Chapter 8

Chapter 8

Hapon na nang magising si Señorito kaya naging panatag na ako. Hindi ko maiwasang mag-alala hanggat hindi ko nakokomperma na okay na talaga siya. Hindi ko mapapatawad ang sarili ko kapag may masamang mangyari sa kanya. Hindi na ako makapaghintay pa na makita at masiguradong na maayos na sya.

Tok! Tok! Tok! 

Pagkatok ko sa pintuan ng kwarto ng Señorito. Ipinatawag nya raw kasi ako pagkagising niya at pumunta rin ako rito dahil pinayagan rin naman ako si Señor at Señora na makita siya. Mayroon rin kasi akong gustong sabihin sa kanya kaya nandito ako ngayon.

“Come in!” Narinig ko ang tawag niya mula sa loob kaya pumasok na ako. “Reme, is that you?” kaagad niyang tanong.

 Isinarado ko muna ang pintuan bago sumagot, “Opo, Señorito.” Lumapit ako sa kanya. Nakaupo siya sa gilid ng kanyang kama na nakalaylay ang mga paa niya sa sahig at nakaharap sa akin. Tumigil ako sa harap niya.

Ngumiti naman siya dahil sa naging sagot ko. “Good! Sit here!” Tinapik niya ang bahagi ng kama kung saan gusto niya akong maupo. Gusto nyang maupo ako sa tabi nya? Sa tabi niya? Oo, nga’t nagkakatabi kami ng upo pero kapag nasa labas naman kami at marami ang pweding makakita pero nandito kami sa kwarto nya at dalawa lang kami. Kapag pinapakain ko naman siya dito sa kwarto niya e nasa lamesa naman kami at magkaharap.

“K-Kahit huwag na po,” pagtanggi ko sa alok niya. Mahirap na ano. “Bakit nyo pala ako ipinatawag?” Syempre, rason nya muna ang itatanong ko bago yong sa akin naman ang sunod kong sasabihin.

Bumuntong hinga muna siya bago nagsalita, “Please, don’t blame yourself of wha---.”

“Hep!” Agad kong pinutol ang sasabihin niya. Mahirap na baka magtuloy-tuloy sya sa pagsasalita at hindi nya maalala na kaunti lang ang nalalaman kong English. “Taglish, please!”

Napakamot naman siya sa batok niya at yumuko na para bang nahihiya. “I forgot, I’m sorry.”

“Okay lang. Sige na, ipagpatuloy mo nang sasabihin mo.”

“As I was saying, hindi mo fault ang nangyari to me earlier. Accident lang yon, okay. And another thing! It was my fault na pinilit kita na hawakan ako. I’m sorry if I drag you into this na naman.” 

Verygood, Señorito! Ang galing ng Taglish mo! Sarap sabihin at guluhin ang kulay copper brown nyang buhok. Pero pigil-pigil muna dahil seryoso ang usapan namin ngayon.

“Pero may kasalanan rin naman kasi ako. Hindi ko lang dapat isisi lahat sayo dahil may nagawa rin akong mali. Kung hindi kita pinagbigyan sa gusto mo o pinigilan lamang kita, hindi na sana nangyari ang ganito. Kaya sorry dahil napahamak kayo ng dahil sa akin.”

“No! No! No!” Señorito, ang dami namang ‘no’ yon. “It’s not your fault. Ako ang may kasalanan, okay. Akala ko kasi I can figth with my fear kapag kasama kita pero hindi ko pa pala kaya. Gusto kong gumaling but I don’t know how.”

“Hindi na kita hahawakan! Para rin naman sayo yon. Mas mabuting hindi na muna natin ipilit ang mga bagay na hindi pa pwedi. Ayaw kong mapahamak ka.” Naku po! Ang drama ko na yata ah. Nahahawa na ako sa mga lines ng mga characters sa E-book na pinapabasa sa akin ni Rayray.

“Please, Reme. I want you near me. I want you to stay by my side. Don’t leave, please.” Parang maiiyak na sya habang nagmamakaawa. Naku po! Kung madrama ako e mas madrama pa pala itong isa. Nakikinig rin siguro to ng mga drama sa DYKR. Pero kahit puro English ang sinabi nya e naintindihan ko naman.

“Ano bang pinagsasabi mo? Hindi naman ako aalis. Ang drama neto.” 

“But you says…” Napatigil siya sa pagsasalita at napaisip. Wala akong sinabing aalis ako no. Kahit i-rewind pa natin e.

