LORNA POINT OF VIEWHindi ko kailangan pilitin ang tunay kung anak. Dahil, hindi pa naman niya alam. Kung ano ang tunay niyang pagkatao. Simula nang nagkita kami sa hospital. Naramdaman ko agad na siya ang nawawala kong anak, si Nelia. Kaya naman, kinuha ko nang pagkakataon ang birthday ng kambal niyang si Menda. Oo, totoong anak ko si Menda. Pero, walang ibang nakaka-alam. Kundi ako lang at ang tita niya. Hindi ko matanggap na nawala sa akin ang kambal ni Menda. Kaya, pinalaki ko siya na itinuturi akong tita. Dahil, mula pa man noon, naramdaman kong hindi ako karapat-dapat na maging isang ina. HIndi ko naprotektahan ang mga anak ko sa trahedya. Pero, ngayon, nalaman ko nang anak ko si Nelia. Kung hindi lang ako nakakuha ng buhok niya nang niyakap ko siya noon. Hindi ko mapapatunayan na anak ko siya.Gayunpaman, hindi pa ito ang oras na malaman niya ang buong katotohanan. Ganun din si Menda. Tiyak akong, labis na galit ang mararamdaman ni Menda sa akin. Dahil, lumaki siya sa kasinunga
Tita Lorna? Ang mommy ni Menda. Nagkakamali ba siya sa pinasukan niya? Pero, hindi naman siguro ako nagkakamali sa narinig ko. Tinawag niya ang pangalan ng asawa ko. Kung ganun, si Nelia ang pakay niya? Pero, sa anong dahilan? Dapat nandoon siya ngayon kay Menda. Mas kailangan siya ni Menda ngayon. Base sa kaniyang mga mata. Sa nababasa ko, mukhang labis siyang nag-aalala. Ano ba ang nais niya sa asawa ko. HIndi naman sila naging close. Wala na rin naman kaming magagwa kundi ang papasukon siya. Total, nandito na rin naman siya. Dali-dali siyang lumapit kay Nelia. HInawakan niya ang kamay ng asawa ko. Hindi ko maintindihan kung bakit ganito siya kumilos sa harap ni Nelia. "Nelia, mabuti at ayos ka lang. Hmm, hindi ko alam kung ano ang gagawin ko. Minsan na lang kita nakita. Pero, wala akong lakas na lapitan ka. Tapos, ngayong nakita kita ulit, ganyan pa ang lagay mo. Mabuti na lang talaga na ayos ka lang iha." Mas lalo akong nagulat, nang may na butil ng luha ang tumulo sa mga mata n
Bumalik na muna ako sa kwarto namin ni Nelia. Nadatnan ko pa rin na nandito silang dalawa, sina Mylene at Pengpeng. Katulad nila, hindi rin sila maka-alis nang maayos. Habang hindi pa tuluyan na nagigising si Nelia. Kagabi nga wala rin silang mga lakas na umalis. Kailan ka ba talaga magigising honey. "Anderson. andiyan ka na pala. Pumasok ka na dito. Mabuti na lang din bumalik ka na agad," wika sni Peng. Pakiramdam ko may iba pa siyang tinutukoy."Why? What happende? May nangyari ba?" I asked with my caring tone. Ilang minuto lang naman kaong nalawa. Hindi maaaring may nangyaring masama sa asawa ko."Huwag kang mag-alala, walang masama na nangyari. May ibinigay lang ang doctor. Sana matuwa ka sa mababasa at makikita mo," sabay ngiti niya. Hindi ko pa rin, makuha kung ano ang ibig niyang sabihin. Nagtungo siya malapit sa lamesa. Tila may kung anong bagay ang kinuha niya doon. Tinuon ko na lang din ang paningin ko sa kaniya. dahil, nais kong malaman kung ano nga ba 'yon. Maya-maya pa,
ANDERSON POV.Hindi ko magawang sumingit sa mga ginagawa ng kaibigan ko. Sa harap ko pa talaga sila nagkukulitan. Pinapa-inggit nila ako dahil nagagawa nilang lumakad at tumakbo nang tumakbo. Samantalang ako, hirap na hirap pa rin rito. Mukhang kailangan ko lang maghintay ng ilang minuto o oras. Kung, kailan sila matatapos."Bumalik ka dito, kanina hinahamon mo ako. Tapos, nagyon tumatakbi ka pa!""Ano ka, seneswerte? Bakit naman ako magpapahuli sa 'yo? Para, saluhin ang palo mo? Ede wow!" Itong si David, may pamalo na nga si Sison. Nagagawa niya pa rin ang magbiro at maghamon.Malalim na paningin ang ibinigay ni Sison kay David. Habang, pumwesto siya sa kama niya."Hmm, ang hina naman. Pagod ka na ba? Hindi pa nga tayo tapos, hahah," pang-aasar pa rin ni David. Tapos, nandito pa talaga siya sa likuran ko. AKo pa yata ang ginawa niyang shield."Ngayon lang kasi pumasok sa isipan ko na, hindi ko pala kailangan maghabol sa taong takbo nang takbo. Tingin mo, sino ang mahina sa ating dala
"Masarap pa rin ang tulog ng kaibigan namin. Hindi pa rin siya tuluyan na nagigising. Sana, mamaya lang magising na siya," malungkot at mahinng tinig ng kaibigan niyang si Mylene."Don't worry, malapit na rin siyang magising. Kaya, baka lately magising na siya. Let's wait her." I said. Upang hindi na rin sila masyadong mag-alala pa."Oo nga pala, kailangan ko pang bisitahin si Sison. Paano, Nderson, gusto mo bang sumama?" David asked. Hindi rin naman masama kung papayag ako. May tiwala naman ako sa mga kaibigan ni Nelia. Babantayan nila nang maayos ang asawa ko. Ayos na rin 'to, para magkaroon din sila ng oras."Okay, sasama ako." I said. Tinitigan niya ako mula ulo hanggang paa. Mukhang mapapasubok na naman siya sa pag-alalay sa akin. Napabuntong hininga siya. Lumapit siya sa akin at nagtungo sa likuran ko. Akala ko naman magtatamad 'tong si David. Pa-sungit-sungit pa, bibigay din naman.SISON POV."How are you? Maayos na ba ang lagay mo?" I asked Menda with my caring tone."Ano ba
Hindi ko alam kong gigisingin ko pa ba sila. Lalo na ang sarap ng tulog nila. Baka mamaya kapag ginising ko pa sila ay hindi na sila makatulog pa. Kaya, sasamahan ko na lang muna sila. Napasandal ako sa kinuupuan ko. Nabatuntong hininga ako. muli skong lumingon kay Mylene. Pakiramdam ko mukhang hindi maayos ang pagkasandal niya sa upuan. Kaya naman, muli akong lumapit sa kaniya. Dahan-dahan kong binaba ang upuan niya. Upang, gawin itong higaan niya. Sa sobrang sarap ng tulog niya. Hindi niya man lang ako nararamdaman. Pero sige, ayos lang naman. Hindi ko alam kung makakatulog baa ko ngayon. Dahil, nakatuon lang naman ang mga mata ko sa kaniya. Ang sarap niya rin pagmasdan. Nawawala ang pagod ko. Hindi ako nagsasawa na pagmasdan lamang siya. Subalit, bigla na lang ako inatake ng kaantukan. Kainis naman, ngayon p atalaga ito umatake. Kung kailan ay solong-solo ko si Mylene. Hindi bale na lang. dahil, masaya pa rin akong makasama ka sa pagtulog ko ngayong gabi. F A S T F O R W A R D