Kabanata 2

Umupo si Celine sa gilid ng kama, hawak ang wedding photo album nila ni Nicolas. Hindi pa rin niya maisip na ika‑limang anibersaryo na nila bilang mag‑asawa… at kagabi, umuwi ang asawa niya na may kapiling nang iba.

“Susubukan kong mabuhay… para sa anak na nasa sinapupunan ko,” bulong ni Celine, may lungkot ang mga mata. Halos hindi siya tumigil sa pag-iyak simula kagabi.

Narinig niya ang yabag—kumuha ng lakas‑loob na tumingin sa pintuan. Nandoon… si Ruby, nakatayo sa doorway, may ngiting mapanukso.

“Celine… kailangan nating mag‑usapan,” malamyos ngunit may tinik ang boses nina Ruby na palapit nang palapit kay Celine.

Mabilis na sinarado ni Celine ang wedding album at bumangon. Matapang siyang humarap kay Ruby kahit mamaga pa ang kanyang mga mata.

“Ano ba ito, Ruby?” pagtatangka niyang ngumiti, ngunit nanginginig ang tinig.

Si Ruby ay may ngiting cruel, sabay bantayog ng katawan. “Liparin mo na itong kwarto. Ako na ang mananatili rito. Kwarto ko na ito ngayon!”

“P‑Paano?!” napalaki ang mga mata ni Celine, naghalo ang galit at pagkabigla.

“Dapat nasa guest room ka na! Dahil ako na ang bagong may-ari rito,” muli ni Ruby, parang nagdidikta.

Ngunit tahimik pa rin si Celine, ngumingiti pa ring pilit.

“Pasensiya na, Ruby, pero asawa pa rin ako ni Nicolas. Hindi ako aalis rito,” hayagang sagot ni Celine.

Dali‑dali ikinilos ni Ruby ang katawan ni Celine, ngunit pinigilan ni Celine na siyang matumba.

“Dapat maintindihan mo. Pinipili ako ni Nicolas kaysa sa’yo! Katauhan mo rito ay parang isang katulong lang! Mabibitiw ka rin pursigido ni Nicolas! Kaya lumipat ka na!” sabi ni Ruby na may pagpapahayag ng dominance.

Di nagtagal tinulak ni Ruby si Celine, sin akyatan. Ngunit agad naman na inalis ni Celine ang kamay nito.

“Hindi ako aalis! Asawa pa rin ako ni Nicolas, at may karapatan ako rito. Ikaw ang mura’t walang hiya,” pabirong sambit ni Celine habang naninindigan.

Nag-alungatan ang hangin...

Buntong-hininga lang ang naipit sa labi ni Ruby bago nitong sinusubukang hampasin si Celine sa pisngi.

“Gumaganti ka ba, Celine? Hindi ako walang hiya! Pero si Nicolas, pinipili niya talaga ako! Inaayaw mo na siyang magkaanak!” tahol ni Ruby, nanginginig sa galit.

Biglang lumitaw si Nicolas mula sa guest room, maririnig ang sigawan.

“Ano itong nangyayari?!” tanong niya, hawak ang titulo ng amo.

Agad na lumapit si Ruby, kumapit sa braso ni Nicolas.

“Pinakiusapan ko raw si Celine nang mahinahon na lumipat, Nico. Pero tumanggi siya. Ininsulto niya ako — ayaw pang harapin!”

Tumingala si Nicolas kay Celine, matalim ang tingin.

“Celine!” galit niyang sabit, “Paano mo nagawang hampasin si Ruby, mahal ko?!” Sunod niyang idinampi ang palad sa pisngi ni Celine—unang pagkilos niya ng tuhod niya.

“Nico… ikaw—” nagulat si Celine, hindi inaasahan ang biglaang pagbagsak ng tingin ng asawa.

“Mas mabuti pa kang lumipat. Ibibigay ko na sa Ruby ang kwarto rito,” pahirap sa dibdib ang tunog ni Nicolas.

Huminga nang malalim si Celine—tila napigilan ang dibdib sa biglang pagbabago ng trato.

