All Chapters of Owned By Mr. Verano: Chapter 1 - Chapter 10

"Break na tayo, Ysabel. Hindi na ako masaya sa kung anong meron tayo." Ilang salitang umalingawngaw sa isip ni Ysabel kahit ilang linggo na ang lumipas mula nang binanggit ito ni Marco Verano, ang lalaking minahal niya ng apat na taon. Wala man lang awa. Wala man lang paliwanag. Isang simpleng hiwalayan na parang walang saysay ang lahat ng pinagsamahan nila. Masakit. Mas lalong nakakahiya. Lalo pa’t wala siyang ideya kung anong dahilan—hanggang sa isang araw, nakita niya ito sa social media: bagong babae, bagong kotse, bagong mundo. Siya, naiwan sa isang maliit na apartment, nakatitig sa resumé, umiiyak habang sinusubukang bumangon. "Ma'am, here’s your caramel macchiato." Naputol ang alaala ni Ysabel sa boses ng barista. Kinuha niya ang kape, bahagyang ngumiti, saka bumalik sa pagtitig sa kanyang laptop. Isa na lang application. Isa na lang sana. At baka sa wakas... may tumanggap sa kanya. Kaya nang matanggap niya ang email mula sa Verano Holdings, hindi siya makapaniwala.

Pakasal? Parang umalingawngaw ang salitang iyon sa paligid. Hindi ito tanong. Hindi rin ito pakiusap. Isa itong proklamasyon. Mula sa bibig ng isang lalaking sanay makuha ang gusto niya. Si Leonardo Verano. Ang lalaking pinaniniwalaang walang nararamdaman. Pero ngayon, inaalok siya ng kasal. Hindi dahil mahal siya. Hindi rin dahil kailangan siya. Dahil gusto siyang angkinin nito. “Hindi ito biro,” bulong ni Ysabel, halos hindi makatingin sa lalaki na nasa harapan niya. “I never joke about things I want,” malamig ngunit matatag na sagot nito. “At gusto kita, Ysabel.” “Hindi ‘to normal,” bulalas niya. “Hindi ito love story. Hindi ito fairytale.” “Hindi nga.” Tumayo si Leonardo, lumapit sa kanya, hanggang sa maramdaman niya ang init ng katawan nito kahit magkalayo pa sila ng isang hakbang. “Pero ito ang realidad ng buhay.” “I’m not for sale,” aniya, pinipigilan ang nanginginig na tinig. Ngumiti ang lalaki. Bahagyang mapait. Bahagyang... possessive. “I never said I was buying y

Nanginginig ang kamay ni Ysabel habang pinipirmahan ang marriage certificate nila. Isang lagda lang ang kailangan. Isang pirma lang sa papel na pipigil sa pagkamatay ng nanay niya. Isang lagda na magsasalba sa kanila mula sa pagkabaon sa utang. ‘Isang lagda… na ibinibenta ko ang aking sarili sa isang lalaking hindi ko mahal. Ni hindi ko kilala.’ “YSABEL DELA PEÑA-VERANO.” Ang pangalan na ‘yon ay ang bagong Ysabel. Walang simbahan. Walang singsing. Walang saksi. Civil wedding lang ang kasal ng dalawa. Private. Tahimik. Walang ligaya. Walang yakapan. Walang halikan. Si Leonardo, nakasuot ng simpleng black suit. Si Ysabel, naka-white na dress na hindi namalayan ni Ysabel na couture pala, pinili iyon mismo ni Leonardo para sa kanya. Pinapirma lang sila ng judge. Tahimik si Leonardo buong seremonya. Walang ngiti. Walang emosyon. Pero ramdam ang bigat ng kanyang titig mula simula hanggang matapos ang seremonya. Parang sinasakal si Ysabel ng presensya niya. Pero ang mas nakakata

Mula noong pagbabalik ni Marco, parang nag-iba ang ihip ng hangin sa Verano mansion. Tahimik pa rin si Leonardo. Ganoon pa rin siya kung kumilos. Maingat, kontrolado, at halos hindi mo mabasa. Ngunit si Ysabel, bagamat walang sinasabi, ay ramdam ang paninigas ng bawat salitang hindi binibitawan ng kanyang asawa. Tuwing tatahimik ang paligid, mas naririnig niya ang bigat ng presensya ni Leonardo. Wala siyang sinasabi tungkol kay Marco… pero alam niyang hindi ito nakakalimot. At sa mga mata ng isang tulad ni Leonardo Verano, ang hindi sinasabi… iyon ang pinakanakakatakot. Si Ysabel ay tuloy pa rin sa pagtatrabaho, hindi bilang trophy wife, kundi bilang executive assistant ng legal department, posisyon na ibinigay sa kanya ni Leonardo mismo matapos ang kasal. Hindi niya hiniling ang posisyon. Pero tinanggap niya. Ayaw niyang mabuhay na umaasa lang sa asawa niya. Gusto niyang patunayan na kaya niyang tumayo kahit sa piling ng pinakamakapangyarihang lalaki sa buong Maynila. Ngunit si

Isang buwan na ang lumipas mula noong gabing unang hinalikan ni Ysabel si Leonardo. Isang buwan mula noong unti-unting gumuho ang dingding na itinayo niya sa pagitan nila. Isang buwan ng mga gabing hindi laging mainit, pero laging magkatabi. Isang buwan ng mga umagang tahimik ngunit puno ng kabuntot na kilig, at mga hapong may kasamang sulyap at alok ng kape. Wala pang pormal na pag-amin. Walang "mahal kita." Pero sabay na sila kung gumising. May mga daliring magkahawak sa dining table. May mga matang nagkakaintindihan kahit walang salita. At kung may tawag man dito, maaaring hindi pa ito "pag-ibig." Pero tiyak, ito na ang simula noon. Nagising si Ysabel sa liwanag na tumatagos sa mga kurtina. Nakapikit pa ang isang mata habang kinikiskis ang isa. Paglingon niya, wala na si Leonardo sa tabi niya, gaya ng dati. Pero may kapalit. Isang tray ng agahan s