Chapter 5-Ang unang Bakas

Ang Unang Bakas

Mabilis ang ikot ng oras sa loob ng opisina ng mayor matapos ang shooting incident. Kahit nagbabalik na ang katahimikan, dama pa rin ang tensyon. Si Katey, hindi na halos bumitaw sa pagbabantay—laging nasa isang sulok, laging handa, habang si Calvin naman ay pilit pinapakalma ang lahat ng empleyado niya na nag-panic.

“Everything’s under control,” ani Calvin sa mga staff, nakangiti pa rin kahit bakas ang pagod sa mga mata. “Go back to work. Huwag kayong matakot.”

Grabe, no? Even under pressure, he still plays the hero card, isip ni Katey, habang nakahalukipkip, nag-oobserve.

Pero alam niyang hindi lang ito simpleng insidente. Kung may gustong pumatay kay Calvin, ibig sabihin may mas malaking bagay na hindi pa nakikita sa surface.

---

Pagkatapos ma-dispersed ang staff, lumapit si Calvin kay Katey.

“Hey, Bodyguard Barbie,” biro nito, pilit pinapawi ang tensyon. “Mukhang proud na proud ka na sa sarili mo kanina ah, niligtas mo ulit ako.”

“Huwag mo akong tawaging Barbie,” mariing sagot ni Katey, napataas ang kilay. “At trabaho ko lang ‘yon. Don’t flatter yourself.”

Tumawa lang si Calvin. “Grabe ka, wala man lang ‘thank you’ for not dying in front of you.”

Napapailing si Katey, pero sa loob-loob niya, totoo rin namang may kakaibang gaan sa dibdib niya na ligtas ang mayor.

---

Kinagabihan, nagsagawa ng briefing sa loob ng isang private conference room. Nandoon ang ilang tauhan ng PNP at isang IT specialist mula sa City Hall.

“According sa CCTV footage,” paliwanag ng IT specialist habang pinapakita ang video, “hindi galing sa labas ang shooter. Pumasok siya gamit ang fake ID, pretending to be a maintenance worker. Professional ang galaw. Malinis.”

Napakunot ang noo ni Katey. “So inside job. May access siya sa building.”

“Exactly,” dagdag ng pulis. “And according to forensics, foreign-made ang bala. Hindi basta-basta. May pondo ang mga nasa likod nito.”

Tahimik lang si Calvin, nakasandal sa upuan habang naglalaro ang ballpen sa kamay. Pero bakas sa mukha niya ang lalim ng iniisip.

Pagkatapos ng meeting, lumapit siya kay Katey. “So… sino sa tingin mo ang mastermind? My political rivals? Or maybe one of my… exes?”

Napasinghap si Katey. “Exes? Seriously, Mayor? Sa dami ng babaeng pinaasa mo, baka nga.”

“Uy,” ngumisi si Calvin, “hindi naman ako gano’n kasama.”

“Really?” tinaasan siya ni Katey ng kilay. “Ikaw na yata ang walking definition ng ‘kasama.’”

Ngumiti lang ulit si Calvin. Pero sa likod ng mga biro, ramdam ni Katey na may bigat itong tinatago.

---

Kinabukasan, maagang nag-report si Katey para samahan si Calvin sa isang community event. Dala ang instinct niya, mas alerto siya kaysa dati.

Habang nasa entablado si Calvin, nag-speech tungkol sa bagong scholarship program ng lungsod. Nakatingin si Katey sa crowd—mga estudyante, magulang, media, supporters.

Pero may isang lalaki sa bandang likod na nakasuot ng cap at dark shades, at tila laging nakatingin kay Calvin.

Suspicious.

“Excuse me,” bulong niya sa isa pang security, “keep an eye on that man.”

Naglakad siya palapit, pero bago pa man siya makalapit, biglang umalis ang lalaki, sumiksik sa mga tao, at nawala na parang bula.

“Damn it,” bulong ni Katey.

Pagbalik niya sa stage, nagtapos na ang speech ni Calvin. Paglapit nito sa kanya, agad siyang tinanong: “Ano’ng nangyari? Bakit ang seryoso ng mukha mo?”

“May nagmamanman sa’yo. Hindi ko nakuha.”

“Baka fan lang.”

“Fans don’t stare at you like predators, Mayor,” mariin niyang sagot.

At doon, unang beses na nakita ni Calvin ang totoong seryosong mukha ni Katey. Hindi lang ito tungkulin para sa kanya—mission ito. Buhay at dangal niya ang nakataya.

---

Kinagabihan, sa Montenegro residence, nagkukumpuni si Katey ng notes sa notebook niya.

Shooter had access. Professional. Bala, imported. Suspicious man sa event. May nag-oobserve, pero hindi kumilos. Why?

Napapikit siya sandali. Pagod na pagod ang utak niya, pero hindi siya pwedeng mag-relax. Hindi ngayon.

At sa hindi inaasahang pagkakataon, may kumatok sa bintana niya mula sa labas.

Napalingon siya, at muntik nang mahulog ang ballpen niya nang makita kung sino—si Calvin, nakangiti, hawak-hawak ang cellphone.

“Are you spying on me?” asik niya pagkabukas ng bintana.

“Nope,” sagot ni Calvin. “I’m just… bored. And your house is more interesting than mine.”

“Mayor, for the record, this is my personal space. Hindi ka pwedeng basta-basta sumulpot dito.”

“Relax,” ngumisi ito. “I just wanted to say… thank you. For being serious about this. Alam kong inis ka sa’kin, but you’re the only one I trust right now.”

Natigilan si Katey. Hindi niya akalaing maririnig niya iyon mula sa bibig ng isang lalaking sanay magbiro at hindi magpakita ng kahinaan.

“Don’t thank me yet,” malamig niyang sagot, kahit may kumislot sa puso niya. “We’re just starting. And trust me… it’s going to get worse.”

---

At hindi nga siya nagkamali.

Kinabukasan, natanggap nila ang unang sulat mula sa mastermind. Hindi ito dinala ng koreo, kundi iniwan mismo sa mesa ng mayor—kahit na bantay-sarado ang buong opisina.

Plain white envelope. Walang pangalan. Walang sender.

Binuksan ni Calvin, at binasa nang malakas:

> “The people’s prince must fall. His charm won’t save him. Watch your back, Fuentebella. Tick tock.”

Tahimik ang buong opisina. Ramdam ang bigat ng bawat salita.

Dahan-dahan, inagaw ni Katey ang papel at inamoy ito. May bahid ng sigarilyo, imported. May tinta na tila galing sa lumang typewriter.

“Hindi ito basta-bastang warning,” bulong niya. “Sinusubukan nilang takutin ka. Pero mas lalo lang nilang pinatunayan na malapit sila. Someone on the inside.”

Tumingin si Calvin sa kanya, seryoso na ngayon, wala nang biro.

“Then I guess, Katey… ikaw lang talaga ang pwede kong pagkatiwalaan.”

At sa unang pagkakataon, nakaramdam si Katey ng kakaibang tensyon—hindi na lang ito laban ng buhay at kamatayan, kundi laban din ng puso laban sa pusong hindi dapat mahulog.