Chapter 07
Ang pangalan na iyon ay isang warning bell sa aking utak. Kung may pamilya si Mila na kasangkot, ibig sabihin ay may malalim pang koneksyon sa labas ng kumpanya—at maaaring magulo ang lahat kapag nasangkot ang pamilya. "Isang huling tanong, Hensley," sabi ko, ang tono ko’y naging malamig na parang yelo. "Paano mo pinanatili ang inyong relasyon kay Mila? May pagkakataon ba na natutuklasan mo na ang tunay niyang intensyon?" Pinagmumumog niyang sagot, "Mila... hindi siya basta-basta. Kung nakilala mo siya, maiintindihan mo na ang mga ginagawa niyang hakbang ay matagal nang naplano. Pero hindi ko kayang labanan siya, hindi ng mag-isa lang." "At ngayon, Hensley, ikaw ang naging biktima ng laro niyang iyon," sabi ko, natagpuan ko ang pitik ng galit na nagsimula muling pumasok sa aking dibdib. "Ngayon, ikaw ang magsisilbing susi upang tapusin lahat ito." Ang pag-amin na nagmula kay Hensley ay naging hudyat ng muling simula ng laban. Hindi lang si Mila, kundi pati na rin ang mga kasamahan ni Hensley at ang buong operasyon—dapat lahat sila’y mapigilan at mapanagot. Napatingin si Hensley sa akin, ang kanyang mga mata ay puno ng takot at pagsisisi. Alam niyang wala na siyang ibang pagpipilian kundi ang sumunod. Kung may natitira man siyang konsensya, alam niyang ito na ang tamang oras para itama ang kanyang pagkakamali. "Anong gusto mong gawin ko?" tanong niya sa mababang boses, waring tinanggap na niya ang kanyang kapalaran. Tinitigan ko siya nang matagal bago sumagot. "Ibibigay mo sa akin ang lahat ng impormasyon tungkol kay Mila—lahat ng koneksyon niya, lahat ng transaksyong pinasok niya, at kung sino ang nasa likod ng operasyon ninyo." Huminga siya nang malalim, wari'y nag-aalinlangan. "Kapag ginawa ko 'yan, malalagay ako sa peligro. Hindi lang ako... pati ang pamilya ko." "Hindi na bago sa akin ang ganitong sitwasyon, Hensley," malamig kong sagot. "Pero kung gusto mong iligtas ang pamilya mo, ito lang ang paraan. Kung hindi mo ito gagawin, mas malala ang maaaring mangyari sa kanila." Nakita kong nanginig ang kanyang mga kamay habang hinawakan niya ang baso ng tubig sa kanyang harapan. Sa isang iglap, tila bumagsak ang bigat ng kanyang mundo sa kanyang balikat. Alam kong napagtanto na niya ang katotohanan—wala siyang ibang mapupuntahan, kundi sa akin. "Tutulungan kita," mahina niyang sabi, ngunit puno ng determinasyon. Ngumiti ako nang bahagya, ngunit hindi ito isang ngiting may saya. Ito ay isang ngiting puno ng pangako—pangakong hindi ko titigilan si Mila hangga’t hindi siya napapanagot sa lahat ng ginawa niya. "Simulan na natin," sabi ko, handa na sa susunod na hakbang. Hindi ko na sinayang pa ang oras. Kinuha ko ang phone ko at binuksan ang recording app, inilapag ito sa harapan ni Hensley. "Simulan mo sa lahat ng alam mo tungkol kay Mila," utos ko, ang boses ko'y malamig at puno ng awtoridad. Napalunok siya bago nagsimula. "Si Mila ay hindi isang ordinaryong babae. Noong una ko siyang nakilala, akala ko isa lang siyang ambisyosang negosyante na handang gawin ang lahat para sa tagumpay. Pero sa paglipas ng panahon, napagtanto kong mas malalim pa ang kanyang koneksyon sa underground network." "Anong klaseng koneksyon?" tanong ko agad, nakikiramdam sa bawat salitang bibitawan niya. "May mga taong nasa likod niya," sagot ni Hensley, habang pinupunasan ng nanginginig na kamay ang pawis sa kanyang noo. "Hindi ko alam ang lahat ng pangalan nila, pero sigurado akong may mga taong mataas ang posisyon sa gobyerno at malalaking negosyante na sangkot sa mga iligal na transaksyon. Siya ang nagiging tulay para sa kanila." Tumaas ang tensyon sa pagitan naming dalawa. Lalong lumalim ang butas na aking hinuhukay—at sa puntong ito, hindi ko na kayang umurong. "Kaya pala hindi siya natitinag kahit kailan," bulong ko sa sarili. "Paano siya kumikilos? May base of operations ba siya?" "Meron," mabilis na sagot ni Hensley. "Isang pribadong club sa gilid ng lungsod, pero hindi basta-basta nakakapasok ang kahit sino. Lahat ng pumapasok doon ay mga piling tao