Kabanata 1

"Celine, si Ruby ito. Siya ang kasintahan ko... at ang magiging asawa ko."

Parang kidlat sa katanghalian si Celine nang marinig ang mga salitang iyon mula sa bibig ng kanyang asawa—si Nicolas. Ang magandang babaeng kaharap niya ngayon, hawak ang kamay ni Nicolas, ay hindi niya kilala. Ngunit heto’t ipinakilala sa kanya bilang kabit... at magiging asawa.

Hindi siya agad nakapagsalita. Napatitig lamang siya, habang ang babae ay ngumiti sa kanya—isang ngiting tila walang konsensiya.

"Kabit? Magiging asawa mo?" tanong ni Celine, nanginginig ang tinig.

"Oo, Celine. Siya ang magiging asawa ko."

Napailing si Celine, hindi makapaniwala sa marahas na pagbabagong nangyari sa araw ng kanilang ikalimang anibersaryo bilang mag-asawa. Abala siya buong araw sa kusina, inihahanda ang espesyal na hapunan. May maliit din siyang surpresa para sa asawa.

Ngunit nasira ang lahat.

Kanina lamang, sinabi ni Nicolas na uuwi siya nang maaga. Akala ni Celine, para sa kanilang anibersaryo. Pero hindi... heto’t may kasama siyang ibang babae. At hindi basta babae—ang magiging bagong asawa niya.

Napabuntonghininga si Celine. Pinilit niyang pigilan ang emosyon.

"Halika, mahal. Bahay mo na rin ito," sambit ni Nicolas habang inaakay papasok si Ruby.

"Anong ibig mong sabihin, Nico?" Pigil ang emosyon ni Celine habang hinawakan ang braso ng asawa, pero mabilis itong iniwas ni Nicolas.

"Bakit mo ako ginagawa ng ganito? Ano’ng kasalanan ko sa’yo? Ha? Bakit mo ako niloko?" tanong niya, paos na ang boses at halos maiyak.

"Gusto mo bang i-divorce kita?" sunod-sunod ang tanong sa isip ni Celine.

"Mag-isip ka naman, Celine. Hindi ko na kailangang ipaliwanag pa. Alam mo na 'yan," malamig na sagot ni Nicolas.

Biglang dumating ang ina ni Nicolas—si Maria. Ngumiti ito at agad tinanggap si Ruby, ni hindi man lang siya tiningnan.

"Celine, dapat mo nang malaman. Ako ang nagsabi kay Nico na pakasalan si Ruby. Limang taon na kayong kasal, pero wala pa ring anak. Sigurado ako, si Ruby... kayang magbigay ng apo sa amin."

"At isa pa," dagdag ni Nicolas, "Araw-araw kang pumapangit. Hindi ka na gaya ng dati. Nakakahiya na ang itsura mo—parang katulong. Iyan ang dahilan kung bakit hindi pa rin kita ipinapakilala bilang asawa ko."

Parang pinunit ang puso ni Celine. Nanginginig ang labi niya habang nilulunok ang pait.

"Pero, Nico... kaya kong bumalik sa dati. Mas gaganda pa ako kay Ruby kung gugustuhin mo. At kaya kong magbuntis, bigyan ka ng anak." Hinawakan niya ang mga kamay ni Nicolas, nagbabakasakaling magbago ang isip nito.

"Tama na, Celine. Tanggapin mo na lang ang katotohanan," singit ni Maria. Tinampal niya ang kamay ni Celine at itinulak siya sa sahig. "Hindi ka na kailangan ni Nico."

Tumingala si Celine kay Nicolas, punong-puno ng luha ang mga mata.

"Nico... nakalimutan mo na ba ang lahat ng ginawa ko para sa’yo?"

Isang sikat na modelo si Celine noon. Iniwan niya ang lahat ng iyon para sa lalaking mahal niya. Naging mapagkumbaba siyang asawa at manugang, kahit itinatago siya ni Nico sa mundo.

Limang taon niyang tiniis ang pagiging ‘asawang tago’—dahil sa kagustuhan ng mga magulang ni Nicolas.

