"Is a welcome party really necessary?"
Kanina pa ako nakikipagtalo kay mama over the phone. She wants to throw a welcome party in our hotel here para sa akin. I kept on insisting for like hours that I'm fine without it pero ayaw niyang paawat.
"It's for you to get acquianted with everyone in the company, Ei." Her stern voice suggests that I can never win this argument.
Great! It's just 6:00 in the early freaking morning and it's freaking ruined already! Mariin kong hinilot ang aking sentido para kahit papaano ay kumalma at baka makita ko nang husto ang katuturan sa mga pinagsasabi ng nanay ko.
"Wasn't it enough that I was already introduced to the board, ma?" Ang diin sa aking boses ay naroon.
Akala ko iyon na iyon. I tried so hard to suppress my frustration towards the topic. All I want is to work in peace kaya bakit kailangang may mga ganito pa? I'm already so worn out sa mga trabahong kailangan kong habulin at transactions na kailangan ko pang aralin. I have no time for parties!
"Anak, not all of the investors and members of the board were present during the meeting. I already made sure that all of them will attend kaya naman you also have to prepare yourself. Your papa and I will be there also."
Oh! So may hindi pa pala ako name-meet? I thought that was all of them already? I sighed in defeat at alam kong naiintindihan na ni Mama iyon.
I put my phone hastily on the side table at lumabas na para makapag-jogging. Wearing my sports bra under a gray jacket, leggings na hanggang ibaba ng tuhod ang haba at sneakers shoes, I jog my way to the streets. The cold breeze of the morning kissed my skin leaving a chilly feeling. The road is already busy this early. May mangilan-ngilan din akong nakakasabay sa pagjojogging.
I looked back at everything that's happened since I got back here. Everything seems normal at naghatid iyon ng ginhawa sa akin. Kung sana ay pwedeng sa States nalang ako kahit pa nandito ang trabaho ko. My life would be a lot easier. But I know better. Tapos na ang panahong binigay nina mama sa akin. I have to face it. I have to stay here for good.
I have never been fond of parties, unlike my parents. Noon tuwing sinasama nila ako sa mga social gatherings I would always stay in the corner and gaze at the people's dresses and suits. I don't socialize. I only observe. Kung hindi lang para sa akin ang party na ito ay hindi ako sisipot. Akala ko nagbibiro lang sila nang sinabi nilang magpapa-welcome party sila. Nakikinita ko nang magiging boring ang party na iyon para sa akin lalo pa't hindi pa makakauwi si Aurora.
The biggest hall of the hotel is well decorated. Simple yet elegant. The round tables sorrounding the spacious floor are covered with white cloth at may mga bulaklak sa gitna ng bawat isa. The large chandelier above together with the smaller ones around it illuminated the whole place. Malamig sa mata ang liwanag na nanggagaling sa mga iyon.
Some people who attended ay na-meet ko na sa meeting. Matapos kong magbigay ng welcome speech ay tahimik na akong naupo sa silyang para sa akin. My parents are in the same table with me along with Santi, Mrs. Remus, and Mr. Rodriguez. Isang bakanteng upuan sa tabi ni Mr. Rodriguez bago si Mr. Tan. He's papa's business partner na may-ari ng isang architectural firm. They're based in China pero mayroon silang office sa Manila. Next to him is tito Lucio, Aurora's dad. Kataka-takang hindi niya kasama si tita ngayon. Might as well ask him later.
I noticed the vacant seat on our table kaya naman bumaling ako bahagya kay mama to ask if we're still waiting for someone o sadyang wala lang ibang gustong umupo sa silyang iyon.
"That's reserved for an investor, hijah. May inaasikaso pa kaya medyo mahuhuli."
I nodded and focused on the person talking on stage, si Papa. Muli ay pinakilala niya ako sa lahat. Everyone in the company are invited, mula sa janitorial positions hanggang sa executves kaya hindi kataka-takang halos mapuno ang buong hall sa dami ng tao. The media is covering the event too.
Nang matapos magsalita si Papa ay sinerve na ang pagkain. My eyes roamed around as the waiters deliver the food in every table. Hindi pa man natatapos sa pagseserve ay mukhang may pinagkakaguluhan ang mga taga media sa labas. I craned my neck to see who's coming pero sa dami ng mga taong nakaharang ay hindi rin ako nagtagumpay.