“Sinabi kong hindi kita hahawakan pero wala akong sinabing aalis ako, okay! Kaya huwag ka ng umiyak.”

“Hindi ako umiyak, okay!” Sus! Palusot pa e namumula na nga ang mga mata nya saka parang tutulo na ang luha nya. Sana biniro ko pa sya ng husto na aalis ako para umiyak sya at hindi na makatangging umiyak daw sya. Haay! Sayang!

“Sabi mo e.”

“Hindi ka talaga aalis? You will stay by my side?”

“Oo nga! Kulit neto. Iwan kita dyan e.”

“Don’t even think about it!” banta nya. Akala mo matatakot ako sa mga banta-banta mo? Hindi ano! Mas matatakot pa ako kung mangisay-ngisay ka at nahihirapang huminga baka ako pa ang maunang mamatay sa ating dalawa. “But what do you mean na hindi mo na ako hahawakan?”

“Sige! Ipapaliwanag ko muna sayo…” Kinuha ko ang isang upuan na sa may lamesa na kadalasan naming ginagamit kapag kumakain. Ipinuwesto ko ito sa harap niya kaya magkaharap na kami. “Sinabi kong hindi kita hahawakan sa ngayon dahil hindi mo pa kaya. Naiintindihan mo? Hangga’t hindi ka pa magaling, hindi kita hahawakan at huwag mo rin akong pipilitin na hawakan ka.”

“So you mean, kapag magaling na ako doon lang kita mahahawakan?”

“Oo. Ayaw ko kasing mangyari uli ang ganito. Natatakot ako para sayo baka kung hindi lang ganito ang mangyari sa iyo kundi mas malala pa. Kaya magpagaling ka muna.”

“Okay! I understand.”

“Very good!” Buti naman at naintindihan nya ang ibig kong sabihin.

“Hoy! Huwag ka ngang sumiksik! Ang bigat mo!” Ano iyon? May narinig akong may nagsalita. Naguguni-guni lang ba ako?

“Someone’s outside our room.” Bulong ni Señorito. Narinig nya rin pala iyon, parang may nag-aaway. So, hindi ko lang guni-guni iyon.

“Hindi ako makakita e, umusog ka nga ng kaunti.” Iyon na naman.

Tumayo ako at tumungo sa may pinto saka ito binuksan. Namilog ang mga mata ko sa nakita kung sino-sino ang nasa harap ng pinto ng Señorito . EEEE! Bakit nandito sila sa harap ng kwarto ni Señorito?

“Ate Rosa!”

“Hi!” bati naman nito.

“Kuya Martin?”

“Napadaan lang kami. Tuloy nyo lang ang ginagawa nyo.” Nag-init ang mukha ko sa sinabi ni kuya. Narinig at nakita nila ang mga nangyari?

“Ate Linda?”

“Ang dalawang ito ang may pakana. Kinaladkad nila ako papunta rito.”

“Hoy! Babaita! Sumama ka sa amin dahil gusto mo ring malaman kung anong ginagawa ng dalawang bata sa loob,” tutol ni Ate Rosa sa palusot ni Ate Linda.

“Wag mo na lang kaming pansinin, Reme. Tuloy nyo lang ang pag-uusap nyo. Kapag may mabuo ninong ako.” Ha? Anong mabuo ang sinasabi ni Kuya?

“G+go!” Binatukan siya ni Ate Linda at piningot. Panay aray naman si kuya dahil sa ginawa ni Ate. “Inosente pa ang bata tinuturuan mo na ng kahalayan.”

“Bitaw na! Matatanggal na ang tainga ko. A-Aray! Linda naman e.”

“Hala! Lakad na!” Tinulak naman paalis ni ate si Kuya Martin. 

“Reme, aalis na kami ha!” paalam naman ni Ate Rosa. “Maghinay-hinay lang ha, masakit yan sa umpisa.” Ha? Anong masakit?

“Ikaw ring isa ka pa.” piningot rin ni Ate Linda si Ate Rosa at kinaladkad paalis.

Iiling-iling na lang akong bumalik sa loob ng kwarto ng Señorito. Inubos ko lang ang buong hapon na iyon sa pagtuturo sa Señorito kung paano ang magsalita ng Tagalog at nagkwaentuhan rin kami. Naikwento nya ang naging buhay niya noon sa Germany. Divorce pala ang mga magulang niya at tumira siya sa puder ng nanay niya. Pero nang mamatay ang nanay niya noong nakaraang taon e kinuha siya ng tatay niya. Hindi rin naman naging maganda ang naging buhay nya doon dahil parati namang wala ang tatay at mga katulong lang nila ang kasama niya. Natuto rin siya ng ilang Tagalog dahil sa butler nya. Nang mabanggit niya ang butler nya bigla siyang natahimik at hindi na nagkwento pa.