Alam ng lahat ang pinagmulan ni Celine—anak ng isang katulong at hardinero. Namayapa na ang mga magulang niya noong siya'y dalagita pa lamang. At kahit sikat siya, madaling malaman ang kanyang pinagmulan.

Hindi lang iyon. Ibinigay niya lahat ng ipon at ari-arian niya kay Nicolas noong nalulugi ang negosyo nito. Ibinenta niya ang bahay, sasakyan, mga alahas—lahat ng meron siya.

Ngunit…

"Oo, Celine, naalala ko pa," sagot ni Nicolas, malamig ang mga mata. "Pero wala namang kwenta ang mga sakripisyong ‘yan."

Natawa si Maria at Ruby. Halatang inaalipusta siya.

"Ayan ka na naman, Celine. Nagbibilang. Kung gusto mong bayaran ka, sabihin mo. Babalikan ka namin ng bawat sentimos," wika ni Maria.

Napayuko si Celine. Ang lahat ng sakripisyo niya, sinuklian ng pagbalewala at pangungutya.

"Pero huwag kang mag-alala, Celine. Hindi kita palalayasin," ani Nicolas, dahilan para magreklamo si Maria at Ruby.

"Nico, anong pinagsasabi mo? Kung pakakasalan mo si Ruby, paalisin mo na ang babaeng ‘yan! Walang silbi!"

"Ma," tugon ni Nico, "kung paaalisin ko si Celine, sino ang magiging katulong dito? Libre na nga siya."

"Libre?! Tayo ang nagpapakain diyan! Binigyan pa natin ng pera buwan-buwan!" sigaw ni Maria.

Tahimik si Celine. Labis ang kahihiyan pero nanatili siyang nakatayo, pinipigil ang luha.

"Ma, pabayaan mo na. Parte na rin siya ng pamilya, di ba?" sabat ni Ruby, may ngiting mapanukso.

Ngumiti si Nico, at hinalikan si Ruby sa labi—sa mismong harapan ni Celine.

"Tama si Ruby. Matagal na si Celine rito. Alam na niya ang mga galaw natin. Magagamit natin siya."

"At kung paaalisin natin siya, saan siya pupunta? Wala na siyang karera. Wala siyang pera. Baka matulog pa ‘yan sa ilalim ng tulay," sabat ni Ruby.

Napasinghap si Maria. Ngunit hindi na siya nakasagot. Tinitigan niya lang si Celine, tila nilalamon ng galit.

Ramdam ni Celine ang tingin na iyon, pero hindi siya nagpadaig. Tumindig siyang matuwid, kahit nanginginig ang loob niya.

"Hayaan mo na si Celine, Ma. Tama si Ruby. Kung hiwalayan ko siya at palayasin, saan siya pupunta? Oo, dati siyang modelo, pero sa itsura niya ngayon? Mataba, pumangit—sino pa ang kukuha sa kanya?"

Tahimik na lang si Celine. Wala siyang masabi habang binabato siya ng masasakit na salita ng asawa, ng biyenan, at ng kabit.

"Celine, huwag mong dibdibin ang sinasabi ni Mama. Asawa pa rin kita. Parte ka pa rin ng pamilyang ito," ani Nico, sabay tapik sa balikat niya.

Parang sampal ang bawat salita. Alam niyang hindi siya asawa kundi katulong sa paningin ng mga ito.

"Celine!" tawag ni Maria. "Mananatili ka pa ba rito?"

Tumingin siya kay Nicolas. Tapos ay sinipat si Ruby mula ulo hanggang paa.

"A-Ako..."

"Ano ka ba? Ano?! Huwag mo akong paikutin!" singhal ni Maria.

"Siyempre... mananatili ako."

"Ang tanga mo talaga, Celine," sabat ni Maria, puno ng panlalait.

Ngumiti si Celine—isang ngiting puno ng lihim.

May dahilan siya kung bakit kailangan niyang manatili.

May misyon siya...

At ito'y hindi nila kailanman malalaman—hangga’t huli na ang lahat.