"Si Sir Jarred at Ma'am Honey Dee, grabe! Perfect na power couple!" Isa sa mga katrabaho ni Veronica, si Liza, ang nagpasimuno ng usapan."Oo nga! Walang makakapantay sa love story nila.""Kasi, grabe, ang daming dumaan na pagsubok sa kanila, pero ang lakas pa rin ng love nila."Tahimik lang si Veronica, ang mata nakatutok sa laptop, ngunit ramdam niya ang bawat salitang umaabot sa kanya, kahit na hindi siya ang pinagsasabihan. Ang mga boses ng mga katrabaho ay parang mga ulap na bumabalot sa kanyang isipan, ang bawat tanong nila tumatagos sa kanya, kahit hindi siya sinasadyang makialam."Kailan kaya sila mag-aanounce? Kailangan na nila, di ba?""Siguro malapit na, eh. Perfect timing para sa engagement nila.""Grabe, kung ako lang, maghihintay pa ba ako? Kung si Jarred, ‘di ba? Minsan lang yung ganung lalaki."Si Veronica ay nanatiling tahimik, pilit na tinatago ang nararamdaman. Wala siyang magawa kundi magpanggap na hindi apektado. Pero ang sakit, ang sakit na nararamdaman niya, ay
Sa elevator, nang magsimula itong bumaba, mas lalo nilang naramdaman ang pag-igting ng tensyon sa kanilang pagitan. Nakasabay nila ang ibang staff, at ang elevator ay punong-puno. Si Jarred ay halos nahirapan nang magsiksikan."Mauna na kayo," sabi ni Jarred, ang tinig niya matigas at walang bakas ng emosyon nang makita niyang nagsisiksikan ang mga tao sa elevator. "Good morning, sir," bati ng mga empleyado, at nang hindi alintana ang mga mata ng iba, nakisabay si Veronica sa pagbati, kahit na ang bawat salitang lumabas mula sa kanyang bibig ay may kasamang hindi kayang aminin na kaba. Sekreto ang kanilang relasyon, at bawat sulyap ni Jarred sa kanya ay tila isang lihim na isinusumpa, ngunit ang bawat saglit na magkasama sila ay tila isang patagilid na alon, dumadaan ngunit malupit.Bago pa man siya makapasok, dumating si Honey Dee, ang senior manager ng Marketing, at agad na nag-abrisyete ng coat na may kasamang mabilis na pag-aayos ng buhok. Naitagilid niya ang kanyang mukha habang
Napangiti si Veronica sa pabirong tono ni Jarred, ngunit sa kabila ng biro, hindi niya maiwasang maramdaman ang pagkakaroon ng isang pader na unti-unting itinatayo sa pagitan nila. Alam niyang may mga hindi pa nasasabi, mga tanong na nakatago sa ilalim ng kanilang mga salita. Sa loob niya, unti-unti niyang nararamdaman na hindi na sila tulad ng dati na ang lahat ng ito ay hindi sapat. Ngunit para sa ngayon, mas pinili niyang magpatawa na lamang at magpanggap na walang problema."Okay, boss," sagot niya, sabay tawa na medyo pilit. "Salamat sa card na 'yan. Gagamitin ko 'to ng maayos, huwag kang mag-alala." Mahinang tawa na parang nais niyang magaanin ang sitwasyon, ngunit sa ilalim ng bawat salitang binanggit, may ilang bigat na nararamdaman. Tila ba ang bawat pangako at biro ni Jarred ay may kasamang hindi sinabi isang bagay na wala siya sa posisyon para itanong.Si Jarred ay tumango ng bahagya, na para bang walang pakialam, ngunit may mga tanong din sa kanyang isipan. Binaling niya a
Nanlaki ang mga mata ni Jarred, parang natamaan ng diretsong bala ang kanyang dibdib. Hindi niya alam kung paano sasagutin at, para sa unang pagkakataon, ramdam niya ang takot. Takot na baka isang araw, tuluyan siyang iwan ng babaeng hindi naman niya dapat minahal, pero unti-unti nang nagiging sentro ng kanyang mundo. “Veronica,” marahan niyang sabi, halos pakiusap. “Hindi na mauulit. Hindi na. I swear.”"Salamat, Jarred. Gagawin ko din ang part ko sa harap ni Lola Venus. Magpapanggap ako na okay ang samahan natin.""Oo, Veronica. Sige, bumaba ka na. Maliligo na ako. Sabay tayo papasok sa work as usual, walang pakialaman," saad ni Jarred, at dumiretso siya sa CR at naligo. Samantala, si Veronica ay bumaba at agad binati ng katulong.“Good morning, ma’am Veronica,” bati nito. Pinaupo siya sa dining hall at maya-maya ay dumating si Madam Venus."Apo, ready ka na ba sa pagpasok sa work? Nababalitaan ko na iisa lang ang kompanya na pinagtrabahuhan mo at kompanya ni Jarred?" tanong ni Venu
Napalunok si Veronica, pinipigilang bumigay ang dibdib. “Jarred… sinabi mo lang naman ang totoo. Na para sa’yo, kontrata lang lahat ito. Na kahit kailan, hindi ako dapat mag-expect.”Umiling si Jarred. “No. Ang totoo, hindi iyon ang ibig kong sabihin. Nadala ako. Nainis ako. Siguro kasi…” Napahinto siya, hindi alam kung paano ipapaliwanag ang sarili. “…siguro kasi hindi ko rin alam kung anong nararamdaman ko. Pero mali na idamay kita sa gulo dito sa loob ko.”Tahimik si Veronica. Ramdam niyang may bigat sa mga salita ni Jarred hindi niya man aminin nang buo, alam niyang may mga damdaming pilit nitong kinukubli.Maya-maya, kinuha ni Jarred ang isang envelope mula sa kanyang desk at iniabot ito kay Veronica.Nagulat ang babae. “Ano ‘to?”“Cheque,” sagot niya, diretso ang tingin. “Enough para sa medical bills ng papa mo. Kahit para sa operasyon at ilang buwan na gamutan. Alam kong hindi ito sapat para palitan ang mga nasabi ko kagabi, pero… at least, sana makatulong.”Nabitawan ni Veroni
Sa Master’s Bedroom, Kinabukasan ng UmagaMula sa bintana ng silid, unti-unting sumisilip ang araw, dinadala ang malambot na liwanag ng umaga. Ang malamig na simoy ng hangin ay pumasok mula sa bahagyang nakabukas na kurtina, dumadampi sa balat ng natutulog na si Veronica, na nakahiga pa rin sa sofa.Nagising siya nang maramdaman ang kirot sa kanyang leeg at likod. Umupo siya nang dahan-dahan, hawak ang kumot na nakabalot sa kanyang katawan. Napatingin siya agad sa kama malinis, maayos, at walang bakas ng tao na nahiga roon kagabi.Mahina siyang bumuntong-hininga. Hindi talaga siya bumalik…Naramdaman niyang may kung anong bigat sa dibdib, isang uri ng kalungkutan na hindi niya dapat maramdaman. Hindi ba’t malinaw ang usapan nila ni Jarred? Kasal sila sa papel lamang. Wala dapat siyang aasahan. Wala dapat siyang hinahanap.Ngunit heto siya, nakaupo sa malamig na sofa, tanging katahimikan ang kasama, at ang tanong na paulit-ulit na gumugulo sa isip niya: Bakit ang hirap tanggapin?Bago