***********************

Magmula ng araw na iyon mas naging maingat pa ako na hindi mahawakan si Señorito. Deal namin yon e, na hindi nya ako pweding hawakan hanggat hindi pa siya gumagaling. Pero itong isa naman na ito e ang kulit at sinasadya pa talagang hawakan ako lalo pa kapag magkasabay kaming maglakad, magkatabi kaming maupo at minsan kapag pinapakain ko sya. Kaya sermon ang abot nya sa akin kapag ginagawa nya iyon pero lagi nya na lang naman idinadahilan na aksidente lang ang pagkakahawak nya sa akin at ngingiti siya ng malapad. Ayos talaga! Ang sarap kurutin!

Parati ko rin siyang tinuturuang magsalita ng tagalong at ngayon ay magaling na siyang magsalita. Syempre! Magaling akong teacher e.

“Bukas na ang graduation nyo, di ba?” tanong nya matapos malunok ang pagkaing isinubo ko sa kanya. Nandito na naman kami sa kwarto niya nanananghalian.

“Oo, excited na nga ako e!” pag-amin ko.

“So, saan ka mag-aaral ng high school?” 

“Sa Marquez high.” Kinausap na rin kasi ako ni Señora na pag-aaralin nya ako kapalit ng pagbabantay ko sa Señorito. “Scholar daw ako ng lolo at lola mo e.”

“Good! Doon rin ako mag-aaral.”

“Talaga? Mag-aaral ka rin? Classmate tayo?”

“Nope! Hindi ako pwedi sa regular class dahil sa condition ko. Pero may SPED coarse naman sa school ni Uno kaya okay lang ako doon,” paliwanag niya. “Ah!” Ibinuka niya ang bunganga niya kaya sinubuan ko naman siya.

“Anong sinabi mong SPED co-cos?”

Tinapos nya munang nguyain at lunukin ang kinakain bago nagsalita, “Special Education, iyon yong program para sa mga bata na kagaya kong disable. Na kahit may kakulangan kami e pwedi kaming makapagtapos.”

“Talaga?” Ngayon ko lang narinig yan. “May pipi rin kasi kaming classmate noong Grade three pero parati na lang siyang inaaway ng mga classmates namin kaya hindi na sya pumasok, balita ko e lumipat sya ng school. Sayang nga e mabait pa naman yon.” Nalulungkot ako kapag naaalala ko ang classmate ko na yon, iyon ang naging kaibigan ko bago ko pa nakilala siya Rayray at Isming. Parati rin kasi akong inaaway dati ng mga kaklase ko dati dahil putok daw ako sa buho at iniwan raw kami ni Nanay dahil ang sama ng tatay ko. “Sana doon sya sa SPED na yon lumipat para makapagpatuloy rin sya ng pag-aaral.”

“Ano ba tong classmate mo?... Lalaki?...” 

“Babae, bakit mo naman natanong?”

“Wala naman… Half day lang ang pasok ko sa morning. Morning class din ba ang pinili mo?”

“Oo.”

Ngumit siya dahil sa sagot ko. “Sabay na tayong umuwi, pupunta ka naman sa mansion pagkatapos ng klase, di ba?”

“Sige ba! Para libre na ang pamasahe ko. Itatago ko na lang ang pera ko.”

“Yeah!”

“Oh!.. Isang subo na lang… ah…” Naubos na nga niya ang pagkaing dinala ko para sa kanya, I mean, para sa amin. Kaming dalawa pala ang umubos.

“Water.” Inilahad niya ang kamay niya kaya inabot ko ang baso na may lamang tubig at ipinatong sa kamay niya. Pero hindi ko inaasahan na ginamit niya ang isa niyang kamay para mahawakan rin ang baso kaya ang ending ay nahawakan niya ang kamay ko.

Dali-dali ko namang binawi ang sa akin na para bang napaso ng mainit na bagay. “Ano ba? Sabing bawal ang hawak-hawak e. No touching! Bawal, nakamamatay!” Reklamo ko.

“It was an accident,” natatawa niyang sabi.

“Accident your face! Tingnan mo o panay ang ngisi mo.”

