Kabanata 1

Ivanna's PoV

Lumabas ako sa building na punong-puno ng malakas at crazy na music, mahigpit na isinampay ang coat ko sa katawan para shield sa cold night wind. Ang damit ko tonight, medyo revealing kaysa usual, kasi party sa bahay ng old friend ko.

Even hindi pa late, ang paligid parang tahimik at eerie. Hindi na nakapagtataka na yung ibang residents malapit sa club, stay na lang sa bahay after 8 PM. Kumakalat yung rumors about gangs na walang hesitation sa violent acts, kasama na yung rape at murder. Robbery lang? Hindi na sapat yun.

Recent news nag-highlight ng brutal tendencies ng mga criminals, kung paano nila pinapatay yung victims nila pagkatapos ma-assault. Nakakakilabot, at habang naglalakad ako sa deserted streets, ramdam ko yung fear sa katawan ko.

Attending sa nightclub? Mistake. Especially kasi na-inform ko na sina Bri at Damon na aalis ako early at uuwi. Ngayon, contacting them? Imposible, lalo na late na at malamang busy pa sila sa party.

“Don’t move, beautiful. Take off everything on your body right now!” utos ng isang lalaki na hindi ko kilala, may banta sa voice niya. Hindi ko naglakas-loob i-turn around; alam kong may naka-point sa ulo ko. Baril sigurado yun, at yung thought na ma-early death? Terrifying.

Sumunod ako, inalis ang jewelry ko at inabot sa kanya, body ko frozen sa fear. “The contents of your wallet!” snap niya, demanding more.

“What? No, sir. I need to get home, and I don’t have anything except—” sinimulan ko protest, pero bago ko matapos, bam! Fire yung gun niya. Natumba ako, shocked, at wala akong magawa kundi ibigay lahat ng nasa wallet ko.

To my dismay, hindi lang isa, tatlo sila. At kahit nakuha na nila lahat, na-misjudge ko na aalis na sila. But they didn’t. Isa sa kanila lumapit, eyes nakafix sa outfit ko. Curse ko si David sa pagiging late to pick me up, blam ko siya sa sitwasyon. Hands ko sweaty, body ko trembling sa fear.

“What are you going to do? You’ve already taken everything; please let me go. I won’t report you to the police,” plea ko, voice trembling.

SLAP!

“Ah! Let go of me!” sigaw ko habang hinila at hinagis ako sa street. Yung laughter nila echo sa empty streets, forever etched sa memory ko. Next moment, they mocked and taunted me, left me totally defenseless.

Wala akong magawa kundi surrender habang hawak ng isang lalaki yung arms ko, another sa legs ko, at third walang mercy na binugbog at sinuntok ako. Dress ko torn, at ready na yung isa para i-rape ako habang ako’y sumisigaw for help. Pero yung cries ko? Fallen sa deaf ears. Anong oras na kaya? Residents sa paligid, safe sa beds nila, unaware sa horror sa labas ng club.

“Damon, help me,” pabulong ko, desperation peaking. Parang magiging victim ako ng lust nila kung hindi dumating yung lalaki na mabilis na na-incapacitate yung tatlong thugs, binugbog to a pulp.

Events felt like blur, time slowed down. Nang regain ko consciousness, tatlong assailants nakahandusay sa ground, helpless. I opened my eyes and saw myself staring sa mesmerizing, intense gray eyes ng man who rescued me. Rugged features, chiseled jawline—undeniably attractive. Aura niya nakabibighani, left me momentarily stunned.

Without looking away, inalis niya coat niya at gently draped sa trembling form ko. Fabric felt warm and comforting sa chilled body ko. Strong yet gentle presence niya gave solace during chaos, at hindi ko ma-deny ang undeniable beauty emanating from him.

“Are you okay?” tanong niya sa deep, resonant baritone voice, filled with concern. Ramdam ko yung genuine care at empathy sa words niya. Nod slowly, still captivated sa presence niya. Inakay niya ako sa parked motorcycle, engine humming softly.

“Hop on; I’ll take you home,” alok niya, voice soothing. Nod again, silently acknowledging offer, sinunod ko lead niya. As rev engine, motorcycle surged forward, carrying us swiftly sa night.

During ride, parang caught in a daydream, lost sa mix of emotions at adrenaline sa veins ko. Enigmatic aura niya never wavered, left me wondering about identity at depth ng character niya.

Finally, motorcycle stopped sa harap ng mansion ko, journey passed in a blink of an eye. Slowly regained bearings, realized hindi ko man lang na-ask pangalan niya or say thanks. How foolish!

“I hope you’re doing well. Make sure may mag-aattend sa wounds mo at provide necessary care. And next time, never wander alone, especially sa night, kasi hindi lahat knows who you are, Miss Sanchez,” sabi niya with concern and sternness.

Sighed heavily, acknowledging advice, regretted inability to thank him properly. Sasakyan ng lalaki soon moved away, disappeared sa night, iniwan ako contemplating events at mysterious stranger na nagligtas sa akin.

***

“Oh my God, Ivanna! Ano nangyari sa’yo?” exclaim ni Brianna, eyes niya wide sa pagkakita sa bruised face ko. Agad kong sinubukang cover ang marks gamit ang makeup, desperado na itago ang evidence ng nangyari.