Hinanap ng aking mga mata si Bella at iminuwestra sa kanya ang media na may pinagkakaguluhan sa labas. Agad niyang nakuha iyon at tumawag sa security. Pinagtitinginan na ng lahat ang kumosyong nangyayari sa labas na talaga namang ikinairita ko. Mabilis namang nagtungo roon ang security team at mahinahon na binigyan ng daan ang kung sino mang papasok. Hindi ko na binigyang pansin pa ang sumunod na nangyari at nag concentrate nalang sa pagkain. That's when the commotion died down.
I was about to ask Mama about something nang mahagip ng aking mga mata ang kanina'y bakante lang na upuan sa aming table. May nakaupo na roon ngayon. Before I could even stop myself from showing any reactions ay nanlaki na ang aking mga mata. Staring at me with his cold and serious gaze is Rylle Balmaceda.
Malaki ang ipinagbago niya mula nang huli ko siyang nakita. He got massive, with those broad shoulders na kahit natatabunan ng kanyang suot na puting long sleeves at coat ay mahahalata, tumangkad din siya. He was already tall the last time I saw him but he went bulky na mas lalong nadepina sa kanyang suit. Facial features still the same except that they became more define and masculine. Mula sa makakapal na kilay na bahagyang natatabunan ng humahaba na niyang buhok, matangos na ilong, ang kanyang panga na lalong nadedepina kapang umiigting and his lips.
I snapped out my own thoughts at inayos ang ekspresyon. Hindi natanggal sa akin ang kanyang titig na tila ba isa akong eksperimentong pinag-aaralan. I shifted uncomfortably on my seat. Ang kaninang pagkamangha ay napalitan agad ng inis at galit. How dare he look at me like that? And what is he doing here by the way?
Agad ko ring naalala ang sinabi ni Mama kanina. So he's the investor she's talking about? Wait... What? Investor? Kailan pa? At bakit di ko 'to alam?
Sa napagtanto ay mas lalong sumidhi ang galit sa aking sistema. I gritted my teeth as I equalled his intense glares. Tiim-bagang akong nagpaalam kay Mama na pupunta lang ng powder room.
Agad ko ring idinial ang number ng aking assistant nang makapasok ako sa loob. Nanggigigil ako sa sobrang inis.
"Bella, can you please check on the investors kung may Rylle Balmaceda ba? I just want to confirm something."
"Okay, Miss. Wait lang po."
Ilang sandali siyang hindi nagsalita maybe to check her files. Papindot pindot naman ako sa sink habang pinagmamasdan ang repleksyon ko sa salamin. Nang makitang nakakunot ang aking noo ay agad akong umayos ng tayo at pilit kinalma ang sarili. Come on, Eirene. Just an investor. It's not like you'll see him every waking moment of your life1
"Uhh, Miss?"
"Yes?" My voice sounded hopeful. Damn it! I just hope this is not that bad.
"Yes po. Mr. Rylle Balmaceda is an investor and he's a major shareholder din, Miss. Actually he's part of the board po."
To be continued...
Rylle I always think everything in life is pre-destined. May magbago man dahil sa mga desisyong ginagawa natin, those would always lead to the things meant for us. In a twisted way. That's what I believe growing up. I learned to live with the expectations or people from me. My parents expected us to follow their steps and I've got no problem with that. Maybe because I like what they want us to do too o hindi ko lang talaga alam kung ano ang gusto kong gawin. But when I met Eirene, that belief changed gradually. She is so sure of herself, her decisions and her passion. I have never met anyone before as passionate as she is. I remember the first time I saw her, she was crying while hugging her sketchpad. It was around six in the evening and a friend invited me at his house to play videogames. Nasa dulo ng subdivision ang bahay nila at may madadaanan pang maliit na parke. I stopped when I heard soft sobs from the children's park. S
