Chapter 5

Nanginginig ang kamay ni Ysabel habang pinipirmahan ang marriage certificate nila.

Isang lagda lang ang kailangan.

Isang pirma lang sa papel na pipigil sa pagkamatay ng nanay niya. Isang lagda na magsasalba sa kanila mula sa pagkabaon sa utang.

‘Isang lagda… na ibinibenta ko ang aking sarili sa isang lalaking hindi ko mahal. Ni hindi ko kilala.’

“YSABEL DELA PEÑA-VERANO.”

Ang pangalan na ‘yon ay ang bagong Ysabel.

Walang simbahan. Walang singsing. Walang saksi.

Civil wedding lang ang kasal ng dalawa. Private. Tahimik. Walang ligaya. Walang yakapan. Walang halikan.

Si Leonardo, nakasuot ng simpleng black suit. Si Ysabel, naka-white na dress na hindi namalayan ni Ysabel na couture pala, pinili iyon mismo ni Leonardo para sa kanya.

Pinapirma lang sila ng judge. Tahimik si Leonardo buong seremonya. Walang ngiti. Walang emosyon. Pero ramdam ang bigat ng kanyang titig mula simula hanggang matapos ang seremonya.

Parang sinasakal si Ysabel ng presensya niya.

Pero ang mas nakakatakot?

Hindi gusto ni Ysabel na makawala sa kanya.

Hindi bahay ang inuwian niya kung hindi isang mansion.

Mansion. Mayaman na siya. Kaya na niyang buhayin ang kanyang pamilya.

Pagbaba ni Ysabel sa kotse, napalunok siya sa sobrang laki ng mansion na nasa harapan niya. Parang castle sa loob ng isang private subdivision sa Forbes. May fountain. May hardin. May malaking gate na parang security ng Malacañang.

“Dito ka na titira mula ngayon,” sabi niya.

“Huwag ka nang gumamit ng ‘po’ sa akin,” sabi niya bigla, malamig pero hindi bastos. “Mag-asawa na tayo. At hindi kita pinili para lang tratuhin na stranger dito sa bahay ko.”

“Okay,” mahinang sagot ni Ysabel.

Pinagbuksan sila ng pinto ng maid. Tahimik ang buong paligid.

“Anong gusto mong kuwarto rito? Pumili ka na,” tanong niya habang pinapakita ang hallway.

“Hiwalay tayo ng kwarto,” sagot ni Ysabel agad.

Tumango siya. “Gagawin ko lahat ng kaya ko para maramdaman mong ligtas ka rito. Wala akong ipipilit sa’yo. Promise iyan.”

Nakahiga si Ysabel sa isang king-sized bed na pakiramdam niya ay hindi bagay sa kanya. Ang bedsheet ay kulay puti. Para siyang isang prinsesa. Ang unan ay masyadong malambot. Ang aircon ay masyadong malamig.

Pero ang pakiramdam niya?

Mas malamig pa sa kama ang katotohanang siya ay kasal na kay Leonardo Verano.

Kasama ng ilang damit, cellphone at iPad, may inabutan siyang folder sa bedside table niya.

Nakapatong ang isang note card.

“For anything you need, don’t hesitate to call me.

– L”

Mabilis akong napaupo.

Hindi niya alam kung kilig ba iyon o kaba pero may kakaiba siyang nadarama.

Ang dami tuloy tanong na pumapasok sa isip niya.

Gano’n ba siya sa lahat ng babae? Laging in control? Laging galante? Laging misteryoso?

O si Ysabel lang talaga ang pinili niyang kontrolin?

Kinabukasan, pagmulat ng mga mata niya ay narinig niya ang isang kaluskos.

Ang isang kasambahay ay may inaayos pala sa kwarto niya. Gulat man pero napangiti siya. Hindi nga isang panaginip ang nangyari kahapon. Isa na nga talaga siyang tunay na Verano.

“Ma’am, gising na po pala kayo. Ah, may pinapahanap lang si Sir Leonardo sa akin kaya po ako nandito pero pinapasabi din po niya na kung gising na raw po kayo ay bumaba na kayo. Nakahanda na po kasi ang pagkain doon.”

Ngumiti siya sa kasambahay at sumagot, “Sige, sasabay na kong bumaba sa’yo, Manang.”

“Sige po.”

Bumaba na nga sila noong kasambahay. Hindi niya alam kung anong ikikilos niya bilang ‘asawa’ ng isang Verano. Pero heto siya ngayon, nasa breakfast table, may kasamang chef at dalawang housekeeper, habang si Leonardo ay tahimik na nagbabasa sa tablet niya sa kabilang dulo ng lamesa.

“Good morning,” sabi ni Ysabel, mahina iyon pero mukhang narinig naman ni Leonardo.

Tumingin si Leonardo sa kanya.

“Good morning, Ysabel.”

Ang pagkakabanggit niya ng pangalan ni Ysabel ay tila bulong na matamis pero matalim.

“May kailangan ka ba ngayong araw?” tanong niya.

“Gusto kong dalawin ang Mama ko sa ospital,” sagot ni Ysabel. “Pwede naman siguro iyon, hindi ba?”

“May driver na naghihintay sa labas. Pero kung gusto mong ako ang sumama sa iyo, sabihin mo lang.”

Hindi makapagsalita si Ysabel noon.

Si Leonardo Verano, ang lalaking kinatatakutan sa business world… nag-aalok sumama kay Ysabel sa ospital, bilang asawa.

Hindi alam ni Ysabel kung ginagawa ito ni Leonardo dahil sa kasunduan nila.

O dahil… may nararamdaman na siyang totoo sa dalaga.

Nakangiti ang Mama ni Ysabel habang kausap si Leonardo. Tahimik lang siya, pero may paggalang sa boses. Hindi mo aakalain na siya ang lalaking tinatawag nilang malamig, brutal, walang puso.

Pero sa harap ng Mama ni Ysabel?

Gentle. Tahimik. Maalalahanin. Ganun ang awra niya.

Pag-alis nila, hindi napigilang magsalita ni Ysabel.

“Salamat ha.”

“Para saan?” tanong niya, hindi tumitingin kay Ysabel.

“Sa pagrespeto sa nanay ko. Sa hindi pagpaparamdam sa kanya na kung anong meron sa atin ay kasunduan lang.”

Tumingin siya kay Ysabel. Matagal. Tila sinusuri ang buong pagkatao ng asawa niya.

“Anong gusto mong isipin niya?” tanong niya.

“Na okay lang ako. Na hindi ako pinilit sa desisyon kong ito.”

“Hindi ka nga pinilit. Ikaw ang kusang lumapit sa akin.”

Pero ang susunod niyang sinabi…

“At kung darating ang araw na piliin mong manatili sa’kin, kahit wala na ang kasunduan natin, sana ang Mama mo ang unang makaalam noon.”

Tumingin si Ysabel sa bintana ng kotse. Ayaw ni Ysabel na makita ni Leonardo na ang mga mata niya ay naglalaban, ang luha at emosyon.

Kung anu-ano ang pumasok sa isip niya.

‘Hindi ko alam kung naii-in love na ako sa kanya. Pero alam ko ang isang bagay. Sa piling ni Leonardo, hindi ko nararamdaman na pangalawa lang ako.’

At sa ngayon, sapat na muna iyon para sa akin.