Kabanata 3

Kabanata 3

"Hindi ako aalis. At mapipilitan ang asawa ko na bawiin ang sinabi niya. Sa huli, ako pa rin ang pipiliin ni Nico bilang asawa niya. Dahil ako—"

"Tama na, Celine!" singhal ni Ginang Maria, pinutol ang sasabihin ni Celine.

"Bakit, Ma?" tanong ni Celine na may pilit na ngiti. "Natatakot ka na ba?"

"Sige na nga!" sabad ni Nicolas. "Tingnan na lang natin, Ma'am, kung mapapatunayan ni Celine ang mga pinagsasabi niya!" hamon ni Nicolas kay Celine.

"Makikita natin," sagot ni Celine, sabay hila ng upuan at tumayo para umakyat sa taas.

Hinawakan ni Nicolas ang kamay ni Ruby na nakaupo sa tabi niya.

"Wala kang dapat alalahanin sa sinabi niya, mahal. Ikaw pa rin ang pakakasalan ko," malambing na sabi ni Nicolas.

"Oo, Nico. Naniniwala ako sa’yo," tugon ni Ruby.

Tanging dasal na lang nina Ginang Maria at Ginoong Morgan ay sana tuluyan nang sumuko si Celine at tuluyang mawala sa buhay ng anak nila.

"Nico, ipagawa mo na lang kay Celine ang kasal niyo ni Ruby," suhestiyon ni Ginang Maria, umaasang matitinag na si Celine.

"Tama si Mama, mahal. Si Celine na lang ang mag-asikaso ng kasal natin. Para tayo, relax na lang," sang-ayon ni Ruby.

"Sige, ipapaasikaso ko kay Celine ang kasal ko kay Ruby," pagpayag na rin ni Nico.

Sa silid, walang tigil ang iyak ni Celine. Isang araw pa lang si Ruby sa mansion pero tila naagawan na siya ng puwesto. Kung hindi lang dahil sa sanggol sa kanyang sinapupunan, baka matagal na siyang umalis.

"Huwag kang iiyak, Celine. Lumaban ka para sa kasal mo," bulong niya sa sarili, pilit pinapalakas ang loob.

Isang buwan na lang ang meron siya para panatilihin ang pagiging asawa ni Nicolas. Alam niyang kahit hindi niya pa sabihin ang tungkol sa kanyang pagbubuntis, kaya pa rin niyang ipaglaban ang kanyang karapatan at palayasin si Ruby.

Pagkatapos ng almusal, umalis sina Nicolas at Ginoong Morgan papuntang opisina.

Agad namang nagtungo sina Ginang Maria at Ruby sa silid ni Celine. Kumatok sila nang malakas. Binuksan ni Celine ang pinto, at bakas sa mata niya ang pagluha.

"Bakit po, Ma?" mahina niyang tanong.

"May ipapagawa ako sa’yo, Celine," malamig na sabi ni Ginang Maria.

"Ano pong ipapagawa niyo?"

"Labhan mo ang maruruming damit ni Ruby, ang manugang ko!" utos ni Ginang Maria.

Napakunot-noo si Celine. "Pasensya na po, Ma'am, pero hindi ko po gagawin 'yan. Hindi ko trabaho 'yan. Ako pa rin ang asawa ni Nico. Dapat kayo ni Ruby ang mag-utos sa mga kasambahay na labhan 'yan," matapang na sagot ni Celine.

Napangisi si Ruby at lumapit kay Celine. "Tama ka, Celine, hindi ka katulong. Pero wala ka ring halaga dito sa bahay na ‘to. Kaya mas mabuti pa, sumunod ka sa inuutos ko. Nakalimutan mo yata, si Nico ang kampi sa akin."

"Alam ko. Pero hindi ko pa rin gagawin," sagot ni Celine, buong tapang.