I didn't think he would actually stay with me even in New York. Alam ko naman na abala rin siya sa negosyong pinamamahalaan niya kaya maiintindihan ko kung hindi niya talaga ako masasamahan. "No I'm not. I'm coming with you no matter what." He would always say that everytime I tell him to just go home for work. Wala nalang din akong magawa dahil hindi siya matinag sa desisyon niya. Isa pa, gusto ko rin naman talaga siyang makasama. "You have no plans in working for LHR again?" He caressed my fingers as he pulled me to his chest. Bukas na ang launch ng aking brand at kahit nasasanay na, hindi ko pa rin maiwasang kabahan. It was a long day of preparing for it and my eyes are a bit heavy. Maaga pa naman pero inaantok na ako sa sobrang pagod. "No, not yet. Hindi ko rin alam. Isa pa, si Santi na ang namamahala noon ngayon. Speaking of, I think he's more capable of handling LHR than me. And I see no reason why my parents won't e
"Akala ko uuwi ka rin?"He lifted his gaze on me. Mula sa laptop ay lumipat ang nanunuri niyang tingin sa akin.I continued checking the designs for the upcoming launch next week. Ang aking mga staff naman ay namamasyal sa iba't ibang tourist spots. Sinusulit ang natitirang mga araw ng pananatili namin dito bago tumulak pa-New York.Ayoko naman ipagkait sa kanila iyon. They worked hard for this fashion week. Alam ko rin ang stress at pressure na pinagdaanan nila, maging successful lang ang event. They should relax atleast bago naman sumabak sa trabaho."Hindi ba kayo sasama, miss? Plano sana naming kumain sa labas kasama kayo," si Len.I can also hear the other staffs' voices in her background, hinihikayat din akong sumama.I would love to come. Kaya lang nangako ako kay Denver na dadalo sa exhibit niya. I still have to prepare for that.Isa pa nandito rin si Rylle na akala ko'y uuwi rin ng Pilipinas pero nagkamali ako.
Warning: SPGI moaned against his lips as I try to cope up with his pace. He pushed me against the wall as his body brushed mine."Rylle... I thought we're going to talk?"Napasinghap ako nang bumaba ang mga halik niya sa leeg ko. He sucked on my skin roughly. I swear it's going to leave a mark there. Ang mga kamay niya'y marahang naglakbay sa katawan ko.He stopped. I almost groaned in protest. Hindi ko na mapirmi ang tingin. Lalo lang akong nalasing sa ginagawa niya.He stared at me intently. Passion and desire reflected his eyes sa kabila ng galit.Para akong binuhusan ng malamig na tubig sa nakita. I pushed him away. Bakit ko nga ba nakalimutan? We were supposed to talk of why he's angry.Kaunting hawak at halik niya lang nawawala na ako sa katinuan. But not right now. I fought the urge of desire and anticipation of his touch. Kailangan naming mag-usap. Iyon ang nasa isip ko."Yes we will," he went near
Natatawa niyang sinalubong ang yakap ko. I was too shocked and overwhelmed to see him here. I never expected him to be here. Huli naming pagkikita ay noong bago ako umuwi ng Pilipinas para magtrabaho sa LHR. Though we communicate sometimes.Nakangiti kong pinagmasdan ang kabuuan niya. Malaki ang ipinagbago ng katawan niya. He became more bulky and of course masculine. Ang mestiso niyang balat ay mamula-mula. His facial features still the same but they became more define as he aged.My memories with him came in like a whirlwind. Kung paano niyang nakuha ang loob ko sa ilang beses na pag-aaya sa akin na kumain sa labas at magliwaliw.I would always reject him at first. I would always isolate myself from everyone. I was too afraid of getting attached to people again. I was so afraid of being betrayed again.Pero kahit ganoon ay hindi siya sumuko. Parati, pagkatapos ng eskwela, inaaya niya akong mamasyal. Nakukulitan na nga ako sa kanya noon. At
"Ladies and gentlemen, please help me welcome! The brilliant mind behind EL's Clothing Line, Miss Eirene Lopez!"That moment felt like a dream to me. Seeing my designs being worn and recognized by a lot of people, felt like a miracle. Ang akala ko noon habambuhay na magiging malayong panaginip ang tagpong ito. I can't believe here I am, actually living that dream.After I had closure with everything, I decided to chase my first love. I was hesitant in telling Rylle and my parents about it. Kay Rylle dahil alam kong magkakalayo kami pansamantala. At kina Mama at Papa dahil ang alam ko ay tutol sila noong una sa gusto ko."I won't stop you, Ei. Alam kong iyan ang magpapasaya at kukumpleto sa iyo. You have my support," Rylle whispered when I told him about my plan.Napangiti ako sa sayang naramdaman. I don't know if I would be able to endure being far from him. Pero ang nasa isip ko ay madali lang na lilipas ang apat na taon.Hindi na na