Chapter 4

(Leonardo's POV)

Akala nila, hindi ako marunong magmahal. At hindi ko sila masisisi sa pag-iisip ng ganun.

Sanay akong magdesisyon nang walang emosyon. Sa mundo ko, ang kahinaan ay kapantay ng kamatayan at ang damdamin ay isang bisyong hindi ko kailanman pinayagang tumubo sa puso at isip ko.

Pero minsan, kahit gaano ka pa kahigpit sa sarili, may isang taong darating para sirain ang lahat ng pinaniniwalaan mo.

At para sa akin, iyon si Ysabel Dela Peña.

Tatlong taon na ang nakakalipas.

Isang gabi, umuulan noon. Meron akong isang dinner meeting sa isang sikretong restaurant. Bored ako. Wala akong gana. Habang nag-uusap ang board, napatingin ako sa bintana.

At doon ko siya nakita. Basang-basa, nakasuot ng manipis na blouse, nakayuko habang may kausap sa kanyang cellphone.

At pagkatapos, umiyak siya ng umiyak noon.

Tila walang pakialam sa mundong nakatingin sa kanya.

She was raw.

She was Real.

Puno ng damdamin ang babaeng iyon.

Napako ang tingin ko sa kanya.

Ilang minuto lang 'yon, pero sapat na para mag-ugat sa akin ang tanong.

Sino siya?

Naramdaman ko ang kakaibang init sa dibdib.

Si Marco, ang pamangkin kong pinalaki ng pamilya na parang isang trophy boy. Lahat ng babae gusto siya. Lahat ng kasalanan pinapalampas ng buong pamilya. Lahat ng damdamin ng babae, laruan lang para sa kanya.

At ngayon, ang babaeng nakita kong umiiyak sa ulan ay girlfriend niya?

Hindi ko alam kung ano ang dapat kong maramdaman noong mga oras na iyon.

Galit?

Inggit?

Panghihinayang?

Hindi ko alam. Basta ang alam ko lang, wala siyang karapatang hawakan si Ysabel.

Tahimik akong nagmasid. Hindi ako lumapit. Hindi ako nangialam sa kung anong nangyayari sa kanila noon.

Pero mino-monitor ko siya.

Saan siya pumupunta. Anong ginagawa niya. Kung kumakain ba siya. Kung natutulog pa ba siya ng maayos.

Hindi ko alam kung obsession na ba ito.

Pero wala akong pakialam.

Doon ko napagtantong hindi na ito laro sa isip ko.

Nag-apply siya sa Verano Holdings. Walang kamalay-malay na ako ang mag-iinterview sa kanya. Walang kamalay-malay na ang lalaking gustong kumuha sa kanya bilang empleyado ay ang lalaking matagal nang gustong... angkinin siya.

Noong bumukas ang pinto at pumasok siya sa opisina ko, halos hindi ko maipinta ang damdamin ko.

Mas maganda siya kaysa sa alaala ko.

Mas matapang ang awra ng mukha niya.

Mas buo, kahit wasak ang damdamin niya noon.

At sa unang beses, nakaramdam ako ng takot.

Dahil alam kong kapag pinakawalan ko siya, mawawala siya ulit sa akin. Sa paningin ko.

Hindi ito bahagi ng plano. Hindi ito negosasyon. Hindi ito kalkulasyon.

Ito ay kagustuhan ko.

Mula sa lalaking sanay may kontrol sa lahat, maliban sa sarili kapag si Ysabel na ang pinag-uusapan.

Alam kong delikado ito. Alam kong mali.

Hindi siya laruan. Hindi siya bahay na parang investment ko lang.

Pero gusto ko siyang maging akin.

Hindi lang bilang babae. Kundi bilang… asawa ko.

Hindi agad. Pero pumayag siya. Noong mabasa ko ang text message niya, sobrang saya ko noon pero syempre, tinatago ko sa aking sarili.

May kondisyon siya, oo. May mga linya siyang gusto niyang iguhit ng mag-isa. Pero sa totoo lang… wala na akong pakialam sa kahit anong kondisyon.

Basta sa dulo, siya ang magiging Mrs. Verano sa buhay ko. Okay na iyon para sa akin.

At walang kahit sinong lalake, kabilang na ang pamangkin kong gago, ang makakalapit sa kanya.

Kahit si Marco… lalong-lalo na siya.

Pinatawag ko agad ang abogado ko. Pinaayos ang prenuptial agreement, hindi para protektahan ang yaman ko, kundi para tiyakin na kahit anong mangyari, hindi siya masasaktan ng kahit sino.

Pinadala ko siya sa isang mamahaling boutique para sukatin ang best gown para sa kanya.

Pero hindi ito wedding na may simbahan.

Hindi ko kailangan ng altar para itakda ang pagmamay-ari ko sa kanya.

Kailangan ko lang siya, sa tabi ko.

At kapag handa na siya…

Hindi lang apelyido ko ang dadalhin niya.

Pati puso ko.

Pero kahit magiging akin na siya, takot pa rin ako.

Takot na baka isang araw, matauhan siya.

Takot na baka sa mata niya, ako lang ang kapalit ng seguridad niya at hindi kailanman ang lalaking pwede niyang mahalin.

Pero sa ngayon?

Sa ngayon… siya ay akin.

At wala nang makakapigil na gawin ko iyon.