Si Brianna, hindi lang trusted assistant ko kundi isa rin sa closest friends ko, ay palaging reliable at dedicated sa role niya. Over the years, napatunayan niya yung competence at unwavering support niya.

Pero, hindi ko maiwasang mapansin yung absence ni Tatiana, na hiniling ko na sumama sa amin kasabay ni Brianna. Yung delay niya ay nakapagtataka, lalo pang nagdagdag sa gulo ng events kagabi.

“I’m alright now, thanks sa pag-aalala,” sagot ko, trying to downplay yung severity ng situation at comfort Brianna.

“No, Vans! Dapat mo na i-fire si David for repeatedly making mistakes! And where’s Tatiana?” exclaim ni Brianna, worry niya lagpas pa sa physical wellbeing ko.

Habang tinatapos ni Brianna ang sentence niya, narinig ko yung footsteps papunta sa room ko. Pumasok sina Tatiana at Damon together, gaya ng madalas nilang gawin. Si Tatiana ay cousin ni Damon, at yung close relationship nila makes ganitong encounters common.

“I’m here. Did I miss something?” tanong ni Tatiana playfully; agad nag-change yung expression niya sa concern nang makita yung messy look ko.

“Oh my God, Ivanna! Ano nangyari sa’yo?” eyes ni Damon wide habang tinitingnan yung bruised face ko. “Dapat inaalagaan mo siya, hindi hinahayaan na mangyari ito. Palagi kang abala sa work.”

Pinigilan kong huminga deeply, ayaw kong lumala pa yung sitwasyon. “Please, let’s not make a big deal out of it. It’s nothing compared sa pwedeng nangyari.”

“What do you mean?” sabay silang tanong, concern nila tumataas.

“They almost assaulted me,” confess ko, voice ko halos whisper lang. Napalabo ang face ni Damon sa galit habang lumapit para suriin injuries ko.

“But how are you now? Who did this to you, Ivanna? Tell me so I can make them pay!” growl ni Damon, clenching fists tightly. Maingat kong hinaplos yung jaw niya at inalok siya ng warmest smile na kaya ko.

“I’m fine, babe. Wala kang dapat i-worry,” reassure ko, ayaw ko pa lumala yung conflict. Last thing I wanted ay mas palalain yung situation.

“No! I think you should have a personal bodyguard!” chime in ni Brianna, voice niya puno ng determination. “Someone to ensure your safety all the time.”

“I appreciate your concern, Brianna, pero gusto ko lang mahanap isang tao, if possible. Yung tao na nag-save sa akin from those attackers,” explain ko, hoping maiintindihan nila ang desire ko.

Nagkunot ang brows ng iba, unsure kung paano i-process yung request ko. Biglang bumagsak ang room sa isang brief na silence habang iniisip nila yung words ko, contemplating ang significance ng paghahanap sa mysterious stranger na nag-rescue sa akin.

Sa isang swift motion, itinaas ni Tatiana yung cellphone niya, ipinakita yung identity at photo ng isang tao na parang familiar. Pero dahil sa impact ng attack kagabi, nahirapan akong maalala yung lalaki sa picture.

“What’s this?” tanong ko, puzzled sa sudden revelation ni Tatiana. May talent siya sa surprising actions na hindi nagbibigay ng explanation unless tanungin.

“Your future bodyguard. At hindi mo pwedeng sabihin na ‘no.’ Ang pangalan niya ay Jax, at darating siya this afternoon. Kaya be prepared. Damon at ako, mawawala muna for a while,” explain ni Tatiana, tumayo at hinalikan yung cheek ko.

“Where are you both going?” tanong ko, curious sa frequent outings nila together. While hindi ako jealous dahil family ties si Damon at Tatiana, hindi ko maiwasang mag-isip kung may iba pang reason.

“We’re organizing a fundraising event for cancer patients, remember? Yung hospital na sinuportahan namin ang nagho-host ng event,” clarify ni Tatiana, words niya caught me off guard. How could I have been unaware sa ganitong significant event?

Lumiko ako kay Damon, seeking explanation sa sinabi ni Tatiana. Pero he seemed distant, hindi tumitingin sa akin. Ano na naman ito? May hindi ba akong alam?

“Never mind! Hindi natin pwedeng pag-usapan ito ngayon, okay? Malalate tayo kung hindi tayo aalis agad. Besides, Jax is already on his way here,” interject ni Tatiana, eager i-redirect yung conversation.

“Do you even know who Jax is?” tanong ko, hoping for more information. Ikinunot lang ni Tatiana ang shoulders, hesitant response.

“I found him through a private bodyguard search platform. A friend recommended him para hindi ka madisappoint. O sige, I’m heading out first,” declare ni Tatiana bago umalis.

Habang pinapanood ko yung departure nila, Bri remained sa side ko, understanding yung turmoil na nararanasan ko.

“Stay calm, Vans. Just cousins sila; wala nang iba. Tatiana would never betray you,” reassure ni Bri.

“Yeah, I hope so,” sagot ko, may halo uncertainty at hope.

Honestly, I did hope na everything was as it seemed.

Ilang hours ang lumipas, at may well-built na lalaki na nakatayo sa harap ko. Itinaas ko yung face mula sa paper na unang pinagtuunan ng attention ko. At nung nakita ko yung mga lalaki na naka-black shirts at pants, wide-eyed ako. Halos tumalon ang puso ko dahil sa mixed feelings ng nervousness at excitement.