Chapter 3

Pakasal?

Parang umalingawngaw ang salitang iyon sa paligid. Hindi ito tanong. Hindi rin ito pakiusap. Isa itong proklamasyon. Mula sa bibig ng isang lalaking sanay makuha ang gusto niya.

Si Leonardo Verano.

Ang lalaking pinaniniwalaang walang nararamdaman. Pero ngayon, inaalok siya ng kasal. Hindi dahil mahal siya. Hindi rin dahil kailangan siya.

Dahil gusto siyang angkinin nito.

“Hindi ito biro,” bulong ni Ysabel, halos hindi makatingin sa lalaki na nasa harapan niya.

“I never joke about things I want,” malamig ngunit matatag na sagot nito. “At gusto kita, Ysabel.”

“Hindi ‘to normal,” bulalas niya. “Hindi ito love story. Hindi ito fairytale.”

“Hindi nga.” Tumayo si Leonardo, lumapit sa kanya, hanggang sa maramdaman niya ang init ng katawan nito kahit magkalayo pa sila ng isang hakbang. “Pero ito ang realidad ng buhay.”

“I’m not for sale,” aniya, pinipigilan ang nanginginig na tinig.

Ngumiti ang lalaki. Bahagyang mapait. Bahagyang... possessive.

“I never said I was buying you. I’m offering you a position no one else will ever hold.”

“Aling posisyon? Ang maging tagong babae mo?”

“Ang maging Verano.”

Tumigil siya saglit.

“Ang maging asawa ko. Legal. Lantaran. Protektado sa lahat.”

Nakatitig lang si Ysabel sa tanawin sa labas ng glass balcony ng mansion. Tanaw mula roon ang kabuuan ng Tagaytay, ang mapayapang lawa sa malayo at ang mga bituin sa kalangitan.

Tahimik lang si Leonardo. Hinahayaan siyang mag-isip. Hindi siya minamadali. Hindi siya pinipilit.

Pero ang presensya nito ay sapat na upang siya'y mabalot ng takot sa kanyang puso.

Ang mundo ba na ito ang gusto niyang pasukin?

Yaman. Kapangyarihan. Seguridad.

Kapalit ng kanyang puso? Kapalit ng kalayaan?

Bigla siyang binalikan ng alaala si Marco. Kung paano siya nito pinasaya noon, pinaniwalaang totoo ang mga pangarap na binuo nilang dalawa. Pero sa dulo? Ipinagpalit siya. Ginawang laruan.

At ito ngayon si Leonardo. Walang pangakong pagmamahal. Pero may kasiguraduhang hindi siya iiwan. Hindi siya babalewalain kahit kailan.

Mas totoo pa ang lalaking ito sa lahat ng lalaking minahal niya.

Ang tanong lang...

Kaya ba niyang pakasalan ang isang lalaking hindi niya mahal?

O... hindi pa niya aminadong mahal?

Hindi siya makatulog buong gabi. Pagbalik sa Maynila, inabutan niya ang inang may matinding ubo, halos hindi makahinga. Tinakbo nila ito sa ospital. Halos mapaiyak siya sa pakikipag-usap sa doktor.

"Kung hindi natin maagapan, puwedeng lumala ito. Kailangan ng regular na gamutan ng nanay mo at medyo mahal ang magiging presyo ng bawat gamot niya."

Wala siyang trabaho. Wala silang ipon. Wala siyang pwedeng sandalan.

Pero may isang taong nag-aalok ng tulong, kapalit ng kanyang sarili.

Pag-uwi nila mula ospital, hindi na siya nakapagsalita. Nakaupo lamang siya sa kama ng kanyang ina, pinagmamasdan ang paghinga nitong mas mabigat pa kaysa dati.

Kinabukasan, isang text ang natanggap ni Leonardo.

“Gusto ko kayong makausap. Pumapayag na ako pero may kondisyon.”

Hindi siya sigurado kung tama ang desisyon niya.

Pero isa lang ang alam niya.

Hindi na siya ang Ysabel na iniwan.

Hindi siya ang babaeng ginawang tanga, niyurakan at kinalimutan.

Ngayon, siya na ang babaeng pipili ng sarili niyang kapalaran.

Kahit pa ito’y umabot na sa kasalanan.

Pagdating niya sa opisina ni Leonardo, seryoso ang mukha nito. Walang bakas ng ngiti, pero may kakaibang ningning sa kanyang mga mata.

“Sigurado ka ba sa desisyon mo?” tanong nito.

Tumango si Ysabel. “Oo. Pero gusto kong malinaw ang lahat ng kondisyon na ibibigay ko sa’yo.”

“Sige. Papakinggan kita.”

“Una, walang halong physical na obligasyon ang magiging relasyon natin. Hindi tayo mag-aasal na mag-asawa sa una.”

“Okay.”

“Pangalawa, pantay tayo. Hindi mo ako palalayasin. Hindi mo ako ilalagay sa kahon to the point na hindi na ko makakahinga.”

“Kung ako ang kahon, hindi kita kailanman ilalagay roon.”

“Tapos…” huminga siya nang malalim. “Kung sakaling dumating ang araw na maramdaman kong hindi ko na kaya ang sitwasyon natin, gusto kong may paraan para lumaya ako sa’yo.”

Tumahimik si Leonardo, para bang nag-iisip ng malalim.

Pagkatapos ng ilang segundo...

“Tatanggapin ko ang lahat ng mga sinabi mo,” sagot nito. “Pero tandaan mo ‘to, Ysabel…”

Lumapit ito at dahan-dahang hinawakan ang kanyang mukha, hindi agresibo, kundi parang pinaparamdam ang bigat ng bawat salita.

“Kapag pinasok mo ang mundong ko, hindi ka na basta makakaalis.”

At doon nagsimula ang kasunduang walang pwedeng umatras.

Isang kasunduang puno ng lihim.

Ng tensyon.