Galit, poot at pagkasuklam ang damdaming lumulukob sa buong pagkatao ko habang hindi ako mapakaling nakatayo sa madilim na bahagi ng aking kwarto sa gilid ng aking bintana. Kuyom ang kamao ko at nanggagalaiti ako na nakasilip sa labas habang ‘di ko alintana ang nanakit kong katawan. Kung may bagay man na siguradong-sigurado ako ay ang krimen na ginawa ni Geneviève Sanarez. Ang putang inang h*******k na babaeng iyon! Pagbabayaran niya ang lahat! Magbabayad siya!
Hindi iyon isang haka-haka at higit sa lahat hindi isang kathang isip. Hindi ako nagsisinungaling! Nakita ko siya! Kitang-kita ng dalawang ng mga mata ko kung paano niya pinatay ang batang babaeng nakadamit ng puti ng araw na iyon! Nakita ko kung paano niya ginawa ang lahat! Subalit ng isinumbong ko sa pulisya ang nangyari ay ako pa ang naging masama! Sa akin nila isinisi ang lahat. Kung hindi ba naman sila isa't kalahating mga bobo! Ang mga lintik na pulis ay hindi man lamang sila nag-abalang siyasatin ng mabuti ang sinabi ko!Walang naniwala sa akin. Wala! Ang malala pa ay pinagkamalan nila akong nababaliw at sinisiraan ko lamang si Geneviève Sanarez. Hayop! Hindi nilang alam na niloloko lang sila ng h*******k na babaeng iyon! Mga walang utak! Ano ba ang mapapala ko kung sisiraan ko ang letseng babaeng iyon? Wala! Wala! Mga putang ina! Wala! Wala akong mapapala! Bakit ‘di nila napapansin na pinapaikot lang sila ni Genevieve sa kanyang mga palad? Mga hangal! Bobo! Bakit nila hindi iyon nakikita? Bakit? Bakit? Bakit?!“Pinatay niya ang batang babaeng iyon! Bakit ba ayaw nilang maniwala sa akin?” nasusuklam kong bulong habang ‘di mapakali kong pinipisil ang kanang palad ko. “Mamamatay tao siya!” nanggagalaiti kong ungol habang hindi ko maiwasang maglakad parito’t- paroon sa loob ng kuwarto ko. “Mamamatay tao siya!”Muli akong sumilip sa labas ng aking bintana habang ‘di ko alintana ang napakalamig na simoy ng klima na dala ng malakas na malakas na ulan kasabay ng nakakatakot na kulog at kidlat sa kalangitan. Kung nakakamatay lang ang titig ko sigurado akong lahat sila ay kanina pa tumba at pinaglalamayan. Kailangan kong gumawa ng paraan para patunayan na totoo lahat ng nakita ko. Hindi ko hahayaan na magtagumpay si Genevieve Sanarez, ang demonyong nagbabalat-kayong anghel na iyon. Hindi!Malakas akong napamura nang makita ko ang bagong dating na mga pulis habang pinapalibutan ang aking bahay. Hindi ko inaasahang makakapasok sila sa Hacienda. Ano ba ang inaasahan ko? Pati sariling kong ina ay ayaw akong paniwalaan. Oo! Pati nanay ko ayaw akong paniwalaan. Ang taong nagluwal sa akin ay hindi ako pinaniwalaan. Mas pinili niyang tulungan ang mga hangal na pulis kaysa sa sarili niyang anak. Nagsanib-pwersa pa talaga sila. Ano ang aasahan ko, pareho-pareho lang naman silang halang ang kaluluwa. Magsama sila! Magsama na sila! Magsama sila!!!“Señorita Talulla! Lumabas ka dyan! Wala ka ng matatakbuhan!” sigaw ng Police Officer sa akin mula sa labas.Wala akong sinayang na oras, mabilis kong tinungo ang lihim na lagusan sa likod ng aking silid-aklatan. Maingat ko itong binuksan. Dala ang aking bag at maliit kong lente ay hinihingal kong tinahak ang aking lihim na lagusan sa aking likod ng aking silid-aklatan. Madilim, maalikabok, masikip pero pinilit kong makalabas. Ilang araw rin akong nagtatago at tumatakas sa kriming hindi ko ginawa. Mas binilisan ko pa ang paggapang palabas ng lagusan.Pagkalabas ko ay tahimik kong pinagmasdan ang mga pulis na naghahanap sa akin. Lalong-lalo na si Geneviève na lihim na nakangiti sa ‘di kalayuan