Hindi masigurado ni Kimberly kung ano ang mas malakas. Ang pagkabog ba ng kanyang puso? O ang kanyang naririnig o ang makinang katabi. It had been a while. Hours and hours of searching. Days and nights of visiting different hospitals and morgues in hopes of finding the man she needs to rescue. And yet, here comes the moment, and there she was... standing stiff beside the hospital bed where Chester was laying weak, pale, and half dead. ‘Jusko... Chester--’ "Umh...nurse?" Dagling naagaw ang kanyang atensyon mula sa panakanakang pagpitik ng linyang nasa monitor. She felt her face froze under the surgical mask when her eyes met a pair of confused hazel eyes looking back at her. Pinigil niya ang pamumuo ng napakaraming tanong sa loob ng kanyang isipan at pilit pinakaswal ang pagkukunwari bilang isang nurse. "Yes ma'am?" "Kanina pa po kayo nakatayo d'yan. Hindi pa po ba kayo tapos obserbahan ang pasyente?" The young woman sitting on the lone chair inside that room gave her a once over
BANG!"Jace!"It could have been the odds among all odds. Kung gaano kabilis ang naging pagbulusok ni Kimberly pabagsak ay gayun din kabilis huminto yon.Luha, sipon, laway... what else could an inverted hanging body withdraw just to justify what fear of death is like?Huminto ang oras, pati yata pagsulak ng dugo sa kanyang ulo tumigil.Kimberly doesn't want to count how many seconds was she swaying upside down. Pero nang makaramdam siya ng hapdi sa lalamunan dahil sa pinipigil na hininga ay napilitan din siyang dumilat at lingunin kung ano ang mahigpit na bagay ang nakapulupot sa kanyang binti.She made a loud gasped.It was a strong and manly hand.For a fraction, Kimberly almost forgot what the real score she was in was."Tangina!""Jace!"Terror and relief mixed with her blood when his callous hand pulled her back to the stairs.She lost her balance and almost slumped on her butt. Buti nalang ay mabilis nitong nasalo ang kanyang katawan bago pa siya matumba. He held her tight with
Hell and back, and then, hell and back again.Kimberly heard something popped when she tried to rest her back against her chair. Her eyes were droopy, her white shirt was a little unclean from being worn for three days in a row, and yet never had she thought of leaving that same spot for even just an hour.Malalim ang kanyang naging buntong hininga nang sandaling ipikit ang mga pagod na mata. For a while she found herself concentrating to the mild machine beeping sound occupying the room.The same noise that keeps her believing that Jace's still alive. Unconscious but still there.‘One. Two. Three heartbeats--’"Kimberly." Pinutol ng tawag na yon ang kanyang pagbibilang. Mabagal ang naging pagmulat ng kanyang mga mata para lingunin ang kung sino mang pumasok sa kwarto.She found herself letting out a forced smile upon seeing Chester sitting in a wheelchair. Sa likod nito ay ang ama nitong tumutulak ng upuan at inang may buhat ng kanyang unica hijang mahimbing ang tulog.As if on cue,
“And they lived happily ever after...”“Hindi kaya.”“They did, Casey. They did...”“Hind kaya frog ‘yong pinakasalan ni Snowhite. At mas lalong hindi tatlong tadpoles ang naging anak nila!”Jace had to move the book covering his face down a bit. Raising a manly eyebrow, isa-isa niyang siuyod ng makahulugang tingin ang tatlong batang magkakatabi sa ibabaw ng family-size bed na kaharap - isang six years old na babae and dalalawang cute na two-years old na lalaki.Patamad na sinandal ni Jace ang likuran sa inuupuan niyang single couch. Pinilit niyang wag matawa nang ibalik ang kanyang tingin kay Cassidy na kanina pa nakasimangot habang nakatingin sa kanya. “Binilang ko, Casey. Tatlo talaga--”“Daddy naman eh--”“Snowhite! Frog!” It was Rain who cut her sister off. Umangat sa ere ang maliliit na kamay nito bago gigil na pinagtatapik ang comforter na nakakumot sa kanilang magkakapatid. The baby was pouting his lips while furrowing his eyebrows. He got jet black hair just like their mom, b
