Kabanata 1

“Celine, si Ruby ito. Siya ang aking kasintahan… ang magiging asawa ko.”

Parang tinamaan ng kidlat sa ilalim ng araw si Celine nang marinig ang mga salitang iyon mula sa sariling asawa—mula kay Nicolas. Ang babaeng nakatayo sa tabi niya, maganda, matangkad, at nakaakbay pa kay Nicolas, ay diumano’y nobya ng kaniyang asawa.

Hindi makapaniwala si Celine. Sa mismong harapan niya, kitang-kita niyang magkahawak-kamay sina Nicolas at ang di niya kilalang babae na ngayon ay ngumingiti sa kanya—tila ba walang kahit katiting na pagkapahiya o konsensya.

“Kasintahan mo? Ang magiging asawa mo?” nauutal na ulit ni Celine, nanginginig ang tinig.

“Oo, Celine. Siya ang magiging asawa ko,” mariing sagot ni Nicolas, malamig ang tono.

Umiling si Celine, hindi makapaniwala sa regalong inihain sa kanya ng kaniyang asawa sa mismong araw ng kanilang ikalimang anibersaryo bilang mag-asawa. Kanina pa siya abala sa kusina, inihahanda ang espesyal na hapunan para sa kanila ni Nicolas. May munting sorpresa pa nga siya para dito.

Ngunit isang masakit na sorpresa pala ang naghihintay sa kanya.

Mas maaga pa ngang nagpaalam si Nicolas na uuwi raw siya nang mas maaga dahil may mahalagang sasabihin.

At ito na nga—dumating siyang may kasama nang ibang babae. Babaeng tinatawag niyang “bagong asawa.”

Napabuntong-hininga si Celine. Pinilit niyang pakalmahin ang pusong gustong-gusto nang sumabog sa sakit at galit.

“Halika na, baby. Ang bahay na ito ay bahay mo na rin ngayon,” wika ni Nicolas sabay akay kay Ruby papasok.

“Ano’ng ibig mong sabihin, Nico?” Agad na hinawakan ni Celine ang braso ng asawa, pero mabilis iyong inalis ni Nicolas na tila ayaw madampian man lang ng kanyang palad.

“Bakit mo ’to ginagawa sa’kin? Bakit mo ako niloloko? May nagawa ba akong mali, ha? Sabihin mo!” mahina ngunit puno ng sakit ang tinig ni Celine, pilit pinipigilan ang luha.

“Ibig mong sabihin… magpapakasal ka sa iba? Iiwan mo na lang ako nang ganito?”

Napakaraming tanong ang gustong sumabog sa isipan ni Celine.

“Mag-isip ka nga, Celine. Hindi ko na kailangan pang ipaliwanag. Dapat naiintindihan mo na!” sarkastikong sagot ni Nicolas.

Sa mga sandaling iyon, dumating ang ina ni Nicolas—si Maria. Agad nitong sinalubong si Ruby nang may mainit na ngiti at bukas-palad na pagtanggap.

“Celine, dapat matagal mo na itong nalaman. Ako mismo ang nag-utos kay Nicolas na pakasalan si Ruby. Limang taon na kayong kasal pero ni anino ng anak, wala pa! Sigurado ako, si Ruby—kayang-kaya niyang bigyan si Nico ng anak!” madiing sabi ni Maria.

“Oo nga naman, Celine!” sabat pa ni Nicolas na may mapanuyang ngiti. “At isa pa! Lalo kang pumapangit araw-araw. Hindi ka na kasingganda ng dati. Sawang-sawa na ako sa itsura mong parang katulong. Kaya nga hanggang ngayon, hindi pa rin kita ipinapakilala bilang asawa ko!”

Parang pinira-piraso ang puso ni Celine sa bawat salitang ibinato ng kaniyang asawa at biyenan. Napalunok siya ng laway na parang may kasamang dugo’t asido—masakit, mapait. Ngunit pinilit pa rin niyang maging kalmado.

“Pero Nico… pwede naman akong maging maganda ulit, kung gusto mo. Mas maganda pa kay Ruby. At… kayang-kaya kong magkaanak para sa’yo,” pakiusap ni Celine, sabay hawak sa dalawang kamay ng asawa. May pag-asang baka pakinggan siya, baka magbago pa ang isip nito.

“Celine, tama na. Tanggapin mo na lang ang katotohanan!” sabat ni Maria habang marahas na inalis ang kamay ni Celine sa anak, sabay tulak sa kanya pabagsak sa sahig. “Hindi ka na kailangan ni Nico!”

Lumuha ang mga mata ni Celine habang tinititigan si Nicolas.

“Nico… nakalimutan mo na ba lahat ng sakripisyong ginawa ko para sa’yo?”

Si Celine—isang sikat na modelo noon. Iniwan niya ang mundo ng karangyaan at kasikatan para sa lalaking minahal niya. Tinanggap niya ang pagiging lihim na asawa. Tiniis ang lahat—ang panunumbat, ang katahimikan, ang mga panlalait. Lahat, alang-alang kay Nicolas.