Bigla na lang hinatak ni Ruby ang buhok ni Celine. "Sino ka ba para tumanggi? Kaya kitang gawing miserable dito. Dapat nga magpasalamat ka at hindi ko pinapaalis si Nico sa’yo! Kaya gawin mo na lang ang inuutos ni Mama! Naiintindihan mo?" at mas mahigpit pa ang paghila niya sa buhok ni Celine.

Napangiwi si Celine sa sakit at napilitan. "Sige na, lalabhan ko na."

Binitiwan ni Ruby ang buhok niya, ngumiti ng mayabang, at inutusan si Celine na kunin ang mga maruruming damit niya sa main room.

"Tandaan mo, huwag mong gagamitin ang washing machine!" paalala ni Ruby.

Kaya't inipon ni Celine ang maruruming damit ni Ruby at dinala sa laundry area. Isa-isa niyang nilabhan gamit ang kamay. Nakita siya ng mga katulong, at kahit na naaawa sila, hindi sila makalapit dahil sa takot na mapagalitan o mawalan ng trabaho.

"Miss Celine, kailangan niyo po ba ng tulong?" tanong ng isang waiter, may alinlangan.

"Hindi na, kaya ko ito," mahina niyang sagot habang pinipigilan ang luha. Pero sinubukan pa rin niyang ngumiti.

Makailang oras din siyang naglaba, namula na ang kanyang mga palad, at pagod na pagod na ang kanyang katawan. Ramdam na rin niya ang pananakit ng tiyan, pero hindi siya tumigil hanggang matapos.

Pagkatapos ng lahat, halos bumagsak na siya sa pagod. Lalong sumasakit ang kanyang tiyan kaya agad siyang pumunta sa ospital.

Pagdating doon, agad siyang sinuri ng doktor.

"Mahina ang pagbubuntis mo, Miss Celine," sabi ng doktor pagkatapos ng pagsusuri. "Kailangan mong magpahinga at iwasan ang stress. Bibigyan kita ng gamot para tumibay ang pagbubuntis mo."

Tumango si Celine, mahina. "Sige po, Doc. Salamat."

Hinaplos niya ang tiyan na masakit pa rin. Dahil sa labis na pagod at stress, muntik na siyang makunan.

"Kailangan mong lumaban, anak," mahina niyang bulong.

Pagkatapos makuha ang reseta, agad siyang nagtungo sa botika para bumili ng gamot.

Pagbalik niya sa mansion, nadatnan niya si Ruby sa sala.

"Saan ka galing, Celine?" tanong ni Ruby, may pang-uuyam.

"Wala kang pakialam, Ruby," balik ni Celine, pareho ring sarkastiko.

Sumulyap siya kay Ruby. "Tandaan mo, Ruby, kahit tinatrato niyo ako na parang katulong ni Mama, hindi ako susuko. Lalaban ako. At siguradong ikaw ang mapapaalis sa bahay na ‘to."

Tumawa si Ruby, halatang iniinsulto siya. "Tingnan natin, Celine. Tingnan natin kung sino ang matitira."

Kakapasok lang ni Celine sa kanyang silid nang dumating si Ginang Maria.

"Celine, ubos na ang gamot ko sa migraine. Pumunta ka sa botika at bumili," utos nito.

"Pero, Ma, ako..."

"Ayokong makarinig ng reklamo, Celine! Bumili ka na agad! Huwag mo akong sasagutin!" singhal ng ginang.

Napabuntong-hininga na lang si Celine. Gusto na sana niyang magpahinga, pero kung sasagot pa siya, baka lalo lang siyang pagalitan.

Dahil sa pagmamahal niya kay Nicolas, tiniis na lang niya ang lahat ng ito. Umaasa pa rin siyang isang araw, matutunan siyang tanggapin ni Ginang Maria bilang manugang.

"Siguro... kapag nalaman na nina Mama at Papa na buntis ako, baka matanggap na rin nila ako bilang asawa ni Nico," mahinang bulong niya, puno ng pag-asa.