habang yakap-yakap ang sarili kong ina. Bigo at puno nang hinanakit at galit ko silang tinitigan. Magbabayad sila. Magbabayad si Genevieve Sanarez sa lahat ng kasalanan na ginawa niya. Magbabayad siya ng mahal. Kaluluwa ng batang babaeng iyon ang kinuha niya. Kukunin ko rin ang sa kanya.Matalim na matalim ko siyang tinitigan habang mahigpit na mahigpit ang pagkaka-kuyom ko sa hawak kong lente. “Dudurugin rin kita, Geneviève. Ipinapangako ko iyan. Dudurugin kita. Maghintay ka lang.”Pagkatapos ay mabilis ang galaw ko na tumakbo papasok sa masukal na kakahuyan. Walang lingon-lingon akong nagpatuloy habang buong-buo ang pasiya ko na dadaigin at hindi muling hahayaan si Geneivieve na muling pumatay ng inosenteng buhay. Mababayad siya ng mahal. Unti-unti kong ipapalasap sa kanyang ang hagupit ng aking paghihigante. Dahan-dahan at walang pasubali’t pagdadalawang-isip. Humanda siya.Nagpatuloy ako sa pagtakbo papasok sa masukal na kagubatan. Ipinagsawalang-bahala ko ang mga sanga na malakas na tumatabing at humahampas sa akin pati ang lamig na hatid ng malakas na buhos ng ulan. Kailangan kong bumalik sa lugar na iyon, Kailangan kong bumalik sa lugar kung saan nagsimula ang lahat. Kung saan bumalik lahat ng ala-ala ko at kung saan ko nakitang pinatay ni Genevieve ang batang iyon.Pero bago ang lahat, kailangan ko munang bumalik sa lumang bahay ko sa likod ng kambal talon. Kailangan kong magpahinga. Kailangan kong ipahinga ang katawan ko. Kailangan kong mag-isip kung papaano ko gagawin at isakatuparan ang lahat ng plano ko. Kung paano ko bibigyan ng hustiya ang batang babaeng iyon. At higit sa lahat, kung paano ko paparusahan ang pumatay sa kapatid ko.Nakahinga ako ng maginhawa ng matanaw ko ang kambal na talon mula sa kinatatayuan ko. Kabisado ko ang masukal na gubat kaya kahit madilim ay madali kong nahanap ang lugar na ito. Dahan-dahan akong naglakad pagdating ko sa talon upang huminga ng maayos. Pagtapos maingat ang hakbang kong tinalunton ang masikip na daan pamunta sa lumang bahay ko.“Tama ang Nanay Pepa, babalik at babalik ka po dito,” sabi ng tinig na ikinagulat ko pagdating ko sa likod ng talon.“Sino ka?” tanong ko sa tinig habang pinipilit kong aninagin ang paligid ko. Tuluyan na kasing napunde ang ilaw ng lente na dala-dala ko. “Sino ka?” tanong ko ulit.Pero bago ko pa marinig ang sagot niya ay biglang bumigat ng katawan ko at umikot ang paningin ko. Hanggang sa unti-unti akong tinakasan ng sarili kong kamalayan. Paulit-ulit kong itinatanong sa sarili ko, bakit pa ako bumalik? Pero paulit-ulit ko rin naririnig ang sagot na kailangan kong malaman ang lahat.Pero paano ba nagsimula ang lahat?Mag-aanim na buwan na ang nakalilipas bago nangyari ang lahat… Nakatuon ang buong atensyon ko sa sinusulat ko. Itinatak ko sa isipan ko na kapag hindi ko natapos ang manuscript na kasalukuyan kong isinusulat ay siguradong ako ang tatapusin ng may saltik kong tagapatnugot (Editor) Binilisan ko ang pagtipa sa keyboard ko habang maganda pa ang daloy nang mga salita at pangyayari sa kalawangin kong utak. Iba rin kasi ang pakiramdam kapag alam ko iyong isinusulat ko at hindi ko pinipilit pigain ang utak ko para lang makabuo nang maayos na dialogo para sa mga karakters ko. Minsan kasi kapag pinipilit ko, lalo lang nagiging basura at pilit ang tunog ng mga dialogo ng mga tauhan ko sa kwento. Ayokong bigyan ang tagapatnugot ko ng gawa na ibabasura lang niya. Kaya hanggat maganda pa ang daloy ng kwento sa utak ko, kailangan kong magsulat at hindi bigyan pansin ang lahat ng hindi konektado sa pagsusulat ko. Kailangan kong isarado ang utak ko sa mga nangyayari sa paligid ko. “Talulla!” malaka