Hindi lingid sa lahat na anak si Celine ng isang katulong at hardinero. Bagamat tinatago niya ito, hindi ito naitago sa mundo ng modeling. Pero hindi iyon naging hadlang sa kanyang tagumpay. Ngunit nang pumanaw ang kanyang mga magulang, mas lalo siyang naging mahina sa emosyon—at doon pumasok si Nicolas.

Binigay ni Celine ang lahat. Ibinenta niya ang mansion, ang sasakyan, ang mga alahas—lahat ng ari-arian mula sa sarili niyang pawis at dugo, ibinuhos niya sa naluluging kompanya ni Nicolas.

At ngayon...

“Celine, oo, natatandaan ko. Pero walang saysay ang mga sakripisyo mo,” mariing sagot ni Nicolas habang nakangiting malamig.

Nagkatawanan si Maria at Ruby, tila pinagtatawanan ang kalunos-lunos na kalagayan ni Celine.

“Ayan ka na naman, nagbibilang! Kung sa palagay mo nalugi ka, babayaran ka namin! Babawiin naming lahat ng perang ibinuhos mo sa kompanya!” dagdag pa ni Maria na may halong pang-iinsulto.

Tuluyan nang nadurog ang puso ni Celine. Lahat ng sakripisyo niya, lahat ng binigay niya, tila wala lang para sa kanila. At ngayo’y sinabihan pa siyang parang nagpapabayad—na parang isa siyang bayarang babae.

“Pero huwag kang mag-alala, Celine. Hindi naman kita palalayasin,” ani Nico, bagay na ikinainis ni Maria at Ruby.

“Nico, ano ba naman ’yan? Kung pakakasalan mo si Ruby, palayasin mo na si Celine! Sayang lang ang espasyo sa bahay para sa isang inutil na asawa,” galit na galit na tugon ni Maria.

Napabuntong-hininga si Nicolas at tumingin sa ina. “Ma, kung palalayasin ko si Celine, sino ang magiging katulong natin dito? Sayang naman ang libreng katulong, hindi ba?”

“Libre? Libre ba ’yang si Celine? Pakakainin mo, papaandarin mo, bibigyan ng pera buwan-buwan—’yan ba ang libre?!” sabat ni Maria, pasigaw.

Narinig ni Celine ang lahat. Ngunit pinilit niyang tumindig, pinilit itago ang luha at kirot na unti-unting pumapatay sa puso niya.

“Hayaan mo na siya rito, ma. Wala rin namang mapupuntahan ’yan. At least, may silbi pa siya bilang taga-silbi sa bahay,” sabat ni Ruby, may bahid ng pang-uuyam ang ngiti.

Ngumiti si Nico kay Ruby, at hinalikan ito sa labi—sa mismong harap ni Celine.

“O, di ba, ma? Tama si Ruby. Matagal na rin naman dito si Celine, kabisado na niya ang takbo ng bahay. Magiging madali para sa’tin ang lahat. May taong puwedeng utusan.”

“Kung palalayasin natin si Celine, saan naman siya titira? Kawawa naman, baka sa ilalim pa ng tulay matulog,” dugtong pa ni Ruby.

Napasinghal si Maria sa inis pero hindi na sumagot pa. Tinitigan na lang niya si Celine nang may matinding galit sa mga mata.

Ramdam ni Celine ang titig na iyon, ngunit nanatili siyang nakatayo, taas-noo. Hindi niya hinayaang makita nila ang kahinaan niya.

“Hayaan mo na, Ma,” saad ni Nico. “Tama si Ruby. Kung papaalisin ko si Celine at i-divorce ko siya, saan siya pupulutin? Oo, modelo siya noon. Pero sa itsura niya ngayon—tumaba na, lumuma na, hindi na uso—tingin mo may kukuha pa sa kanyang producer?”

Tahimik si Celine habang tinatanggap ang bawat salita, bawat insulto na ibinabato sa kanya ng asawa, ng biyenan, at ng kabit ng kanyang asawa.

“Celine, huwag mong masyadong dibdibin ang sinasabi ni Mama. Asawa pa rin kita, bahagi ka pa rin ng pamilyang ito,” anang Nico sabay tapik sa balikat ni Celine.

Parang sinampal siya ng paulit-ulit. Alam niyang hindi asawa ang turing ni Nicolas sa kanya—isang katulong lang.

“Celine!” singhal ni Maria. “Mananatili ka pa ba rito?” dugtong niya, halatang gusto siyang mapalayas.

Tiningnan ni Celine si Nicolas, saka tumingin kay Ruby—ang babaeng kitang-kita ang kumpiyansa at panalo.

“Ako—”

“Ako, ano?” singit ni Maria, padabog. “Huwag mo na akong paikut-ikutin!”

“Mananatili ako rito.”

“Napakabobo mong babae, Celine!” sarkastikong tawa ni Maria.

Ngumiti si Celine—banayad, puno ng kirot, ngunit matatag. Alam niyang tama ang desisyong manatili.

May dahilan siya.

May layunin siyang dapat tuparin.

Pero kakayanin ba ni Celine ang mabuhay sa piling ng isang asawang hindi na siya mahal?