KABANATA 7

“Congratulations, Serene. Tanggap ka na bilang sekretarya ng business director. Sabi rin ni Sir Director, magsisimula ka na bukas,” sabi ng isang lalaking nasa mga tatlumpung taong gulang habang iniaabot ang kamay niya kay Serene.

Tinanggap ni Serene ang kamay ng lalaki at bahagyang yumuko bilang paggalang. “Maraming salamat po, Sir Alec. Gagawin ko po ang lahat para hindi kayo mabigo,” magalang niyang tugon.

Tumango si Alec, ang HR manager at kaibigan ni Karen. “Nadine,” tawag niya, at lumapit naman ang isang batang babae sa tabi niya. “Pakituruan mo muna si Serene ikutin ang opisina para hindi siya mailang bukas.”

Ngumiti si Nadine kay Serene. “Hello po, Ma’am Serene. Ako po si Nadine, staff ng HR department.” Tumango si Serene at ngumiti, sabay nakipagkamay dito.

Pagkatapos ng maikling pagpapakilala, muling nagsalita si Alec. “May aayusin pa ako, kaya mauna na ako, Serene.”

“Opo, salamat ulit, Sir,” sagot ni Serene.

Pagkaalis ni Alec, agad nagsimulang maglakad si Nadine. “This way po, Ma’am.”

Ang kumpanyang pinasukan ni Serene ay tinatawag na Paradise, ang nangungunang talent management company sa buong bansa. Ayon sa mga balita, may malaking parent company ito mula sa City Centre. Dahil sa laki ng pondo at mahusay na pamamalakad, nagawa ng Paradise na maging number one sa loob lamang ng tatlong taon.

Habang naglalakad, napatingin si Serene sa paligid at napansin ang mga kilalang mukha. “Ang dami talagang artista rito,” naisip niya. “Talagang top company ito. At kung sino man ang may-ari, siguradong hindi siya ordinaryong tao.”

Ipinakita ni Nadine ang isang opisina. “Ito po ang office ni Sir Simon, ang business director ninyo. Siya po ang magiging immediate boss ninyo. May isa pa pong assistant si Sir Simon, si Ma’am Lynn. Siya po ang magtuturo sa inyo sa loob ng isang buwan.”

Luminga si Nadine saglit, saka mahinang nagsalita. “Pero, Ma’am… konting advice lang ha? Ma’am Lynn’s kind of… strict. Minsan mahirap pakisamahan. Pero kung may problema kayo, sabihin niyo lang kay Sir Alec.”

Ngumiti si Serene. “Salamat sa paalala, Nadine.”

“Walang anuman po! Anytime, just come to me,” sagot ni Nadine na may kumpiyansa pa. “Since wala si Sir Simon ngayon, punta muna tayo sa next floor.”

Habang nag-iikot sila, nagtanong si Serene, “Narinig ko kasi na ang Paradise ay pagmamay-ari ng isang malaking kumpanya sa City Centre. Totoo ba ‘yun?”

Ngumiti si Nadine, medyo naiilang. “Yes, Ma’am Serene. Ang parent company po natin ay ang Davison Group mula sa City Centre.”

Nanlaki ang mata ni Serene. “Davison Group? Yung may napakalaking kapital at maraming kumpanya sa iba’t ibang industriya?!”

Tumango si Nadine. Hindi siya nagtaka sa reaksyon ni Serene, confidential kasi ang impormasyong iyon.

“Tama po. Pero ang Paradise ay special kasi mismo si Sir Ethan Davison ang may hawak nito,” paliwanag ni Nadine.

Napakunot ang noo ni Serene. Si Ethan Davison… Ang tanging anak ng pamilyang Davison, ang pinakamalaking business dynasty sa City Centre. Matapos umatras ng lolo niya sa negosyo, ang ama ni Ethan ang naging pangunahing shareholder ng Davison Group, at si Ethan naman ang pangalawa sa pinakamalaki.

Kahit mataas ang posisyon ni Ethan, kakaunti lang ang impormasyon tungkol sa kanya. Hindi ito mahilig sa publicity, at dahil sa kapangyarihan at yaman niya, walang media ang naglalakas-loob na pag-usapan siya. Ang alam lang ng lahat, isa siyang napakatalinong negosyante, at siya ang dahilan kung bakit lalo pang lumago ang Davison Empire.

“Pero bihira daw po siyang pumunta rito,” dagdag ni Nadine. “Sobrang busy kasi. Sabi ng mga senior ko, once or twice a year lang siya dumadalaw para mag-check ng operations. Two years na ako rito, pero once ko pa lang siya nakita.”

Ngumiti si Serene at bahagyang tumango. “Ah, gano’n ba…”

“Tapos sabi pa nila, sir Ethan is—”

Hindi na natapos ni Nadine ang sasabihin dahil biglang bumukas ang pinto ng elevator. Pareho silang napalingon, at sabay na napahinto nang makita kung sino ang nasa loob.

Nanigas si Serene sa kinatatayuan niya. Nawala ang kulay sa kanyang mukha habang nagtagpo ang mga mata nila ng lalaking nasa elevator. Ang malamig na titig na iyon, ang mga mata niyang bughaw, hindi niya kailanman malilimutan.

‘I-imposible… paano siya nandito?!’