“Nico… asawa ako mo. Paano mo ako papalayuin sa ating silid?” nagpasimula siyang tangkaing hawakan ang kamay ni Nicolas, ngunit inalis ito agad—na nagpasaya kay Ruby.

Napapikit si Nicolas, paos na hina ng mukha—hihipo ng panghihina.

“Hindi ko na gusto pang makipagtalik sa’yo. Mas masigla si Ruby—marunong maglingkod at magbigay ng kasiyahan,” patutsad niya kay Celine habang hawak ang mukha nito.

Tinitigan ni Celine si Nicolas, naghahanap ng kahit kaunting awa, ngunit lalong lumamig ang tingin niya.

Pinipigil ni Celine ang luha na humihimas sa paningin. Isang gabi lang si Ruby sa bahay—madali na siyang napili.

“O sige, lilipat ako. Pero tandaan mo, asawa mo pa rin ako, Nico. Hindi ako basta sumusuko,” sabi niya habang pilit na nagngingiti.

Tumango si Nicolas nang hindi man lang tumingin sa kanya.

Mabigat ang dibdib ni Celine habang nagsisimulang buhusan ang mga gamit niya sa supot.

“Kaya mong magtagal, Celine,” pasaring niya sa sarili.

Si Ruby ay nanatiling nakatayo sa pintuan, with triumphant grin tulad ng tagumpay.

“Hindi naman ako may kasalanan. Si Nico mismo ang pumili—dahil hindi ka na kagandahan ko. Hindi mo alam mag-ayos, maglingkod sa asawa mo sa kama. Narinig mo ba? Mas gusto ni Nicolas sa akin magpakasawa kaysa sa’yo! Haha… isang babaeng walang anak!” tila nagbibirong pampahiya si Ruby sa harap ng kahinaan ni Celine.

Ngunit nanatiling tahimik si Celine. Hindi na siya tumugon.

Sumunod, lumiliko na si Ruby, paalis din habang kasama ni Nicolas.

Patuloy si Celine sa pag-aayos ng kanyang gamit—pilit kinokontrol ang luha na halos bumuhos.

Pagkalipas ng ilang sandali, lakad papunta sa guest room si Celine. Ngunit natapilok siya kay Mrs. Maria, na nakaabang sa dulo ng pasilyo.

“Hayaan mo na, Celine. Mas mabuting umalis ka na. Bawat araw na naiwan ka rito, lalo ang mas marami kang pasa-ti‑kirot,” sambit ng biyenan niya, may mapanukso.

Tumitig si Celine kay Maria nang tahimik, matatag.

“Hindi ako susuko. Mabubuhay ako, kahit anuman,” patindig niyang sagot.

Napangiti si Maria, malamig.

“Tingnan natin kung gaano ka katagal makakayanan,” hamon ni Maria sa kanya.

Hindi pinansin ni Celine ang pasaring ni Maria. Nagpatuloy siyang lakad papasok ng guest room, at naupo sa gilid ng kama—pagod na pagod.

Tiningnan niya ang salamin: isang babae na hindi na ganoon kaganda tulad dati.

Hindi niya alam kung paano niya aalagaan ang sarili… lalo’t buwan-buwan ang perang ipinapadala ni Nico ay kinukuha ni Maria nang hindi nalalaman ni Nico. Natahimik si Celine, hindi umaming masama. Hindi niya sinabi sa asawa niya na ninanakaw siya kailanman.

“Hindi ako susuko,” bulong niya sa sarili. “Ipaglalaban ko ang karapatan kong maging asawa ni Nicolas. Ipagtatanggol ko ang anak nating lalaki.” Hinaplos niya ang tiyan—bagama’t payat pa, may buhay nang nagsisimulang umusbong.

Sa ngayon—tiniyak niyang hindi niya ipapahayag ang kaniyang pagbubuntis.

---

Sariwa Pa Ang Bukang‑Liwayway

Maagang nagising si Celine. Kahit na sakit ang nasa puso, hinabol niya ang responsibilidad sa paghahanda ng almusal para sa pamilya ni Wiliam. Tinutulungan siya ng katulong, abala siya sa kusina gaya ng dati.

