KABANATA 8

“Late na tayo, Sir,” sabi ni Jerome habang tinitingnan ang relo sa kamay niya. “Dapat tapos na ang interview ngayon.” Napatingin siya sa windshield ng kotse, pinagmamasdan ang matinding traffic sa gitna ng siyudad.

“Doesn’t matter,” malamig na sagot ng lalaking katabi niya, hindi inaalis ang mga mata sa laptop na hawak. “It’s just a small interview. HR can handle it. Hindi ko naman palalampasin ang chance na makuha ang kontrata mula sa isang sikat na record label, tama?”

Makikita sa boses nito kung alin ang mas mahalaga sa kanya.

Makalipas ang labinlimang minuto, pagkapasok nila sa lobby ng kumpanya, tumunog ang notification sa tablet ni Jerome. Sinilip niya iyon at napabuntong-hininga. “Sir, sabi ng HR manager, tapos na raw ang interview.”

“Hmm.” Isang maikling tugon lang mula kay Ethan habang tuloy-tuloy sa paglalakad papasok ng elevator. “Tell him to prepare the report of the qualified candidates. Once it’s ready, send it to my office.” Ni hindi man lang siya nagbigay-pansin sa mga titig ng paghanga ng mga empleyado sa paligid.

“I-iyon ba ay… bagong artista?” bulong ng isang babaeng staff sa katrabaho niya. “Ang gwapo niya!”

Agad siyang sinaway ng isang senior employee. “Sst! Huwag malakas ang boses mo! That’s our CEO, Sir Ethan Asher Davison!”

Nanlaki ang mata ng staff. “Ha? Siya ‘yung CEO? My God, hindi lang mayaman at powerful, sobrang gwapo pa! May girlfriend kaya ‘yun? Or asawa?”

Tumawa nang mahina ang isa. “Wala. Ang dami ngang tsismis, pero puro fake news. Wala pang babae na nakitang malapit kay Sir Ethan. Kung meron man, business clients lang.”

Napakunot ang noo ng bagong staff. “So… hindi naman siya… you know…”

Sabay-sabay silang sumagot, “Hush!”

Walang reaksyon si Ethan kahit narinig niya ang mga bulungan. Tahimik lang siyang pumasok ng elevator kasama si Jerome at pinindot ang pinakamataas na palapag, ang opisina niya.

Habang umaandar ang elevator, sinabi niya nang malamig, “Tell the HR manager to warn everyone. Anyone spreading rumors about me will be fired immediately.”

Tumango si Jerome. “Yes, Sir.”

Napabuntong-hininga ito sa isip niya. Hindi na siya nagtataka kung bakit napapabalita kung anu-ano tungkol sa boss niya. Sa itsura, yaman, at kapangyarihan ni Ethan, lahat ng babae ay natural na maaakit. Pero kahit ganoon, wala ni isa ang nakatagal sa tabi nito.

Dahil single si Ethan, marami na ring nagpilit maglapit sa kanya, mga kliyente na iniaalok ang anak na babae nila, at pati mga babaeng ipinapadala para “aliwin” si Ethan.

Ngunit lahat ng iyon, tinanggihan ni Ethan.

Maliban sa isang gabi.

“Ah… except that one night,” naisip ni Jerome, napapailing. Naalala niya ang babaeng taga-Noblesse City na minsang nakasama ni Ethan nang isang gabi, at pagkatapos ay bigla ring nawala na parang bula.

Pagbukas ng elevator sa itaas, agad silang lumabas. Ngunit nang makita ni Ethan ang isa sa dalawang babaeng nakatayo sa harap ng pintuan, agad siyang napahinto. Naningkit ang mga mata niya. “That woman…”

“G-good afternoon, Sir Ethan, Sir Jerome!” magalang na bati ni Nadine sabay yuko.

‘Hindi maaari…’ bulong ni Serene sa isip niya, nanlalamig at nanginginig ang buong katawan.

Napansin ni Nadine na parang natigilan ang kasama niya kaya marahan niyang hinila ang braso ni Serene. “M-Ma’am, siya po si Sir Ethan Davison, ang CEO!”

Agad yumuko si Serene, halos hindi na makahinga sa kaba. “Good afternoon, Sir Ethan, Sir Jerome,” sabi niya nang mahinahon, sabay dasal na sana hindi siya mapansin at dumiretso na ang mga ito.

Ngunit nang yumuko siya, napansin ni Ethan ang isang amoy na pamilyar. ‘That scent again…’ naisip niya, habang unti-unting kumunot ang noo.

Tahimik lang si Jerome sa tabi. Alam niyang hindi mahilig si Ethan sa mga tao o maingay na lugar. Kaya nga lahat ng empleyado ay sanay na huwag sumabay ng elevator sa kanilang CEO.

Pero laking gulat nila nang marinig ang utos ng lalaki. “Get in.”

Parehong napatulala sina Nadine at Serene. Pati si Jerome ay napatingin kay Ethan, hindi makapaniwala. Pero walang naglakas-loob tumutol. Pumasok silang dalawa sa elevator.

Mula sa ika-20 palapag, unti-unting umakyat ang elevator papunta sa ika-45, ang opisina nina Nadine at Serene. Tahimik. Sobrang tahimik na halos marinig ang bawat paghinga.

Nakayuko si Serene, nakatayo sa pagitan nina Nadine at Ethan. Gusto na niyang lamunin ng sahig sa sobrang kaba. Hindi niya akalaing ang lalaking pilit niyang iniiwasan sa loob ng maraming taon ay siya palang may-ari ng kumpanyang pinasukan niya!

‘Please, Lord, sana hindi niya ako makilala…’ dasal niya sa isip.

Noon pa man, minsan na niyang naisip na harapin si Ethan para managot ito sa nangyari sa kanila. Pero nang dumating sina Axel at Ava sa buhay niya, nagbago ang lahat. Pinili niyang tumahimik at lumaban mag-isa. Alam niyang kung ipipilit niyang humingi ng hustisya, baka lalo lang lumala ang sitwasyon.

At ngayong alam niyang si Ethan Davison pala ang tagapagmana ng pinakamalaking negosyo sa buong mundo, mas lalo siyang natakot. Kung sakaling magalit ito o ituring silang banta, puwede nitong sirain o mawala silang mag-iina anumang oras.

Habang naglalaro ang takot sa isip ni Serene, lihim siyang pinagmasdan ni Ethan. Ang mahabang buhok nitong itim na bahagyang kulot ay humahaplos sa mukha nitong mahinhin. Ang maamo niyang mukha, bahagyang nakayuko, may halong kaba at lungkot, isang tanawin na hindi maipaliwanag ni Ethan kung bakit biglang tumimo sa kanya.

Pero hindi ang itsura o ang ugali ni Serene ang lalong nakakuha ng pansin niya, kundi ang amoy na iyon.

Tumingin siya nang bahagya sa kanya at mababang nagsalita, halos pabulong:

“Your scent… it’s so familiar.”