Nagising ako sa sinag ng araw mula sa kurtina na tumatakip sa bintanang salamin sa kuwarto ko. Nagmulat ako ng mata, at agad kong napansin ang gaan ng pakiramdam ko. Wala na ang bigat ng ulo, wala na rin ang init na dumadagundong sa balat ko ng ilang araw. For the first time in days, I felt… alive again.
Napahawak ako sa pisngi ko, saka napatingin sa paligid ng kuwarto. Tahimik, pero parang masyadong malinaw pa sakin ang mga nangyari kagabi. Ang presensya niya. Ang bigat ng mga hakbang niya habang papalapit sa kama. Ang amoy ng alak na dumampi sa ilong ko. At ang init ng labi niya sa noo ko, ang mapusok na halik niya bago siya tuluyang lumabas. “Sebastian…” mahina kong bulong, kasabay ng mapait na ngiti. Hindi ko alam kung anong nangyayari, pero paulit-ulit bumabalik sa isip ko yung mga eksenang dapat ko namang kalimutan. Umiling ako, pilit tinatanggal ang mga naiisip. Hindi dapat ako nTahimik ang buong mansyon nang makaalis ang doktor. Ang tanging naririnig ko lang ay ang mahinang ugong ng air-conditioning at ang mahina, halos pilit na hininga ni Elena. Nakaupo ako sa gilid ng kama niya, hawak-hawak ang basong tubig na hindi ko Magawang inumin simula kanina. What the hell am I doing here? tanong ko sa sarili ko, pero imbes na umalis, mas lalo akong nanatili. Nakasandal ako sa upuan, nakatitig lang sakaniya. Her face, pale yet soft, lips trembling as if she was in pain even in her sleep. I hated it. I hated seeing her like this..weak, fragile, vulnerable. Halos kagagaling niya lang sa sakit... and i blame myself kung bakit humantong sa ganito ang lahat. --- 10:00 PM Dinalhan ako ni Nay Anda ng bagong bimpo na malamig, kasama na ang maliit na planggana. “Sir, kung maaari lang, pu
SEBASTIAN'S POV The moment her eyes met mine, I knew I had her chained. That was the point of all this, to remind her, to break her, to show her that no matter what… she cannot escape me. Habang patuloy kong hinahalikan ang babae na nasa kama ko ngayon, nanatili pa rin ang atensyon ko kay Elena. Hindi siya gumagalaw, hindi siya umiiyak, hindi siya sumisigaw, wala. She just stood there. Frozen. At doon nagsimula ang inis sa dibdib ko. Why aren’t you running, Elena? Why aren’t you screaming like I expected? Why do you stand there, as if you can endure every single thing I throw at you? Sinadya kong idiin pa lalo ang ginagawa ko, ang bawat halik, ang bawat galaw, lahat iyon ay para siya’y masaktan, para makita ko siyang bumigay.
Elena’s POV. Maghapon akong nakakulong sa kuwarto. Hindi ko rin maintindihan kung bakit parang wala akong ganang lumabas. Para bang may mabigat na nakapatong sa dibdib ko. Lahat ng nangyari nitong mga araw na nakalipas, ang pag-aalaga niya nung may lagnat ako, ang mga salita niya, pati ang mga simpleng kilos niya, paulit-ulit na tumatakbo sa isip ko. Tapos kanina.. back to real Sebastian na siya.. Patuloy lang ako sa paglalakad lakad sa kuwarto ko, iniisip kung nakarating na ba si Sebastian gaing sa opisina niya... Pero ba’t ko nga ba iniisip kung nakauwi na siya? Binaliwala ko nalang ang mga tumatakbo sa isip ko, hihiga na sana ako ng biglang bumukas ang pinto at pumasok si Nay Anda, may dala itong kakaibang awra.. malungkot, parang may tinatago. “Elena,” marahang wika niya, halos pabulong, “pinapatawag ka ni Sir Sebastian. Pinapapunta ka niya
SEBASTIAN'S POV. “Don’t act like you care” saad ni Elena, and that's it alam kong maayos na talaga ang pakiramdam niya. “You’re right. I don’t.” sagot ko at ngumisi. Tumigil siya, saglit na nag-angat ng tingin. In that short moment, I caught the flicker of confusion in her eyes. Parang gusto niyang magtanong. At hindi nga ako nagkamali. “Sebastian…” halos bulong niya, pero sapat para marinig ko. “Yung mga ginawa mo this past few days… was it all part of the game?” I smirked. There it was, the question I’ve been waiting for. Instead of answering right away, I reached for my glass of wine, letting the silence stretch between us. Then, I leaned forward, my gaze locking with hers. “Yes.” sagot ko, deliberate and sharp. “Like what I said before.. you hide, and I seek all the emotions you’re trying so hard to bury from me.” Nakita
Nagising ako sa sinag ng araw mula sa kurtina na tumatakip sa bintanang salamin sa kuwarto ko. Nagmulat ako ng mata, at agad kong napansin ang gaan ng pakiramdam ko. Wala na ang bigat ng ulo, wala na rin ang init na dumadagundong sa balat ko ng ilang araw. For the first time in days, I felt… alive again. Napahawak ako sa pisngi ko, saka napatingin sa paligid ng kuwarto. Tahimik, pero parang masyadong malinaw pa sakin ang mga nangyari kagabi. Ang presensya niya. Ang bigat ng mga hakbang niya habang papalapit sa kama. Ang amoy ng alak na dumampi sa ilong ko. At ang init ng labi niya sa noo ko, ang mapusok na halik niya bago siya tuluyang lumabas. “Sebastian…” mahina kong bulong, kasabay ng mapait na ngiti. Hindi ko alam kung anong nangyayari, pero paulit-ulit bumabalik sa isip ko yung mga eksenang dapat ko namang kalimutan. Umiling ako, pilit tinatanggal ang mga naiisip. Hindi dapat ako n
ELENA'S POV Pagpasok ko ng kuwarto, halos buong katawan ko ay bumigay sa kama. Hindi ko alam kung pagod lang ba, o kung sobra lang ang iniisip ko mula pa kanina. Nakapikit ako pero hindi pa rin ako dinadalaw ng antok. Ang utak ko, puno pa rin ng mga alaala ng nangyari sa dining hall. Yung paraan ng pagtitig niya habang kumakain ako. Yung mga salitang binitawan niya na parang hindi ko alam kung biro ba o totoo. At yung tawa niya… Diyos ko, yung tawa na ‘yon, parang echo pa rin dito sa loob ng kuwarto ko. Pero hindi ko mapigilan ang sarili kong ngumiti nang bahagya. At nang mahuli ko ang sarili kong nakangiti, agad kong tinakpan ang mukha ko ng unan. “Ano ba, Elena!” bulong ko, halos pabulong na sigaw. “Ngumiti ka na naman dahil lang kay Sebastian?” Umupo ako sa kama, nakatalikod sa bintana. Ang buwan ay malinaw na nakasilip mula sa kurtina, nagbibigay ng malamlam na ilaw sa buong silid. Tahimik. Tanging pintig lang ng puso ko ang naririnig ko. “Parte lang ito ng laro niya. Oo, iy