“Really? Maybe I felt happy dahil busog na ako.”

“Ayst! Palusot mo, doy. Lusot na lusot.” Iiling-iling kong sabi at ibinalik sa tray ang plato at basong ginamit namin.

Tinawanan na lang naming dalawa ang naging kalukuhan namin. Hindi siya lang pala ang may kalokohang ginawa at ito na naman ako pagpapasensyahan na naman ang ginawa nya.

“Anong naramdaman mo ng hawakan mo ako?” usisa ko. Baka mangisay na naman sya e.

“Ang lakas ng heartbeat ko.” Kinapa niya ang dibdib niya at pinakiramdaman ang pintig ng puso niya.

“Hindi ka ba nahihirapang huminga?”

“Nope! It’s just my heart beats fast.”

“Okay!” Nakahinga naman ako ng maluwang.

“Don’t worry. I’m fine.”

“Huwag mo na lang ulitin… Nga pala…!Anong regalo mo para sa akin?” Syempre maniningil na ako ng regalo ngayon. Gusto kong malaman kung anong ibibigay nya sa akin. “Ano? Sabihin mo.”

“Ah…?” Nag-aalangan siya. Alam kong nag-aalangan siya.

“Wala kang regalo para sa akin?” Maiiyak talaga ako kapag sinabi niyang wala. 

“M-Meron… Meron akong regalo,” Agad niyang tanggi sa paratang ko. “Hindi..” Lumunok muna siya ng laway bago magsalita uli. “Hindi pupweding sabihin… Surprise e.” Iniwas niyang tingin sa akin at kinapa sa tabi niya ang baston na parati niyang ginagamit. Kinuha nya ito at tumayo. 

“Talaga? Ayiee!” Mas lalo akong naexcite para bukas. “Ano kaya yon? Hindi na ako makapaghintay para bukas.” Natitili ako habang nagsasalita. “Siguradong maganda iyon.”

“T-That’s for sure,” nauutal niyang sabi. Siguro excited na rin siya na ibigay sa akin ang regalong inihanda niya. “Ahem! Ihatid mo muna yang pinagkainan natin sa baba.”

“Okay!” Masaya kong sinunod ang iniutos niya. Pakanta-kanta pa ako habang dala-dala ang tray. May ibibigay siyang regalo sa akin. Hindi na ako makapaghintay na malaman kung ano yon. Anuman ang iregalo ni Señorito e masaya na ako, papahalagahan ko iyon.

“Ang saya mo yata ah.” Siya ni Ma’am Marta nang makita akong pababa ng hagdan. “May nangyari ba?”

“Excited na po kasi ako para bukas. Bukas na kasi ang graduation ko,” pag-amin ko.

“Ay! Naku! Gagraduwayt na pala ang anak naming ito,” kinuha ni Ma’am ang tray na dala ko at inilapag sa counter saka niya ginulo ang buhok ko. “High school na ang baby namin. Dalagita na. Malapit nang magkaboyfriend”

Napahagikhik naman ako sa sinabi ni Ma’am, ang galing naman magjoke ni Ma’am natawa ako. “Diba, Ma’am Marta, kapag high school na e kasunod na nun ay college?” Tango lang ang sagot ni Ma’am sa tanong ko. “Ibig sabihin malapit ko ng matapos ang pag-aaral ko?” Malapit na? Malapit ko na bang maabot ang pangarap ko?

Pero natahimik si Ma’am at nakatingin lang sa akin na para bang sinusuri ang mukha ko. May dumi ba ako sa mukha?

“Bakit po ganyan kayo makatingin?” usisa ko. Syempre kung may dumi ako e nakakahiya naman na ang dungis ko namang katulong.

“Wala! Wala naman! Iniisip ko lang kung anong magandang iregalo sayo.”

“May regalo din kayo sa akin?” Ang dami ko yatang matatanggap na regalo ngayong graduation ko. Ngayon lang ako makakatanggap ng ganitong karaming regalo.

“Maghahanda ako ng ireregalo para bukas, kunin mo na lang dito sa susunod na araw.”

“Yehey!”

“Nasa kwarto ba ang Señorito, Reme?” tanong ni Kuya Martin na kakapasok lang ng kusina galing sa labas.

“Opo. Bakit po?”

“May iuutos lang naman daw sya sa akin. Sige! Puntahan ko muna.” Bakit si Kuya Martin ang uutusan ni Señorito kung pwedi naman ako ang gumawa?