“Magandang umaga po, Miss Celine,” bati ng isang katulong nang may magaan na ngiti.

Ngumiti lang si Celine, patuloy sa paghiwa ng tinapay.

Di naglaon, mula sa dining room ay naglalagablab ang ilang halakhak. Alam niyang sina Nicolas at Ruby ang nasa loob, kasama si Mrs. Maria at si Mr. Morgan.

Pumasok sina Nicolas at Ruby, magkahawak-kamay.

“Ruby, ang ganda mo ngayong umaga,” bati ni Nicolas habang hinahalikan ang pisngi nito.

“Talaga, mahal?” natitikom ngiti ni Ruby na nakayakap nang mahigpit kay Nicolas—gaya ng batang inaalagaan.

Huminga nang malalim si Celine at naglatag ng plato ng toast sa dining table.

“Magandang umaga po sa lahat,” mahinahong bati niya, tila walang nangyari.

Umupo si Mr. Morgan habang tumingin kay Celine nang malamig si Mrs. Maria.

“Magandang umaga, Celine,” tuwang sabi ni Nicolas, walang emosyon.

Tumingin siya sa pagitan nina Ruby at Celine.

“Tingnan mo, Ruby. Nakikita mo ba kung bakit ko siya tinali? Ikaw… ikaw ang mas kaakit-akit,” halata ang pang‑minus-tipid sa pagsasabi.

“Naiintindihan ko, mahal,” sagot ni Ruby, halakhak. “Hindi siya karapat-dapat. Mas bagay siyang katulong kaysa sa pagiging asawa.”

Tila nahaplos ang puso ni Celine sa salita ni Nicolas, ngunit nagpumilit siyang ngumiti. Para sa anak niya—ayaw niyang mawala ang imahe ng mabuting ina na may pamilya.

“Nico, gusto mo bang kumain? Ihahanda ko,” nag-abot siya ng ngiti.

“Hayaan mo si Ruby na mag-prepare. Hindi mo na kailangan maglingkod,” walang pakundangang sagot ni Nicolas.

Hindi tumigil si Mrs. Maria sa panlalait, may malamlam na ngiti.

“Hindi ka na raw asawa ni Nicolas, pero nananatili ka pa rin rito. Hindi ka kaya ikahiya?”

Sumagot si Celine nang kalmado at bulong.

“Asawa pa rin po ako. Mananatili ako rito,”

Nakataas ang kilay ni Nicolas habang patuloy siyang sinusulyapan.

“Celine, hindi ka na matagal maging asawa ko. Melalapit na ako ng annulment para makapagpakasal kay Ruby. Pero huwag kang matakot—hindi kita palalayasin. Kaya simula ngayon, hindi ka na dapat sabihing ako ang asawa mo,” malinaw ang tono niya.

Tumawa si Ruby nang may sarkastikong ngiti.

“Celine, sana’y maintindihan mo na ang posisyon mo rito: si Ruby na ang mujer ni Nicolas, hindi ka,” dagdag niya.

“So… ide-divorce mo na ako?!” mahina ngunit matatag ang sagot ni Celine.

“Oo, Celine. Baka sa loob ng isang buwan,” sabi ni Nicolas.

“Sa isang buwan? Nico, bakit hindi mo ngayon na gawin?” nagprotesta si Mrs. Maria.

Tahimik na nakinig si Mr. Morgan sa mainit na sagupaan. Hindi niya ginulo ang sitwasyon. Ang mahalaga, aalis na sina Celine.

“Ang mahalaga, ide-divorce mo siya—’yon lang,” ani Nicolas. “Tuloy, mag-enjoy tayo ng almusal.”

Tahimik si Ruby—hindi na tumutol dahil tiyak na siya naman ang malalapit sa asawa.

“Celine, kung may tiwali ka pa at dignidad, umalis ka na rito,” wika ni Mr. Morgan nang walang pakundangan.