalit, mas humigpit lang ang pagkahawak niya sa akin. "Aaa!" Biglang sigaw na lumabas sa aking bibig, matapos akong matapilok. "Ang sakit..." Dagdag ko pa. Napatigil siya kaya napahinto rin ako. Humarap siya sa akin at ibinaba niya ang tingin niya sa mga paa ko. Puno nang pag-aalala ang mga mata niya. Pwede bang alalahanin mo muna ang sarili mo bago ako. "I'm sorry." "Teka, ano ang ginagawa mo?" Bulalas ko nang bigla niya akong binuhat. "I'm sorry, ilang beses na kitang nasaktan." Ramdam na ramdam ko ang bumabalot na pagsisi at kalungkutan sa tinig ng boses niya. Hindi ako naka-sagot, bagkus ay deretso lang ang tingin ko sa mata niya. Kalaunan, nagpatuloy siyang maglakad habang bitbit ako.
Dahan-dahan na nais kumawala ng luha ko. Ngunit, pilit ko 'tong pinigilan. Saksi ako sa magulong iniisip ni Anderson. Sino ang pakikinggan ko ngayon ang puso ko ang puso niya. Marahan kong inayos ang sarili ko sabay hinga ng malalim. Napahawak ako sa kamay niya ramdam ko ang panlalamig niya. Maya-maya pa, pansin ko ang pagtulo ng luha niya. Lubos akong nasasaktan, hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko o ang gagawin ko. Pangarap ni Anderson ang magka-anak, pero hindi ko pa naibigay. Ngayon naman buntis si Menda sa kaniya. Paano na ako nito, natatakot akong mawala siya sa akin. Maya-maya pa, humarap siya sa akin. Hindi ko alam kung ano ang magiging reaksiyon ko. Bigla siyang napayakap sa akin. Ngunit, ang kaninang pagluha niya ay napalitan ng galit. Ramdam na ramdam ko 'to kahit hindi niya sa akin sabihin."No, hindi ko matatanggap 'to. Honey, promise me please. You won't leave me. Just stay at my side. I'll promise I will do everything para malaman kung ano ko ba talaga ang pinagbu