Nagising ako dahil sa isang malakas na kalampag ng nahulog na bagay sa sahig mula sa labas. Dilat-mata akong napabangon ng wala sa oras at alerto akong napatingin sa buong paligid ko at dali-daling napasilip ako sa bintana ko. Subalit agad akong napa-igik ng maramdam ko ang sakit na nanunuot sa bawat bahagi ng katawan ko nang subukan kong tumayo. “Anak ng magaling,” bulong ko ng biglang umikot ang paningin ko. Lihim akong napamura nang muling bumalik sa akin ang pinagdaanan ko nitong nakaraang isang linggo. Ang mga pulpol na pulis na iyon. Palibhasa mga walang paninindigan at bumabahag ang buntot kapag nakikita nila si Mama. Ayaw nilang sumama ulit ang tingin ni Mama sa Departamento ng Pulisya simula ng mawala si Ate Letty kaya parati nilang inuuna na paluguran ito kaysa sa pagbibigay at paghahanap ng hustisya. Kulang na lang gawin nilang batas ang salita ni Mama. At ang h*******k na Genevieve ay sinasamantala ang pagkakataon upang lalong maidiin sa akin ang kasalanang hindi ko nama
Hindi ko naiwasang mapalunok ng makarating kami sa Hardin ng Hacienda. Hindi ko inaasahan na may madatnan akong mga bisita ngayong gabi. Subalit ang hindi ko kayang tagalan ay ang pamilyar na paraan ng tingin na ipinupukol nila sa akin. Ang tingin na natanggap ko pitong taon na ang nakalilipas.Kanina ay agad silang natahimik nang makita nila akong paparating at hindi nila inaasahan na kasama ko si Mama. Kung tingnan nila ako aakalain kong nakasunod sa akin si kamatayan na bitbit ang kanyang karit, nakangiti at nagdadala ng kamalasan. Para sa kanila, isa akong tinik sa lalamunan ni Mama na kailangan ng tanggalin.Agad akong napayuko para iwasan ang mapang-uring tingin na ipinupukol nila sa akin. Binilisan ko ang paghakbang ko na para bang doon nakasalalay ang paghinga at buhay ko. Kung pwede lang akong lamunin ng lupa, pagka-apak ko pa lang sa loob ng Hacienda ay nagpalamun na ako. Kung maaari lang akong maglaho. Pilitin ko man minsan na ipagsawalang-bahala ang lahat subalit hindi ko k
“Dōshite nani ga okotta no ka oshiete kurenakatta no? (Bakit hindi mo sinabi sa akin ang nangyari?)” Galit at nag-aalalang bungad niya sa akin mula sa kabilang linya. “Keisatsu ga anata o oikakete iru no o shitta toki, watashi ga dorehodo shinpai shite ita ka shitte imasu ka? (Alam mo ba kung gaano ako nag-alala nang malaman kong hinahabol ka ng mga pulis?). Dōshite oshiete kurenakatta no? (Bakit ‘di mo sinabi sa akin?) Naze watashi ni denwa shinakatta nodesu ka?(Bakit di mo ako tinawagan?)” Walang preno-prenong sunod-sunod na tanong sa akin ni Daiki sa sarili niyang lenggwahe mula sa kabilang linya. Kapag ginamit na niya ang sarili niyang wika ibig sabihin seryosong-seryoso siya. Halata naman sa boses niya. Napag-usapan namin dati na tatawagan ko siya kapag kailangan ko ng tulong, subalit dahil takot akong madawit ang pangalan niya sa pangalan ko, pinili kong huwag ipaalam sa kanya ang mga nangyayari sa akin. Ganun naman talaga ‘di ba kapag mahalaga ang isang tao sayo? Uunahin at uu