"GOOD MORNING, CHES—" Nabitin sa ere ang bati ni Kimberly nang isang blangkong mukha ang bumungad sa kanya pagkabukas ng pinto. For a while, she didn't know how to react to the man in front of her. Ngingiti ba siya o sisimangot?It was a beautiful morning. Mataas ang araw pero malamig ang hangin. Humuhuni rin ang mga ibon mula sa mga punong nakapaligid sa old American-styled house na iyon. Things could have been perfect, kung hindi nga lang nakasimangot ang gwapong lalaking kaharap niya."Good morning, Jace," alanganing simula niya habang pinakakalma ang sarili."Indeed it was," sagot naman nito bago patamad na isinandal ang balikat sa hamba ng pintuan.Tumaas ang mga kilay ni Kimberly. Halos bumulong lang si Jace pero sapat ang sarkasmo ng sinabi nito para magpanting ang tainga niya. The brute clearly used past tense— was."Okay..." Mabagal siyang napatango. It was barely eight in the morning. Hindi ba sobrang aga naman yata para mag-away na naman sila? Sa kagustuhang tapusin na ang h
"ANO?!" Naibaba ni Kimberly ang hawak na tinidor nang manlaki ang mga mata ni Rhona habang nakatingin sa kanya. Ala-una na ng hapon. Kasalukuyan silang kumakain sa isang fast food nang maalala niyang ikwento rito ang mga naganap sa bahay ng mga Mangino. Her only purpose for telling her best friend about what happened was to make herself feel less guilty. Iyon nga lang at hindi inaasahan na mag-o-overreact ito at magsisisigaw nang ganoon. What she said was supposed to be a secret. Ika ng marami, private girl-talk. Hindi ba nito na-gets 'yon? "Niloloko mo ba 'ko?! Anong muntik mo nang halikan si Jace?!" "Ilakas mo pa kaya? Hindi pa naririnig sa kabilang dulo nitong mall, 'yang boses mo." Sinamaan niya ng tingin ang kaharap, bago binalik ang atensyon sa kinakaing tanghalian. They were having lechon-sinigang at Mias, isa sa mga kilalang kainan sa mall na iyon. She has to give it to the restaurant, their entrees were exceptionally good. Their foods were mostly classic Filipino dishes
WALA SI CHESTER nang makarating si Kimberly sa bahay ng mga Mangino. Ilang araw na rin ang lumipas pero ni hindi pa rin nito naririnig ang paliwanag niya tungkol sa nangyari. The past few days had been cold. Mga magulang nalang ni Chester ang nagbubukas ng pinto sa tuwing dadalaw siya sa mga ito. Araw-araw pare-pareho lang naman ang sinasabi ng dalawang matanda sa tuwing bumibisita siya roon— wala raw si Chester. That was both sad and intriguing. Sa klase kasi ng relasyong mayroon siya sa pamilyang 'yon ay opisyal na "label" na lang talaga ang kulang sa kanila ni Chester. Hindi naman sa pagmamayabang, pero alam niyang napamahal na rin siya sa bawat tao sa pamilya nito— maliban kay Jace, syempre. Matigas pa sa bato ang ugali niyon eh. The Jace's is like an uncharted territory to her. Mahirap itong hulihin, mahirap pasukin, at mas mahirap namang maintindihan. Hindi niya alam kung saan ba siya dapat lumugar sa tuwing nakikita ito. She doesn't want to be in his bad side, but then, pero
"HOW DID she take it?" Jace lit his cigar at the same time as Chester came into their room. He had been wide awake since his brother went out. It was already two in the morning, may pasok pa siya mamaya pero talagang hindi lang siya dalawin ng antok. Something was bothering him. He was the one who advised his brother to admit the situation to the girl as early as now. He even told Chester to return everything she gave him. At ngayon nga, he was also the one feeling guilty to the bone dahil alam, niyang masasaktan ito sa mga pinayo niya. She'd been loving his brother for freakin' five years after all. "Lighter than I thought." Ngumiti ang kausap, bago nilagpasan ang kamang hinihigaan niya, dumiretso ito sa aparador at nagsimulang magbihis. "Hindi siya nagalit?" He blew out his smoke. He found that answer stressing. Kimberly, taking that turn down message light was really not what he expected. Something was hëll not right."You can't be serious." Umiling ang kuya niya bago excited na