Kabanata 3

"Hindi ako aalis. At mapapabawi ko kay Nico ang sinabi niya. Sa huli, ako pa rin ang pipiliin niyang maging asawa. Dahil ako—"

"Tama na, Celine!" singhal ni Ginang Maria, sabay putol sa sasabihin ng anak.

"Bakit, Inay?" tanong ni Celine, may mapait na ngiti sa mga labi. "Natatakot ka ba?"

"Tama na nga!" singit ni Nicolas. "Tingnan na lang natin, Ma, kung mapapatunayan talaga ni Celine ang mga pinagsasabi niya!"

"Tingnan natin," maiksing sagot ni Celine habang tumayo at tuluyang umakyat sa itaas.

Hinawakan ni Nicolas ang kamay ni Ruby na nakaupo sa tabi niya.

"Huwag mong intindihin ang sinabi niya, mahal. Ikaw pa rin ang gagawin kong asawa."

"Oo, Nico. Naniniwala ako sa’yo."

Tahimik na nagkatinginan sina Ginang Maria at Ginoong Morgan, parehong umaasang susuko na si Celine at kusa nang lalayo sa buhay ng kanilang anak.

"Nico, ipagawa mo na lang kay Celine ang preparasyon ng kasal ninyo ni Ruby," mungkahi ni Ginang Maria.

"Tama si Mama, mahal. Si Celine na lang ang mag-asikaso ng kasal natin. Tapos tayo, magpapahinga na lang."

"Sige. Si Celine na ang bahala sa kasal namin ni Ruby," sagot ni Nico, tila ba wala nang damdaming natitira para kay Celine.

Sa loob ng kanyang silid, tahimik na umiiyak si Celine. Isang araw pa lang si Ruby sa mansyon, pero para bang tuluyan na siyang nawalan ng lugar. Kung hindi lang dahil sa dinadala niyang bata, baka matagal na siyang lumisan.

"Huwag kang iiyak, Celine. Kailangan mong ipaglaban ang kasal mo," mahina niyang bulong sa sarili.

May isang buwan pa siya para panatilihin ang kanyang karapatan bilang asawa ni Nicolas. Sigurado siyang kahit hindi pa niya sinasabi ang kanyang pagbubuntis, magagawa pa rin niyang iligtas ang kasal nila at maalis si Ruby.

Pagkatapos ng almusal, umalis na sina Nicolas at Ginoong Morgan papuntang opisina.

Makalipas ang ilang minuto, agad nagtungo sina Ginang Maria at Ruby sa silid ni Celine. Malalakas ang katok nila. Binuksan ni Celine ang pinto, luhaan ang mga mata.

"Ano po ‘yon, Inay?" tanong ni Celine sa mahinang tinig.

"May ipapagawa ako sa’yo, Celine," malamig na sabi ni Ginang Maria.

"Ano po ‘yon?"

"Labhan mo ang maruruming damit ni Ruby, ang magiging manugang ko."

Napakunot-noo si Celine.

"Pasensya na po, pero hindi ko ‘yon trabaho. Asawa pa rin ako ni Nico. Dapat ang katulong ang gumawa niyan."

Tumawa nang mapang-asar si Ruby at lumapit sa kanya.

"Tama ka, Celine. Hindi ka katulong. Pero hindi ka rin mahalaga dito sa bahay. Kaya mas mabuting sundin mo na lang ang inuutos ko. O nakalimutan mo na ba? Iiwan ka rin ni Nico."

"Alam ko. Pero kahit ganon, hindi ko ‘yon gagawin."

Biglang hinablot ni Ruby ang buhok ni Celine, madiin.

"Sino ka ba para tumanggi? Pwede kitang gawing miserable dito. Magpasalamat ka at hindi pa kita ipinatatapon kay Nico. Kaya sundin mo na lang ang gusto ni Mama. Maliwanag?"

Napangiwi si Celine sa sakit at sa huli’y napilitang sumuko.

"Sige na. Lalabhan ko."

Binitiwan ni Ruby ang kanyang buhok, saka ngumiti nang mapanlait.

"Pumunta ka na sa sala. Nando’n ang marurumi kong damit. At tandaan mo, huwag mong gagamitin ang washing machine!"

Bitbit ang tambak na damit, tumungo si Celine sa laundry area. Isa-isa niya itong nilabhan gamit ang kamay. Tahimik lang ang mga kasambahay habang pinagmamasdan siya—nakikiramay ang mga mata, pero walang maglakas-loob tumulong.

"Miss Celine, gusto n’yo po ba ng tulong?" mahinang tanong ng isang katulong.

"Hindi na. Kaya ko naman," tugon niya, pilit pinipigilan ang luha, sabay ngiting pilit.

Ilang oras din siyang naglaba. Namula ang kanyang mga kamay, nanakit ang likod, at unti-unti niyang naramdaman ang paninikip ng tiyan. Ngunit tiniis niya ang lahat.

Nang matapos siya, halos hindi na siya makatayo. Mas lumala ang pananakit ng kanyang tiyan kaya’t nagpasya siyang magpatingin sa ospital.

Pagdating sa ospital, agad siyang ineksamin ng doktor.

"Mahina ang pagbubuntis mo, Gng. Celine," wika ng doktor. "Kailangan mo ng sapat na pahinga at iwasan ang anumang stress. Bibigyan kita ng gamot para palakasin ang bata."

Tumango siya, halos wala nang lakas.

"Sige po, Doc. Salamat."

Hinaplos niya ang kanyang tiyan na bahagya pa ring masakit.

"Kailangan mong maging matatag, anak," bulong niya, mahina ngunit puno ng pagmamahal.

Pagkakuha ng reseta, dumiretso siya sa botika at agad na bumili ng gamot.

Pagbalik sa mansyon, nadatnan niya si Ruby sa sala.

"Oh, saan ka na naman nanggaling, Celine?" sarkastikong tanong ni Ruby.

"Wala kang pakialam, Ruby," malamig na sagot ni Celine.

Humarap siya kay Ruby, buong tapang.

"Kahit tinatrato mo akong parang katulong, hindi ako susuko. Mananatili ako rito. At tandaan mo, ikaw ang aalis sa bahay na ‘to, hindi ako."

Tumawa si Ruby, nangungutya.

"Sige, Celine. Tingnan natin kung sino talaga ang matitira sa huli."

Pagkarating niya sa kanyang silid, dumating naman si Ginang Maria.

"Celine, ubos na ang gamot ko sa migraine. Pumunta ka na sa botika ngayon at bumili."

"Pero Inay, ako po ay—"

"Ayoko ng palusot! Bumili ka agad. Ngayon na!"

Napabuntong-hininga si Celine. Gusto na niyang humiga at magpahinga, pero alam niyang hindi siya titigilan ng kanyang biyenan.

Dahil sa pagmamahal niya kay Nicolas, tiniis niya ang lahat. Umaasa pa rin siya na darating ang araw na matutunan siyang tanggapin ng mga magulang nito.

"Siguro... kapag nalaman nila na buntis ako, baka sakaling matanggap din nila akong manugang," mahina niyang bulong, puno ng panalangin.