lamang—mga taong handang magbayad para sa impormasyon, armas, at koneksyon." Napakuyom ang kamao ko. Mas malaki ang operasyon ni Mila kaysa sa inakala ko. Kung may access siya sa ganoong klase ng underground network, mas delikado siya kaysa sa inaasahan. "Kailan ang susunod niyang pagkikita sa loob ng club na iyon?" tanong ko, unti-unting nabubuo ang plano sa aking isipan. "Sa loob ng tatlong araw," sagot niya. "May isang malaking transaksyon na mangyayari. Isa itong bidding para sa mga kumpidensyal na impormasyon mula sa malalaking kumpanya. At sigurado akong isa siya sa mga pangunahing nag-oorganisa nito." Tatlong araw. Tatlong araw para maghanda. Tumayo ako at dinampot ang phone ko. "Gagawin natin ito sa paraan ko, Hensley. At kapag sinubukan mong lumihis sa plano, alam mong hindi ako magdadalawang-isip na tapusin ka." Napalunok siya at tumango. Alam niyang wala na siyang ibang pagpipilian kundi ang sumunod. Habang papalabas ako ng silid, alam kong nagsisimula na ang tunay na laban. At sa pagkakataong ito, hindi ko hahayaang makatakas si Mila. Napahinto ako sa pintuan nang marinig ang mga salitang iyon mula kay Hensley. Bumaling ako sa kanya, at nakita ko ang kaba at takot sa kanyang mga mata. Hindi ko inaasahan na magiging ganoon siya—tinutok ang mga mata ko sa kanya, saglit na nag-isip, bago sumagot. "Ang buhay nila ay hindi nasa mga kamay ko, Hensley," sagot ko, ang boses ko'y mas matigas kaysa sa inaasahan ko. "Pero ang magagawa ko ay siguraduhing walang makakapigil sa akin sa pagpapataw ng hustisya, at kung ang ibig sabihin nito ay pagliligtas sa kanila, gagawin ko." Tumango si Hensley, pero hindi ko matukoy kung ang kanyang ekspresyon ay takot o pag-asa. "Salamat," aniya, bago siya muling naupo at itinago ang kanyang kamay na nanginginig. Hindi ko na inantala pa ang pag-alis. Pumunta ako sa sasakyan ko at mabilis na tumulak. Ang mga huling salita ni Hensley ay patuloy na umuukit sa isipan ko, at alam ko na wala nang atrasan. Ang laban ay nagsimula na, at hindi ko hahayaan na mawalan ng pagkakataon ang mga inosente dahil sa mga laro ng mga makapangyarihan.Chapter 331 Month LaterSimula nang may nangyari sa amin ni John—o si Mr. McCain pala at si John ay iisa—lagi na kaming magkasama. Hatid-sundo niya ako, at halos araw-araw ay kapiling ko siya. Nagplano na rin kami magpakasal sa susunod na buwan. Oo, mabilis, pero iyon ang gusto namin.Tuwang-tuwa ang mga magulang ko. Sinabay ko ang serbisyo ko sa paghahanda ng kasal namin.Ngayon, day off ko. Pumunta muna ako sa isang restaurant para mag-takeout ng pagkain, balak ko kasi siyang sorpresahin. Pero habang nakapila ako, nahagip ng mata ko ang isang bulto ng lalaking pumasok sa loob at dumiretso sa VIP room.Kinabahan ako. May kung anong kutob sa dibdib ko. Kaya palihim ko siyang sinundan.Pagdating niya sa may pinto, isang babaeng maganda at sexy ang lumabas. At bago pa ako makapagsalita, agad siyang sinalubong ni Kurt ng yakap at halik sa labi.Parang gumuho ang mundo ko sa nakita ko.Hindi ko na napigilan ang sarili ko. Kinasa ko ang baril at itinulak ang pinto. Nabigla silang dalawa—n
Chapter 32Althea POVNagising ako sa sinag ng araw na sumisingit sa kurtina. Dahan-dahan kong binuksan ang isa kong mata dahil nakakasilaw talaga. Napahawak ako sa ulo—sumusugat pa rin. Unti-unti kong naalala: naligo ako kagabi, uminom ng wine… at pagkatapos, wala na. Lumilipad ang alaala.Bago pa ako tuluyang bumangon, may humaplos sa aking baywang. Napalingon ako at napasinghap nang makita ang taong nakahiga sa tabi ko. Sa sobrang gulat, napamura ako at sinampal ko siya sa mukha nang hindi ko na pinakilos ang utak ko.“Ouch,” bulong ko, saka agad napasara ang aking mga labi dahil nahaplos ko rin nang matindi.“Anong ginawa mo? Hinalay mo ako — tarantado ka!” singkit kong sigaw, at heto pa—pumipintig ang puso ko na parang maglalakas na muli.Bigla naman siyang yumakap. “Thea, my love,” mahina niyang sabi, at nihinto ako—tila may kakaibang pagkakabig sa mga salitang iyon na kumantot sa puso ko.Naalala ko ang flashback—si John, hawak ang kamay ko, napapangiti habang inuulit ang panga
