ตอนที่ 8 ไม่ใช่เด็กแล้วนะ

น้องญานอนตัวแข็งทื่ออยู่ในอ้อมกอดของเออเนส เธอสบสายตาของชายหนุ่ม สายตาของเขานั้นเต็มไปด้วยแรงปรารถนาอย่างปิดไม่มิด

"รังเกียจฉันเหรอ" เขาเอ่ยถามหลังจากที่เธอยังนอนตัวแข็งทื่อและดันอกแกร่งของเขาให้ห่างจากตัวเธอ

"ปะ..เปล่าค่ะ ไม่ได้รังเกียจ แต่น้องญาว่ามันไม่เหมาะสมที่จะทำแบบนี้ คะ..คือ.. น้องญายังเด็กอยู่เลยค่ะ" หญิงสาวรีบตอบเพราะกลัวเขาเข้าใจผิด ใครจะไปรังเกียจชายหนุ่มรูปหล่อ สะอาดเนี๊ยบตั้งแต่หัวจรดเท้าแบบเขาล่ะ

"ปีนี้อายุเท่าไหร่" เขาถามพลางใช้มือลูบผมที่ปรกหน้าของเธอออกและไล้ข้อนิ้วไปตามกรอบหน้าเนียนใสของหญิงสาว

"19 ค่ะ อีกสามเดือนก็จะเต็ม 20" เธอตอบชายหนุ่ม หัวใจเต้นแรงแทบจะทะลุออกมานอกอก เกิดมาจนป่านนี้ยังไม่เคยนอนร่วมเตียงกับผู้ชายคนไหนแบบนี้มาก่อน

"จะ 20 แล้ว ไม่ใช่เด็กแล้วนะ" เขาบอกกับเธอพลางลูบไล้ไปทั่วผิวกายนวลเนียนของเด็กสาว เธอรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ทุกที่ที่เขาสัมผัส เออเนสขยับเข้ามาใกล้จนลมหายใจร้อนของเขาปะทะริมฝีปากอวบอิ่มของเธอ แต่ก่อนที่เขาจะประทับจูบลงที่ริมฝีปากสวยนั้น เสียงโทรศัพท์ของน้องญาก็ดังขึ้น

กริ้งงงงงงงงงง.... หน้าจอแสดงชื่อมัมมาริสา ปฏิญญาฉวยโอกาสนั้นรีบลุกจากเตียงทันที

"ค่ะมัม" หญิงสาวรับสายเสียงสั่น

"น้องญาเป็นอะไรไปลูก เสียงสั่นเชียว"

"อ้อ. แอร์มันเย็นค่ะมัม" เด็กสาวพูดปดคำโต

"มัมอุตส่าห์วางแผนอย่างดี ดันมามีงานด่วน เลยอดไปเที่ยวกับหนูเลย พี่เออเนสดูแลหนูดีไหม"

"ดีค่ะมัม พี่เขาบอกว่าจะพาไปเดินเล่นชายหาดตอนเย็นค่ะ"

"ดีแล้วลูก เที่ยวให้สนุกนะ ถ่ายรูปสวยๆ มาฝากมัมด้วยล่ะ" มัมมาริสาเอ่ยทิ้งท้ายก่อนที่จะวางสายไป

ปฏิญญาเหลียวมองรอบๆ ห้องอย่างหวาดระแวง เธอไม่เห็นเออเนสในห้องแล้ว เขาคงออกไปตอนที่เธอคุยกับมัมมาริสานั่นแหละ

น้องญาจัดแจงอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดบอดี้สูทเสื้อกล้ามสีเนื้ออ่อน ใส่กางเกงยีนส์ขาสั้นสีดำ ผมยาวสลวยถูกถักเป็นเปียหลวมๆ สองข้าง แต่งหน้าโทนสีส้มอ่อน ปัดแก้มสีพีซดูน่ารักสมวัย เมื่อเสร็จเรียบร้อยเธอก็ออกจากห้องไปยังหน้าห้องของเออเนส แล้วกดกริ่งเบาๆ

ปิ๊งป่อง ... ร่างเล็กยืนรออยู่สักครู่ประตูห้องก็ถูกเปิด เออเนสในชุดเปลือยท่อนบน ผ้าขนหนูพันช่วงล่างไว้แบบหมิ่นเหม่ ฝ่ามือแกร่งของเขากำลังใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดผมหมาดๆ นั้นอยู่

หยดน้ำยังเกาะพราวตามเนื้อตัวที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแข็งแรงและซิกแพคลอนสวยอย่างคนที่ออกกำลังกายเป็นประจำ น้องญาเผลอจ้องร่างกายนั้นอยู่นาน จนคนถูกจ้องต้องประท้วง

"จะยืนจ้องอยู่หน้าห้องอีกนานมั้ย เข้ามาสิ"เออเนสพูดพร้อมกับหันหลังกลับเดินเข้าไปในห้อง ปฏิญญาเริ่มได้สติ เธอรีบเดินก้าวเข้าห้องมาอย่างเก้ๆ กังๆ

"เดี๋ยวน้องญารอพี่ตรงนี้นะคะ" เธอชี้มายังชุดโซฟาบริเวณห้องโถง แล้วเดินไปนั่งทันที

"โอ้ยยย !!! ทำไมหัวใจเต้นแรงขนาดนี้เนี่ย" น้องญาคิดในใจ เธอหายใจลึกๆ และพยายามปรับอารมณ์ให้เป็นปกติที่สุด

พรึ่บบบ .. จู่ๆร่างแกร่งก็นั่งลงบนโซฟาใกล้กับคนตัวเล็ก เธอตกใจสะดุ้งโหยง จนเออเนสต้องหันกลับไปมอง

