Risk Friend : 02 (1/3)

“อย่าขยำเสื้อกู!!”

“...!” เสื้อเชิ้ตราคาแพงยับยู่ยี่ในมือถูกปล่อยทิ้งในทันทีที่ได้ยินเสียงเกรี้ยวกราดของผู้เป็นเจ้าของ

“ใจลอยไปถึงดาวเสาร์แล้วมั้ง มันเป็นยังไง” แสตมป์เดินออกจากห้องน้ำมาหย่อนก้นลงตรงขอบเตียง ขณะที่ฉันล้มตัวนอนแผ่หลาบนฟูกนุ่มนิ่ม เหม่อมองหลอดไฟกลมประดับกลางเพดานสีขาวสะอาดด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก 

จะพูดยังไงดี…

อารมณ์ ณ ตอนนั้นคือแบบยุ่งเหยิงมาก ใจหนึ่งก็อยากทุบให้หลังแอ่น แต่อีกใจก็อยากดึงมากอดแน่น ๆ ทั้งโกรธ ทั้งโมโห ทั้งดีใจ เหนื่อยก็เหนื่อย ปวดขาก็ปวด แถมหน้ายังมีแต่คราบเหงื่อ ไม่สิ! ผสมด้วยคราบน้ำตาอีก 

อยากจะบ้าตาย!

เป็นการเจอกันครั้งแรกในรอบสี่ปีที่ไม่โอเคเลย ทั้งที่พยายามฮึบแล้วแท้ ๆ แต่ก็นั่นแหละ…ฉันเผลอปล่อยไก่ตัวใหญ่เบ้อเริ่ม

ในบรรดาเพื่อนสนิท ม่านหมอก เป็นคนเดียวที่เวลาอยู่ด้วยแล้วฉันรู้สึกว่าตัวเองโคตรอ่อนแอ และที่น่ากลัวกว่านั้นคือไม่ว่าฉันจะโตขึ้นมากแค่ไหน เวลาจะผ่านไปกี่ปี หรืออยู่ห่างกันเป็นพัน ๆ ไมล์ ทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิม ซึ่งฉันรับรู้ได้ในวินาทีแรกที่เห็นหน้าเขา

มันแย่มากเลยว่าไหม... 

“เฮ้อ...” สุดท้ายทำได้แค่พ่นลมหายใจเฮือกยาวผ่านปลายจมูกอย่างเซ็ง ๆ

“จะบอกว่าไม่ดีใจ?” 

“ก็…” ยังไม่ทันได้ตอบ คนถามก็แทรกขึ้นอย่างรู้ทันซะก่อน

“กูไม่เชื่อค่า มึงรอมันทุกวัน อยู่ ๆ จะมาบอกว่าไม่ดีใจที่มันกลับมา ตอแหลค่ะ”

คำว่า รอทุกวัน ในประโยคของเพื่อนทำฉันหันขวับด้วยความประหลาดใจ 

จำได้ว่าไม่เคยพูดเรื่องพวกนี้ให้ใครฟังเลยนะ ทั้งความรู้สึกตอนที่ม่านหมอกย้ายไปอยู่อีกซีกโลกแล้วก็ไม่เคยติดต่อส่งข่าว หรือการเฝ้ารอแบบไร้จุดหมายนี่ด้วย 

แต่แสตมป์พูดเหมือนเข้าไปนั่งอยู่ในใจฉันยังไงยังงั้น

…แบบนี้มันน่ากลัวเกินไปแล้ว

“อะ เอาที่ไหนมาพูด ก็ไม่ได้รออะไรขนาดนั้นซะหน่อย เวอร์” พยายามให้คำแก้ต่างดูน่าเชื่อถือด้วยน้ำเสียงหนักแน่น แต่มันก็ยังติดตะกุกตะกักอยู่ดี 

“จ้า...” มันลากเสียงยาวแกล้มประชด พร้อมกับคว้าเสื้อผ้าของตัวเองที่กองอยู่ข้างฉันไปพับต่อ “แล้วเนี่ย จะมาช่วยหรือมาทำให้เหนื่อยกว่าเดิม เสื้อผ้าก็อยู่ของมันดี ๆ กระแดะเอาออกมาพับแล้วก็ทำไม่เสร็จ เดือดร้อนกูอีก!”

ฉันหรี่ตาลงแล้วเอานิ้วแหย่เข้าไปในรูหูตั้งแต่แม่คนที่สองเริ่มขยับปากร่ายมนตร์ ถึงจะยังได้ยินอยู่บ้าง แต่ก็ยังดีกว่าต้องทนฟังแบบชัดถ้อยชัดคำ สงสัยจะปล่อยให้มันอยู่กับมี๊บ่อยไปหน่อย ได้วิชามาเยอะเชียว

หมายถึงวิชาขี้บ่นน่ะ…

ไอ้เราก็อุตส่าห์มีน้ำใจ เห็นว่าต้องขนของเข้าหอใหม่คนเดียวเลยอาสามาช่วย แล้วดูสิ่งที่ได้ตอบแทนสิ!

ทำดีไม่เคยได้ดี เป็นไอ้จ้าวนี่มันน่าสงสารจริง ๆ

พอเจ้าของห้องคนใหม่ลุกเอาเสื้อผ้าไปจัดเรียงเข้าตู้ ฉันก็ดีดตัวขึ้นนั่งก่อนจะกระโดดลงจากเตียงพุ่งออกไปสูดอากาศบริสุทธิ์ของย่านชานเมืองนอกระเบียง

ความจริงก็แอบเศร้านิดหน่อยที่ไม่ได้เรียนด้วยกัน แสตมป์มันอยากเป็นพยาบาลคนสวยแสนใจดีน่ะ ก็เลยต้องเลือกลง มหา’ลัย เฉพาะทาง ส่วนฉันไม่ได้มีใจรักในสายงานพวกนี้เลย เพราะงั้น บริหาร ดูเป็นอะไรที่ตอบโจทย์ หนึ่งคือเอาไปต่อยอดกับธุรกิจของครอบครัวได้ และสองมันไม่ปวดหัวมากหรือต้องถวายจิตวิญญาณเหมือนคณะโหด ๆ อย่างหมอ พยาบาล นิติฯ ถาปัตย์ หรืออีกมากมาย