Chapter 31“Shit, bakit ang init ng katawan ko?” litong sambit niya habang nanginginig ang boses.Nagulat ako nang marinig ang sumunod niyang sinabi.“F*ck… may pampalibog ang nainom ko, Kurt. I want you!”Bago pa ako makapagsalita, bigla niya akong sinunggaban ng halik—mainit, mapusok, at puno ng pagnanasa.Nanlaki ang mga mata ko, at ilang saglit ay natigilan ako. Ramdam ko ang bawat pagdikit ng labi niya sa akin, mabangis ngunit sabay may halong desperasyon. Ang kamay niya’y kumakapit sa batok ko, hinahapit ako palapit na para bang ayaw na akong pakawalan.“Althea…” mahina kong ungol habang pilit na kinokontrol ang sarili. Ramdam ko ang apoy na sumusunog sa pagitan naming dalawa, at kahit anong pilit kong magpakalakas ng loob, hindi ko maikakailang naaapektuhan ako sa halik niya.Ang init ng hininga niya, ang panginginig ng katawan niyang nakadikit sa akin—lahat iyon ay parang tukso na gusto kong tuluyang pagbigyan. Ngunit isang bahagi ng isip ko ang sumisigaw: hindi ito siya… hind
Chapter 30Kurt POVPumasok ako sa guestroom na may dalang towel at isang maliit na toiletry bag, nagmamadali dahil narinig kong may kalituhan mula sa banyo nang ilang saglit. Inakala kong baka nasaktan o naiipit lang—hindi ko inakala na ganoon kabilis ang pagtagal ng sitwasyon. Nang makita ko siya—si Althea—naka-kuko sa gitna ng sahig, basa pa ang buhok, ang puting T-shirt na inabot ko kanina ay parang naiikot sa paligid niya—iba ang itsura niya.Umahon ang puso ko. Agad kong tinakpan ang pinto at nilapitan siya nang mabilis pero maingat. Ang unang bagay na napansin ko: malabong-matatalim ang mga mata niya, may pagkapuyat sa mga gilid; nanginginig ang mga tuhod. Nang mata niya ayit, tumigil ako sa paghinga.“Kurt—” halos naputol ang tugon niya kapag tumingin siya sa akin. Ngunit hindi yata ako nagbigay ng oras para umiyak o magpaliwanag. Nakita ko ang takot, nakita ko rin ang pagtatangkang lumaban—pero higit sa lahat, nakita ko ang kawalan ng kontrol sa katawan niya.Agad kong niyaka
Chapter 29 Althea POV Nabigla ako nang bigla na lang akong hinila ni Mr. McCain papasok sa isang guestroom. Hindi ko inaasahan ang sumunod—niyakap niya ako nang mahigpit. Hindi ko maintindihan kung bakit ko nagustuhan ang yakap na iyon, o kung gaano katagal niya akong hinawakan. Ilang minuto? Ilang oras? Basta ang alam ko, parang may kung anong init na kumalat sa dibdib ko. Dahan-dahan siyang kumalas at tumingin sa akin. Doon ko napansin—ang mga mata niya. Parang mata ni John. Hindi kaya...? Pero imposible! Imposible kung siya nga si John. Tumikhim ako para mawala ang parang nakabara sa aking lalamunan. “Ehem… bakit mo ako dinala dito, Mr. McCain?” “Gusto lang kitang tanungin,” sagot niya. “Tanungin? Tungkol saan?” “Tungkol sa kwintas at singsing. Pero huwag mo munang sagutin.” Inabot niya sa akin ang isang puting T-shirt. “Isuot mo muna ito. Maligo ka muna, lalabas muna ako para makapag-ayos ka.” Doon ko lang naalala—naka-bikini pa pala ako, at basa pa. Namula ako sa hiya ka
Chapter 28Brandon POVHindi ko napigilang tanungin si Kurt habang naglalakad kami papunta sa kwarto nina Darren."Bro, nasa ’yo pa ba ‘yung singsing na pinagawa mo sa akin noon?" tanong ko sa kanya."Alin doon?" sagot niya."’Yung may ukit ng pangalan mo.""Ah, oo. Nasa daliri ko pa. Bakit?" sagot niya habang tinitingnan ang kamay niya."Patingin nga ulit?"Tinanggal niya ang singsing at iniabot sa akin habang patuloy kami sa paglalakad. Tinitigan ko ito ng mabuti.Sabi ko na nga ba...---Kurt's POVMedyo paika-ika akong lumapit sa kanila. Tinanong ako ni Brandon kung ayos lang ako. Tiningnan ko si Althea—nakakunot ang noo at masama ang tingin sa akin—kaya napilitan akong magsinungaling.Bigla naming narinig si Angie mula sa balkonahe. Tinatawag niya si bb loves ko at parang nagmamadali. Akala ko sa pinto siya dadaan, pero nagulat ako nang sa hagdan pala umakyat—diretso sa kwarto ng mag-asawa. Napamura ako sa gulat. Ang bilis niyang kumilos, ilang sandali lang ay nasa itaas na siya.