"เธอเป็นอะไรมากมั้ย ตัวสั่นยังกับลูกนก" เขาเอ่ยถามพลางมองใบที่ใบหน้าของเธอที่แดงปลั่งไปทั้งหน้าลามไปถึงใบหู

"ปะ..เปล่าค่ะ .. คะ..คือ แอร์มันเย็นน่ะค่ะ" เธอแก้ตัวไปน้ำขุ่นๆ

"หึ.." เออเนสหัวเราะในลำคอ

"เอ่อ..ที่นัดกันไว้ว่าจะลงไปเดินเล่น น้องญาไปคนเดียวดีกว่าค่ะ เผื่อพี่เออเนสอยากพักผ่อน" เธอพูดจบก็รีบลุกขึ้นยืนและก้าวเดินเพื่อที่จะออกไปข้างนอก แต่ถูกฝ่ามือแกร่งสองข้างรวบเอวเอาไว้แล้วจับให้นั่งคร่อมลงบนตักแกร่งโดยหันหน้าเข้าหากัน เด็กสาวเบิกตาโพลงด้วยความตกใจเมื่อใบหน้าทั้งสองอยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ

เธอรีบใช้สองมือยันอกแกร่งเปล่าเปลือยนั้นทันที แต่ที่น่าตกใจกว่านั้นคือตอนนี้เธอกำลังนั่งทับบางสิ่งบางอย่างที่อยู่ใต้ผ้าขนหนู ถึงแม้จะมีผ้ามากั้นแต่เธอก็ยังรู้สึกได้ถึงความแข็งขึงของเจ้าสิ่งนั้นที่อยู่ตรงบริเวณสามเหลี่ยมอวบอูมของเธอพอดิบพอดี

น้องญาตัวแข็งทื่อไม่กล้าขยับเขยื้อน เพราะเกรงว่าจะเป็นการกระตุ้นเจ้าสิ่งนั้นให้มันตื่นยิ่งกว่าเดิม เธอเบือนหน้าหนีสายตาที่โลมเลียของเออเนส หัวใจเต้นแรงและหน้าแดงเป็นลูกตำลึงสุก

"เช็ดผมให้ฉันหน่อย" เสียงทุ้มน่าฟังเอ่ยบอกกับเด็กสาวบนร่าง

"คะ .. อะไรนะคะ" น้องญาถามตะกุกตะกัก

เออเนสส่งผ้าเช็ดตัวผืนเล็กให้เธอ แล้วชี้มาที่ผมเปียกของเขา น้องญารับผ้าเช็ดตัวมาจากเขา แต่ด้วยความที่เธอตัวเตี้ยกว่าเออเนสมาก ทำให้เธอต้องขยับขาที่นั่งคร่อมชายหนุ่ม เปลี่ยนมาเป็นคุกเข่าแล้วยันตัวเองขึ้น เพื่อที่จะเช็ดผมให้เขาได้

"อื้ม..แบบนี้ก็ดี จะได้ไม่ต้องนั่งทับเจ้าตัวปัญหานั่น" ปฏิญญาคิดในใจ แต่.... เธอคิดผิด ผิดมหันต์มากๆ

ด้วยช่วงตัวของเออเนสยาวกว่าเธอเยอะ แล้วช่วงแขนเด็กสาวก็สั้น แถมเออเนสยังนั่งพิงโซฟาอีก เธอจึงต้องยื่นมือเข้าไปและขยับหัวเข่าสองข้างเข้าไปใกล้ยิ่งกว่าเดิม ส่งผลให้หน้าอกของเธออยู่ตรงใบหน้าของเขาเต็มๆ

เออเนสยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ เหมือนคนตัวเล็กตั้งอกตั้งใจในการเช็ดผมให้เขามากเสียจนลืมสนใจสองเต้างามที่ตอนนี้ขยับเขยื้อนไปมาอยู่ตรงหน้าของชายหนุ่ม

กลิ่นกายสาวหอมกรุ่นทำให้อารมณ์ของชายหนุ่มกระเจิดกระเจิง แถมสองเต้าตูมเต่งยังกระเพื่อมไปมาล่อตาล่อใจอยู่ตรงหน้าเขาอีกด้วย

หมับ.. ฝ่ามือแกร่งสองข้างของเขาจับไปที่สองเต้างามขนาดใหญ่เกินตัวของเด็กสาวทันที

"ว๊ายย .. พี่แอลตันจะทำอะไรคะ ปล่อยน้องญาเดี๋ยวนี้เลยนะ" เธอแหวใส่ชายหนุ่ม เขาใช้ลำแขนแข็งแรงโอบร่างเล็กนั้นลงมาปะทะกับหน้าอกแกร่งทันที

"ก็หน้าอกเธอมันแกว่งไปแกว่งมา อยู่ตรงหน้าฉัน ฉันก็เลยช่วยพยุงไว้ให้ แค่นั้นเอง" เขาพูดกับเด็กสาวหน้าตาเฉย เธอได้ฟังถึงกับอ้าปากหวอ มือน้อยๆ ทุบลงไปยังอกแกร่งนั้นทันที

"พูดอะไรน่าเกลียด ปล่อยน้องญาเดี๋ยวนี้นะคะ" คนตัวเล็กลุกออกจากโซฟาแล้วโยนผ้าเช็ดผมคืนให้เขา

"เช็ดเองไปเลยค่ะ น้องญาจะลงไปเดินที่ชายหาด" เธอทำหน้าบึ้งใส่ชายหนุ่มแล้วหมุนตัวเดิมออกจากห้องไป

"ชิ!! คนอะไรเนี่ย เจ้าเล่ห์ที่สุด" น้องญ่าบ่นอุบอิบ