Bago ako dumiretso sa bahay ko ay huminto muna ako sa harapan ng artipisyal na lawa na gawa ni Kuya Celio, ang nakatatanda kong kapatid. Mapait akong napangiti nang maalala ko si Kuya Celion. Kamusta na kaya siya? Tatlong taon na rin kaming hindi nagkikita. Napalingon ako sa Dining House namin na nakatayo sa gitna ng lawa. Lalong tumingkad ang kulay perlas nitong kulay dahil sa sinag ng inang buwan. Napatingala ako at hindi ko maiwasang mapangiti. Kahit papaano ay napapawi ng buwan ang ‘di magandang damdamin na unti-unting lumulukob sa akin. Huminga ako nang malalim na malalim bago ko muling ibinaling ang tingin ko sa lawa. Maliwanag na maliwanag ang bilog na bilog na buwan kaya tila diyamanteng nakikislapan na inilatag ang sinag ng buwag sa artispisyal na lawa. Noong bata pa ako, dito kami naglalaro ni Kuya Celio tuwing wala siyang pasok sa eskuwela. Pero simula nang magkolehiyo siya ay naging madalang na ang paglalaro namin. Subalit tuluyan naputol ang samahan namin nang mangyari a
Inayos ko muna ang aking higaan bago ako lumabas sa aking kuwarto. Isang linggo rin akong nagpahinga. Ngayon na nanumbalik na ang lakas ko ay handa ko nang isakatuparan ang layunin ko. Ang tugisin si Genivieve Sanarez at parusahan si Mama. Sa loob ng isang linggo kong pahinga rito sa likod ng kambal na talon ay si Bibo ang nangangalap ng balita at impormasyon para sa akin. Hindi ko itatanggi na may talento ang batang ito pagdating sa pag-iimbestiga. Dahil sa kanya nalaman kong nag-utos si Mama na halughugin pati ang kagubatan para mahanap ako. Nagkaroon din ng pagpupulong sa bayan na bibigyan ng pabuya ang kung sino mang makakapagturo kung nasaan ako. Pero kampante akong hindi nila matutunton ang kinalalagyan ng bahay ko. Isa pa, mahigpit kong ipinagbilin kay Bibo na huwag na huwag babanggitin ang pangalan ko kahit kanino. At ang malala pa ay pinatira ni Mama sa Hacienda si Genevieve upang protektahan ito sa laban sa akin. Subalit sa kabila ng lahat, ay natuwa pa rin ako dahil ibinal
Dumiretso ako sa Bag End at pagkapasok ko ay pinili kong hayaan ang dilim ang muling umagapay sa akin. Hilam ang luha kong tahimik akong humiga sa kama ko at mahigpit kong niyakap ang sarili ko tulad ng sanggol na nasa sinapupunan pa lamang ng kanyang ina. Ang kaibahan lamang ay para akong walang buhay na nakahilata sa kama ko habang nakatitig sa labas at lumuluha. Ganito ba talaga ako kahina? Nakakapagod na. Pagod na ako. Pagod na pagod na ako. Paulit-ulit kong kinukumbinsi ang sarili ko na huwag akong maapektuhan. Na sanay na ako. Subalit, sa bawat pagbanggit nila sa pangalan ni Ate Letty, pakiramdam ko daig ko pa ang kriminal na paulit-ulit na kinukundina. Kasalanan ko ba talaga ang lahat? Hindi ko alam. Wala akong maalala. “Tiis ka lang, Talulla. Magtiis ka lang,” bulong ko sa sarili ko. Pero hanggang kailangan ako magtitiis? Hanggang kailan ako magdurusa sa kasalanan hindi ko maalala? Kailan ba ako patatawarin ni Mama? Pagak akong natawa nang biglang bumuhos ang malakas na mala
Pagka-alis na pagka-alis nina ‘Ka Tino at Tammy ay ipinagpatuloy ko ang paghahanap ng katawan. Subalit inabot na ako ng hapon ay wala pa rin akong mahanap. Umabot na ako sa masukal na parte ng gubat subalit wala pa rin akong makitang bakas o palatandaan na sa lugar na dito itinago ni Genevieve ang katawan. Napabuntong-hininga akong napaupo sa gilip ng sapa naghilamos ng mukha. Kanina pa ako naglalakad at naghahanap ng mga bakas o palatandaan subalit wala akong makita. Alam kong imposible na agaran kong mahanap ang katawan ng batang babaeng subalit hindi ko pa rin maiwasang madismaya. Huminga ako ng malalim at inilibot ko ang paningin ko. Kasalukuyan akong nasa gitna ng gubat habang napapalibutan ng naglalakihang mga puno. Napailing na lang ako. Paano ko mahahanap ang katawan sa ganito kakapal at kakomplikadong lugar? Biglang gusto kong panghinaan ng loob. Pagod na pagod na ako. Mukhang kailangan kong bumalik bukas para ipagpatuloy ang paghahanap. Muli akong napabuntong-hininga at ini