KABANATA 6

“Ang lalaking ‘to!”

Nang makita ni Serene ang lalaki sa harapan niya, hindi siya makapagsalita. Hindi lang dahil sa matalim na tingin nito, kundi dahil din sa kulay ng mata nitong asul, ang parehong kulay na hindi niya malilimutan.

“It’s fine,” sagot ni Ethan sa mababang boses na halos pumikit ang tenga ni Serene. Hindi na niya hinintay matapos magsalita si Serene.

Ang lalim ng boses ni Ethan ay nagpatigil sa paghinga ni Serene. Kahit ilang taon na ang lumipas, hindi pa rin niya kayang kalimutan ang gabing iyon. Alam ng kanyang katawan ang bawat bakas ng lalaking kaharap niya ngayon.

Walong taon na ang nakalipas, pero sariwa pa rin sa isip ni Serene ang lahat tungkol sa lalaking ito, ang matatalas na matang asul, ang maninipis na labi, at ang matipunong katawan na minsan ay nagmamay-ari sa kanya sa isang gabing hindi niya nakalimutan.

Bahagya siyang napabuka ng labi. “Ikaw—”

“Sir Ethan, we need to go,” isang boses ang sumabat, dahilan para maputol ang sinasabi ni Serene at mapalingon si Ethan.

“Jerome, I was…”

Nang mapagtanto ni Serene ang ginagawa niya, agad niyang pinutol ang sitwasyon. “Pasensya na ulit, Sir. Excuse me.” Agad siyang tumalikod at mabilis na naglakad palayo.

Napatitig si Ethan sa likod ng babae. Bahagya siyang nagulat sa pag-alis nito, pero agad din niyang ibinalik ang composure. “Let’s go,” mahinahon niyang sabi.

***

“Masakit pa ba, anak?” tanong ni Serene kay Ava na nakaupo sa sofa. Tumango lang ang batang babae. “Kaya next time, be more careful while playing, okay?” Hinipan ni Serene ang tuhod ng anak na nilagyan niya ng gamot.

Sa tabi ni Ava, hawak ni Axel ang kamay ng kapatid. “It’s my fault, Mama. I was the one who told her to run. Don’t scold Ava, scold me instead.”

Napangiti si Serene habang tinatapos balutan ang sugat. “Hindi ako galit, Axel. Gusto ko lang maging maingat kayong dalawa para hindi na kayo masaktan ulit,” sabi niya habang hinaplos ang ulo ng kambal. “Kapag kayo nasasaktan, nalulungkot si Mama. Naiintindihan niyo?”

Sabay silang tumango. “Opo, Mama.”

“Good. Now, manood muna kayo ng TV habang nag-aayos si Mama. After that, we’ll go buy ice cream.”

Nang marinig ni Ava ang salitang “ice cream,” agad siyang napangiti. “Ice cream!” sigaw niya, dahilan para matawa si Serene.

Ngayon, nasa loob na sila ng bagong apartment ni Serene sa gitna ng lungsod. Binili niya ito gamit ang sarili niyang ipon, walang kahit isang sentimo mula sa pamilya Alonte.

Kahit bumalik siya sa bansa, ni minsan ay hindi niya tinawagan o sinubukang makipag-ugnayan sa ama o kapatid niya. Walong taon siyang itinapon sa ibang bansa na parang walang halaga, kaya tanging mga balita at tsismis lang ang naging daan para malaman niya ang nangyari sa kanila. At sa ngayon, mas pinili niyang manatiling malayo.

Habang nag-aayos ng mga damit, pumasok muli sa isip niya ang eksena kanina sa paliparan, ang muling pagkikita nila ng lalaking iyon. “Lahat nagsimula sa gabing iyon,” naisip niya. “Kung hindi dahil sa kanya… baka hindi ako nasa ganitong sitwasyon ngayon.”

Hindi naging madali ang buhay ni Serene sa ibang bansa. Nagbuntis siya nang walang asawa, walang matatakbuhan, at wala ring tulong mula sa ama. Ang kaunting perang ibinigay nito noong una ay naubos na, lalo na matapos ang kasal ni Tessa at Darius. Mula noon, tuluyan na siyang kinalimutan ng pamilya. Kung hindi dahil sa sariling kakayahan at determinasyon, baka hindi siya nakaligtas.

Habang naaalala ang mga taon niya sa Cobalt City, bahagyang dumilim ang kanyang tingin. Ngunit mabilis niyang inalis sa isip ang mga alaala.

Ang pagkikita nila ni Ethan ay parang sugat na muling binuksan, paalala ng lahat ng sakit at pagkakamaling gusto na niyang kalimutan. “Mali bang bumalik ako dito?” bulong niya sa sarili.

Biglang tumunog ang cellphone niya. Kinuha niya iyon sa kama at sinagot. “Hello?”

“Serene, it’s Karen. Nasa apartment ka na ba?” tanong ng pamilyar na boses sa kabilang linya.

Napangiti si Serene nang marinig ang boses ng matalik niyang kaibigan at dating boss. “Hey, yes. I just arrived, right on schedule. Why?”

“I just wanted to tell you that tomorrow, you can go directly to the address I sent you for the interview,” paliwanag ni Karen. “My friend called me earlier, since there’s a big interview in his office tomorrow, he wants you to come as part of the schedule para walang issue na pumasok ka through connections. He said he’s honestly impressed with your resume.”

Napaangat ang kilay ni Serene, halatang nagulat pero natuwa. “Really? That’s great.” Habang tinitingnan niya ang address sa message, binasa niya ito nang malakas. “General Jade Street? Got it. Thank you, Karen.” Ngumiti siya at pinutol ang tawag.

Pagbaba ng cellphone, biglang bumukas ang pinto. Nakatayo roon sina Ava at Axel, parehong nakangiti at nagmamasid. “Mama, are you done? Ava wants ice cream,” sabi ni Ava sa mahina pero malambing na boses.

Natawa si Serene. “Oh, sorry, Sweetie. Naghintay kayo nang matagal, ha? Wait a second.” Agad niyang tinupi ang mga natitirang damit at isinilid sa cabinet. “Okay, let’s go.”

Isinuot niya ang sapatos ni Ava habang si Axel ay marunong nang mag-isa. Pagkatapos, hinawakan niya ang kamay ng kambal at sabay silang lumabas ng apartment.

Habang naglalakad sila, napatingin si Serene sa dalawang anak at napangiti nang marahan. “Kaya mo ‘to, Serene,” bulong niya sa sarili. “Kailangan mong maging matatag para kina Axel at Ava.” Itinaas niya ang paningin, diretso sa unahan. “Besides… hindi mo na siya muling makikita, ‘di ba?”