HAPPY WEDDING day, Baby."
Kimberly felt her knees go weak with how murderously soft Jace was kissing her. He lightly bit her lower lips and then run his tongue on it. Kusang napakapit ang mga palad niya sa malalapad na balikat ng kaharap.
The world suddenly felt like swirling beneath her feet. Naghahalo ang malamig at mainit na pakiramdam sa kanyang kaibuturan sa paraang hindi kayang intindihin ng kanyang isip.
"Close your eyes and kiss back." Muli nitong pinaglapat ang mga labi nila, ngunit tulad kanina ay hindi niya nagawang makagalaw at nanatili lang na parang tuod sa harap nito.
"Damn it." Dumiin ang mga daliri nito sa kanyang pisngi. She saw his eyes went notches darker, kabaligtaran sa ngiti sa labi nito na hindi mabawasan man lang. "I know that you don't want this. I don't fuck*ng want this either. Don't act like you're the victim out here, Bitch."
âHow can he be such a beautiful contradiction? Acting like he loves
âAnd they lived happily ever after...ââHindi kaya.ââThey did, Casey. They did...ââHind kaya frog âyong pinakasalan ni Snowhite. At mas lalong hindi tatlong tadpoles ang naging anak nila!âJace had to move the book covering his face down a bit. Raising a manly eyebrow, isa-isa niyang siuyod ng makahulugang tingin ang tatlong batang magkakatabi sa ibabaw ng family-size bed na kaharap - isang six years old na babae and dalalawang cute na two-years old na lalaki.Patamad na sinandal ni Jace ang likuran sa inuupuan niyang single couch. Pinilit niyang wag matawa nang ibalik ang kanyang tingin kay Cassidy na kanina pa nakasimangot habang nakatingin sa kanya. âBinilang ko, Casey. Tatlo talaga--ââDaddy naman eh--ââSnowhite! Frog!â It was Rain who cut her sister off. Umangat sa ere ang maliliit na kamay nito bago gigil na pinagtatapik ang comforter na nakakumot sa kanilang magkakapatid. The baby was pouting his lips while furrowing his eyebrows. He got jet black hair just like their mom, b
Hell and back, and then, hell and back again.Kimberly heard something popped when she tried to rest her back against her chair. Her eyes were droopy, her white shirt was a little unclean from being worn for three days in a row, and yet never had she thought of leaving that same spot for even just an hour.Malalim ang kanyang naging buntong hininga nang sandaling ipikit ang mga pagod na mata. For a while she found herself concentrating to the mild machine beeping sound occupying the room.The same noise that keeps her believing that Jace's still alive. Unconscious but still there.âOne. Two. Three heartbeats--â"Kimberly." Pinutol ng tawag na yon ang kanyang pagbibilang. Mabagal ang naging pagmulat ng kanyang mga mata para lingunin ang kung sino mang pumasok sa kwarto.She found herself letting out a forced smile upon seeing Chester sitting in a wheelchair. Sa likod nito ay ang ama nitong tumutulak ng upuan at inang may buhat ng kanyang unica hijang mahimbing ang tulog.As if on cue,
BANG!"Jace!"It could have been the odds among all odds. Kung gaano kabilis ang naging pagbulusok ni Kimberly pabagsak ay gayun din kabilis huminto yon.Luha, sipon, laway... what else could an inverted hanging body withdraw just to justify what fear of death is like?Huminto ang oras, pati yata pagsulak ng dugo sa kanyang ulo tumigil.Kimberly doesn't want to count how many seconds was she swaying upside down. Pero nang makaramdam siya ng hapdi sa lalamunan dahil sa pinipigil na hininga ay napilitan din siyang dumilat at lingunin kung ano ang mahigpit na bagay ang nakapulupot sa kanyang binti.She made a loud gasped.It was a strong and manly hand.For a fraction, Kimberly almost forgot what the real score she was in was."Tangina!""Jace!"Terror and relief mixed with her blood when his callous hand pulled her back to the stairs.She lost her balance and almost slumped on her butt. Buti nalang ay mabilis nitong nasalo ang kanyang katawan bago pa siya matumba. He held her tight with
Hindi masigurado ni Kimberly kung ano ang mas malakas. Ang pagkabog ba ng kanyang puso? O ang kanyang naririnig o ang makinang katabi. It had been a while. Hours and hours of searching. Days and nights of visiting different hospitals and morgues in hopes of finding the man she needs to rescue. And yet, here comes the moment, and there she was... standing stiff beside the hospital bed where Chester was laying weak, pale, and half dead. âJusko... Chester--â "Umh...nurse?" Dagling naagaw ang kanyang atensyon mula sa panakanakang pagpitik ng linyang nasa monitor. She felt her face froze under the surgical mask when her eyes met a pair of confused hazel eyes looking back at her. Pinigil niya ang pamumuo ng napakaraming tanong sa loob ng kanyang isipan at pilit pinakaswal ang pagkukunwari bilang isang nurse. "Yes ma'am?" "Kanina pa po kayo nakatayo d'yan. Hindi pa po ba kayo tapos obserbahan ang pasyente?" The young woman sitting on the lone chair inside that room gave her a once over
Kimberlyâs insides were in tight knot. It had been a while since she opened the door for him pero magpasahanggang sa mga oras na âyon ay di pa rin niya mabasa ang ekspresyon nito.âOh God. Tell me how to decode chopping board faces.â"Umh... candlelit dinner." She shrugged her shoulders unsurely. "Surprise?"Jace still didn't but a word. Bagkus ay lumibot ang malamig na paningin nito sa medyo madilim na salas. Mula sa malaking mesa na pinilit niyang itulak galing dining room, sa mga larawan na isa-isa niyang pinagpi-print bago nilagyan ng tali at isinabit sa ceiling, sa dalawang bandehadong nakahanda, sa ice bucket na kaysa wine ay dalawang bote ng beer ang nakababad, sa kandilang pamblack-out na nakatayo sa gitna ng lamesa... hanggang mapapadpad ang paningin nito sa mga pahabang baloons na ginawa niyang bouquet at pinang-center piece."Condoms ko âyon. ""Alam mo na pala eh." Binalewala niya ang pag-awang ng bibig nito dahil sa sinabi niya. Instead, lumakad siya palapit sa lamesa, ki
Bacolod sunsets are beautiful... Pero hindi kung may sakit ka ng katulad kay Pete.Umangat ang kanyang kamay para i-adjust ang suot na de-kulay na salamin. Papadilim palang . Masarap sana sa pakiramdam ang malamig na ihip ng hangin pero hindi kaya ng kanyang mga mata ang sobrang liwanag.The lights were too harsh and every step he was taking on that road was a matter of tolerance. Ito ang rason kugn bakit laging madalim sa bahay niya at laging gabi ang pinipili niyang oras ng trabaho. He hated the light because it was making him dizzy. Nasusuka siya pero pinipilit niyang pigilin. His house in Sta Clarita was specifically designed for his need.He was born photophobic. His eyes were strikingly beautiful and light, dahil kinulang sa pigments âyon. It was a health condition that he had been bearing with his whole life.Inayos niya ang suot na shawl para takpan ang mukha bago pinagpatuloy ang paglakad sa siksikang kalsadang âyon. Hilong-hilo na siya sa dami ng taong bumabangga sa kanya.